ՎԵՐԱՀԱՍ ՊԱՅՔԱՐԸ

ԳԼՈՒԽ 11 ՆԵՂՈՒԹՅԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿԸ

«Եվ այն ժամանակ վեր կկենա Միքայելը’ այն մեծ իշխանը, որ կանգնած է քո ժողովրդի որդկանց վրա, և նեղության ժամանակ կլինի, ինչպիսին երրեք չի եղել այն ժամանակից, երր որևէ ազգ կար, մինչև այս ժամանակը, և այդ ժամանակ կազատվի քո ժողովուրդը’ ով որ գտնվի գրքի մեջ գրված” (Դանիել 12.1): ՎՊ 118.1

Երր ավարտվի երրորդ հրեշտակի լուրի հռչակումը, Տիրոջ ողոր- մությունն այլևս չի աղերսի երկրի մեղավոր րնակիչների համար: Աստծո ժողովուրդն արդեն կատարել է իր գործը: Նա ստացել է «վերջին անձրևը»‘ «հանգստությունը Տիրոջ երեսից”, և պատրաստ է վերահաս փորձության ժամին: Երկնքում հրեշտակներն այս ու այն կողմ են շտապում: Վերադառնալով երկրից’ մի հրեշտակ ազդարարում է, որ իր գործն ավարտված է, աշխարհը ենթարկվել է վերջնական ստուգարքին, և րոլորն, ովքեր հավատարիմ են գտնվել աստվածային պատվիրաններին, ընդունել են «կենդանի Աստծո կնիքը»: Այնուհետև Հիսուսը դադարեցնում է Իր րարեխոսությունը վերին սրրարա- նում: Վեր պարզելով Իր ձեռքերը’ Նա րարձր ձայնով ասում է. «Կատարվեց”, և հրեշտակների ամրողջ զորքը հանում է իր պսակները, մինչ Նա հանդիսավոր կերպով ազդարարում է. «Անիրավություն գործողը թող էլ անիրավանա, և կեղտոտը թող էլ կեղտոտվի, իսկ արդարը թող էլ արդարանա, և սուրրը թող էլ սրրվի” (Հայտնություն 22.11): Յուրաքանչյուրի ճակատագիրը վճռված է. կամ’ կյանք, կամ’ մահ: Քրիստոսը քավություն է արել Իր ժողովրդի համար [614] և ջնջել նրանց մեղքերը: Նրա հպատակների թիվը լրացել է, «թագավորությունն ու իշխանությունը և րոլոր երկնքի տակ եղող թագավորություն- ների մեծությունը” շուտով կտրվի փրկության ժառանգորդներին, և Հիսուսը կթագավորի որպես թագավորների Թագավոր և տերերի Տեր: ՎՊ 118.2

Երր Նա դուրս է գալիս սրրարանից, խավար է պատում երկրի րոլոր րնակիչներին: Այդ ահավոր օրերին արդարները պետք է ապրեն սուրր Աստծո առաջ առանց րարեխոսի: Ամրարիշտներին զսպող աստվածային ուժը հեռացվում է, և սատանան լիակատար իշխանություն է ձեռք րերում անուղղելի անզեղջների վրա: Աստծո երկայնամտությունը հատել է: Աշխարհը մերժել է Նրա ողորմությունը, արհամարհել Նրա սերը ե ոտնահարել Նրա օրենքը: Ամբարիշտներին հատկացված փորձնական ժամկետը լրացել է, և համառորեն մերժված Աստծո Հոգին վերջապես լքում է նրանց: Աստվածային շնորհից զրկված’ նրանք այլևս պաշտպանություն չունեն չարագործի դեմ: Սատանան այդ ժամանակ երկրի բնակիչներին կգցի մեծագույն և վերջնական նեղության մեջ: Հենց որ Աստծո հրեշտակները դադարեն սանձահարել մարդկային կրքի վայրագ քամիները, թշնամության բոլոր տարերքներն ազատ կարձակվեն: Ողջ աշխարհին ավելի ահավոր ավերածություն է սպասվում, քան այն, որին ենթարկվեց հին Երուսաղեմը: ՎՊ 118.3

Միայն մեկ հրեշտակ բնաջնջեց եգիպտացիների բոլոր առաջնեկներին և սգով լցրեց ողջ երկիրը: Երբ Դավիթը մեղանչեց Աստծո դեմ’ հաշվելով ժողովրդին, մի հրեշտակ սոսկալի ավերածություն գործեց, որով պատժվեց նրա մեղքը: Նույն կործանիչ ուժը’ գործադրված սուրբ հրեշտակների կողմից, երբ Աստված հրամայում է, գործի կդրվի նաև չար հրեշտակների կողմից, երբ Նա թույլ տա: Հիմա արդեն պատրաստ ուժեր կան, որ միայն սպասում են աստվածային թույլտվությանը, որպեսզի ամենուրեք ավերածություն սփռեն: ՎՊ 119.1

Աստծո օրենքը պահողները մեղադրվել են աշխարհի վրա դատաստաններ բերելու մեջ, և նրանց են համարում պատճառը բնության այն սոսկալի ցնցումների և մարդկանց կռիվների ու արյունահեղության, որոնք երկիրը լցնում են թշվառությամբ: Վերջին նախազգուշացմանն ուղեկցող զորությունը զայրացնում է ամբարիշտներին’ նրանց բարկությունը բորբոքելով բոլոր նրանց դեմ, ովքեր [615] ընդունել են լուրը, իսկ սատանան ավելի սաստիկ կբորբոքի ատելության ու հալածանքի ոգին: ՎՊ 119.2

Երբ Աստծո ներկայությունը վերջնականապես լքեց հրեա ազգին, քահանաներն ու ժողովուրդը չիմացան այդ մասին: Գտնվելով սատանայի իշխանության տակ և բռնված ամենազարհուրելի ու չար կրքերով, նրանք իրենց դեռ Աստծո ընտրյալներն էին համարում: Ծառայությունը տաճարում դեռ շարունակվում էր, դեռ զոհեր էին մատուցվում նրա պղծված զոհասեղանների վրա, և աստվածային օրհնություն էր հայցվում ամեն օր մի ժողովրդի համար, որը հանցավոր էր Աստծո սիրելի Որդու արյան մեջ և ջանում էր սպանել Նրա լրաբերներին ու առաքյալներին: Այդպես էլ, երբ ազդարարվի սրբարանի անդառնալի որոշումը, և աշխարհի ճակատագիրն առհավետ վճռվի, երկրի բնակիչները չեն իմանա այդ մասին: Մարդիկ, որոնցից Աստծո Հոգին հեռացած կլինի վերջնականապես, կշարունակեն իրենց կրոնական ծիսակատարությունները, և դիվական եռանդը, որով խավարի իշխանը պարուրելու է նրանց իր չարակամ ծրագրերն իրականացնելու համար, նախանձախնդրություն կհամարվի հանուն Աստծո: ՎՊ 119.3

Քանի որ շաբաթը պայքարի հատուկ հարց է դառնալու քրիստոնեական ողջ աշխարհով մեկ, և կրոնական ու աշխարհիկ իշխանությունները միավորվելու են’ պարտադրելու սուրբ պահել կիրակին, մի աննշան փոքրամասնության համառ մերժումը ենթարկվելու հանրության պահանջին նրան դարձնելու է համընդհանուր հակակրանքի առարկա: Կհայտարարվի, որ եկեղեցու դրվածքին ու պետական օրենքին ընդդիմացող այս փոքրամասնությանը չպետք է հանդուրժել, որ ավելի լավ է’ նրանք չարչարվեն, քան ամբողջ ազգեր ընկնեն խառնաշփոթության ու անօրենության մեջ: Այդ նույն փաստարկը բերվեց Քրիստոսի դեմ տասնութ դար առաջ’ «ժողովրդի իշխանների” կողմից: «Լավ է մեզ համար,- ասաց նենգ Կայիափան,- որ մեկ մարդ մեռնի ժողովրդի համար, քան թե ամբողջ ազգը կորչի” (Հովհաննես 11.50): Այս փաստարկը համոզիչ կթվա, և վերջապես հրամանագիր կարձակվի նրանց դեմ, ովքեր սուրբ են պահում չորրորդ պատվիրանի շաբաթը, նրանց արժանի հռչակելով խստագույն պատժի և ժողո- վըրդին ազատություն [616] տալով որոշ ժամանակ անց մահապատժի ենթարկել նրանց: Պապությունը Հին Աշխարհում, իսկ նահանջած բողոքականությունը’ Նորում, նույն կերպ են վարվելու նրանց հետ, ովքեր պահում են աստվածային բոլոր պատվիրանները: ՎՊ 120.1

Աստծո ժողովրդն այդ ժամանակ կգցվի այն տառապանքի ու հոգեվարքի մեջ, որն ըստ մարգարեի նկարագրության’ կոչվում է Հա- կոբի նեղության ժամանակ: «Այսպես է ասում Տերը. Սոսկալի ձայն լսեցինք, վախ կա, և խաղաղություն չկա... Բոլոր երեսները փոխված դեղնացած են: Ավա՜ղ, որովհետև մեծ է այն օրը, որի նմանը չկա, և դա նեղության ժամանակ պիտի լինի Հակոբի համար, բայց նա ազատվելու է դրանից» (Երեմիա 30.5-7): ՎՊ 120.2

Հակոբի հոգեվարքի գիշերը, երբ նա աղոթքում պայքարում էր Եսավի ձեռքից ազատվելու համար (Ծննդոց 32.24-30), խորհրդանշում է Աստծո ժողովրդի փորձառությունը մեծ նեղության ժամանակ: Խաբեությամբ ձեռք բերելով իր հոր օրհնությունը’ նախատեսված Եսավի համար, Հակոբը, տագնապած իր եղբոր մահացու սպառնալիքներից, փախել էր’ փրկելու իր կյանքը: Երկար տարիներ աքսորյալ մնալուց հետո’ նա Աստծո հրամանով ճանապարհ ընկավ վերադառնալու իր հայրենիքը’ իր կանանց ու երեխաների և իր հոտերի ու նախիրների հետ: Հասնելով երկրի սահմաններին’ նա սարսափահար եղավ’ լսելով, որ զինյալների մի խումբ’ Եսավի գլխավորությամբ, մոտենում է իրեն’ անկասկած վրեժ առնելու մտադրությամբ: Թվում էր, թե Հակոբի անզեն ու անպաշտպան ուղեկիցները շուտով բռնության ու սպանության զոհ կդառնան: Տագնապի ու վախի բեռան վրա ավելանում էր նաև ինքնակշտամբանքի ճնշող ծանրությունը, քանզի իր իսկ մեղքն էր հենց այդ վտանգի պատճառը: Նրա միակ հույսը Աստծո ողորմությունն էր, միակ պաշտպանությունն’ աղոթքը: Սակայն նա իր կողմից արեց ամեն ինչ’ քավելու եղբոր դեմ գործած հանցանքը և կանխելու սպառնացող վտանգը: Այդպես էլ, երբ մոտենա նեղության ժամանակը, Քրիստոսի հետևորդները պետք է ամեն ջանք ներդնեն, որպեսզի պատշաճ լույսի ներքո երևան մարդկանց առաջ’ ցրելով նրանց նախապաշարումները և կանխելով վտանգը, որ սպառ- նում է խղճի ազատությանը: ՎՊ 120.3

Իր ընտանիքի անդամներին ուղարկելով առաջ, որպեսզի ականատես չլինեն իր վշտին, Հակոբը միայ նակ է մնում’ թախանձելու Աստծո գթությունը: [617] Խոստովանելով իր մեղքը և շնորհակալությամբ ընդունելով Աստծո ողորմությունն իր հանդեպ, նա մեծ խոնարհությամբ վկայակոչում է Նրա ուխտն իր հայրերի հետ, ինչպես նաև Բեթելում և իր պանդխտության երկրում իրեն տրված խոստումները: Եկել էր նրա կյանքի ճգնաժամը. ամեն ինչ կախված էր այս բախտորոշ պահից: Մթության ու միայնության մեջ նա շարունակում է աղոթել և խոնարհեցնել իրեն Աստծո առաջ: Հանկարծ մի ձեռք դիպչում է նրա ուսին: Կարծելով, թե մի թշնամի ուզում է խլել իր կյանքը, ծայրահեղ հուսահատությամբ’ նա ամբոջ ուժով գոտեմարտում է հակառակորդի հետ: Լուսադեմին անծանոթը դրսևորում է իր գերմարդկային ուժը. նրա հպումից այդ զորեղ մարդն ասես կաթվածահար է լինում’ անօգնական ու աղերսագին ընկնելով իր խորհրդավոր հակառակորդի վզով: Հակոբն այժմ հասկանում է, որ դա ուխտի Հրեշտակն է, ում հետ ինքը գոտեմարտել էր: Թեև վիրավոր և տանջվելով սուր ցավից’ նա չի հրաժարվում իր նպատակից: Նա շատ երկար էր տանջվել խղճի խայթոցներից իր մեղքի պատճառով, և հիմա պետք է հավաստիանա, որ այն ներված է: Աստվածային այցելուն կարծես պատրաստվում է հեռանալ, բայց Հակոբն, ամուր կառչելով Նրանից, օրհնություն է աղերսում: Երբ Հրեշտակը պնդում է’ «Թող ինձ, որովհետև արշալույսը ծագեց», նահապետը բացականչում է. «Չեմ թողնի, մինչև որ ինձ չօրհնես”: Ինչպիսի՜ վստահություն, ինչպիսի՜ հաստատակամություն ու համառություն: Եթե սա մի հանդուգն, ինքնավստահ պահանջ լի- ներ, Հակոբն անմիջապես կոչնչացվեր, բայց դա հավակնությունն էր մի մարդու, ով խոստովանում է իր թուլությունն ու անարժանությունը’ ապավինելով Իր ուխտին հավատարիմ Աստծո ողորմությանը: ՎՊ 121.1

«Նա գոտեմարտեց հրեշտակի հետ և հաղթեց» (Ովսէ 12.4): Խոնարհությամբ, ապաշխարությամբ ու ինքնուրացությամբ’ այս մեղավոր, մոլորյալ մահկանացուն հաղթեց երկնքի Վեհափառությանը: Նա իր դողդոջուն հավատով կառչեց Աստծո խոստումներից, և Անսահման Սիրո սիրտը չկարողացավ մերժել մեղավորի աղերսը: Ի վկայություն նրա հաղթանակի և որպես խրախուսանք մյուսներին’ հետևելու նրա օրինակին, Հակոբի անունը, որ հիշեցնում էր նրա մեղքը, փոխարինվեց մի ուրիշով, որը նշանավորում էր նրա հաղթանակը: Եվ այն փաստը, [618] որ Հակոբը հաղթեց Աստծուն, երաշխիք էր, որ նա կհաղթի նաև մարդկանց: Նա այլևս չէր վախենում իր եղբոր բարկությունից, քանզի Տերն էր նրա պաշտպանը: ՎՊ 122.1

Սատանան մեղադրել էր Հակոբին Աստծո հրեշտակների առաջ’ պնդելով, որ իրեն իրավունք տրվի կործանել նրան իր մեղքի համար: Նա Եսավին մղել էր դուրս գալու նրա դեմ, և նահապետի գոտեմարտի երկար գիշերվա ընթացքում ջանացել էր կոտրել նրան’ հիշեցնելով իր մեղքի ծանրությունը, որպեսզի նա վհատվեր ու դադարեր ապավինել Աստծուն: Հակոբը գրեթե հուսահատվել էր, սակայն գիտեր, որ եթե երկնքից օգնություն չգա’ ինքը կորած է: Նա անկեղծորեն ապաշխարել էր իր մեծ մեղքի համար և աղերսեց Աստծո ողորմությունը: Նա չի հրաժարվի իր նպատակից, և ամուր կառչելով Հրեշտակին’ ջերմեռանդ, տանջալից աղաղակներով պնդեց իր խնդրանքը, մինչև որ հաղթեց: ՎՊ 122.2

Ինչպես սատանան Եսավին դրդեց դուրս գալ Հակոբի դեմ, այնպես էլ նա ամբարիշտներին կգրգռի կործանելու Աստծո ժողովրդին նեղության ժամանակ: Եվ ինչպես նա մեղադրում էր Հակոբին, այնպես էլ մեղադրելու է Աստծո ժողովրդին: Նա աշխարհի բնակիչներին իր հպատակներն է համարում, բայց մի փոքր խումբ, որ պահում է Աստծո պատվիրանները, դիմադրում է նրա իշխանությանը: Եթե նը- րան հաջողվի բնաջնջել նրանց երկրի երեսից, ապա իր հաղթանակը կատարյալ կլինի: Նա տեսնում է, որ սուրբ հրեշտակները պահպանում են նրանց, և ենթադրում է, որ նրանց մեղքերը ներվել են, բայց նա տեղյակ չէ, որ նրանց ճակատագիրն արդեն վճռվել է երկնային սրբարանում: Նա հստակ գիտի այն մեղքերը, որ նրանք գործել են իր իսկ գայթակղությամբ, և դրանք ներկայացնում է Աստծուն խիստ չափազանցեցված լույսի ներքո’ այդ ժողովրդին ներկայացնելով ՎՊ 122.3

նույնքան արժանի’ զրկվելու Աստծո բարեհաճությունից, որքան ինքը: Նա հայտարարում է, որ Տերն արդար չի լինի, եթե նրանց մեղքերը ների, իսկ իրեն ու իր հրեշտակներին ոչնչացնի: Նա իր ավարն է համարում նրանց և պահանջում է, որ իր ձեռքը տրվեն’ կործանելու: ՎՊ 123.1

Քանի որ սատանան մեղադրում է Աստծո ժողովրդին իրենց մեղքերի համար, Տերը թույլ է տալիս նրան մինչև վերջ նրանց փորձելու: Նրանց վստահությունն առ Աստված, նրանց հավատն ու տոկունությունը խստորեն փորձվելու են: Մտաբերելով անցյալը’ նրանք կորցնում են հույսը, [619] քանզի իրենց ողջ կյանքում շատ քիչ բարի բան են տեսնում: Նրանք լիովին գիտակցում են իրենց տկարությունն ու անարժանությունը: Սատանան ահաբեկում է նրանց այն մտքով, թե իրենց վիճակն անհուսալի է և թե իրենց պղծության բիծը երբեք չի մաքրվի: Նա հույս ունի այդպես կործանել նրանց հավատը, որպեսզի նրանք տեղի տան իր փորձություններին և իրենց հույսը կտրեն Աստծուց: ՎՊ 123.2

Թեև Աստծո ժողովուրդը շրջապատված է լինելու թշնամիներով, ովքեր կշտապեն նրանց կործանել, նրանց հոգեվարքի պատճառը ոչ թե ճշմարտության համար հալածվելու սարսափն է, այլ վախը, որ գուցե մնացել է որևէ չապաշխարած մեղք կամ որևէ թերություն իրենց մեջ, որի պատճառով կարող է չիրականանալ Փրկչի այս խոստումը. «Ես .. .քեզ կպահեմ այն փորձության ժամից, որ գալու է այս աշխարհի վրա” (Հայտնություն 3.10): Եթե միայն նրանք համոզվեն, որ ներված են, ոչ տանջանքը, ոչ էլ մահը չեն սարսափեցնի նրանց: Բայց եթե նրանք անարժան գտնվեն և կյանքից զրկվեն իրենց իսկ բնավորության արատների պատճառով, Աստծո սուրբ անունը կանարգվի: ՎՊ 123.3

Ամենուրեք նրանք լսում են դավադրությունների մասին և տեսնում են, թե ինչ թափով է զարգանում ապստամբությունը, և նրանց մեջ մի բուռն ցանկություն, հոգու մի անհագ տենչ է բռնկվում, որ այդ մեծ հավատուրացությունը կասեցվի և վերջ դրվի ամբարիշտների չարությանը: Բայց Աստծուն աղերսելով կասեցնել ապստամբությունը’ նրանք ինքնակշտամբանքի սուր զգացումներ կունենան, քանի որ այլևս ուժ չունեն դիմակայելու չարի զորեղ հոսանքին և ետ մղելու այն: Նրանք զգում են, որ եթե միշտ իրենց ողջ կարողությամբ ծառայեին Քրիստոսին’ առաջ գնալով զորությունից դեպի զորություն, սատանայի զորքն իրենց հաղթելու ավելի քիչ ուժ կունենար: ՎՊ 123.4

Նրանք իրենց հոգու կսկիծն են հայտնում Աստծուն’ վկայակոչելով իրենց ապաշխարությունն անցյալում իրենց բազմաթիվ մեղքերի համար և աղերսելով Փրկչի խոստումը. «Թող իմ զորությունից բռնեն, ինձ հետ խաղաղություն անեն, թող խաղաղություն անեն ինձ հետ” (Եսայիա 27.5): Նրանց հավատը չի թուլանում նրանից, որ իրենց աղոթքների [620] պատասխանն անմիջապես չեն ստանում: Թեև գտնվելով դառնագին հոգեվարքի, սարսափի ու վհատության մեջ’ նրանք չեն դադարեցնում իրենց աղոթքները: Նրանք բռնում են Աստծո զորությունից, ինչպես Հակոբը’ Հրեշտակից, և նրանց հոգին ասես աղերսում է. «Չեմ թողնի քեզ, մինչև որ ինձ չօրհնես”: ՎՊ 123.5

Եթե Հակոբը նախապես ապաշխարած չլիներ առաջնեկությունը խաբեությամբ ձեռք բերելու իր մեղքի համար, Աստված չէր լսի նրա աղոթքը և ողորմածաբար չէր պահպանի նրա կյանքը: Նմանապես էլ, եթե նեղության ժամանակ Աստծո ժողովուրդն ունենա մեղքեր, որոնք չեն խոստովանվել, ապա վախի ու հոգեվարքի մեջ նրանք կընկճվեն. հուսահատությունը կխորտակի նրանց հավատը, և նրանք չեն կարող վստահությամբ խնդրել Աստծուն, որ իրենց ազատի: Բայց խորապես գիտակցելով իրենց անարժանությունը’ նրանք ծածուկ մեղքեր չեն ունենա հայտնելու: Նրանց մեղքերն արդեն նախօրոք ներկայացվել են դատաստանի և ջնջվել, և նրանք այլևս չեն կարող հիշել դրանք: ՎՊ 124.1

Սատանան շատերին դրդում է հավատալ, թե Աստված անուշադիր է իրենց անհավատարմությանը կյանքի աննշան հարցերում, բայց Հակոբի հանդեպ Նրա վերաբերմունքը ցույց է տալիս, որ Նա երբեք չի արդարացնի կամ հանդուրժի չարը: Բոլոր նրանք, ովքեր ջանում են արդարացնել կամ թաքցնել իրենց մեղքերը’ թույլ տալով, որ դրանք չխոստովանված ու չներված մնան երկնային գրքերում, կհաղթվեն սատանայի կողմից: Որքան ավելի բարձր է նրանց կոչումը և պատվավոր’ դիրքը, այնքան ավելի ծանր է նրանց հանցանքն Աստծո աչքերում և ավելի հաստատ է նրանց մեծ թշնամու հաղթանակը: Նրանք, ովքեր հետաձգում են իրենց պատրաստությունն Աստծո օրվանը, չեն կարող դա անել նեղության ժամանակ կամ էլ ավելի ուշ: Բոլոր այդպիսիների վիճակն անհուսալի է: ՎՊ 124.2

Այն ինքնակոչ քրիստոնյաները, ովքեր անպատրաստ կլինեն, երբ գա վերջին սոսկալի պայքարը, այրող հուսահատությամբ կսկսեն խոստովանել իրենց մեղքերը, մինչ ամբարիշտները միայն կցնծան նրանց տառապանքից: Նրանց խոստովանությունը նույնը կլինի, ինչ որ Եսավինը կամ Հուդայինը: Նրանք ողբում են ոչ թե օրինազանցության, այլ դրա հետևանքի համար: Նրանք [621] անկեղծորեն չեն փշրվում, ոչ էլ գարշում են չարից: Նրանք պատժվելու վախից են խոստովանում իրենց մեղքը, բայց ինչպես փարավոնն անցյալում’ նրանք նորից կապստամբեին Երկնքի դեմ, եթե պատիժները դադարեին: ՎՊ 124.3

Հակոբի պատմությունը նաև հավաստիացնում է մեզ, որ Աստված չի թողնի նրանց, ովքեր խաբվել, գայթակղվել ու մեղանչել են, սակայն ճշմարիտ ապաշխարությամբ կրկին Նրա մոտ են եկել: Մինչ սատանան կձգտի կործանել այդպիսիներին, Աստված Իր հրեշտակներին կուղարկի’ մխիթարելու և պաշտպանելու նրանց վտանգի ժամանակ: Սատանայի հարձակումները կատաղի են ու վճռական, նրա մոլորությունները’ սարսափելի, բայց Տիրոջ աչքն Իր ժողովրդի վրա է, և Նա լսում է նրանց աղաղակը: Նրանք մեծ նեղության մեջ են, հնոցի կրակը ասես պատրաստ է ոչնչացնել նրանց, բայց Հալեցնողը նրանց դուրս է բերելու ինչպես կրակով փորձված ոսկի: Աստծո սերն Իր որդիների հանդեպ նույնքան ուժգին ու ջերմ է այս ամենախիստ փորձության ժամանակ, որքան նրանց ամենաբարեկեցիկ օրերին, բայց անհրաժեշտ է, որ նրանք անցնեն հնոցի միջով. երկրային ամեն բան պետք է վերանա, որպեսզի Քրիստոսի պատկերը կատարելապես արտացոլվի: ՎՊ 125.1

Սեզ սպասող վշտի և հոգեվարքի ժամանակն այնպիսի հավատ է պահանջելու, որը կհաղթահարի հոգնածությունը, հապաղումը և սովը, հավատ, որն ամենադաժան փորձությունից անգամ չի թուլանա: Յուրաքանչյուրին փորձնական ժամկետ է տրված այդ ժամանակին պատրաստվելու համար: Հակոբը հաղթեց, որովհետև համառ էր ու վճռական: Նրա հաղթանակը վկայում է համառ աղոթքի զորության մասին: Բոլոր նրանք, ովքեր Հակոբի նման կբռնեն Աստծո խոստումներից և կլինեն նույնքան անկեղծ ու համառ, հաջողության կհասնեն, ինչպես նա հասավ: Իսկ ովքեր չեն կամենում ուրանալ իրենց ես-ը, երկար ու ջերմեռանդ աղոթքով պայքարել Աստծո հետ, չեն ստանա Նրա օրհնությունը: Գոտեմարտ Աստծո հետ. որքա՜ն քչերը գիտեն, թե ինչ է դա: Որքա՜ն քչերն են երբևէ ձգտել Աստծուն հոգու անհագ տենչանքով, մինչև որ Նրա զորությունն առնեն: Երբ վհատության ալիքները, որ ոչ մի լեզու չի կարող արտահայտել, ողողում են աղոթողին, որքա՜ն քչերն են աննահանջ հավատով կառչում Աստծո խոստումներին: [622] ՎՊ 125.2

Նրանք, ովքեր այսօր թույլ են հավատով, մեծագույն վտանգի մեջ են’ ընկնելու սատանայական մոլորությունների և խղճին բռնացող հրամանագրի իշխանության տակ: Եվ եթե նույնիսկ նրանք դիմանան այս փորձությանը, նեղության ժամանակ ընկնելու են խոր վհատության ու հոգեվարքի մեջ, քանզի երբեք սովորություն չեն ունեցել վստահելու Աստծուն: Հավատի անտեսված դասերը նրանք ստիպված կլինեն յուրացնել հուսահատության սոսկալի ճնշման տակ: ՎՊ 125.3

Մենք պետք է այժմ ճանաչենք Աստծուն’ փորձելով Նրա խոստումները: Հրեշտակները գրի են առնում յուրաքանչյուր ջերմեռանդ ու անկեղծ աղոթք: Ավելի լավ է թողնել եսասիրական հաճույքները, քան անտեսել հաղորդակցությունն Աստծո հետ: Ծայրահեղ աղքատությունն ու մեծագույն ինքնուրացությունը’ Նրա բարեհաճությամբ, ավելի լավ է, քան հարստությունը, պատիվները, հանգիստն ու ընկերությունը’ առանց դրա: Մենք պետք է ժամանակ գտնենք աղոթելու: Եթե թույլ ենք տալիս, որ աշխարհիկ շահերը զբաղեցնեն մեր միտքը, Տերը կարող է մեզ ժամանակ տալ’ զրկելով մեզ մեր ոսկյա կուռքերից, տներից կամ բերքառատ հողերից: ՎՊ 126.1

Երիտասարդները չէին ընկնի մեղքի ծուղակը, եթե հրաժարվեին ընտրել այլ ճանապարհներ, բացի նրանից, որտեղ կարող են խնդրել Աստծո օրհնությունը: Եթե լրաբերները, ովքեր հռչակում են աշխարհին վերջին հանդիսավոր նախազգուշացումը, աղոթեին Աստծո օրհնության համար ոչ թե սառը, անտարբեր, ծույլ կերպով, այլ Հակոբի նման ջերմեռանդորեն ու հավատով, ապա շատ տեղեր կգտնեին, որտեղ կարող էին ասել. «Դեմ առ դեմ տեսա Աստծուն, և իմ անձը ողջ մնաց» (Ծննդոց 32.30): Երկինքը նրանց կհամարի իշխաններ, ովքեր ուժ ունեն հաղթելու Աստծուն և մարդկանց: ՎՊ 126.2

Շուտով վրա կհասնի «նեղության ժամանակը, ինչպիսին երբեք չի եղել”, և մենք կարիք կունենանք այնպիսի փորձառության, որն այժմ չունենք, և որը ձեռք բերելու համար շատերը չափազանց ծույլ են: Հաճախ սպասվող նեղությունն ավելի մեծ է թվում, քան լինում է իրականում, բայց սա չի վերաբերում վերահաս ճգնաժամին: Ամենավառ նկարագրությունն անգամ անկարող է ներկայացնել այդ օրհասական փորձության մեծությունը: Փորձության այդ ժամին յուրաքանչյուր անձ ինքնուրույն պիտի կանգնի Աստծո առաջ: «Թեև Նոյը, Դանիելն ու Հոբը» երկրում լինեին, «կենդանի եմ ես, ասում է Տեր Եհովան, որ ոչ տղա [623] և ոչ աղջիկ կազատեն, նրանք իրենց արդարությամբ իրենց անձը կազատեն” (Եզեկիել 14.20): ՎՊ 126.3

Այժմ, մինչ մեր մեծ Քահանայապետը քավություն է անում մեզ համար, մենք պիտի ջանանք կատարյալ դառնալ Քրիստոսում: Սեր Փրկիչը մտքով անգամ չի զիջել փորձությանը: Սատանան մարդու սրտում որևէ հենակետ է գտնում’ ինչ-որ փայփայվող մեղավոր ցանկություն, որի միջոցով նրա փորձությունները ուժ են առնում: Իսկ Քրիստոսն Իր մասին ասել է. «Այս աշխարհի իշխանը զալիս է, և ինձանում ոչինչ չունի” (Հովհաննես 14.30): Սատանան ոչինչ չկարողացավ գտնել Աստծո Որդու մեջ, որ հնարավորություն կտար իրեն հաղթանակ առնելու: Հիսուսը պահեց Իր Հոր պատվիրանները, և Նրանում մեղք չկար, որն առավելություն տար սատանային: Ահա այն վիճակը, որում պիտի գտնվեն նրանք, ովքեր կկանգնեն նեղության ժամանակ: ՎՊ 126.4

Այս կյանքում է հենց, որ մենք պետք է մեղքը հեռացնենք մեզնից’ հավատալով Քրիստոսի քավչարար արյանը: Սեր թանկագին Փրկիչը մեզ հրավիրում է միանալ Իրեն, մեր տկարությունը միացնել Իր զորությանը, մեր անգիտությունն’ Իր իմաստությանը, մեր անարժանությունը’ Իր արժանիքներին: Աստծո նախախնամությունն այն դպրոցն է, որտեղ մենք պետք է սովորենք Հիսուսի հեզությունն ու խոնարհությունը: Տերը միշտ մեր առջև է դնում ոչ թե այն ճանապարհը, որը մենք կընտրեինք, քանզի այն ավելի հեշտ ու հաճելի է թվում, այլ կյանքի իսկական նպատակները, իսկ մեզ մնում է միայն համագործակցել այն ուժերի հետ, որ Երկինքը նախատեսել է մեր բնավորություններն աստվածային օրինակին համապատասխանեցնելու համար: Ոչ ոք չի կարող արհամարհել կամ հետաձգել այդ գործը’ առանց ահավոր վտանգի ենթարկելու իր հոգին: ՎՊ 127.1

Հովհաննես առաքյալը տեսիլքի մեջ բարձր ձայն լսեց երկնքից, որ ասում էր. «Վա՜յ երկրին և ծովին և նրանցում բնակվողներին, որովհետև Բանսարկուն վայր իջավ ձեզ մոտ, որ մեծ բարկություն ունի’ գիտենալով, որ քիչ ժամանակ ունի» (Հայտնություն 12.12): Ահավոր է այն իրականությունը, որը երկնային այս բացականչության պատճառն է: Սատանայի բարկությունն աճում է իր ժամանակի սպառվելուն զուգընթաց, և նրա մոլորեցուցիչ ու կործանարար գործն իր գագաթնակետին է հասնելու նեղության ժամանակ: [624] ՎՊ 127.2

Շուտով երկնքում ահավոր գերբնական տեսիլքներ կերևան’ ի նշան դևերի հրաշագործ զորության: Դևերի ոգիները կգնան երկրի թագավորների և ողջ աշխարհի մոտ’ մոլորեցնելու նրանց և ստիպելու, որ միանան սատանային’ երկնքի կառավարության դեմ նրա վերջին պայքարում: Նրանց խաբեությունից հավասարապես կմոլորվեն ղեկավարներն ու հպատակները: Մարդիկ վեր կկենան’ ձևացնելով, թե իրենք Քրիստոսն են, և հավակնելով այն տիտղոսին ու երկրպագությանը, որ պատկանում են միայն աշխարհի Փրկչին: Նրանք զարմանահրաշ բժշկություններ կանեն’ ասելով, թե հայտնություններ ունեն երկնքից, որոնք, սակայն, հակասելու են Սուրբ Գրքի վկայությանը: ՎՊ 127.3

Որպես խաբեության մեծ դրամայի եզրափակիչ գործողություն’ սատանան ինքը կհայտնվի Քրիստոսի կերպարանքով: Եկեղեցին վաղուց հայտարարել է, որ սպասում է Փրկչի գալստյանը’ որպես իր հույսերի իրականացում: Մեծ խաբեբան այժմ այնպես կանի, որ թվա, թե Քրիստոսը եկել է: Երկրի տարբեր մասերում սատանան կհայտնվի մարդկանց որպես շլացուցիչ պայծառության փառավոր մի էակ’ նման Աստծո Որդու նկարագրությանը Հովհաննեսի Հայտնություն գրքում: (Հայտնություն 1.13-15): Նրան շրջապատող փառքը գերազանցում է այն ամենն, ինչ երբևէ տեսել են մահկանացու աչքերը: Օդը լցվում է հաղթական բացականչություններով. «Քրիստոսը եկե՜լ է, Քրիստոսը եկե՜լ է»: Փռվելով գետնին’ մարդիկ երկրպագում են նրան, իսկ նա բարձրացնում է իր ձեռքերը և օրհնության խոսքեր ասում նրանց, ինչպես Քրիստոսն էր օրհնում Իր աշակերտներին, երբ երկրում էր: Նրա ձայնը մեղմ է, զուսպ, բայց և քաղցրահնչյուն: Քնքուշ ու կարեկից տոնով նա արտասանում է երկնային այն շնորհառատ ճշմարտություններից մի քանիսը, որ ասել էր Փրկիչը: Նա բժշկում է ժողովրդի հիվանդությունները և ապա, կեղծելով Քրիստոսի հեղինակությունը, պնդում է, թե շաբաթը փոխել է կիրակիի, և հրամայում է բոլորին սուրբ պահել այն օրը, որ ինքն օրհնել է: Նա հայտարարում է, որ նրանք, ովքեր համառորեն շարունակում են սուրբ պահել յոթերորդ օրը, հայհոյում են իր անունը’ հրաժարվելով լսել իր հրեշտակներին’ ուղարկված լույս և ճշմարտություն բերելու նրանց: Սա հզոր, գրեթե անհաղթահարելի խաբեություն է: Սամարիացիների նման, որ [625] խաբվեցին Սիմոն մոգից, բազմությունները’ ամենափոքրից մինչև ամենամեծը, կախարդված լսում են այդ խոսքերն’ ասելով. «Սա է Աստծո այն մեծ զորությունը” (Գործք 8.10): ՎՊ 127.4

Սակայն Աստծո ժողովուրդը չի խաբվի: Այս կեղծ քրիստոսի ուսմունքը ներդաշնակ չէ Սուրբ Գրքին: Նրա օրհնությունն ուղղված է նրանց, ովքեր երկրպագում են գազանին ու նրա պատկերին: Այդ նրանք են հենց, ում վրա, ըստ Աստվածաշնչի, թափվելու է Աստծո անողորմ զայրույթը: ՎՊ 128.1

Ավելին, սատանային թույլ չի տրվի կրկնօրինակել Քրիստոսի գալուստը: Փրկիչը զգուշացրել է Իր ժողովրդին այս խաբեության վերաբերյալ և հստակորեն նկարագրել Իր Երկրորդ գալստյան ձևը: «Սուտ քրիստոսներ և սուտ մարգարեներ վեր կկենան և մեծ նշաններ ու հրաշքներ կտան, մինչև որ, եթե կարելի լիներ, ընտրվածներին էլ կմոլորեց նեին: ... Արդ եթե ձեզ ասե ն’ Ահա ա նապատում է, դուրս չգաք, կամ թե’ Ահա ներսի սենյակում է, չհավատաք: Որովհետև ինչպես կայծակն է դուրս գալիս արևելքից ու երևում մինչև արևմուտք, այնպես էլ կլինի մարդի Որդու գալուստը» (Մատթեոս 24.24-27,31, 25.31, Հայտնություն 1.7, Ա Թեսաղոնիկեցիս 4.16,17): Այսպիսի գալուստն անհնար է կեղծել: Այդ մասին կիմանան բոլորը, ողջ աշխարհը կտեսնի այն: ՎՊ 128.2

Միայն նրանք, ովքեր ջանասիրաբար ուսումնասիրել են Սուրբ Գիրքը և ընդունել ճշմարտության սերը, կպաշտպանվեն այդ ահռելի մոլորությունից, որը կղերի աշխարհը: Աստվածաշնչի վկայությամբ նրանք կբացահայտեն քողարկված խաբեբային: Փորձության ժամը վրա է հասնելու բոլորին’ մաղելով մարդկանց և ի հայտ բերելով իսկական քրիստոնյաներին: Բավականաչափ ամո՞ւր է արդյոք Աստծո ժողովուրդը կանգնած Նրա Խոսքի վրա, որպեսզի տեղի չտա իր զգացմունքներին: Այսպիսի ճգնաժամի պահին կապավինի՞ արդյոք միայն և միայն Աստվածաշնչին: Հնարավորության դեպքում սատանան կփորձի արգելել, որպեսզի նրանք անպատրաստ գտնվեն այն օրը: Նա գործերին այնպիսի ընթացք կտա, որ արգելափակի նրանց ճանապարհը, թակարդը գցի երկրային գանձերով ու դրդի կրել իրենց ծանր, հոգնեցուցիչ բեռը, որպեսզի [626] նրանք կլանված լինեն այս կյանքի հոգսերով և փորձության օրը նրանց վրա հասնի գողի նման: ՎՊ 129.1

Երբ քրիստոնեական աշխարհի տարբեր ղեկավարների կողմից պատվիրանները պահողների դեմ հռչակած օրենքը նրանց զրկի կառավարության պաշտպանությունից և հանձնի այն մարդկանց ձեռքը, ովքեր ցանկանում են նրանց կործանումը, Աստծո ժողովուրդը կփախչի քաղաքներից ու գյուղերից և խմբերով կբնակվի ամենալքված ու ամայի վայրերում: Շատերն իրենց ապաստարանը կգտնեն լեռների ամրոցներում: Պիեմոնտի հովիտների քրիստոնյաների նման’ նրանք երկրի բարձր տեղերն իրենց համար սրբարաններ կդարձնեն և շնորհակալություն կհայտնեն Աստծուն «վեմերի ամրությունների» համար (Եսայիա 33.16): Բայց շատերը’ բոլոր ազգերից ու խավերից, բարձր թե ցածր, հարուստ թե աղքատ, սևամորթ թե սպիտակամորթ, կմատնվեն ամենաանարդարացի ու դաժան գերության: Աստծո սի- րեցյալները ծանր օրեր են ապրելու’ շղթաներով կապված, բանտերում փակված ու դատապարտված մահվան, իսկ ոմանք էլ’ խավար ու նողկալի զնդաններում մատնված սովամահության: Ոչ ոք չի լսի նրանց հառաչանքը, մարդկային ոչ մի ձեռք օգնության չի հասնի նրանց: ՎՊ 129.2

Կմոռանա՞ արդյոք Տերն Իր ժողովրդին փորձության այս ժամին: Մոռացա՞վ արդյոք հավատարիմ Նոյին, երբ դատաստաններ ուղարկեց մինչջրհեղեղյան աշխարհի վրա: Մոռացա՞վ արդյոք Ղովտին, երբ երկնքից կրակ իջավ’ լափելու հարթավայրի քաղաքները: Մոռացա՞վ Նա արդյոք Հովսեփին Եգիպտոսի կռապաշտության մեջ: Մոռացա՞վ Նա Եղիային, երբ Հեզաբելը երդումով սպառնաց նրան արժանացնել Բահաղի մարգարեների ճակատագրին: Մոռացա՞վ արդյոք Երեմիային բանտի խավար ու մռայլ գուբի մեջ: Մոռացա՞վ Նա արդյոք երեք ազնվական երիտասարդներին կրակի հնոցում կամ Դանիելին’ առյուծների գուբի մեջ: ՎՊ 129.3

«Սիոնն ասաց. Եհովան ինձ ձգել է, և Տերը մոռացել է ինձ: Մի՞թե կինը կմոռանա իր կաթնակեր մանուկին, որ չգթա իր որովայնի ծնըն- դյան վրա. նրանք եթե մոռանան էլ, ես քեզ չեմ մոռանա: Ահա ես իմ ձեռքի մեջ եմ նկարագրել քեզ” (Եսայիա 49.14-16): Զորաց Տերն ասել է. «Ձեզ դիպչողը նրա աչքերի բիբին է դիպչում” (Զաքարիա 2.8): [627] ՎՊ 130.1

Թշնամիները կարող են նրանց բանտ նետել, սակայն զնդանի պատերը չեն կարող խզել նրանց հոգու հաղորդակցությունը Քրիստոսի հետ: Նա, ով տեսնում է նրանց ամեն մի թուլությունը և տեղյակ է նրանց յուրաքանչյուր փորձությանը, երկրային բոլոր իշխանություններից վեր է: Նրա հրեշտակները երկնքից լույս և խաղաղություն կբերեն նրանց մենավոր խցերը, և բանտը պալատ կդառնա, որովհետև այնտեղ կբնակվեն հավատով հարուստները, և մռայլ պատերը կլուսավորվեն երկնային լույսով, ինչպես այն ժամանակ, երբ Պողոսն ու Շիղան աղոթում ու գովերգում էին Աստծուն Փիլիպպեի բանտում: ՎՊ 130.2

Աստծո պատուհասները վրա կհասնեն նրանց, ովքեր ուզում են ճնշել ու կործանել Նրա ժողովրդին: Նրա երկայնամտությունն ամբարիշտների հանդեպ մարդկանց հանդուգն է դարձնում անօրենության մեջ, բայց նրանց պատիժը’ թեև երկար հետաձգված, այնուամենայնիվ, անխուսափելի ու սարսափելի է լինելու: «Ինչպես Փարասին սարի վրա’ վեր է կենալու Տերը և բարկանալու է, ինչպես Գաբավոնի ձորում, որ գործի իր գործը’ իր օտարոտի գործը, և կատարի իր պաշտոնը’ իր տարօրինակ պաշտոնը” (Եսայիա 28.21): Սեր գթասիրտ Աստծո համար պատժելը «օտարոտի» գործ է: «Կենդանի եմ ես, ասում է Տեր Եհովան, որ ամբարշտի մեռնելը չեմ ուզում» (Եզե- կիել 33.11): Տերը «ողորմած և գթած’ երկայնամիտ և առատ է ողոր- մությամբ ու ճշմարտությամբ ...անօրենություն, հանցանք և մեղք ներող”: Սակայն Նա «երբեք չի արդարացնի հանցավորին»: «Տերը երկայնամիտ է և մեծազոր, և երբեք չի արդարացնի հանցավորին» (Ելից 34.6,7, Նաում 1.3): Արդարության սարսափելի գործերով Նա կվերականգնի Իր ոտնահարված օրենքի հեղինակությունը: Այն մասին, թե ինչ խստությամբ են պատժվելու անօրենները, կարելի է դատել արդարադատությունն իրագործելու’ Տիրոջ դժկամությամբ: Այն ժողովուրդը, որին Նա երկար համբերում է և չի հատուցելու, մինչև նա չլրացնի իր անօրենության չափը, ի վերջո խմելու է Աստծո բարկության բաժակը’ անխառն ողորմության հետ: ՎՊ 130.3

Երբ Քրիստոսն ավարտի Իր բարեխոսությունը սրբարանում, սպառնացող անխառն բարկությունը կթափվի նրանց վրա, ովքեր երկրպագում են գազանին ու նրա պատկերին և ընդունում նրա դրոշմը (Հայտնություն 14.9,10): Այդ սոսկալի ու համատարած դատաստանները, որ տեղալու են աշխարհի վրա Աստծո ժողովրդի [628] վերջնական ազատագրումից անմիջապես առաջ, իրենց բնույթով նման կլինեն Եգիպտոսի վրա թափված պատուհասներին, երբ Աստված պատրաստվում էր ազատագրել Իսրայելին: Հայտնության հեղինակն այսպես է նկարագրում այդ սոսկալի հարվածները. «Չարաչար պալարներ եղան այն մարդկանց վրա, որ ունեին գազանի դրոշմն ու երկրպագում էին նրա պատկերին”: Ծովը «դառավ մեռածի արյունի նման, և ամեն կենդանի շունչ սատկեց, որ ծովում էր»: Եվ «գետերն ու ջրերի աղբյուրները... արյուն եղան”: Որքան էլ զարհուրելի են այս պատուհասները, Աստծո դատաստանը լիովին արդարացված է: Աստծո հրեշտակը հայտարարում է. «Արդար ես, Տեր, որ այս դատաստանն արիր: Քանի որ սուրբերի և մարգարեների արյունը թափեցին, դրա համար էլ արյուն տվիր նրանց խմելու, որ արժանի են» (Հայտնություն 16.2-6): Աստծո ժողովրդին դատապարտելով մահվան’ նրանք նույնքան մեղավոր են նրանց արյունը թափելու մեջ, ինչպես եթե իրենց իսկ ձեռքերով անեին դա: Նմանապես’ Քրիստոսն Իր ժամանակի հրեաներին հանցավոր հռչակեց բոլոր սուրբերի արյան մեջ, որ թափվել էր Հաբելի օրերից ի վեր, քանզի նրանք համակված էին նույն ոգով և ձգտում էին անել նույն գործը, որ արել էին մարգարեներին սպանողները: ՎՊ 131.1

Հաջորդ պատուհասի ժամանակ արեգակին «տրվեց... որ մարդկանց խորշակահար անի կրակով: Եվ խորշակահար եղան մարդիկ սաստիկ տաքով” (Հայտնություն 16.8,9): Մարգարեներն այսպես են նկարագրում երկրի վիճակն այդ ահավոր օրերին. «Երկիրը սուգ է անում. որովհետև փչացել է դաշտի բերքը: .Արտի բոլոր ծառերը չորացել են, որովհետև ցամաքել է ուրախությունը մարդկանց որդիներից”: «Սերմերը փտել են հողակոշտերի տակ, ամայացել են շտեմարանները. Ինչպե՜ս են հեծում անասունները, շշկլվել են արջառների հոտերը, որովհետև արոտ չկա նրանց համար. Չորացել են ջրերի վտակները, և կրակն այրել է անապատի արոտները»: «Եվ պիտի ողբան տաճարի երգերն այն օրը, ասում է Տեր Եհովան. շա՜տ դիակներ, ամեն տեղ ձգված’ լուռ» (Հովել 1.10-12,17-20, Ամովս 8.3): ՎՊ 131.2

Այս պատուհասները չեն թափվի բոլորի վրա, այլապես երկրի բնակիչներն ամբողջովին բնաջինջ կլինեին: Այնուհանդերձ’ դրանք [629] ամենասոսկալի հարվածները կլինեն, որ երբևէ տեսել են մահկանացու մարդիկ: Փորձնական ժամկետի ավարտից առաջ մարդկանց վրա հասած բոլոր դատաստանները խառնված են եղել ողոր- մությամբ: Քրիստոսի արյան շնորհիվ մեղավորն ազատվել էր իր հանցանքի արժանի պատիժը կրելուց, բայց վերջին դատաստանի ժամանակ բարկությունը գթասրտությամբ չի մեղմացվի: ՎՊ 132.1

Այդ օրն ամբոխները կկամենան պաշտպանվել Աստծո գթասրտությամբ, որն այդքան երկար արհամարհել են: «Ահա օրեր են գալիս, ասում է Տեր Եհովան, որ սով պիտի ուղարկեմ երկրի վրա, ոչ թե հացի սով և ոչ ջրի ծարավ, այլ Տիրոջ խոսքը լսելու: Եվ պիտի թափառեն ծովից մինչև ծով և հյուսիսից մինչև արևելք, նրանք պիտի ման գան’ Տիրոջ խոսքը որոնելու, բայց պիտի չգտնեն» (Ամովս 8.11,12): ՎՊ 132.2

Աստծո ժողովուրդը նույնպես չի խուսափի տառապանքից, սակայն հալածանքի ու վհատության, զրկանքների ու սովի մեջ նա չի մատնվի կորստյան: Աստված, ով հոգ տարավ Եղիայի մասին, չի անցնի Իր ինքնազոհ զավակներից և ոչ մեկի կողքով: Նա, ով գիտի նրանց գլխի մազերի հաշիվը, կհոգա նրանց համար, և սովի ժամանակ նրանք կկերակրվեն: Մինչ ամբարիշտները մեռնում են սովից ու աղետներից, հրեշտակները կպաշտպանեն արդարներին և հոգան նրանց կարիքները: «Արդարությամբ վարվողին» տրված է այս խոստումը. «Նրա հացը տրվում է, նրա ջրերն ապահով են»: «Աղքատներն ու տնանկները ջուր են որոնում, և չկա, նրանց լեզուն ծարավից չորացել է. ես’ Եհովաս, նրանց պատասխան եմ տալու, Իսրայելի Աստվածս նրանց չեմ ձգի” (Եսայիա 33.15,16, 41.17): ՎՊ 132.3

«Թեև թզենին չծաղկի և որթերի վրա բերք չլինի, ձիթենու արդյունքը ստի և արտերը կերակուր չտան, կտրվի ոչխարը փարախից և արջառ չլինի գոմերում», այնուամենայնիվ, Աստծուց վախեցողները «Տերով պիտի ցնծան և իրենց փրկության Աստծով պիտի ուրախանան” (Ամբակում 3.17,18): ՎՊ 132.4

«Տերը քո պահապանն է, Տերը քեզ հովանի է քո աջ ձեռքի վրա: Ցերեկն արեգակը չի զարկի քեզ, ոչ էլ լուսինը’ գիշերը: Տերը կպահպանի քեզ ամեն չարից, [630] նա կպահպանի քո անձը»: «Նա կփրկի քեզ որսողի որոգայթից, չար ժանտամահից: Նա կծածկի քեզ իր փետուրներով, նրա թևերի տակ ապահով կլինես. նրա ճշմարտությունը ասպար է և զրահ: Դու չես վախենա գիշերվա զարհուրանքից, այն նետից, որ թռչում է ցերեկը: Այդ ժանտամահից, որ խավարում շուռ է զալիս, այն հարվածից, որ սատկեցնում է կեսօրին: Հազար հոգի քո կողմից կընկնեն, և տասը հազար’ քո աջ կողմից, բայց քեզ չի մոտենա: Միայն քո աչքերով կնայես և ամբարիշտների հատուցումը կտեսնես: Որովհետև դու Բարձրյալին’ Տիրոջը, որ իմ հույսն է, քեզ ապավեն արիր, քեզ չար բան չի հասնի, և նեղություն չի մոտենա քո բնակարանին» (Սաղմոս 121.5-7, 91.3-10): ՎՊ 132.5

Սակայն մարդկային տեսակետից կթվա, թե շատ չանցած’ Աստծո ժողովուրդն իր վկայությունն արյունով է կնքելու, ինչպես նախկինում արել են նահատակները: Նրանք իրենք էլ սկսում են վախենալ’ մտածելով, թե Տերն իրենց մատնել է թշնամիների ձեռքը: Դա սոսկալի հոգեվարքի ժամանակ է լինելու: Գիշերուզօր նրանք աղերսում են, որ Աստված փրկի իրենց: Ամբարիշտները ցնծում են, և լսվում է նրանց ծաղրական բացականչությունը. «Ո՞ւր է հիմա ձեր հավատը: Ինչո՞ւ Աստված ձեզ չի ազատում մեր ձեռքից, եթե դուք իսկապես Նրա ժողովուրդն եք»: Բայց սպասողները հիշում են Գողգոթայի խաչի վրա մեռնող Հիսուսին և քահանաների ու իշխանների ծաղրագին խոսքերը. «Ուրիշներին ազատեց, ինքն իրեն չի կարողանում ազատել, թե որ Իսրայելի թագավորն է, թող հիմա իջնի խաչից, և կհավատանք դրան» (Մատթեոս 27.42): Հակոբի նման’ բոլորը գոտեմարտում են Աստծո հետ: Նրանց դեմքերին երևում է ներքին պայքարի դրոշմը: Բոլորի դեմքերը գունատ են: Սակայն նրանք չեն դադարեցնում իրենց ջերմեռանդ աղոթքները: ՎՊ 133.1

Եթե մարդիկ երկնային տեսողություն ունենային, ապա կտեսնեին զորությամբ գերազանցող հրեշտակների խմբեր’ հավաքված նրանց շուրջը, ովքեր պահում են Քրիստոսի համբերության խոսքը: Կարեկից գորովանքով այդ հրեշտակներն ականատես են եղել նրանց վշտին ու լսել նրանց աղոթքները: Նրանք սպասում են իրենց Հրամանատարի խոսքին, որպեսզի վտանգից ազատեն նրանց: Բայց նրանք դեռ մի փոքր էլ պետք է սպասեն: Աստծո ժողովուրդը պետք է խմի [631] բաժակից և մկրտվի մկրտությամբ: Այդ հապաղումն էլ հենց’ այդքան ցավալի նրանց համար, իրենց աղոթքների լավագույն պատասխանն է: Վստահությամբ սպասելով Տիրոջ միջամտությանը’ նրանք սովորում են հավատ, հույս և համբերություն դրսևորել, ինչը չափազանց քիչ են ունեցել իրենց հոգևոր կյանքում: Բայց հանուն ընտրյալների’ նեղության ժամանակը կկարճացվի: «Մի՞թե Աստված իր ընտրյալների համար իրավունք չի անի, որ ցերեկ և գիշեր աղաղակում են դեպի նա... Ասում եմ ձեզ, թե շուտով իրավունք կանի նրանց համար” (Ղուկաս 18.7,8): Վերջը կգա ավելի շուտ, քան մարդիկ սպասում են: Ցորենը կհավաքվի և խուրձերով կկապվի Աստծո շտեմարանի համար, իսկ որոմները կկապվեն’ գցվելու լափող կրակի մեջ: ՎՊ 133.2

Հավատարիմ իրենց պարտականությանը’ երկնային պահապանները շարունակում են հսկել: Թեև ըստ համընդհանուր հրամանագրի որոշվել է ժամանակը, երբ պետք է պատվիրանները պահողներին մահապատժի ենթարկեն, նրանց թշնամիները որոշ դեպքերում ջանալու են դա անել նշված ժամանակից շուտ: Բայց ոչ ոք չի կարողանա շրջանցել զորավոր պահպաններին, որ շրջապատում են յուրաքանչյուր հավատարիմ հոգու: Ոմանց վրա են հասնում քաղաքներից և գյուղերից փախչելու ժամանակ, բայց նրանց դեմ բարձրացված սրե- րը ծղոտի պես ջարդվում են ու ընկնում: Մյուսները պաշտպանվում են զինվորականի տեսքով հրեշտակների կողմից: ՎՊ 134.1

Բոլոր դարերում Իր ժողովրդին պաշտպանելու և ազատելու համար Աստված գործել է սուրբ հրեշտակների միջոցով: Երկնային էակները գործուն մասնակցություն են ունեցել մարդկանց կյանքում: Նրանք հայտնվել են կայծակի պես փայլուն հանդերձներով կամ սովորական ճամփորդների տեսքով: Հրեշտակները մարդկային կերպարանքով հայտնվել են Աստծո զավակներին: Նրանք, ասես հոգնած, հանգստացել են կեսօրին կաղնիների տակ, հյուրընկալվել են մարդկանց հյուրասեր տներում, մութն ընկնելիս’ ուղեկցել են ճամ- փորդներին: Նրանք իրենց իսկ ձեռքով վառել են կրակը զոհասեղանի վրա, բացել են բանտերի դռները և ազատ արձակել Տիրոջ ծա֊ ռաներին: Երկնային սպառազինություն հագած’ նրանք եկան’ դեն գլորելու քարը Փրկչի գերեզմանից: ՎՊ 134.2

Հրեշտակները հաճախ մարդկային կերպանքով ներկա են լինում արդարների [632] ժողովներին: Նրանք այցելում են նաև ամբարիշտների հավաքները, ինչպես գնացին Սոդոմ’ գրի առնելու նրանց գործերը և պարզելու, թե չե՞ն անցել նրանք արդյոք Աստծո երկայնամտության սահմանը: Տերը սիրում է ողորմել, և հանուն մի քանիսի, ովքեր իսկապես ծառայում են Իրեն, Նա զսպում է աղետները, որպեսզի բազմությունների հանգիստը շարունակվի: Աստծո դեմ մեղանչողները հազիվ թե գիտակցեն, որ իրենց կյանքի համար պարտական են այն փոքրաթիվ հավատարիմ մարդկանց, ում հաճույքով ծաղրում են ու ճնշում: ՎՊ 134.3

Այս աշխարհի ղեկավարները չգիտեն, որ իրենց խորհուրդնե- րում հաճախ հրեշտակներ են ելույթ ունեցել: Մարդիկ իրենց աչքերով նայել են նրանց և իրենց ականջներով լսել նրանց կոչերը: Նրանք իրենց շուրթերով ընդդիմացել են նրանց առաջարկներին և ծաղրի են ենթարկել նրանց խորհուրդները, իրենց ձեռքերով վարկաբեկել ու վիրավորել են նրանց: Խորհրդարաններում և արդարադատության ատյաններում այս երկնային լրաբերները ցույց են տվել, թե որքան քաջատեղյակ են մարդկային պատմությանը. նրանք շատ ավելի մեծ հաջողությամբ են պաշտպանել ճնշվածների դատը, քան վերջիններիս ամենաունակ ու պերճախոս պաշտպանները: Նրանք խափանել են ծրագրեր և կանխել չարիքներ, որոնք կարող էին մեծ վնաս հասցնել Աստծո գործին և խոր տառապանք պատճառել Նրա ժողովրդին: Վտանգի և վշտի պահին «Տիրոջ հրեշտակը բանակ է շինում նրանից վախեցողների չորս կողմով և փրկում է նրանց” (Սաղմոս 34.7): ՎՊ 134.4

Աստծո ժողովուրդը խորին փափագով է սպասում Իր Արքայի գալստյան նշաններին: Երբ դիմում են պահապաններին’ «Ի՞նչ կա գիշերից”, նրանք, առանց վարանելու, պատասխանում են. «Առավոտը գալիս է ու նաև գիշերը» (Եսայիա 21.11,12): Լույսն արդեն շողում է լեռնագագաթների վերևում կուտակված ամպերի վրա: Շուտով կհայտնվի Նրա փառքը, և կծագի Արդարության Արեգակը: Առավոտն ու գիշերը’ երկուսն էլ մոտ են. անվերջանալի օրվա արշալույսը’ արդարների համար, իսկ հավերժական գիշերվա մայրամուտը’ ամբարիշտների: ՎՊ 135.1

Երբ աղոթքում պայքարողները շարունակում են թախանձագին աղերսել Աստծուն, վարագույրը, որ նրանցից ծածկում է անտեսանելին, կարծես ամբողջովին բացվում է: Երկինքը փայլում է հավերժական օրվա արշալույսով, և հրեշտակային երգերի մեղեդու պես’ լսվում են այս [633]խոսքերը. «Ամուր բռնեք ձեր հավատը: Օգնու- թյու-նը գալիս է”: Քրիստոսը’ ամենազոր Հաղթողը, անմահ փառքի մի պսակ է մեկնում իր հոգնած զինվորներին, և բաց դարպասների ետե- վից լսվում է Նրա ձայնը. «Ահա ես ձեզ հետ եմ: Մի’ վախեցեք: Ես ծանոթ եմ ձեր բոլոր վշտերին, Ես կրել եմ ձեր ցավերը: Դուք անծանոթ թշնամու դեմ չէ, որ պատերազմում եք: Ես պայքարել եմ հանուն ձեզ, և Իմ անունով դուք ավելի քան հաղթողներ եք»: ՎՊ 135.2

Թանկագին Փրկիչը օգնություն կուղարկի մեզ ճիշտ ժամանակին: Երկինք տանող ճանապարհը սրբված է Նրա ոտնահետքերով: Սեզ ծակող յուրաքանչյուր փուշ վիրավորել է և Նրան: Յուրաքանչյուր խաչ, որ մենք կանչված ենք կրելու, Նա կրել է մեզանից առաջ: Տերը թույլ է տալիս բախումներ, որպեսզի պատրաստի հոգին խաղաղության համար: Նեղության ժամանակը սարսափելի փորձություն է Աստծո ժողովրդի համար, բայց դա այն ժամանակն է, երբ յուրաքանչյուր ճշմարիտ հավատացյալ պետք է վեր նայի և հավատով տեսնի իրեն շրջապատող խոստման ծիածանը: ՎՊ 135.3

«Տիրոջ փրկվածները ետ պիտի դառնան և գան Սիոն ցնծագին երգերով, և հավիտենական ուրախություն պիտի լինի նրանց գլխին, ցնծության և ուրախության պիտի հասնեն, իսկ տրտմությունն ու հեծությունը պիտի փախչեն: Ես, ես եմ ձեզ մխիթարողը, դու ո՞վ ես, որ վախենում ես մահկանացու մարդուց և մարդու որդուց, որ խոտի նման է շինված: Եվ մոռանում ես Տիրոջը’ քո Ստեղծողին... և վախենում ես միշտ’ ամեն օր, բռնավորի բարկությունից, որ կարծես թե պատրաստ է քեզ կորցնելու: Բայց ո՞ւր է բռնավորի բարկությունը: Կալանավորը շուտով պիտի արձակվի, նա չի մեռնի գուբի մեջ, և նրա հացը չի պակասի: Ես եմ քո Տեր Աստվածը, որ սաստում եմ ծովին, երբ նրա ալիքներն աղմուկ են հանում: Զորաց Եհովա է իմ անունը: Ես իմ խոսքերը դրի քո բերանում, և իմ ձեռքի հովանիով ծածկեցի քեզ” (Եսայիա 51.11-16): ՎՊ 136.1

«Ուրեմն լսիր այս, ով խեղճ, և ով հարբած, բայց ոչ գինով. Այսպես է ասում քո Տերը’ Եհովան, և քո Աստվածը, որ պաշտպանում է իր ժողովրդին. ահա առնում եմ ձեռքիցդ թմրության բաժակը, և դու այլևս պիտի չխմես այն: Եվ դնում եմ այն քեզ հարստահարողների ձեռքին, որոնք ասում էին [634] քո անձին. Ծռիր, որ մենք անցնենք. և դու քո մեջքը երկրին հավասար արիր և փողոցի պես’ անցուդարձողների համար” (Եսայիա 51.21-23): ՎՊ 136.2

Դարերի խորքը թափանցող Աստծո հայացքն ուղղված է Իր ժողովրդին սպասվող ճգնաժամի վրա, երբ երկրային ուժերը պիտի ելնեն նրա դեմ: Գերված աքսորյալի պես’ նա կվախենա մեռնել սովից կամ բռնությունից: Բայց Սուրբը, ով Կարմիր ծովը բաժանեց Իսրայելի ժողովրդի առաջ, կդրսևորի Իր հզոր ուժը և կազատի նրան գերությունից: «Նրանք իմը կլինեն, ասում է Զորաց Տերը, այն օրը, երբ ես կհագնեմ իմ մարգարիտները. և ես կխնայեմ նրանց, ինչպես մի մարդ իր որդուն կխնայի, որ ծառայում է իրեն» (Մաղաքիա 3.17, աԱգլ. թարգմ.): Եթե այդ ժամանակ թափվեր Քրիստոսի հավատարիմ վկաների արյունը, դա չէր կարող սերմի պես լինել, ինչպես նահատակների արյունը, որը պտուղ կտար Աստծո համար: Նրանց հավատարմությունը վկայություն չէր լինի’ համոզելու այլոց ճշմարտության մեջ, քանզի կարծրացած սրտերն անդառնալիորեն ետ են մղել ողորմության ալիքները: Եթե արդարները հիմա թողնվեին’ դառնալու իրենց թշնամիների զոհը, խավարի իշխանը կարող էր հաղթանակ տոնել: Բայց սաղմոսերգուն ասում է. «Չար օրերում նա ծածկում է ինձ իր վրանի մեջ, նա թաքցնում է ինձ իր խորանի ծածուկ տեղում» (Սաղմոս 27.5, աԱգլ. թարգմ.): Քրիստոսն ասել է. «Գնա, ով իմ ժողովուրդ, մտիր քո սենյակները և ղոցիր քո դռները ետևիցդ, ծածկվիր մի փոքրիկ վայրկյան, մինչև որ բարկությունն անցնի: Որովհետև ահա Տերը դուրս է գալիս իր տեղից, որ երկրի բնակիչներին այցելի իրենց անօրենության համար” (Եսայիա 26.20,21): Փառահեղ է լինելու նրանց ազատագրումը, ովքեր համբերությամբ սպասել են Նրա գալստյանը, և ում անունները գրված են կյանքի գրքում: [635] ՎՊ 136.3