Patriarchowie i prorocy

Rozdział 73 — Ostatnie lata Dawida

Rozdział napisany w oparciu o 2 Księgę Samuela 24; 1 Księgę Królewską 1; 1 Księgę Kronik 21; 28; 29.

Pokonanie Absaloma nie od razu przyniosło pokój królestwu. Do buntu przyłączyła się tak wielka część narodu, że Dawid nie mógł powrócić do stolicy i sprawować władzę bez zaproszenia otrzymanego od plemion. W zamieszaniu, jakie nastąpiło po klęsce Absaloma, brak było zdecydowanego działania, by przywrócić króla na tron, a kiedy w końcu pokolenie Judy się tego podjęło, wzbudziło to zazdrość pozostałych pokoleń, co doprowadziło do powstania. Zostało ono jednak szybko stłumione i w Izraelu znów zapanował pokój. PP 562.1

Historia Dawida jest jednym z najbardziej wymownych świadectw, jakie kiedykolwiek były dane, o niebezpieczeństwach, jakie zagrażają duszy ze strony władzy, bogactwa i świeckich zaszczytów — tych rzeczy, których najbardziej pragną ludzie. Niewielu przeżyło doświadczenie lepiej przygotowujące ich do przetrwania takiej próby. Dawid, prowadząc w młodości skromne, pasterskie życie, nauczył się pokory, cierpliwej pracy i czułej troski o stado. Łączność z naturą w samotności wśród gór, rozwijanie talentu muzycznego i poetyckiego, kierowanie myśli do Stwórcy, lata surowej dyscypliny życia na pustkowiu — wszystko to zmuszało do rozwijania odwagi, hartu ducha, cierpliwości i wiary w Boga, i było wyznaczonym przez Pana przygotowaniem do objęcia tronu Izraela. Dawid doświadczał cennych przejawów miłości Bożej i był obficie obdarzony Jego Duchem. Historia Saula nauczyła go, jak niewiele warta jest ludzka mądrość. Mimo to jednak świeckie sukcesy i zaszczyty tak osłabiły charakter Dawida, że nieraz uległ kusicielowi. PP 562.2

Styczność z pogańskimi narodami wzbudziła pragnienie naśladowania ich narodowych zwyczajów i rozbudziła ambicję świeckiej wielkości. Jako lud Jahwe, Izrael miał być szczególnym narodem, ale gdy ich pycha i pewność siebie wzrastały, Izraelici przestali być zadowoleni ze swego prymatu. Troszczyli się raczej o swoją pozycję wśród innych narodów. Żywiąc takiego ducha nie mogli odeprzeć pokus. Z myślą o rozszerzeniu podbojów okolicznych narodów Dawid postanowił zwiększyć stan swej armii i powołać do służby wojskowej wszystkich tych, którzy byli w odpowiednim wieku. Z tego powodu trzeba było przeprowadzić spis ludności. Duma i ambicja kierowały postępowaniem króla. Spisanie ludzi miało wykazać różnicę między słabością królestwa w chwili, gdy Dawid wstępował na tron, a potęgą i bogactwem, do jakich doszło pod jego rządami. To jeszcze bardziej wzmogłoby pewność siebie, jaka cechowała nie tylko króla, ale i jego poddanych. W Piśmie Świętym czytamy: “Wtedy wystąpił szatan przeciwko Izraelowi, pobudziwszy Dawida do tego, aby policzył Izraelitów”. 1 Kronik 21,1. Powodzenie Izraela pod rządami Dawida należało raczej zawdzięczać Bożemu błogosławieństwu niż umiejętności króla czy sile jego armii. Jednak wzrost potęgi militarnej królestwa sprawił, że okoliczne narody odniosły wrażenie, iż Izrael pokłada ufność w wojsku, a nie w mocy Jahwe. PP 562.3

Chociaż lud izraelski był dumny ze swej narodowej wielkości, plany Dawida, zmierzające do tak wielkiego rozszerzenia służby wojskowej, nie spodobały się Izraelitom. Proponowany spis wywołał wielkie niezadowolenie, i w konsekwencji konieczne było, by dokonywali go oficerowie zamiast kapłani i urzędnicy, którzy dotychczas zawsze taki spis ludności przeprowadzali. Cel przedsięwzięcia był zupełnie przeciwny zasadom teokracji. Nawet Joab protestował, chociaż dotychczas był pozbawiony skrupułów. Powiedział: “Niech pomnoży Pan lud stokrotnie w porównaniu z tym, ile go jest teraz; lecz, panie mój, królu, czyż nie są oni wszyscy sługami mego pana? Po cóż pyta o to mój pan? Po co ma to być przewinieniem Izraela? Lecz słowo króla przeważyło wobec Joaba, więc Joab wyruszył i obszedł całego Izraela, po czym przybył do Jeruzalemu”. 1 Kronik 21,3.4. Jeszcze spis nie dobiegł końca, a Dawid przyszedł do przeświadczenia, że zgrzeszył. Uznając swą winę, rzekł do Boga: “Zgrzeszyłem bardzo, iż uczyniłem tę rzecz; lecz teraz oddal grzech twojego sługi, gdyż bardzo nierozsądnie postąpiłem”. Wiersz 8. Następnego dnia rano prorok Gad przyniósł Dawidowi poselstwo: “Tak mówi Pan: Wybierz sobie: Albo trzy lata głodu, albo trzy miesiące tułaczki przed twoimi wrogami, a miecz twoich nieprzyjaciół dosięgnie cię, albo trzy dni miecza Pana nad tobą w postaci zarazy w kraju, kiedy anioł Pański będzie szerzył zagładę w obrębie wszystkich granic Izraela; a teraz rozważ, co mam odpowiedzieć temu, który mnie posłał”. Wiersz 11.12. PP 563.1

Król odpowiedział na to: “Jestem w wielkiej rozterce; lecz niech dostanę się raczej w ręce Pana, gdyż bardzo wielkie jest jego miłosierdzie; lecz w ręce człowieka niechaj się nie dostanę!” Wiersz 14. PP 563.2

Kraj został dotknięty zarazą, która pozbawiła życia siedemdziesiąt tysięcy Izraelitów. Plaga nie dotarła jeszcze do stolicy, “gdy Dawid podniósł swoje oczy, ujrzał anioła Pańskiego stojącego między ziemią a niebem z mieczem wydobytym w jego ręce wyciągniętej nad Jeruzalem. I padli Dawid oraz starsi odziani w wory pokutne na swoje twarze”. Wiersz 16. Król błagał Boga, aby oszczędził Izraela: “Czyż to nie ja nakazałem policzyć lud? To ja jestem tym, który zgrzeszył i popełnił tę wielką niegodziwość. A cóż uczyniły te owce? Panie, Boże mój, niechaj twoja ręka dotknie mnie i dom mojego ojca, ale na twój lud niechaj nie spada ta klęska!” Wiersz 17. PP 563.3

Spis ludności wywołał niezadowolenie w narodzie, ale Izraelici byli winni takich samych grzechów, jakie pchnęły Dawida do tego czynu. I jak przez grzech Absaloma Pan ukarał Dawida, tak przez błąd Dawida ukarał grzechy Izraelitów. PP 564.1

Anioł zniszczenia zatrzymał się przed bramami Jeruzalemu i stanął na górze Moria, “przy klepisku Ornana, Jebuzejczyka”. Wiersz 15. Dawid, pouczony przez proroka, wszedł na górę i “zbudował tam (...) ołtarz Panu, złożył ofiary całopalne i ofiary pojednania, wzywał Pana, a On go wysłuchał, zsyłając z nieba ogień na ołtarz całopalenia”. Wiersz 26. “A Pan dał się przebłagać za ziemię i zatrzymana została zaraza w Izraelu”. 2 Samuela 24,25. PP 564.2

Miejsce, na którym wzniesiono ołtarz, od tej pory uważane było za ziemię świętą. Oman podarował tę ziemię królowi. Król jednak nie chciał przyjąć jej za darmo. “Nie tak! Lecz ja chcę kupić je za pełną cenę wartości” — powiedział — “tego zaś, co twoje, nie wezmę dla Pana, aby złożyć mu ofiarę całopalną za darmo. Zapłacił więc Dawid Omanowi za to miejsce sześćset sykli złotem”. 1 Kronik 21,24.25. Miejsce to, upamiętnione tym, że tutaj Abraham zbudował ołtarz, by ofiarować swego syna, a teraz uświęcone dzięki wielkiemu wybawieniu, było później wybrane jako teren, na którym Salomon zbudował świątynię. PP 564.3

Jeszcze inny cień padł na ostatnie lata Dawida. Doszedł do wieku siedemdziesięciu lat. Trudy i niebezpieczeństwa, jakie przeżył w młodości w czasie swojej ucieczki, liczne wojny, troski i nieszczęścia późniejszych lat wyczerpały jego żywotne siły. Chociaż jego umysł zachował bystrość i siłę, to jednak słabość związana z wiekiem, a także pragnienie odizolowania się uniemożliwiły Dawidowi na bieżąco orientować się w sprawach królestwa i znów w cieniu tronu wybuchł bunt. Ponownie dał o sobie znać skutek rodzicielskiej pobłażliwości Dawida. Tym, który tym razem postanowił sięgnąć po władzę, był Adoniasz, mąż “bardzo urodziwy”, wyróżniający się powierzchownością i zachowaniem, ale pozbawiony zasad i lekkomyślny. W swej młodości nie znał niemal żadnych ograniczeń. “Jego ojciec nigdy go nie karcił, mówiąc: Dlaczego tak postępujesz?” 1 Królewska 1,6. Teraz Adoniasz zbuntował się przeciwko autorytetowi Bożemu, ponieważ wyznaczył On Salomona jako następcę tronu. Zarówno ze względu na wrodzone talenty, jak i pobożny charakter Salomon był lepiej przygotowany niż jego starszy brat, by zostać władcą Izraela. Jednak, chociaż wybór Boży został wyraźnie zaznaczony, Adoniaszowi nie brakowało zwolenników. Joab, choć ciążyły na nim liczne zbrodnie, dotąd był wierny tronowi. Teraz jednak przyłączył się do spisku przeciwko Salomonowi. Podobnie uczynił kapłan Ebiatar. PP 564.4

Bunt dojrzał. Spiskowcy zebrali się poza miastem na wielką ucztę, by obwołać Adoniasza królem, ale ich plany zostały pokrzyżowane na skutek działania kilku wiernych ludzi, wśród których najważniejsi byli kapłan Sadok, prorok Natan i Batszeba, matka Salomona. Przedstawili królowi, jak się sprawy mają, przypominając mu o Bożym zarządzeniu, że to Salomon ma zostać następcą tronu. Dawid natychmiast zrzekł się tronu na rzecz Salomona, którego niezwłocznie namaszczono i ogłoszono królem. Spisek zdekonspirowano. Jego główni przywódcy ponieśli karę śmierci. Ebiatarowi oszczędzono życie przez szacunek do jego urzędu i ze względu na jego wcześniejszą wierność wobec Dawida. Był jednak pozbawiony urzędu najwyższego kapłana, który przeszedł na ród Sadoka. Joaba i Adoniasza na razie oszczędzono, ale po śmierci Dawida ponieśli karę za swą zbrodnię. Wykonanie wyroku na synu Dawida dopełniło poczwórnego sądu, który świadczył o odrazie, jaką Bóg czuł do grzechu ojca. PP 564.5

Od samego początku panowania Dawida jednym z jego z najbardziej upragnionych planów było zbudowanie świątyni dla Pana. Chociaż nie pozwolono mu zrealizować tego zamysłu, wykazał gorliwość i zapał dla tego przedsięwzięcia. Zgromadził mnóstwo najkosztowniejszych materiałów — złota, srebra, kamieni onyksowych i innych drogich kamieni o różnych kolorach, a także marmuru i najcenniejszych gatunków drewna. Teraz te cenne skarby, które zebrał, był zmuszony powierzyć innym. Inne ręce musiały się podjąć wzniesienia budowli dla Skrzyni Przymierza, symbolu Bożej obecności. PP 565.1

Widząc, że jego koniec jest bliski, król zwołał książąt Izraela oraz przedstawicieli ze wszystkich części królestwa, aby powierzyć im to dziedzictwo. Chciał im oznajmić swą ostatnią wolę i otrzymać zapewnienie ich współdziałania i wsparcia w tym wielkim dziele, jakie było do wykonania. Z powodu jego fizycznej słabości nie spodziewano się, że osobiście weźmie udział w tym przekazaniu, ale natchnienie Boże spoczęło na nim, więc z większą niż zwykle żarliwością i mocą mógł po raz ostatni przemawiać do swego ludu. Powiedział im o swoim pragnieniu zbudowania świątyni i o poleceniu Pana, iż ma przekazać to dzieło swemu synowi Salomonowi. Boże zapewnienie brzmiało: “Salomon, twój syn, zbuduje mi świątynię, gdyż go sobie wybrałem za syna i Ja będę mu ojcem. I utwierdzę jego królestwo na wieki, o ile wytrwa w spełnianiu moich przykazań i wyroków, jak to jest dzisiaj”. 1 Kronik 28,6.7. “Przeto teraz” — powiedział Dawid — “na oczach całego Izraela, zgromadzenia Pańskiego, gdy słyszy Bóg nasz, napominam was: Przestrzegajcie i wypełniajcie wszystkie przykazania Pana, Boga waszego, abyście posiedli tę urodzajną ziemię i mogli przekazać ją jako dziedzictwo waszym synom po was po wszystkie czasy”. Wiersz 8. PP 565.2

Dawid z doświadczenia przekonał się, jak trudna jest droga tego, kto odstępuje od Boga. Odczuł karę za złamanie prawa i zebrał owoce przestępstwa. Cała jego dusza była pełna troski o to, aby przywódcy Izraela pozostali wierni Bogu a Salomon był posłuszny prawu Bożemu, wystrzegając się grzechów, które osłabiły autorytet jego ojca, napełniły goryczą jego życie i znieważyły Boga. Dawid wiedział, że to wymaga pokory serca, ciągłego zaufania do Boga i nieustającej czujności, by oprzeć się pokusom, które z pewnością będą otaczać Salomona na jego wysokim stanowisku. Wybitne osoby są szczególnym celem zakusów szatana. Zwracając się do swego syna, uznanego już za jego następcę, Dawid powiedział: “A ty, Salomonie, synu mój, znaj Boga, ojca twojego, i służ mu z całego swego serca i z duszy ochotnej, gdyż Pan bada wszystkie serca i przenika wszystkie zamysły. Jeżeli go szukać będziesz, da ci się znaleźć, lecz jeżeli go opuścisz, odrzuci cię na wieki. Miej się więc na baczności, gdyż Pan ciebie wybrał, abyś zbudował mu dom na święty przybytek. Zabierz się dzielnie do dzieła!” Wiersz 9.10. PP 565.3

Dawid dał Salomonowi dokładne wskazówki co do budowy świątyni oraz wzory każdej części i wszystkich sprzętów do służby, zgodnie z tym, jak zostało mu to objawione z Bożego natchnienia. Salomon był jeszcze bardzo młody i wzdragał się przed tak wielką odpowiedzialnością, jaka spadnie na niego w związku z budową świątyni i kierowaniem ludem Bożym. Dawid mówił swemu synowi: “Zabierz się dzielnie i ochotnie do dzieła, nie bój się i nie lękaj się, gdyż Pan, Bóg mój, będzie z tobą. On cię nie zawiedzie ani cię nie opuści”. Wiersz 20. PP 566.1

I znowu Dawid zwrócił się do zgromadzenia: “Salomon, mój syn, jedyny, którego wybrał Bóg, jest jeszcze młody i niedoświadczony, dzieło zaś jest duże, gdyż nie dla człowieka jest dom ten przeznaczony, ale dla Pana, Boga. Według wszelkich moich możliwości przygotowałem dla świątyni Boga mojego...” (1 Kronik 29,1.2) i tu zaczął wymieniać materiały, które zgromadził. “Ponadto” — mówił — “ponieważ upodobanie mam w domu Boga mojego, oddaję na rzecz świątyni Boga mojego to złoto i srebro, które jest moją osobistą własnością, oprócz tego wszystko, co przygotowałem dla przybytku świętego, mianowicie trzy tysiące talentów złota, złota z Ofiru, siedem tysięcy talentów srebra szczególnie oczyszczonego, aby wyłożyć nim ściany gmachów”. Wiersz 3.4. “A kto gotów dzisiaj okazać szczodrą dłoń dla Pana?” (wiersz 5) — zapytał zebranych, którzy przynieśli swoje dobrowolne dary. PP 566.2

Zgromadzony lud odpowiedział natychmiast na to wezwanie. “Książęta rodów i książęta plemion izraelskich i dowódcy nad tysiącami, i setnicy, i zarządcy mienia królewskiego, złożyli na potrzeby świątyni Bożej pięć tysięcy talentów złota, dziesięć tysięcy złotych darejków, dziesięć tysięcy talentów srebra, osiemnaście tysięcy talentów spiżu, sto tysięcy talentów żelaza. A kto miał drogie kamienie, składał je w skarbcu świątyni Pana (...). A lud radował się z tego, że tak ochotnie składali oni swe dary, gdyż z całego serca składali te dary Panu; również i Dawid, król, wielce się radował. Potem błogosławił Dawid Pana przed całym zgromadzeniem, mówiąc: Błogosławionyś Ty, Panie, Boże Izraela, ojca naszego, od wieków aż na wieki. Twoją, Panie, jest wielkość i moc, i majestat, i sława, i chwała, gdyż wszystko, co jest na niebie i na ziemi, do ciebie należy, twoim Panie, jest królestwo i Ty jesteś wyniesiony jako głowa nad wszystko. Od ciebie pochodzi bogactwo i chwała, Ty władasz nad wszystkim, w twojej ręce jest siła i moc, w twojej ręce jest to, aby uczynić kogoś wielkim i mocnym. Więc teraz, Boże nasz, składamy ci dzięki i wielbimy chwalebne imię twoje. Lecz czymże ja jestem i czymże jest mój lud, że możemy ochotnie składać tobie dary? Wszak od ciebie pochodzi to wszystko i daliśmy tylko to, co z twojej ręki mamy. Gdyż pielgrzymami jesteśmy przed tobą i przychodniami, jak wszyscy ojcowie nasi; jak cień są dni nasze na ziemi, beznadziejne. Panie, Boże nasz, całe to bogactwo, które przygotowaliśmy, aby zbudować przybytek dla świętego imienia twego, z twojej ręki pochodzi i twoim jest to wszystko. PP 566.3

Wiem też, o Boże mój, że Ty badasz serce i masz upodobanie w prawości; toteż szczerym sercem złożyłem w darze to wszystko, teraz zaś widzę, że twój lud, który tutaj się znajduje, z radością i ochotnie tobie składa dary. Panie, Boże ojców naszych Abrahama, Izaaka i Izraela, zachowaj to po wszystkie czasy jako wyraz myśli i uczuć ludu twego i umocnij serce ich w przywiązaniu do ciebie. Synowi mojemu, Salomonowi, daj serce niezłomne do przestrzegania twoich przykazań, twoich rad i twoich ustaw, i do wykonania wszystkiego, co niezbędne, aby zbudował dom, dla którego ja to przygotowałem. PP 567.1

Potem rzekł Dawid do całego zgromadzenia: Błogosławcie Pana, Boga waszego! I błogosławiło całe zgromadzenie Pana, Boga ich ojców, i pochylili się, i oddali pokłon Panu”. Wiersz 6-20. PP 567.2

Z najgłębszą troską król gromadził kosztowny materiał do budowy i wystroju świątyni. Skomponował pochwalne hymny, które w przyszłości będą rozbrzmiewać w świątynnych dziedzińcach. Teraz jego serce radowało się w Bogu, ponieważ ojcowie i książęta izraelscy tak szlachetnie odpowiedzieli na jego apel i zaofiarowali swe usługi w tym doniosłym dziele, jakie było przed nimi. Zaproponowali swą służbę i byli skłonni uczynić coś więcej. Przynieśli bogate dary z własnych majątków do skarbca. Dawid głęboko odczuwał swoją niegodność w gromadzeniu materiału na dom Boży, a przejaw wierności, jakim była ochotna odpowiedź dostojników jego królestwa, którzy z ochotnym sercem poświęcili swe skarby Jahwe, a samych siebie Jego służbie, napełniła go radością. Jedynie Bóg mógł sprawić, że Jego lud był skłonny to zrobić. To Bóg, a nie człowiek, musi być wielbiony. To On obdarzył ludzi ziemskimi bogactwami, a Jego Duch spowodował, że chętnie oddali drogocenne rzeczy na świątynię. Wszystko należało zawdzięczać Panu. Gdyby Jego miłość nie poruszyła serca ludzi, wysiłki króla byłyby daremne, a świątynia nigdy nie zostałaby wzniesiona. PP 567.3

Wszystko, co człowiek otrzymuje dzięki hojności Bożej, nadal należy do Boga. Wszystkie cenne i piękne rzeczy na ziemi Bóg oddaje w ręce ludzi, by ich wypróbować — zbadać jak głęboka jest ich miłość do Niego oraz ich uznanie za otrzymane łaski. Czy jest to bogactwo materialne czy bogactwo intelektu, musi być złożone, jako dobrowolna ofiara, u stóp Jezusa, a ofiarodawca powinien powiedzieć jak Dawid: “Od ciebie pochodzi to wszystko i daliśmy tylko to, co z twojej ręki mamy”. Wiersz 14. PP 567.4

Kiedy Dawid czuł, że zbliża się śmierć, nie przestawał się martwić o Salomona i o królestwo izraelskie, którego dobro tak bardzo miało zależeć od wierności króla. “Dał on jeszcze Salomonowi, swojemu synowi, takie rozkazy: Ja idę drogą całej ziemi. Bądź tedy mocny i okaż się mężem! Przestrzegaj wiernie służby Pana, Boga swego, i chodź jego drogami, przestrzegając jego ustaw, jego przykazań, jego praw i jego ustanowień (...) aby ci się wiodło we wszystkim, co będziesz czynił, i wszystko, dokądkolwiek się zwrócisz, aby i Pan dotrzymał obietnicy, jaką mi dał, mówiąc: Jeżeli synowie twoi spełniać będą swoje obowiązki i postępować wobec mnie wiernie z całego swego serca i z całej swojej duszy, to nie braknie ci potomka na tronie Izraela”. 1 Królewska 2,1-4. PP 567.5

“Ostatnie słowa” Dawida, jakie zapisano, są pieśnią — pieśnią ufności, wzniosłych zasad i niezłomnej wiary: PP 568.1

“Wypowiedź Dawida, syna Isajego,
Wypowiedź męża wysoko wyniesionego,
Pomazańca Jakubowego i miłego piewcy izraelskiego:
Duch Pana przemawia przez mnie (...)
Kto sprawiedliwie panuje nad ludźmi,
Kto panuje w bojaźni Bożej,
Jest jak brzask poranku, gdy słońce poranne wschodzi na bezchmurnym niebie,
Jak deszcz, który sprawia, że ruń wychodzi z ziemi.
Czy nie tak jest z domem moim u Boga?
Wszak przymierze wieczne zawarł ze mną,
Pod każdym względem ułożone i zabezpieczone.
Czyżby nie miał rozwinąć wszystkiego,
Co dotyczy zbawienia mojego i co jest życzeniem moim?” 2 Samuela 23,1-5. PP 568.2

Upadek Dawida był wielki, ale jego skrucha głęboka, miłość żarliwa, a wiara silna. Wiele mu przebaczono, i dlatego bardzo miłował. Patrz Łukasza 7,48. PP 568.3

Psalmy Dawida wyrażają całą gamę przeżyć: od głębin świadomej winy i samopotępienia, do najwznioślejszej wiary i do pełnej radości łączności z Bogiem. Jego życie świadczy, że grzech może przynieść jedynie wstyd i nieszczęście, ale Boża miłość i miłosierdzie potrafią sięgnąć do najgłębszych przepaści, a wiara jest w stanie podnieść skruszoną duszę do godności dziecka Bożego. Ze wszystkich zapewnień zawartych w Słowie Bożym jest to jedno z najmocniejszych świadectw o wierności, sprawiedliwości i miłosierdziu Bożym. PP 568.4

Człowiek “ucieka jak cień i nie ostaje się”, ale “słowo Boga naszego trwa na wieki”. “Lecz łaska Pana od wieków na wieki dla tych, którzy się go boją, a sprawiedliwość jego dla synów ich synów, dla tych, którzy strzegą przymierza jego i pamiętają o wypełnianiu przykazań jego”. Joba 14,2; Izajasza 40,8; Psalmów 103,17-18. PP 568.5

“Wszystko, cokolwiek Bóg czyni, trwa na wieki”. Kaznodziei 3,14. PP 568.6

Cudowne były obietnice dane Dawidowi i jego rodzinie, obietnice, które sięgają aż do wieczności i znajdują swoje końcowe wypełnienie w Chrystusie. Pan oświadczył: PP 569.1

“Przysiągłem Dawidowi, słudze swemu (...). Ręka moja wspierać go będzie, a ramię moje umocni go. (...) Wierność moja i łaska będzie z nim i przez imię moje podniesie się siła jego. Położę na morzu rękę jego, a prawicę jego na rzekach. On wzywać mnie będzie: Tyś Ojcem moim, Bogiem moim i skałą zbawienia mego. Ja zaś uczynię go pierworodnym, najwyższym wśród królów ziemi. Na wieki zachowam dla niego łaskę swoją, a przymierze moje z nim nie wzruszy się”. Psalmów 89,4.22.25-29. PP 569.2

“Niechaj sądzi ubogich ludu, wybawi biednych,
Ale niech zdepcze ciemięży ciela.
Niech boją się ciebie, póki słońce
i póki księżyc świecić będzie, z pokolenia w pokolenie. (...)
Niech zakwitnie sprawiedliwość za dni jego
I obfitość pokoju, póki stanie księżyca!
Niech panuje od morza do morza
I od rzeki aż do krańców ziemi! (...)
Niech imię jego trwa wiecznie,
Niech imię jego kwitnie, póki świeci słońce!
Niech ludzie błogosławią się nim wzajemnie!
Niech sławią go wszystkie narody!” Psalmów 72,4-5.7-8.17. PP 569.3

“Albowiem dziecię narodziło się nam, syn jest nam dany i spocznie władza na jego ramieniu, i nazwą go: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju”. Izajasza 9,6. “Ten będzie wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego. I da mu Pan Bóg tron jego ojca Dawida. I będzie królował nad domem Jakuba na wieki, a jego królestwu nie będzie końca”. Łukasza 1,32.33. PP 569.4