Prorocy i królowie

Rozdział 30 — Wyzwolenie spod okupacji asyryjskiej

W czasach wielkiego zagrożenia dla narodu, gdy wojska asyryjskie najechały państwo judzkie i wydawało się, że nic nie może uratować Jerozolimy od zagłady, Hiskiasz zmobilizował siły swego królestwa, by odważnie przeciwstawić się pogańskim najeźdźcom, ufając w moc mogącego ich wyzwolić Jahwe. Przemawiając do Judejczyków, król starał się ich podnieść na duchu: PK 227.1

— “Bądźcie odważni i dzielni, nie bójcie się ani się nie lękajcie króla asyryjskiego ani tej tłuszczy, która jest z nim, gdyż z nami jest ktoś większy niż on. Z nim jest ramię cielesne, z nami jest Pan, nasz Bóg; On nam pomoże i stoczy za nas boje”. 2 Kronik 32,7-8. PK 227.2

Nie bez powodu Hiskiasz mógł zachować tak daleko idącą pewność. Pyszni Asyryjczycy, choć przez pewien czas byli narzędziem gniewu Bożego, wymierzającym karę narodom, nie mieli panować bez końca. Patrz Izajasza 10,5. Kilka lat wcześniej Pan przekazał przez Izajasza przesłanie dla mieszkańców Syjonu: PK 227.3

— “Nie bój się Asyrii, która cię bije laską i podnosi swój kij na ciebie, jak niegdyś Egipt. Gdyż jeszcze króciutka chwila, a ustanie zapalczywość, a mój gniew będzie ku ich zagładzie. I Pan Zastępów będzie wywijał nad nim batem jak wówczas, gdy pobił Midianitów przy Skale Kruka, i podniesie swój kij nad morzem, jak niegdyś nad Egiptem. I stanie się w owym dniu: Jego brzemię ustąpi z twojego grzbietu i z twojego karku zniknie jarzmo”. Izajasza 10,24-27. PK 227.4

W innym proroczym przesłaniu przekazanym “w roku śmierci króla Achaza” (Izajasza 14,28) prorok oświadczył: “Przysiągł Pan Zastępów, mówiąc: Jak pomyślałem, tak się dzieje, i jak postanowiłem, tak się staje. Asyryjczyka rozbiję na mojej ziemi i na moich górach zdepczę go, aby zdjęte było z nich jego jarzmo, a jego brzemię z ich ramion. To jest plan postanowiony co do całej ziemi, a to jest ręka podniesiona przeciwko wszystkim narodom. Jeżeli Pan Zastępów to postanowił, któż to unicestwi? Jego ręka jest wyciągnięta, któż ją odwróci?” Izajasza 14,24-27. PK 227.5

Potęga ciemięzców miała być skruszona. Na początku swego panowania Hiskiasz nadal płacił haracz Asyrii, zgodnie z układem zawartym przez Achaza. Jednocześnie król “wraz ze swoimi książętami i swoim rycerstwem” (2 Kronik 32,3) robił wszystko, by przygotować swoje królestwo do obrony. Upewnił się, że Jerozolima będzie obficie zaopatrzona w wodę, zatkano też źródła wokół miasta. “Naprawił nadwątlałe mury, wznosił nad nimi baszty, dobudował jeszcze drugi, zewnętrzny mur, umocnił Millo w Mieście Dawidowym i kazał sporządzić wielką ilość pocisków i tarcz. Ustanowił dowódców wojskowych nad ludem”. 2 Kronik 32,5-6. Nie zaniedbano niczego, co można było zrobić, aby przygotować się na ewentualne oblężenie. PK 228.1

Gdy Hiskiasz wstępował na tron Judy, Asyryjczycy uprowadzili już do niewoli znaczną część Izraelitów z północnego królestwa, a kilka lat po tym, jak objął panowanie, gdy nadal umacniał fortyfikacje Jerozolimy, obiegli i zdobyli Samarię, a następnie rozproszyli resztki dziesięciu plemion po wielu prowincjach imperium asyryjskiego. Wróg stanął u granic Judy, a Jerozolima była zaledwie kilkadziesiąt kilometrów dalej. Bogactwa zgromadzone w świątyni zachęcały wrogów do powrotu. PK 228.2

Jednak król Judy postanowił zrobić to, co do niego należało, by przygotować się na odparcie wroga. Gdy dokonał wszystkiego, czego ludzka przezorność i energia mogły dokonać, zgromadził swoje siły i dodawał ludziom odwagi. Prorok Izajasz skierował do Judejczyków przesłanie: “Wielki jest pośród ciebie Święty Izraelski” (Izajasza 12,6), a król z niezachwianą wiarą oświadczył: “Z nami jest Pan, nasz Bóg; On nam pomoże i stoczy za nas boje”. 2 Kronik 32,8. PK 229.1

Nic tak nie wzbudza wiary jak jej okazywanie. Król Judy przygotował się na nadciągającą burzę, a teraz, ufny w spełnienie proroctw niekorzystnych dla Asyryjczyków, całkowicie polegał na Bogu. “Na te słowa Hiskiasza, króla judzkiego, lud nabrał otuchy”. 2 Kronik 32,8. Co z tego, że armia Asyrii, która właśnie pokonała największe narody i zdobyła Samarię, stolicę Izraela, zamierzała teraz zwrócić swoją potęgę przeciwko Judzie? Co z tego, że Asyryjczycy chełpili się: “Jak moja ręka dosięgła państw bożków, których posągi były liczniejsze niż jeruzalemskie i samaryjskie, jak uczyniłem Samarii i jej bałwanom, tak uczynię Jeruzalemowi i jego bałwanom”? Izajasza 10,10-11. Judejczycy nie mieli się czego obawiać, gdyż ufali Jahwe. PK 229.2

Dawno przewidywany kryzys w końcu nadszedł. Siły asyryjskie, odnosząc zwycięstwo po zwycięstwie, przybyły do Judy. Wodzowie, pewni triumfu, podzielili swoje siły na dwie armie, z których jedna miała wyruszyć na spotkanie wojsk egipskich na południu, a druga przystąpić do oblężenia Jerozolimy. PK 230.1

Teraz jedyna nadzieja Judejczyków była w Bogu. Wszelka ewentualna odsiecz z Egiptu została zablokowana, a żaden inny naród nie był gotowy przyjść im z pomocą. PK 230.2

Asyryjscy dowódcy, pewni siły swoich dobrze wyszkolonych oddziałów, zaprosili starszyznę judzką do rozmów, podczas których domagali się bezwarunkowej kapitulacji miasta. Temu żądaniu towarzyszyły bluźnierstwa dotyczące Boga Hebrajczyków. Z powodu słabości i odstępstwa Izraela i Judy imię Pana nie wzbudzało już wśród narodów bojaźni, ale stało się przedmiotem zniewag. Patrz Izajasza 52,5. PK 230.3

Rabszake, jeden z dowódców wojsk Sancheryba, rzekł: PK 230.4

— “Powiedzcie Hiskiaszowi: Tak mówi wielki król, król asyryjski: Na czym opierasz swoją ufność? Czy mniemasz, że samo słowo warg już starczy za radę i pomoc w walce? Na kimże to teraz polegasz, że zbuntowałeś się przeciwko mnie?” 2 Królewska 18,19-20. PK 230.5

Spotkanie odbywało się na zewnątrz miasta, ale w zasięgu słuchu strażników na murach. Gdy przedstawiciele króla asyryjskiego głośno oznajmiali swoje żądania przywódcom Judy, poproszono ich, by mówili po aramejsku, a nie po hebrajsku, aby judejscy wojownicy nie mogli przysłuchiwać się przebiegowi rozmów. Rabszake, wyśmiewając tę prośbę, coraz bardziej podnosił głos i, nadal mówiąc po hebrajsku, oświadczył: PK 230.6

— “Słuchajcie słów wielkiego króla, króla asyryjskiego! Tak mówi król: Niech was nie zwodzi Hiskiasz, gdyż nie zdoła was wyratować! Niech Hiskiasz nie doradza wam polegać na Panu, mówiąc: Na pewno wyratuje was Pan; nie będzie to miasto wydane w rękę króla asyryjskiego. Nie słuchajcie Hiskiasza! Gdyż tak mówi król asyryjski: Zawrzyjcie ze mną pokój i przejdźcie do mnie, a będziecie pożywać każdy ze swojej winnicy i ze swojego drzewa i pić każdy wodę ze swojej cysterny! Aż przyjdę i zabiorę was do ziemi podobnej do waszej, ziemi zboża i moszczu, ziemi chleba i winnic. Niech nie zwodzi was Hiskiasz, mówiąc: Pan nas wyratuje! Czy wyratowali bogowie narodów — każdy swój kraj — z ręki króla asyryjskiego? Gdzie są bogowie Chamatu i Arpadu, gdzie są bogowie Sefarwaim? Czy wyratowali Samarię z mojej ręki? Które to spośród wszystkich bóstw tych ziem wyratowało swój kraj z mojej ręki, że Pan miałby wyratować Jeruzalem z mojej ręki?” Izajasza 36,13-20. PK 230.7

Na te szyderstwa Judejczycy “nie odpowiedzieli ani słowa”. Izajasza 36,21. Spotkanie dobiegło końca. Przywódcy Judy wrócili do Hiskiasza, “mając szaty rozdarte (...) i oznajmili mu słowa Rabszake”. Izajasza 36,22. Król, usłyszawszy to bluźniercze wyzwanie, “rozdarł swoje szaty i oblekłszy się w wór, wszedł do świątyni Pana”. 2 Królewska 19,1. PK 231.1

Do Izajasza wysłano gońca, by powiadomić go o wyniku rozmów. Wiadomość od króla brzmiała następująco: “Dniem utrapienia i karcenia, i zniewagi jest dzień dzisiejszy (...). Może Pan, Bóg twój, usłyszy wszystkie słowa Rabszake, którego posłał król asyryjski, jego pan, aby urągał Bogu żywemu, a pomści się za mowy, które usłyszał Pan, Bóg twój; zanieś więc modły za resztką, jaka się jeszcze znajdzie”. 2 Królewska 19,3-4. PK 231.2

“Z tej to przyczyny modlił się król Hiskiasz i prorok Izajasz, syn Amosa, wołając ku niebiosom”. 2 Kronik 32,20. PK 232.1

Bóg wysłuchał modlitw swoich sług. Izajaszowi dane zostało przesłanie przeznaczone dla Hiskiasza: “Tak mówi Pan: Nie bój się tych słów, które słyszałeś, a którymi lżyli mnie pachołcy króla asyryjskiego. Oto Ja natchnę go takim duchem, że gdy usłyszy pewną wieść, powróci do swojej ziemi, a Ja sprawię, że padnie od miecza we własnej ziemi”. 2 Królewska 19,6-7. PK 232.2

Przedstawiciele króla asyryjskiego, bezpośrednio po rozmowie z przywódcami Judy, posłali wiadomość swojemu władcy, który na czele jednej ze swoich armii strzegł granicy z Egiptem. Usłyszawszy to sprawozdanie, Sancheryb napisał “list, aby lżyć Pana, Boga Izraela, powiadając o nim: Jak bogowie narodów innych krajów nie wyrwali swojego ludu z mojej ręki, tak nie wyrwie też Bóg Hiskiasza swojego ludu z mojej ręki”. 2 Kronik 32,17. PK 232.3

Tym chełpliwym groźbom towarzyszyło przesłanie: “Niechaj cię nie zwodzi Bóg twój, na którym polegasz, myśląc: Nie będzie wydane Jeruzalem w ręce króla asyryjskiego. Oto ty słyszałeś o tym, co uczynili królowie asyryjscy wszystkim ziemiom, postępując z nimi jak z obłożonymi klątwą, a ty miałbyś wyjść cało? Czy wyratowali je bogowie tych ludów, które wytępili moi ojcowie: Gozan i Charan, i Resef, i mieszkańców Eden z Telasar? Gdzież jest król Chamatu i król Arpadu, i król miasta Sefarwaim, Heny i Iwwy?” 2 Królewska 19,10-13. PK 232.4

Gdy król Judy otrzymał ten szyderczy list, zabrał go do świątyni i “rozwinął go przed Panem” (2 Królewska 19,14), a potem modlił się z wiarą o pomoc nieba, aby narody świata mogły poznać, że Bóg Hebrajczyków żyje i panuje. Stawką była cześć Jahwe i tylko On mógł dokonać wybawienia. PK 232.5

Hiskiasz błagał Boga: PK 232.6

— “Panie, Boże Izraela, który siedzisz na cherubach! Ty jedynie jesteś Bogiem wszystkich królestw ziemi, Ty stworzyłeś niebo i ziemię. Skłoń, Panie, ucho swoje i słuchaj! Otwórz, Panie, oczy swoje i patrz! Przysłuchaj się słowom Sancheryba, które on przysłał, aby urągać Bogu żywemu. Prawdą jest, Panie, że królowie asyryjscy wygubili ludy i ich ziemię, i powrzucali ich bogów w ogień, lecz nie byli to bogowie, ale dzieło rąk ludzkich z drzewa i z kamienia, więc mogli je zniszczyć. Teraz więc, Panie, Boże mój, wybaw nas, proszę, z jego ręki, a poznają wszystkie królestwa ziemi, że jedynie Ty, Panie, jesteś Bogiem”. 2 Królewska 19,15-19. PK 232.7

“Pasterzu Izraela, słuchaj!
Ty, który prowadzisz Józefa jak trzodę,
Który zasiadasz na cherubach,
Ukaż się w chwale!
Przed obliczem Efraima, Beniamina i Manassesa Zbudź moc swoją i przybądź nam z pomocą!
Boże! Odnów nas i rozjaśnij oblicze swoje,
A będziemy zbawieni!
Panie, Boże Zastępów, dopókiż gniewać się będziesz,
Pomimo modlitwy ludu swojego?
Karmisz nas płaczem jak chlebem
I poisz nas łzami nad miarę.
Uczyniłeś nas kością niezgody sąsiadów naszych
I szydzą z nas nieprzyjaciele nasi.
Boże Zastępów, spraw nam odnowę,
Rozjaśnij oblicze swoje, a będziemy zbawieni!
Tyś przeniósł winorośl z Egiptu,
Wygnałeś narody i ją zasadziłeś.
Przygotowałeś jej miejsce,
Zapuściła korzenie i bujnie pokryła ziemię.
Jej cieniem góry zostały okryte,
A jej gałęziami cedry Boże.
Wypuściła pędy aż do morza,
A latorośle swe aż do Rzeki.
Dlaczego rozwaliłeś ogrodzenie jej,
Tak że obrywał ją każdy, kto przechodził drogą?
Pustoszy ją dzik,
A zwierz dziki pasie się na niej.
Boże Zastępów, spraw nam odnowę!
Spójrz z nieba i patrz,
I ujmij się za tą winoroślą
I szczepem, który zasadziła prawica twoja,
Latoroślą, którą sobie wyhodowałeś.
(...)
Zachowaj nas przy życiu,
A będziemy wzywali imienia twojego!
Panie, Boże Zastępów, spraw nam odnowę,
Rozjaśnij oblicze swoje, a będziemy zbawieni”. Psalmów 80,2-16.19-20. PK 232.8

Modlitwy Hiskiasza o Judę i o chwałę dla jej Najwyższego Władcy pozostawały w harmonii z Bożym zamysłem. W modlitwie podczas poświęcenia świątyni Salomon prosił, by Pan potwierdził “prawo swojego ludu izraelskiego, stosownie do potrzeb każdego dnia, aby poznały wszystkie ludy ziemi, że Pan jest Bogiem i nie ma innego”. 1 Królewska 8,59-60. Bóg miał okazać swą łaskawość zwłaszcza podczas wojny lub najazdu, jeśli przywódcy Izraela wejdą do domu modlitwy, by błagać o ratunek. Patrz 1 Królewska 8,33-34. PK 233.1

Hiskiasz nie został pozostawiony bez nadziei. Izajasz posłał do niego taką oto wiadomość: PK 234.1

“Tak mówi Pan, Bóg Izraela: Słyszałem, o co się do mnie modliłeś w sprawie Sancheryba, króla asyryjskiego, takie zaś jest słowo, które Pan wypowiada o nim: Gardzi tobą, szydzi z ciebie panna, córka syjońska, potrząsa nad tobą głową córka jeruzalemska. Komu urągałeś i bluźniłeś? Przeciw komu podnosiłeś swój głos? I wysoko wznosiłeś swoje oczy? Przeciw Świętemu Izraela! Przez usta swoich posłańców bluźniłeś Panu i mówiłeś: Z mnóstwem moich rydwanów dotarłem na najwyższe góry, do krańców Libanu i ściąłem rosłe jego cedry, wyborowe jego cyprysy, wstąpiłem na najwyższy jego szczyt, do najgęstszego lasu. Ja kazałem kopać i piłem cudze wody, ja też wysuszę stąpaniem moich stóp wszystkie strumienie Egiptu. Czy nie słyszałeś od dawna, że to Ja uczyniłem, od pradawnych czasów to ustanowiłem, co teraz do skutku doprowadziłem, że ty zamieniasz w kupy gruzów miasta warowne, mieszkańcy ich zaś, bezsilni, strwożyli się i zmieszali, stali się jak zioła polne, jak świeża ruń, jak trawa na dachach, spalona, zanim wyrośnie. Znam wstawanie twoje i siadanie twoje, wyjście twoje i wejście twoje, jak również twoją złość na mnie. A ponieważ twoja złość na mnie i twoje zuchwalstwo doszło do moich uszu, przeto wprawię mój pierścień do twoich nozdrzy, a moje wędzidło do twoich ust i skieruję cię z powrotem na drogę, którą przyszedłeś”. 2 Królewska 19,20-28. PK 234.2

Kraina judzka została spustoszona przez armię najeźdźców, ale Bóg obiecał w cudowny sposób zatroszczyć się o potrzeby ludzi. Hiskiasz otrzymał zapewnienie: “A to będzie dla ciebie znakiem: Tego roku wyżywieniem będzie zboże samorodne, w przyszłym roku zboże dziko wyrosłe, a w trzecim roku siejcie i żnijcie, sadźcie winnice i spożywajcie ich owoc. A pozostała przy życiu resztka domu Judy zapuści korzeń w głąb i wyda owoc w górze. Bo z Jeruzalemu wyjdzie resztka, a z góry Syjon poczet ocalonych; dokona tego gorliwość Pana Zastępów. Przeto tak mówi Pan o królu asyryjskim: Nie wkroczy on do tego miasta, ani nie wypuści na nie strzały, ani nie wystąpi przeciwko niemu z tarczą, ani nie usypie przeciwko niemu szańca. Drogą, którą przyszedł, powróci, a do miasta, tego nie wkroczy, mówi Pan. I osłonię to miasto, i ocalę przez wzgląd na ciebie i przez wzgląd na Dawida, mego sługę”. 2 Królewska 19,29-34. PK 234.3

Tej samej nocy przyszedł ratunek. “Wyszedł anioł Pański i pozbawił życia w obozie asyryjskim sto osiemdziesiąt pięć tysięcy”. 2 Królewska 19,35. Polegli wszyscy dzielni rycerze i dowódcy, i książęta “w obozie króla asyryjskiego”. 2 Kronik 32,21. PK 236.1

Wieść o tej straszliwej karze, wymierzonej armii wysłanej przeciwko Jerozolimie, wkrótce dotarła do Sancheryba, który nadal bronił dostępu do Judy od strony Egiptu. Zdjęty przerażeniem król asyryjski czym prędzej “ze wstydem wrócił do swojej ziemi”. 2 Kronik 32,21. Nie panował już długo. Zgodnie z proroctwem, w którym przepowiedziano mu rychły koniec, został zamordowany we własnym pałacu, “władzę zaś królewską objął po nim jego syn Asarhaddon”. Izajasza 37,38. PK 236.2

Bóg Hebrajczyków pokonał dumnych Asyryjczyków. Cześć Jahwe została obroniona w oczach okolicznych narodów. W Jerozolimie serca ludu pełne były świętej radości. Ich gorliwe błagania o ratunek połączone były z wyznaniem grzechów i łzami. W swej wielkiej potrzebie zaufali całkowicie mocy Boga i Jego ratunkowi, a On ich nie zawiódł. Teraz dziedziniec świątyni rozbrzmiewał pieśnią uroczystej chwały. PK 236.3

“Bóg znany jest w Judzie,
Imię jego jest wielkie w Izraelu.
Przybytek jego jest w Salem,
A mieszkanie jego na Syjonie.
Tam łamie ogniste strzały łuku,
Tarczę i miecz, i zbroję. Sela.
Wspanialszy jesteś i potężniejszy
Niż góry odwieczne.
Ograbieni zostali odważni, popadli w sen,
A wszystkich wojowników siła rąk zawiodła.
Od groźby twojej, Boże Jakuba,
Zdrętwiały wozy i konie.
Straszny Ty jesteś!
Któż się ostoi przed obliczem twoim,
Przed siłą gniewu twego?
Z nieba ogłosiłeś wyrok:
Ziemia zatrwożyła się i zamilkła,
Gdy Bóg powstał na sąd, by wybawić wszystkich pokornych ziemi. Sela.
Gdyż nawet gniew ludzki przyczynia ci sławy, A tymi, co ocaleją z gniewu, ty się opaszesz.
Składajcie śluby i spełniajcie je Panu, Bogu waszemu;
Wszyscy wokół niego niech złożą dary Strasznemu!
On ukraca pychę książąt,
Jest groźny dla królów ziemi”. Psalmów 76,2-13. PK 236.4

Potęga i upadek imperium asyryjskiego jest lekcją dla współczesnych narodów świata. Natchnione Słowo Boże porównało chwałę Asyrii u szczytu jej potęgi do szlachetnego drzewa w ogrodzie Pana, górującego nad innymi drzewami: “Oto Aszszur jak cedr na Libanie o pięknych konarach i cień rzucających gałęziach, wysoko wyrosły, i między chmurami był jego wierzchołek. (...) w jego zaś cieniu mieszkały liczne narody Piękny był w swojej wielkości, ze swymi długimi konarami, gdyż korzenie jego nurzały się w obfitej wodzie. Nie dorównywały mu cedry w raju Boga, cyprysy trudno było porównać do jego gałęzi, platany nie dorównywały jego konarom. Żadne drzewo w raju Boga nie dorównywało jego piękności. (...) zazdrościły mu tego wszystkie drzewa Edenu, które były w raju Boga”. Ezechiela 31,3.6-9 (BT). PK 238.1

Jednak władcy Asyrii, zamiast wykorzystać te nadzwyczajne błogosławieństwa dla dobra ludzkości, stali się przekleństwem dla narodów. Bezlitośni, nie bacząc na Boga ani bliźnich, uprawiali politykę przymusu, nakłaniając wszystkie narody do uznania wyższości bogów Niniwy, których stawiali ponad Najwyższego. Pan posłał do nich Jonasza z przesłaniem ostrzeżenia, a oni przez pewien czas korzyli się przed Panem zastępów i błagali Go o przebaczenie. Jednak wkrótce znowu zwrócili się ku swoim bożkom i na nowo podjęli podbój świata. PK 238.2

Prorok Nahum wołał przeciwko złoczyńcom z Niniwy: “Biada krwawemu miastu! Wszystko w nim jest oszustwem, pełno w nim łupu, nie ma końca grabieży. Słuchaj! Trzask bicza. Słuchaj! Stukot kół, tętent koni i podskakujące rydwany. Rumaki stają dęba, iskrzą się miecze, lśnią dzidy, jest wielu zabitych (...). Oto Ja wystąpię przeciwko tobie — mówi Pan Zastępów”. Nahuma 3,1-3.5. PK 238.3

Z bezbłędną dokładnością Niezmienny nadal prowadzi zapis dokonań narodów. Póki Jego miłosierdzie wciąż wzywa do skruchy, zapis ten pozostaje otwarty, ale gdy liczby osiągną pełnię wyznaczoną przez Boga, przyjdzie pora na wylanie Jego gniewu. Zapis zostanie zamknięty. Skończy się Jego cierpliwość. Miłosierdzie nie będzie już ochraniać złoczyńców. PK 238.4

“Pan jest cierpliwy i pełen łaski, lecz na pewno sprawi, że winny nie ujdzie bezkarnie. Jego droga jest w burzy i wichrze, a chmura jest prochem pod jego nogami. On gromi morze i wysusza je; sprawia, że wszystkie rzeki wysychają. Omdlewa Baszan i Karmel, a kwiat Libanu więdnie. Góry drżą przed nim, a pagórki się rozpływają; ziemia staje się przed nim pustynią, smucą się wszyscy jej mieszkańcy. Kto ostoi się przed jego srogością? Kto wytrwa wobec zapalczywości jego gniewu? Jego zawziętość roznieca się jak ogień, a skały rozpadają się przed nim”. Nahuma 1,3-6. PK 238.5

Tak oto Niniwa, “wesołe miasto, które czuło się bezpieczne i które mówiło do siebie: Tylko ja i nikt inny!” (Sofoniasza 2,15), stała się pustkowiem i spustoszeniem, jaskinią lwów i legowiskiem “lwich szczeniąt, dokąd zachodził lew i lwica, i ich młode, a nie było nikogo, kto by go wystraszył”. Nahuma 2,12. PK 239.1

Oczekując czasu, gdy pycha Asyrii zostanie ukarana, Sofoniasz prorokował o Niniwie: “Wylegiwać się będą na niej trzody, wszelkie zwierzęta polne, pelikan i sowa będą nocować na głowicach kolumn, a puszczyk będzie krzyczał w oknach, kruk zaś na progu, gdyż wiązanie cedrowe będzie zawalone”. Sofoniasza 2,14. PK 239.2

Wielka była chwała imperium asyryjskiego, ale i wielki jego upadek. Prorok Ezechiel, rozwijając alegorię wielkiego cedru, wyraźnie przepowiedział upadek Asyrii wskutek jej pychy i okrucieństwa: “Tak mówi Wszechmocny Pan: Ponieważ (...) wierzchołkiem swym sięgał obłoków, i jego serce wzbiło się w dumę z powodu jego wielkości, dlatego wydam go w ręce mocarza wśród narodów, aby z nim postąpił według jego bezbożności i zniszczył go. Cudzoziemcy, najsrożsi spośród narodów, podcięli go i porzucili; jego gałęzie padły na góry i do wszystkich dolin, a jego konary leżały połamane we wszystkich rozpadlinach ziemi. Wszystkie ludy ziemi uciekły z jego cienia i porzuciły go. Na jego ściętym pniu osiadły wszelkie ptaki niebieskie, a na jego konarach rozłożyły się wszelkie zwierzęta polne, aby już żadne drzewo nad wodami nie wynosiło się ponad miarę i swoim wierzchołkiem nie sięgało obłoków, i aby żadne drzewo, pojone wodą, nie przewyższało ich swą wysokością. (...). Tak mówi Wszechmocny Pan: W dniu, gdy zstąpił do krainy umarłych, okryję otchłań ciężką żałobą po nim (...) i z powodu niego zwiędną wszystkie drzewa polne. Od huku jego upadku wstrząsnę narodami”. Ezechiela 31,10-16. PK 239.3

Pycha Asyrii i jej upadek mają być lekcją poglądową po kres dziejów. O współczesnych narodach, które w arogancji i pysze występują przeciwko Niemu, Bóg mówi: “Do którego wśród drzew Edenu jesteś więc podobny siłą, okazałością i wielkością? A przecież wraz z drzewami Edenu będziesz strącony do krainy podziemnej”. Ezechiela 31,18. PK 239.4

“Dobry jest Pan, ostoją jest w dniu ucisku; On zna tych, którzy mu ufają, przeprowadza ich przez wezbrane fale. Lecz niszczy swoich przeciwników” (Nahuma 1,7-8), wszystkich, którzy ośmielają się wynosić ponad Najwyższego. PK 239.5

“Upokorzona też będzie pycha Asyrii, a berło władcy Egiptu zniknie”. Zachariasza 10,11. Dotyczy to nie tylko narodów, które występowały przeciwko Bogu w starożytności, ale także tych współczesnych, które sprzeciwiają się Jego zamierzeniom. W dniu ostatecznej odpłaty, gdy sprawiedliwy Sędzia całej ziemi “będzie przesiewał narody” (Izajasza 30,28), a ci, którzy wytrwali przy prawdzie, otrzymają pozwolenie, by wejść do Miasta Bożego, niebiańskie przybytki będą rozbrzmiewać triumfalną pieśnią odkupionych. Prorok mówi: “Wtedy zaśpiewacie pieśń jak w noc uroczystego święta i będziecie się radować z serca jak pielgrzym, który idzie przy wtórze fletu na górę Pana, do opoki Izraela. I odezwie się Pan swoim potężnym głosem (...). Bo głosem Pana przerazi się Asyria, gdy On rózgą uderzy. I stanie się, że każde uderzenie rózgą karania, którą Pan na niego spuści, nastąpi przy wtórze bębnów i cytr”. Izajasza 30,29-32. PK 239.6