Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 87—«ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑ ΣΑΣ»

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Λουκ. 24:50-53,
Πράξ. 1:9-12. ΖΧ 798.1

Είχε έρθει η ώρα να αναληφθεί ο Χριστός στο θρόνο του Πατέρα Του. Σαν θείος νικητής ήταν έτοιμος να επιστρέψει στις ουράνιες αυλές με τα τρόπαια της νίκης Του. Πριν από το θάνατό Του είχε αναγγείλει στον Πατέρα Του: «Το έργο ετελείωσα το οποίον Μοι έδωκας να κάμω.» (Ιωάν. 17:4.) Μετά την ανάστασή Του παρέμεινε στη Γή ένα διάστημα για να μπορέσουν οι μαθητές να Τον συνηθίσουν με το αναστημένο και δοξασμένο Του σώμα. Τώρα ήταν πια έτοιμος για την αναχώρηση. Είχε επικυρώσει το γεγονός ότι ήταν ένας ζωντανός Σωτήρας. Δεν υπήρχε πια λόγος οι μαθητές Του να Τον συσχετίζουν με τον τάφο. Μπορούσαν να Τον σκέπτονται δοξασμένο μπροστά στο ουράνιο σύμπαν. ΖΧ 798.2

Για τόπο της ανάληψής Του ο Ιησούς διάλεξε το σημείο που τόσο συχνά είχε καθαγιάσει με την παρουσία Του, ενώ βρίσκονταν μεταξύ των ανθρώπων. Ούτε το όρος Σιών, τόπος της πόλης του Δαβίδ, ούτε το όρος Μόριά, η τοποθεσία του ναού, επρόκειτο να τιμηθούν με αυτό τον τρόπο. Εκεί, ο Χριστός είχε χλευαστεί και απορριφθεί. Εκεί τα κύματα της ευσπλαχνίας εξακολουθούσαν να επιστρέφουν με δυνατότερη κάθε φορά παλίρροια της αγάπης Του αλλά προσέκρουσαν σε σκληρές σαν την πέτρα καρδιές. Έτσι ο Ιησούς, κουρασμένος και με βαριά καρδιά, πήγαινε να βρει ανάπαυση στο όρος των Ελαιών. Φεύγοντας από τον πρώτο ναό, είχε σταθεί πάνω στο ανατολικό αυτό βουνό σαν να δίσταζε να εγκαταλείψει την εκλεκτή πόλη. Ο Χριστός στέκονταν πάνω στο Όρος των Ελαιών και με λαχτάρα στην καρδιά αγνάντευε την Ιερουσαλήμ. Τα άλση και τα λαγκάδια του βουνού είχαν αγιαστεί με τις προσευχές και με τα δάκρυά Του. Στις απόκρημνες πλαγιές του είχαν αντηχήσει οι θριαμβευτικές κραυγές του πλήθους που Τον ανακήρυξε βασιλιά. Στη γλιστερή κατηφόρα είχε βρει ένα σπιτικό, το σπιτικό του Λάζαρου της Βηθανίας. Στους πρόποδες του, στον κήπο της Γεθσημανή, είχε προσευχηθεί και αγωνιστεί ολομόναχος. Από αυτό λοιπόν το βουνό θα ανέβαινε στον Ουρανό. Στην κορυφή του ίδιου αυτού βουνού, θα ακουμπήσουν τα πόδια Του όταν θα επιστρέψει. Όχι πλέον σαν άνθρωπος θλίψεων, αλλά σαν ένας δοξασμένος και θριαμβικός βασιλιάς που θα σταθεί πάνω στο Όρος των Ελαίων. Τα ισραηλινά αλληλούια, ανάμικτα με τα εθνικά ωσαννά και οι φωνές των λυτρωμένων, θα διογκώνουν τη ζωηρή επευφημίασαν κραταιά στρατιά: «Στέψατε Αυτόν Κύριον πάντων.» ΖΧ 798.3

Τώρα ο Ιησούς με τους έντεκα μαθητές προχωρούσε προς το όρος. Καθώς περνούσαν από την πύλη της Ιερουσαλήμ, πολλά μάτια γεμάτα απορία, κοίταζαν τη μικρή εκείνη ομάδα να οδηγείται από Αυτόν εκεί που πριν λίγες εβδομάδες Τον είχαν καταδικάσει και σταυρώσειοι άρχοντες. Οι μαθητές δεν ήξεραν ότι αυτή ήταν η τελευταία τους συνάντηση με τον Κύριό τους. Ο Ιησούς διέθεσε τον καιρό Του συζητώντας μαζί τους και επαναλαμβάνοντας τις προηγούμενες διδασκαλίες Του. Καθώς περνούσαν από τη Γεθσημανή, σταμάτησε για λίγο ώστε να μπορέσουν να θυμηθούν τα μαθήματα που τους είχε διδάξει τη νύχτα της μεγάλης Του αγωνίας. Έριξε πάλι μια ματιά στο αμπέλι που είχε χρησιμοποιήσει για παράδειγμα, παρομοιάζοντας τη στενή σχέση της εκκλησίας Του με τον Εαυτό Του και με τον Πατέρα Του. Επανέλαβε πάλιτις αλήθειες που είχε ως τότε αναπτύξει. Όλα γύρω Του θύμιζαν την χωρίς ανταπόδοση αγάπη Του. Ακόμη και οι μαθητές που Του ήταν τόσο πολύ αγαπητοί, Τον είχαν αμφισβητήσει και εγκαταλείψει την ώρα της ταπείνωσής Του. ΖΧ 799.1

Ο Χριστός είχε μείνει στον κόσμο τριάντα τρία χρόνια. Είχε υποστεί τους χλευασμούς, τις ύβρεις και τις ειρωνείες του. Είχε απορριφθεί και είχε σταυρωθεί. Τώρα ήταν έτοιμος να αναληφθεί στο θρόνο της δόξας Του, ενώ αναλογίζονταν την αχαριστία του λαού που ήρθε να σώσει. Θα απέσυρε άραγε από αυτούς τη συμπάθεια και την αγάπη Του; Θα συγκέντρωνε την αγάπη Του στο άλλο βασίλειο που εκτιμάται και που οι αναμάρτητοι άγγελοι περιμένουν να εκτελέσουν τις διαταγές Του; Όχι. Η υπόσχεσή Του σε αυτούς που αγαπά και αφήνει στη Γή είναι: «Εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.» (Ματθ. 28:20.) ΖΧ 799.2

Αφού έφθασαν στο Όρος των Ελαιών, ο Ιησούς πήρε το μονοπάτι που οδηγούσε στην κορυφή, με πρόσωπο στη Βηθανία. Εκεί σταμάτησε και οι μαθητές συγκεντρώθηκαν γύρω Του. Ακτίνες φωτός φαίνονταν να φεγγοβολούν στο πρόσωπο Του, καθώς τους κοίταζε με αγάπη. Δεν τους κατέκρινε για τα σφάλματα και τις αποτυχίες τους. Λόγια βαθύτατης τρυφερότητας ήταν τα τελευταία λόγια που βγήκαν από τα χείλη του Κυρίου τους και έφθασαν στα αυτιά τους. Με χέρια απλωμένα σε στάση ευλογίας και σαν διαβεβαίωση της προστατευτικής Του φροντίδας, άρχισε σιγάσιγά να υψώνεται από αυτούς, ελκυόμενοςπρος τον Ουρανό από μια δύναμη ανώτερη από κάθε έλξη της Γής. Καθώς ανέρχονταν, έντρομοι οι μαθητές έβλεπαν με κατάπληκτα μάτια για τελευταία φορά τον Κύριό τους. Ένα σύννεφο δόξας Τον έκρυψε από μπροστά τους. Καθώς το αιθέριο άρμα των αγγέλων Τον υποδεχόταν, τα λόγια Του έφθασαν στα αυτιά τους: «Ιδού, Εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.» Ταυτόχρονα έφθασε μέχρι τους μαθητές η γλυκύτατη και χαρμόσυνη μουσική της αγγελικής χορωδίας. ΖΧ 799.3

Ενώ οι μαθητές εξακολουθούσαν να κοιτάζουν προς τα πάνω, άκουσαν να τους απευθύνονται μελωδικότατες φωνές. Γύρισαν και είδαν δυο αγγέλους με ανθρώπινη μορφή οι οποίοι τους είπαν: «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει ελθεί ούτω, καθ’ όν τρόπον είδετε Αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν.» ΖΧ 800.1

Αυτοί οι άγγελοι είχαν προέρθει από τη συνοδεία που περίμενε σε ένα φωτεινό σύννεφο για να συνοδεύσει τον Ιησού στην ουράνια κατοικία Του. Ήταν οι δύο ενδοξότεροι της αγγελικής στρατιάς, οι ίδιοι που είχαν έρθει στο μνημείο στην ανάσταση του Χριστού, αυτοί που Τον συντρόφευαν σε όλο το διάστημα της επίγειας ζωής Του. Με διακαή επιθυμία ολόκληρος ο Ουρανός περίμενε το τέλος της παραμονής Του σε ένα αμαυρωμένο από την κατάρα της αμαρτίαςκόσμο. Τώρα είχε φθάσει ο καιρός το ουράνιο σύμπαν να υποδεχτεί το βασιλιά Του. Πως γίνονταν οι δύο εκείνοι άγγελοι να μη λαχταρούν να συμμετέχουν στο αγγελικό πλήθος που περίμενε να υποδεχθεί τον Ιησού; Αυτό όμως έγινε από συμπάθεια και αγάπη για εκείνους που ο Χριστός άφηνε πίσω Του και για εκείνους που περίμεναν να τους παρηγορήσουν. «Δεν είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα δια τους μέλλοντας να κληρονομήσωσι σωτηρίαν;» (Εβρ. 1:14.) ΖΧ 800.2

Ο Χριστός αναλήφθηκε στους Ουρανούς με την ανθρώπινη μορφή Του. Οι μαθητές είχαν δει το σύννεφο που Τον παρέλαβε. Ο Ίδιος ο Ιησούς που είχε περπατήσει, συνομιλήσει και προσευχηθεί μαζί τους, που είχε κόψει και έφαγε ψωμί μαζί τους, που είχεαρμενίσει στις βάρκες τους τη λίμνη, Εκείνος που ανηφόρισε εκείνη την μέρα μαζί τους το Όρος των Ελαίων, πήγαινε τώρα να μοιραστεί το θρόνο του Πατέρα Του. Οι άγγελοι τους είχαν διαβεβαιώσει ότι ο Χριστός τον οποίο είχαν δει να ανέρχεται στον Ουρανό θα έρχονταν πάλι, έτσι όπως είχε αναληφθεί. Θα έρθει «μετά των νεφελών, και θέλει ιδεί Αυτόν πάς οφθαλμός.» «Αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή.» «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη Αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ Αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης Αυτού.» (Αποκ. 1:7, Α Θεσ. 4:16, Ματθ. 25:31.) Έτσι θα εκπληρωθεί η υπόσχεση που ο ίδιος ο Κύριος έδωσε στους μαθητές: «Και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι, και θέλω σας παραλάβει πρός Εμαυτόν, δια να ήσθε και σείς όπου είμαι Εγώ.» (Ιωάν. 14:3.) Είχαν κάθε λόγο λοιπόνοι μαθητές να χαίρονται με την ελπίδα της επιστροφής του Κυρίου τους. ΖΧ 800.3

Όταν οι μαθητές επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ, οι άνθρωποι τους κοίταζαν έκπληκτοι. Μετά τη δίκη και τη σταύρωση του Χριστού, νόμιζαν ότι θα τους έβλεπαν ντροπιασμένους και αποθαρρυμένους. Οι εχθροί τους περίμεναν να δουν στα πρόσωπά τους την έκφραση της λύπης και της ήττας. Αντί για αυτά αντίκρισαν μόνο χαρά και θρίαμβο. Τα πρόσωπά τους φωτοβολούσαν από μια εξωγήινη ευδαιμονία. Δεν θρηνούσαν πια για τίποτε διαψευσμένες ελπίδες, αλλά ήταν γεμάτοι από δοξολογία και ευχαριστία στο Θεό. Με χαρά διηγούνταν τη θαυμάσια ιστορία της ανάστασης του Χριστού και της ανάληψής Του στον Ουρανό. Η μαρτυρία τους γίνονταν αποδεκτή από πολλούς. ΖΧ 801.1

Οι μαθητές δεν αμφέβαλλαν πια καθόλου για το μέλλον. Ήξεραν ότι ο Ιησούς βρίσκονταν στον Ουρανό και ότι εξακολουθούσε να τρέφει τα ίδια συμπαθητικά αισθήματα για αυτούς. Ήξεραν ότι είχαν ένα Φίλο στο θρόνο του Θεού και απηύθυναν με προθυμία τα αιτήματά τους στον Πατέρα, στο όνομα του Ιησού. Εκστατικοί γονάτιζαν για να προσευχηθούν, επαναλαμβάνοντας με βεβαιότητα: «Όσα αν αιτήσητε παρά του Πατρός Μου εν τω ονόματί Μου, θέλει σας δώσει. Έως τώρα δεν ητήσατε ουδέν εν τω ονόματί Μου αιτείτε και θέλετε λαμβάνει, δια να είναι πλήρης η χαρά σας.» (Ιωάν. 16:23, 24.) Ύψωναν χέρια προσευχής με διαρκώς μεγαλύτερητόλμη, προβάλλοντας το ισχυρό επιχείρημα: «Χριστός ο αποθανών, μάλλον δε και αναστάς, όστις είναι εν τη δεξιά του Θεού, όστις και μεσιτεύει υπέρ ημών.» (Ρωμ. 8:34.) Η Πεντηκοστή ολοκλήρωσε τη χαρά τους με την παρουσία του Παρακλήτου, όπως είχε υποσχεθείο Χριστός. ΖΧ 801.2

Όλος ο Ουρανός περίμενε να υποδεχτεί το Σωτήρα στις ουράνιες αυλές. Ενώ ανέβαινε, ο Ιησούς προπορεύονταν. Τα πλήθη των πρώην αιχμαλώτων που είχε ελευθερώσει με την ανάστασή Του, ακολουθούσαν. Οι στρατιές του Ουρανού, με αλαλαγμούς χαράς επευφημιών και με ουράνιους ύμνους, ακολουθούσαν τη χαρμόσυνη συνοδεία. ΖΧ 802.1

Καθώς πλησίαζαν στην πόλη του Θεού, οι συνοδεύοντες άγγελοι απηύθυναν την ακόλουθη κλήση: «Σηκώσατε, πύλαι, τας κεφαλάς σας,
Και υψώθητε, θύραι αιώνιοι.
Και θέλει εισέλθει ο Βασιλεύς της δόξης!» ΖΧ 802.2

Χαρούμενα απαντούν οι αναμένοντες φρουροί: ΖΧ 802.3

«Τίς είναι ούτος ο Βασιλεύς της δόξης;» ΖΧ 802.4

Αυτό το λένε όχι επειδή δεν γνωρίζουν ποιός είναι, αλλά για να ακούσουν την εγκωμιαστική απάντηση: ΖΧ 802.5

«Ο Κύριος, ο κραταιός και δυνατός,
Ο Κύριος, ο δυνατός εν πολέμω.
Σηκώσατε, πύλαι, τας κεφαλάς σας,
Και υψώθητε, θύραι αιώνιοι,
Και θέλει εισέλθει ο Βασιλεύς της δόξης!» ΖΧ 802.6

Και πάλι ακούγεται η φωνή: ΖΧ 802.7

«Τίς είναι ούτος ο Βασιλεύς της δόξης;» ΖΧ 802.8

επειδή οι άγγελοι ποτέ δεν κουράζονται να ακούνε να υμνείται το όνομά Του. Οι άγγελοι συνοδοί επαναλαμβάνουν: ΖΧ 802.9

«Ο Κύριος των δυνάμεων
Αυτός είναι ο Βασιλεύς της δόξης.» (Ψαλμ. 24:7-10.) ΖΧ 802.10

Τότε οι είσοδοι της πόλης του Θεού ανοίγουν διάπλατα και το αγγελικό πλήθος μπαίνει από τις πύλες με ένα ξέσπασμα εκστατικής μουσικής. ΖΧ 803.1

Τότε παρουσιάζεται ο θρόνος και γύρω του το τόξο της υπόσχεσης του Θεού. Ολόγυρα τα χερουβείμ και σεραφείμ. Οι αρχηγοί των αγγελικών δυνάμεων, τα τέκνα του Θεού, οι αντιπρόσωποι των αναμάρτητων κόσμων παρουσιάζονται συγκεντρωμένοι όλοι μαζί. Το ουράνιο συμβούλιο, μπροστά στο οποίο ο Εωσφόρος είχε κατηγορήσει το Θεό και τον Υιό Του, οι αντιπρόσωποι των αναμάρτητων βασιλειών, πάνω στις οποίες ο Σατανάς είχε σκεφτεί να εγκαθιδρύσει την κυριαρχία του, όλοι αυτοί βρίσκονται εκεί για να υποδεχθούν το Λυτρωτή. Είναι έτοιμοι να πανηγυρίσουν το θρίαμβό Του και να δοξάσουν το Βασιλιά τους. ΖΧ 803.2

Αλλά Εκείνος τους αναχαιτίζει. Όχι ακόμη. Δεν μπορεί να δεχτεί τώρατο διάδημα της δόξας και τη βασιλική χλαμύδα. Παρουσιάζεται στον Πατέρα Του. Δείχνει το μωλωπισμένο κεφάλι Του, το τρυπημένο Του πλευρό, τα πληγωμένα πόδια. Υψώνει τα χέρια Του που φέρνουν τα σημάδια των καρφιών. Δείχνει τα τεκμήρια του θριάμβου Του. Παρουσιάζει στο Θεό το κινητό δράγμα, εκείνους που ανέστησε μαζί Του σαν αντιπροσώπους του μεγάλου πλήθους που θα εξέλθουν από τους τάφους στη δευτέρα παρουσία Του. Πλησιάζει στον Πατέρα Του, ο οποίος αγάλλεται με άσματα χαράς για ένα αμαρτωλό μετανοούντα. Πριν ακόμη τεθούν τα θεμέλια της Γής, Πατέρας και Υιός είχαν κάνει σε μια συμφωνία να απολυτρώσουν τον άνθρωπο σε περίπτωση που αυτός θα υπέκυπτε στο Σατανά. Είχαν συνάψει αρμονικά αμοιβαία συνθήκη ότι ο Χριστός θα γίνονταν ο εγγυητής της ανθρώπινης φυλής. Ο Χριστός εκπλήρωσε αυτή την υπόσχεση. Όταν πάνω στο σταυρό φώναξε, «Τετέλεσται,» απευθύνθηκε στον Πατέρα. Η σύμβαση είχε εκπληρωθεί πληρέστατα. Τώρα δηλώνει: «Πάτερ, τετέλεσται. Έκανα το θέλημά Σου, Θεέ Μου. Ολοκλήρωσα το απολυτρωτικό έργο. Αν η θυσία Μου εκπληρεί τους όρους της δικαιοσύνης Σου, «εκείνους τους οποίους Μοι έδωκας, θέλω, όπου είμαι Εγώ, να ήναι και εκείνοι μετ’ Εμού.» (Ιωάν. 19:30, 17:24.) ΖΧ 803.3

Η φωνή του Θεού ακούγεται με την επίσημη δήλωση ότι η δικαιοσύνη Του βρήκε τέλεια ικανοποίηση. Ο Σατανάς νικήθηκε κατά κράτος. Οι οπαδοί του Χριστού που μοχθούν και αγωνίζονται πάνω στη Γή γίνονται δεκτοί «δια του ηγαπημένου Αυτού.» (Εφ. 1:6.) Μπροστά στους ουρανίους αγγέλους και στους αντιπροσώπους των αναμάρτητων κόσμων ανακηρύσσονται δικαιωμένοι. Όπου είναι Αυτός, εκεί θα είναι και η εκκλησία Του. «Έλεος και αλήθεια συναπαντήθησαν δικαιοσύνη και ειρήνη εφιλήθησαν.» (Ψαλμ. 85:10.) Ο Πατέρας εναγκαλίζεται τον Υιό Του και τότε δίνεται η εντολή: «Ας προσκυνήσωσιν εις Αυτόν πάντες οι άγγελοι του Θεού.» (Εβρ1:6) ΖΧ 803.4

Με ανεκλάλητη χαρά, αρχές, εξουσίες και δυνάμεις αναγνωρίζουν την υπεροχή του Άρχοντα της ζωής. Οι αγγελικές δυνάμεις υποκλίνονται μπροστά Του, ενώ οι χαρούμενες φωνές γεμίζουν τις ουράνιες αυλές: «Άξιον είναι το Αρνίον το εσφαγμένον να λάβη την δύναμιν και πλούτον και σοφίαν και ισχύν και τιμήν και δόξαν και ευλογίαν.» (Αποκ. 5:12.) Θριαμβευτικά άσματα ενώνονται με τη μουσική που προέρχεται από τις αγγελικές άρπες, ενώ ολόκληρος ο Ουρανός φαίνεται να πλημμυρίζει από χαρά και δοξολογία. Η αγάπη νίκησε. Το απολωλός βρέθηκε Ο Ουρανός δονείται από τους γλυκούς και μελωδικούς τόνους που διακηρύττουν: «Εις τον καθήμενον επί του θρόνου, και εις το Αρνίον έστω η ευλογία και η τιμή και η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.» (Αποκ. 5:13.) ΖΧ 804.1

Από αυτή τη σκηνή της ουράνιας χαράς φτάνει σε μας που ζούμε στη Γή μέσω της ηχούς των θαυμάσιων λόγων του Χριστού: «Αναβαίνω πρός τον Πατέρα Μου και Πατέρα σας, και Θεόν Μου και Θεόν σας» (Ιωάν. 20:17.) Η οικογένεια του Ουρανού και η οικογένεια της Γής έγιναν ένα. Για μας αναλήφθηκε ο Κύριός μας και για μας ζεί. «Όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ Αυτού, ζών πάντοτε δια να μεσιτεύση υπέρ αυτών.» (Εβρ. 7:25.) ΖΧ 804.2