Η Ιστορία της Απολυτρώσεως

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 65 - Η ΣΤΕΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τότε παρουσιάζεται και πάλι ο Χριστός στη θέα των εχθρών Του. Στο βάθος, ψηλότερα από την υπόλοιπη πόλη, στημένος επάνω σε μία βάση από αστραφτερό χρυσάφι, φαντάζει ο θρόνος «υψηλός και επηρμένος». Επάνω στο θρόνο αυτό κάθεται ο Υιός του Θεού και ολόγυρά Του συγκεντρώνονται οι υπήκοοι της βασιλείας Του. Τη δύναμη και τη μεγαλειότητα του Χριστού καμία γλώσσα δεν μπορεί να περιγράψει, με καμία πένα δεν μπορεί να αποδοθεί. Η δόξα του Αιώνιου Πατέρα περιβάλλει τον Υιό Του. Η λαμπρότητα της παρουσίας Του πλημμυρίζει την Πόλη του Θεού και ξεχύνεται έξω από τις πύλες, κατακλύζοντας με την ακτινοβολία της ολόκληρη τη γη. ΙΑ 333.1

Πλησιέστερα στο θρόνο βρίσκονται εκείνοι οι οποίοι ήταν κάποτε ένθερμοι οπαδοί του Σατανά, αλλά «ως δαυλός απεσπασμένος από πυρός”, ακολούθησαν τον Σωτήρα τους με βαθιά, ακλόνητη αφοσίωση. Πλάι σ’ αυτούς είναι εκείνοι οι οποίοι τελειοποίησαν ένα χριστιανικό χαρακτήρα μέσα σε ένα περιβάλλον ψεύδους και απιστίας, εκείνοι που τίμησαν το νόμο του Θεού όταν ο υπόλοιπος χριστιανικός κόσμος τον ανακήρυξε άκυρο και στη συνέχεια ακολουθούν τα εκατομμύρια των πιστών όλων των αιώνων. Τελικά, έρχεται ο πολύς «όχλος τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οίτινες ίσταντο ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου, ενδεδυμένοι στολάς λευκάς, έχοντες φοίνικας εν ταις χερσίν αυτών” (Αποκ. ζ’ 9). Ο αγώνας τους έληξε, τη νίκη τους την κέρδισαν, το δρόμο τους τον τελείωσαν, το βραβείο τους το έλαβαν. Ο θρίαμβός τους συμβολίζεται με τα κλαδιά του φοίνικα στα χέρια τους, ενώ οι λευκές στολές είναι το έμβλημα της άσπιλης δικαιοσύνης του Χριστού που τώρα γίνεται δική τους. ΙΑ 333.2

Οι λυτρωμένοι ψάλλουν έναν ύμνο δοξολογίας που ηχεί και αντηχεί σε ολόκληρο τον ουράνιο θόλο: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών, του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου» (Αποκ. ζ’ 10). Χερουβείμ και σεραφείμ ενώνουν τις φωνές της λατρείας τους. Καθώς οι δίκαιοι παρατηρούν τη δύναμη και την κακοήθεια του Σατανά, αντιλαμβάνονται, όσο ποτέ άλλοτε, ότι καμία άλλη δύναμη, εκτός του Χριστού, θα ήταν ικανή να τους κάνει νικητές. Ούτε ένας δεν υπάρχει σε ολόκληρο εκείνο το περίλαμπρο πλήθος που να αποδίδει τη σωτηρία στον εαυτό του, που να ισχυρίζεται ότι υπερίσχυσε με τη δική του δύναμη και καλοκαγαθία. Δεν αναφέρουν τίποτα για τα όσα έκαναν ή υπέφεραν, αλλά η κεντρική σκέψη και η επωδός του κάθε ύμνου είναι: «Η σωτηρία είναι του Κυρίου ημών, και του Αρνίου» (Αποκ. ζ’ 10). ΙΑ 333.3

Παρουσία των συγκεντρωμένων κατοίκων της γης και του ουρανού τελείται η επίσημη στέψη του Υιού του Θεού. Περιβλημένος με την υπέρτατη μεγαλειότητα και δύναμη, ο Βασιλιάς των βασιλέων προφέρει την καταδίκη εναντίον των επαναστατών της κυβέρνησής Του και εφαρμόζει τη δικαιοσύνη σ’ αυτούς που παρέβησαν το νόμο Του και καταδυνάστεψαν το λαό Του. Ο προφήτης του Θεού λέει: «Είδον θρόνον λευκόν μέγαν, και τον καθήμενον επ’ αυτού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός, και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά. Και είδον τους νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν. Και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής, και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών” (Αποκ. κ’ 11-12). ΙΑ 334.1

Μόλις ανοίγονται τα κατάστιχα του ουρανού και ο Ιησούς στρέφει το βλέμμα προς τους ασεβείς, αμέσως αυτοί συναισθάνονται την κάθε ξέχωρη αμαρτία που διέπραξαν στη ζωή τους. Διακρίνουν ακριβώς τα σημεία εκείνα στα οποία τα πόδια τους παρέκκλιναν από το μονοπάτι της αγνότητας και της αγιοσύνης και διαπιστώνουν πόσο μακριά τούς οδήγησε η υπερηφάνεια και η ανταρσία στην παράβαση του νόμου του Θεού. Οι δελεαστικοί πειρασμοί τους οποίους ενθάρρυναν με την υπόθαλψη της αμαρτίας, οι ευλογίες που διαστρέβλωσαν, οι αγγελιοφόροι του Θεού που περιφρόνησαν, οι προειδοποιήσεις που απέρριψαν, τα κύματα της ευσπλαχνίας που απώθησαν με πεισματωμένη, αμετανόητη καρδιά, όλα παρουσιάζονται ολοζώντανα μπροστά τους σαν να είναι γραμμένα με πύρινα γράμματα. ΙΑ 334.2