Patriarchowie i prorocy

Przypisy

1. Str. 66. Bóg jest sprawiedliwy i wierny danym przez siebie obietnicom. Jego wielka miłość i litość dla człowieka objawiały się w takich właśnie zdaniach jak: “Wywołało to żal Boga, że uczynił człowieka na ziemi i napełniło Go smutkiem”, dosłownie — “zraniło Jego serce”. Ten zwrot tłumaczy inne. Gdy czytamy, że Bóg żałował, jest to nasz ludzki sposób myślenia, ponieważ — jak powiada Kalwin — “nic nie dzieje się przez przypadek, wszystko zostało przewidziane”. Nasuwa nam to myśl, że “smutek miłości Bożej był wywołany grzechami człowieka”. Według słów Kalwina “straszliwe grzechy ludzkie obrażają Boga tak samo jak wówczas, gdy serce Jego zranione zostało przeogromnym smutkiem” (dr Edersheim). PP 570.1

2. Str. 90. Adam żył do czasu, kiedy Matuzalem ukończył dwieście czterdzieści trzy lata. Matuzalem dożył czasu, gdy Sem — syn Noego — miał dziewięćdziesiąt osiem lat. Sem żył jeszcze sto pięćdziesiąt lat po urodzeniu Abrahama i pięćdziesiąt lat po przyjściu na świat Izaaka. Abraham umarł dopiero wtedy, gdy Jakub i Ezaw ukończyli piętnaście lat, a Izaak żył do chwili, gdy mieli sto dwadzieścia lat. Widzimy z tego wyraźnie, że wszystko, czego Bóg nauczył Adama, mogło być bezpośrednio przekazane jego potomkom. Adam pouczył Matuzalema, Matuzalem — Sema, Sem — Abrahama i Izaaka, ci patriarchowie przekazali swą wiedzę Jakubowi, ojcu pokoleń Izraela. PP 570.2

3. Str. 186. Mojżesz nie mógł się mylić co do znaczenia tego cudu. Wąż był prawdopodobnie kobrą... Był symbolem władzy królewskiej i boskiej widniejącym na koronie każdego faraona. Był to wąż jadowity, bo Mojżesz przed nim uciekł. Wynika to również z innych, licznych cytatów, w których występuje słowo “nahasz”, odnoszące się do tego węża — a znaczy ono “syczący”. Wąż ten atakując wyciąga szyję i głośno syczy. Na pomnikach wyobraża się go zawsze z nienormalnie nabrzmiałą szyją. Przemienienie laski w węża było nie tylko znakiem i wróżbą, oznaczało ono także zwycięstwo nad królem i nad bogami Egiptu. PP 570.3

4. Str. 190. W rozkazie uwolnienia Izraela Pan rzekł do faraona: “Moim synem pierworodnym jest Izrael. (...) Wypuść syna mojego, aby mi służył”. 2 Mojżeszowa 4,22.23. Psalmista mówi, dlaczego Bóg wyzwolił Izraela z Egiptu: “I wyprowadził lud swój wśród wesela, wśród radosnych śpiewów wybrańców swoich. Potem dał im ziemię narodów, i posiedli dorobek ludów, aby przestrzegali ustaw jego i zachowali zakon jego”. Psalmów 105,43-45. Stąd dowiadujemy się, że Hebrajczycy nie mogli służyć Panu w Egipcie. PP 570.4

W 5 Księdze Mojżeszowej 5,14.15 specjalny nacisk w czwartym przykazaniu położony jest na przestrzeganie odpoczynku przez sługi i służebnice. Przypomina się Izraelitom, iż sami byli sługami w ziemi egipskiej. Pan powiedział: “Ale siódmego dnia jest sabat Pana, twojego Boga. Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służąca, ani twój wół, ani twój osioł, ani twoje bydlę, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach, aby odpoczął twój sługa i twoja służebnica tak jak ty. Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i że Pan, twój Bóg, wyprowadził cię stamtąd ręką możną i ramieniem wyciągniętym. Dlatego rozkazał ci Pan, twój Bóg, abyś obchodził dzień sabatu”. PP 570.5

W 2 Księdze Mojżeszowej 5,4 czytamy, że Mojżesz i Aaron “odrywali lud od jego pracy”. PP 571.1

Na podstawie tych faktów możemy wnioskować, że Izraelici nie mogli służyć Bogu w sobotę. Gdy Mojżesz i Aaron przyszli z poselstwem od Boga (2 Mojżeszowa 4,29-31), chcieli przeprowadzić reformę, lecz ta wzmogła jedynie ucisk Izraelitów. Bóg uwolnił swój lud po to, aby miał możliwość stosować się do ustaw i przykazań Pańskich, łącznie z czwartym przykazaniem, to jest ścisłym przestrzeganiem soboty. PP 571.2

W 5 Księdze Mojżeszowej 24,17.18 nakłada się na lud izraelski specjalny obowiązek okazywania troski wdowom i sierotom: “Nie naruszaj prawa obcego przybysza ani sieroty; nie bierz w zastaw odzienia wdowy. Pamiętaj też, że byłeś niewolnikiem w Egipcie, a odkupił cię stamtąd Pan, Bóg twój; dlatego Ja nakazuję ci, abyś to czynił”. PP 571.3

5. str. 199. Bóg zesłał plagi na Egipcjan po to, by poderwać ich zaufanie do mocy bałwanów i to zostało jasno określone w następujących cytatach z “Filozofii planu zbawienia”: PP 571.4

Pierwszym cudem, dokonanym w myśl misji Mojżesza, było zniszczenie węża. Gady te były u Egipcjan przedmiotem kultu, a przez zniszczenie ich dowiedziono, że bożki ich nie posiadały żadnej mocy nadprzyrodzonej, by chronić lud lub uratować siebie. PP 571.5

Drugi cud skierowany był przeciwko Nilowi, który był również przedmiotem kultu Egipcjan. Tę rzekę uważali za świętą, podobnie jak Hindusi, którzy czczą rzekę Ganges. Nawet rybom tych wód oddawano cześć. Pili wodę z szacunkiem i rozkoszą, gdyż wierzono, że moc boska, która uzdrawia, kryje się w falach Nilu. I ta woda stawiana na boskim piedestale, nagle zamieniona została w krew, a ryby, którym oddawano cześć, stały się zgnilizną. PP 571.6

Trzeci cud zmierzał także do tego celu — do obalenia wiary w “boskość” rzeki. Wody Nilu wyrzuciły na brzeg ogromne masy żab, które stały się plagą i udręką ludu. W taki sposób, za sprawą prawdziwego Boga, Nil stał się zarazą dla swych czcicieli. PP 571.7

Czwarty cud odznaczał się tym, że ludzie i zwierzęta okryły niezliczone wszy. Aby sobie zdać sprawę z doniosłości tego cudu, trzeba wiedzieć o tym, że żaden człowiek tak zanieczyszczony nie mógł zbliżać się do ołtarzy Egiptu, a kapłani, by ustrzec się przed jakimkolwiek ryzykiem zarażenia, nosili tylko lniane szaty i golili się według Herodota co trzeci dzień. W czasie trwania tej plagi nie wolno się było zbliżać do ołtarzy ani spełniać żadnych obrzędów. Egipcjanie odczuli tę karę tak dotkliwie, że nawet sami magowie wykrzyknęli: “To jest palec Boży!” PP 571.8

Piąty cud miał na celu obalenie wiary w Belzebuba, czyli bożka much, który był przedmiotem szczególnej czci. Bożek ten miał strzec lud przed inwazją trujących insektów, które mniej więcej o tej porze roku zadręczały kraj i nękały ludzkość. Wierzono powszechnie, że tylko ten bożek może zapobiec nieszczęściu. Cud uczyniony za pośrednictwem Mojżesza wykazał bezsilność Belzebuba i sprawił, że lud musiał szukać gdzie indziej pomocy przeciwko straszliwym dręczycielom. PP 571.9

Szósty cud sprawił, iż padło bydło. Jedynie stada Izraelitów zostały oszczędzone. Cud miał na celu obalenie całego systemu hołdowania zwierzętom. Zwyczaj ten, tak upokarzający człowieka, osiągnął monstrualne rozmiary u władców egipskich. Każdy z nich miał swego świętego byka, barana, kozę, krowę itp. Bóg zniszczył to wszystko za jednym zamachem, wykazując swą nieskończoną wyższość. Gdy mówimy o szóstej pladze (siódmym cudzie), czytelnik lepiej zrozumie wielki sens tej plagi, o ile uprzytomni sobie, że w Egipcie na wielu ołtarzach składano co pewien czas ofiary z ludzi, gdy chciano pozyskać względy Tyfona lub Wielkiego Złego. Ofiary palono żywcem, a popioły z ich ciał zbierali kapłani i rozrzucali w powietrzu, aby zło mogło być odwrócone z każdego miejsca, na które padła cząstka popiołu. Zgodnie z rozkazem Bożym, Mojżesz wyjął własnoręcznie popiół z pieca, który był prawdopodobnie przez Egipcjan używany do odwrócenia plag i rozrzucił go w powietrzu, wedle ich zwyczaju. Zamiast jednak odwrócić zło, popiół wywołał u ludzi wstrętne wrzody. Nikt nie został oszczędzony, ani król, ani kapłani, ani lud. W ten sposób krwawy obrzęd kultu Tyfona stał się dla bałwochwalców przekleństwem. Wyższość Boga została jeszcze raz objawiona, a konieczność wyswobodzenia Izraelitów z niewoli stała się oczywista. PP 571.10

Siódmy cud skierowany był przeciwko kultowi Serapisa, który miał rzekomo chronić kraj przed szarańczą. Co pewien czas kraj był nawiedzany plagą szarańczy, która całymi chmarami opadała na kraj i pustoszyła go, nic nie pozostawiając za sobą. Opuszczała się gęstą lawiną, pożerając w mgnieniu oka owoce, a nawet liście z drzew. Na wezwanie Mojżesza nadleciały niezliczone roje szarańczy i tylko na jego rozkaz odleciały z powrotem. W ten sposób wykazano całą niemoc Serapisa, a bałwochwalców pouczono, że wiara we wszelką inną niż Boża opiekę i pomoc jest szaleństwem. PP 572.1

Ósmy i dziewiąty cud zwrócone były przeciwko Izydzie, Ozyrysowi i rzece Nil. Te trzy bóstwa zajmowały pierwsze miejsce na długiej liście bałwanów Egipcjan. Niektórzy najwyżej czcili Nil, gdyż miał on w sobie moc nawadniania Egiptu. Początkowo największym bóstwem były słońce i księżyc, wierzono bowiem, że kierują one i rządzą światłem oraz żywiołami. Kult tych bożków przetrwał w różnych formach u wszystkich dawnych narodów. Cuda zwrócone przeciwko kultowi Izydy i Ozyrysa musiały wywrzeć głębokie wrażenie zarówno na umysłach Izraelitów, jak i Egipcjan. W kraju, gdzie rzadko pada deszcz, klimat jest równy i spokojny, a niebo usiane gwiazdami — nagłe, gęste, lepkie i nieprzeniknione ciemności, które opadły jak całun na kraj, musiały wywołać nieopisaną trwogę. W czasie tych długich trzech dni i trzech nocy strach szarpał ludzkimi sercami. Pan Bóg Zastępów nakazał głosić przyrodzie, że On jest prawdziwym Bogiem. Ten sam Bóg Izraela wykazał swą wyższość nad bożkami i użył swej potęgi, aby zniszczyć bałwochwalstwo i wyprowadzić z niewoli potomków Abrahama. PP 572.2

Wszechpotężny objawił się przez cuda jako prawdziwy Bóg. Swą nadprzyrodzoną mocą dążył do wykorzenienia wszystkich form bałwochwalstwa w Egipcie. Cud jedenasty wykazał, że Bóg jest sędzią i zsyła wyroki na ziemię. PP 572.3

6. Str. 206. W 1 Księdze Mojżeszowej 15,13 czytamy o tym, co Pan powiedział do Abrahama: “Wiedz dobrze, że potomstwo twoje przebywać będzie jako przychodnie w ziemi, która do nich należeć nie będzie i będą tam niewolnikami, i będą ich ciemiężyć przez czterysta lat”. W 2 Księdze Mojżeszowej 12,40 jest powiedziane: “Pobyt synów izraelskich w Egipcie trwał czterysta trzydzieści lat”. Natomiast Paweł w Galacjan 3,15-17 mówi, że od zawarcia przymierza z Abrahamem do otrzymania prawa na górze Synaj upłynęło czterysta trzydzieści lat. Z tekstów tych nie wynika, że Izraelici przebywali w Egipcie czterysta lat. PP 572.4

Czas ich pobytu w niewoli nie mógł trwać dłużej niż dwieście piętnaście lat. Biblia mówi, że “pobyt synów izraelskich” trwał czterysta trzydzieści lat. Abraham, Izaak i Jakub, przodkowie Izraelitów, wędrowali po Kanaanie. Okres czterystu trzydziestu lat rozpoczyna się od Ur chaldejskiego. Czterysta lat, o których jest mowa w 1 Księdze Mojżeszowej 15,13, odnosi się do późniejszego okresu. PP 573.1

Pamiętajmy o tym, że okres czterystu lat, o którym mówimy, nie jest tylko czasem wędrówki, lecz i cierpień. Zgodnie z Pismem Świętym należy przesunąć obliczenie o trzydzieści lat, począwszy mniej więcej od czasu, kiedy Ismael, “który się według ciała narodził, prześladował urodzonego według Ducha” — Izaaka. Galacjan 4,29. PP 573.2

7. Str. 232. Złote cielę było wyobrażeniem świętego byka Apisa, którego Egipcjanie otaczali religijną czcią. Izraelici, przebywający tak długo w Egipcie, mieli dość czasu, by przyzwyczaić się do religii tubylców. Co do kultu Apisa znajdujemy następujące uwagi: “Apis — byk otaczany czcią religijną przez starożytnych Egipcjan — był symbolem Ozyrysa, bożka Nilu, małżonka Izydy. Był on głównym bożkiem Egiptu” (Chamber’s Encyclopedia). PP 573.3

W “Encyklopedii Britannica” w artykule pt. “Apis” napisano na podstawie wypowiedzi pisarzy greckich i znawców hieroglifów: “Zgodnie z tymi poglądami Apis był wcieleniem Ozyrysa, wyobrażonym w postaci byka”. PP 573.4

Wiemy już, że Apis był widzialnym wcieleniem Ozyrysa. Aby jednak zrozumieć znaczenie kultu cieląt (cielców) u Izraelitów, należy bliżej zapoznać się z samym kultem Ozyrysa. Znowu posłużymy się cytatem z Encyklopedii Brytannica. PP 573.5

Wszystkie misteria egipskie i cała doktryna ich wierzeń opierała się na kulcie Ozyrysa. Ozyrys był utożsamiany ze słońcem... Kult słońca był pierwotną formą religijną w Egipcie, a istniał może nawet przed historią Egiptu. PP 573.6

Przed Ozyrysem wznoszono modły i składano ofiary za umarłych. Jemu poświęcone były wszystkie napisy nagrobkowe z wyjątkiem najstarszych. “Byk Apis w języku egipskim nazywa się tak samo jak rzeka Nil, ‘Hapi’, a czczony był w Memfis... Apisa uważano za żywy symbol Ozyrysa, utożsamiając go w ten sposób ze słońcem i Nilem”. PP 573.7

Na podstawie przytoczonych tu wyjątków z encyklopedii wynika, że Izraelici, czcząc złotego cielca, w rzeczywistości uprawiali kult słońca. Jak wiadomo, ta forma bałwochwalstwa przeciwstawiała się zawsze i w szczególny sposób wierze w prawdziwego Boga. Znamienne jest, że właśnie w okresie, kiedy Bóg objawił się w cudowny sposób Izraelitom, kiedy nauczył ich święcić sobotę, oni właśnie wtedy odwrócili się od Niego, powracając do starego kultu słońca, święcąc pierwszy dzień tygodnia, co było w późniejszym okresie również przedmiotem sporu, gdyż sprzeciwiało się głównej idei święcenia dnia siódmego — soboty. Izraelici — hołdując złotemu cielcowi — twierdzili, że oddają tym samym cześć Bogu. Aaron, przygotowując się do inauguracji święta na cześć cielca, zawołał: “Jutro będzie święto Panu”. Hebrajczycy chcieli czcić Boga w cielcu — tak jak Egipcjanie czcili Ozyrysa pod postacią byka. Bóg jednak nie mógł się zgodzić na tego rodzaju służbę. Chociaż ofiarowali ją w Jego imieniu, rzeczywistym obiektem ich adoracji było słońce, a nie Bóg. PP 573.8

Kult Apisa połączony był z rozpustą i aktami największej rozwiązłości. Pismo Święte stwierdza, że kult cielca u Izraelitów łączył się z taką samą rozwiązłością jak u pogan. W Piśmie Świętym czytamy: “I wstawszy nazajutrz wcześnie rano, złożyli ofiary całopalne i przynieśli ofiary pojednania; i usiadł lud, aby jeść i pić. Potem wstali, aby się bawić”. 2 Mojżeszowa 32,6. Hebrajskie słowo “bawić” ma szersze znaczenie: oznacza zabawę ze śpiewem, z tańcami oraz popisami. Lecz taniec — szczególnie rozpowszechniony u Egipcjan — miał charakter zmysłowy i nieprzyzwoity. Słowo “popsował”, które użyte jest w 2 Księdze Mojżeszowej 32,7 (BG) oznacza to samo, co w 1 Księdze Mojżeszowej 6,11.12, gdzie czytamy: “Gdyż wszelkie ciało skaziło drogę swoją na ziemi”. W 2 Księdze Mojżeszowej 32,7 jest napisane: “Gdyż sprzeniewierzył się lud twój, który wyprowadziłeś z ziemi egipskiej”. Słowa te wyjaśniają w pewnej mierze ogrom gniewu Pańskiego, gdy chciał On zgładzić cały lud z powierzchni ziemi. PP 573.9

8. Str. 240. Dziesięcioro przykazań Bożych złożyło się na “przymierze” z ludem izraelskim. Stanowiły one warunek dotrzymania przymierza. Bóg powiedział: “A teraz, jeżeli pilnie słuchać będziecie głosu mojego, i przestrzegać mojego przymierza”. 2 Mojżeszowa 19,5. Izraelici musieli się zgodzić lub nie na ten warunek — musiał być on jednak wypełniony, aby przymierze stało się prawomocne. W ten sposób dziesięcioro przykazań stało się podstawą przymierza zawartego z Izraelem. Dziesięcioro przykazań ze wszystkimi szczegółami — to są “wszystkie te słowa”, do których odnosiło się przymierze. 2 Mojżeszowa 24,8. PP 574.1

9. Str. 259. Kiedy składano ofiarę za grzechy kapłana lub całego zgromadzenia, brano krew ofiary i kropiono nią przed zasłoną świątyni oraz mazano rogi złotego ołtarza do kadzenia. Tłuszcz spalano na ołtarzu całopalenia na dziedzińcu, a mięso ofiary palono poza obrębem obozu. 3 Mojżeszowa 4,1-21. PP 574.2

Kiedy ofiara miała być złożona za grzechy jakiegoś władcy lub kogoś z ludu nie wnoszono krwi ofiary do świętego miejsca. Mięso spożywali kapłani, tak jak Bóg rozkazał Mojżeszowi. 3 Mojżeszowa 6,26; 4,22-35. PP 574.3

10. Str. 269. Ten, który ogłosił prawo, wezwał Mojżesza na górę i rozmawiał z nim, był Panem naszym, Jezusem Chrystusem, co wynika jasno z następującego rozumowania. PP 574.4

Bóg objawiał siebie człowiekowi we wszystkich czasach jedynie za pośrednictwem Chrystusa. “Wszakże dla nas istnieje tylko jeden Bóg Ojciec, z którego pochodzi wszystko i dla którego istniejemy, i jeden Pan, Jezus Chrystus, przez którego wszystko istnieje i przez którego my także istniejemy”. 1 Koryntian 8,6. “On ci to w czasie zgromadzenia na pustyni pośredniczył między aniołem, który do niego mówił na górze Synaj, a ojcami naszymi, on też otrzymał słowa żywota, aby je nam przekazać”. Dzieje Apostolskie 7,38. Anioł ten był objawem Bożym. Izajasza 63,9. Aniołem, w którym wyraziło się imię wielkiego Boga. 2 Mojżeszowa 23,20-23. Określenie to nie może odnosić się do kogoś innego niż do Syna Bożego. PP 574.5

Chrystus jest nazywany Słowem Bożym (Jana 1,1-3) dlatego, że przez Niego Bóg przekazywał wszystkie swoje objawienia człowiekowi. Jego Duch dawał natchnienie prorokom. 1 Piotra 1,10.11. Objawił się im w postaci Anioła Bożego, Wodza Zastępów Pańskich, wreszcie jako Michał Archanioł. PP 574.6

11. Str. 454. Wyłoniła się sprawa, na temat której toczyła się dyskusja: “Jeżeli teokracja była odpowiednią formą rządów w czasach Izraela, dlaczego nie nadawała się w późniejszym okresie?” Odpowiedź nie jest trudna: “Teokracja stanowi formę rządu, która czerpie swą siłę bezpośrednio od Boga. Rząd Izraela był prawdziwie teokratyczny. Były to rzeczywiście rządy Boga. Bóg ukryty w krzaku gorejącym polecił Mojżeszowi wywieść lud Jego z Egiptu. Przez nadprzyrodzone znaki i potężne cuda Bóg uwolnił Izraela i wywiódł go z Egiptu, prowadząc przez pustynię aż do ziemi obiecanej. Tam Bóg “rządził Izraelem za pośrednictwem sędziów aż do czasów Samuela proroka”, do którego w dzieciństwie Pan przemówił, i objawił swą wolę ludowi za jego pośrednictwem. Za dni Samuela lud zapragnął króla, który by nim rządził. Bóg zgodził się na taką zmianę i wybrał Saula. Samuel namaścił go na króla Izraela. Saul nie stanął jednak na wysokości zadania i zawiódł pokładaną w nim nadzieję. Ponieważ odrzucił słowo Pańskie, Pan odebrał mu tron i wysłał Samuela, by namaścił Dawida na króla izraelskiego. Tron zaś Dawida został ustalony na wieki. Kiedy Salomon objął panowanie po swoim ojcu, Dawidzie — Pismo mówi: “Potem zasiadł Salomon na tronie Pana jako król zamiast Dawida”. 1 Kronik 29,23. PP 574.7

Tron Dawida należał do Boga i Salomon objął tron Pański jako władca panujący nad ziemskim królestwem Boga. Dziedzictwo tronu Dawidowego przeszło w późniejszym okresie na Sedekiasza, który został poddanym króla babilońskiego i złożył uroczystą przysięgę Bogu, że dochowa wierności królowi Babilonu. Sedekiasz złamał jednak przyrzeczenie i Bóg rzekł do niego: “Lecz o tobie, bezecny bezbożniku, książę izraelski, którego dzień nadszedł w czasie, gdy wina dojdzie do swojego kresu — tak mówi Wszechmocny Pan: Precz z diademem, precz z koroną; nic nie pozostanie tak, jak jest. To, co niskie, będzie wywyższone, a co wysokie, będzie poniżone. W gruzy, w gruzy, w gruzy obrócę je. Także ono nie pozostanie tak, aż przyjdzie ten, który ma do niego prawo; jemu je dam”. Ezechiela 21,30-32; patrz Ezechiela 17,1-21. PP 575.1

Królestwo izraelskie zostało opanowane przez Babilon, a Izrael uległ zniszczeniu po raz pierwszy. Po upadku Babilonu nastąpił rozkwit królestwa Medów i Persów. Kiedy Grecja zwyciężyła Medów i Persów, Izraelitów podbito doszczętnie po raz drugi. Kiedy Rzym opanował świat, Izrael upadł po raz trzeci. A Słowo Boże mówi: “Także ono nie pozostanie tak aż przyjdzie ten, który ma do niego prawo; jemu je dam”. Kto to jest ten, który ma prawo? “Oto... nadasz mu imię Jezus. Ten będzie wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego. I da mu Pan Bóg tron jego Ojca Dawida. I będzie królował nad domem Jakuba na wieki, a jego królestwu nie będzie końca”. Łukasza 1,31-33. Kiedy Jezus przyszedł jako “prorok”, znający boleści tego świata, oświadczył w noc złości i zdrady: “Królestwo moje nie jest z tego świata”. W ten sposób tron Pański został odjęty od tego świata i tak już pozostanie “aż przyjdzie ten, który ma do niego prawo”, i któremu zostanie zwrócony. W tym czasie nastąpi koniec świata i “początek świata, który ma nastąpić”. PP 575.2

Zbawiciel rzekł do dwunastu apostołów: “A Ja przekazuję wam Królestwo, jak i mnie Ojciec mój przekazał, abyście jedli i pili przy stole moim w Królestwie moim i zasiadali na tronach, sądząc dwanaście plemion Izraela”. Łukasza 22,29.30. Mateusz opisuje, w jaki sposób spełni się obietnica Chrystusa dana dwunastu uczniom: “Przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na tronie chwały swojej, zasiądziecie i wy na dwunastu tronach i będziecie sądzić dwanaście pokoleń izraelskich”. Mateusza 19,28. W przypowieści o talentach Chrystus ukazuje się pod postacią dostojnika, który wybierał się do dalekiego kraju, aby zdobyć godność królewską, a potem wrócić. Łukasza 19,12. Chrystus powiedział nam: “A gdy przyjdzie Syn Człowieczy w chwale swojej i wszyscy aniołowie z nim, wtedy zasiądzie na tronie swej chwały. I będą zgromadzone przed nim wszystkie narody”. Mateusza 25,31.32. PP 575.3

Apostoł Jan patrzy w przyszłość, gdy powiada w Objawieniu: “Panowanie nad światem przypadło w udziale Panu naszemu i Pomazańcowi jego i królować będzie na wieki wieków”. Objawienie 11,15. Dalej jest powiedziane wyraźnie, kiedy to ma nastąpić: “I popadły w gniew narody, lecz i twój gniew rozgorzał, i nastał czas sądu nad umarłymi i oddawanie zapłaty sługom twoim prorokom i świętym i tym, którzy się boją imienia twego, małym i wielkim, oraz wytracenia tych, którzy niszczą ziemię”. Wiersz 18. W czasie sądu ostatecznego, kiedy Chrystus zapanuje w swym królestwie, rozstrzygną się wielkie spory. Sprawiedliwi będą nagrodzeni, a winni ukarani. Gdy zniszczeni zostaną wszyscy przeciwnicy Zbawiciela, świat nasz przejdzie pod panowanie Pana naszego Jezusa Chrystusa. Wtedy zapanuje Chrystus jako “Król królów i Pan panów”. Objawienie 19,16. “Królestwo, władza i moc nad wszystkimi królestwami pod całym niebem będą przekazane ludowi Świętych Najwyższego”. “Lecz potem Święci Najwyższego otrzymają królestwo i posiądą królestwo na wieki, na wieki wieczne”. Daniela 7,27.18. Aż do tego czasu nie może być ustanowione królestwo Chrystusa na ziemi. Jego królestwo nie jest z tego świata. Naśladowcy Chrystusa mają się zaliczać jedynie do “przychodniów i pielgrzymów na tej ziemi”. Paweł powiada: “Nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa”. Filipian 3,20. Od czasu, gdy skończyło się panowanie Izraela, Bóg nie upoważnił żadnego człowieka ani społeczeństwa do sprawowania rządów w jego imieniu. “Pomsta do mnie należy, Ja odpłacę, mówi Pan”. Rzymian 12,19. Rządy, jakie wyłaniały się w różnych narodach, decydować miały jedynie o sprawach świeckich, dotyczących wzajemnych stosunków ogólnoludzkich. Nie miały jednak prawa mieszać się w sprawy wynikające ze stosunku człowieka do Boga. Poza królestwem Izraela nie było innego rządu na ziemi, w którym Bóg kierowałby sprawami państwa za pośrednictwem natchnionych mężów. Jeżeli kiedykolwiek ludzie staraliby się wprowadzić formę rządu, jaka obowiązywała w Izraelu, musieliby stosować się do prawa Bożego i wziąć na siebie obowiązek udostępnienia go i wyjaśnienia ludom. Przywłaszczyliby sobie tą drogą prawo kontrolowania sumienia ludzkiego, wkraczając w dziedzinę wyłącznego uprawnienia Bożego. PP 576.1

W pierwszych okresach, gdy grzechy przeciwko Bogu karane były tu na ziemi, wyroki wykonywano nie tylko za pozwoleniem Bożym, ale pod Jego rozkazem i bezpośrednią kontrolą. Czarownicy mieli być karani śmiercią. Bałwochwalców należało zabijać. Bluźnierstwo i świętokradztwo podlegały również karze śmierci. Całe plemiona pogańskie musiały ulec zagładzie. PP 576.2

Kary te ustalił i zsyłał Ten, kto czyta w sercach ludzi, zna miarę występków i odnosi się do swych stworzeń mądrze i miłosiernie. Kiedy ludzie ze swymi ułomnościami i słabostkami biorą się do takiego dzieła, nie trzeba argumentów, aby kogokolwiek przekonać, do czego to prowadzi. W takich wypadkach otworem stoi droga do wszelkich nieprawości. Najcięższe zbrodnie będą dokonywane w imię Chrystusa. PP 576.3