Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 1—«ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ»

«Και θέλουσι καλέσει το όνομα Αυτού ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ . . . Μεθ’ ημών ο Θεός.» (Ματθ. 1:23.) «Ο φωτισμός της γνώσεως της δόξης του Θεού» παρουσιάζεται «δια του προσώπου του Ιησού Χριστού.» (Κορ. 4:6.) Από αιωνίωνχρόνων ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήταν ένα με τον Πατέρα. Αυτός ήταν «η εικών του Θεού,» η εικόνα της απεραντοσύνης και του μεγαλείου Του, «το απαύγασμα της δόξης Αυτού.» (Εβρ. 1:3.) Για να φανερώσει αυτή τη δόξα ήρθε στον κόσμο μας. Ήρθε σε αυτή τη σκοτεινή από την αμαρτία Γή μας για να αποκαλύψει το φώς της αγάπης του Θεού, να είναι «μεθ’ ημών ο Θεός.» Για αυτό η αναφερόμενη σ’ Αυτόν προφητεία λέγει ότι «θέλει καλεσθή το όνομα αυτού Εμμανουήλ.» ΖΧ 1.1

Ερχόμενος να κατοικήσει Ο Ιησούς, ερχόμενος να κατοικήσει μαζί μας, μας απεκάλυψε το Θεό σε ανθρώπους και αγγέλους. Ήταν ο Λόγος του Θεού, η προσωποποίηση της σκέψης του Θεού. Στην προσευχή Του για τους μαθητές Του λέγει: «Εφανέρωσα το όνομά Σου εις τους ανθρώπους»οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και αληθινός» «δια να ήναι η αγάπη με την οποίαν Με ηγάπησας εν αυτοίς, και Εγώ εν αυτοίς. » (Ιωάν. 17:6, Έξ. 34:6, Ιωάν. 17:26.) Η αποκάλυψη αυτή δεν ήταν μόνο για τα επίγεια τέκνα Του. Ο μικρός μας κόσμος είναι το σχολικό βιβλίο του σύμπαντος. Ο θαυμαστός σκοπός της χάρης του Θεού, το μυστήριο της απολυτρωτικής Του αγάπης είναι το θέμα το οποίο «επιθυμούσιν οι άγγελοι να παρακύψωσι» και θα είναι η μελέτη τους στους ατελεύτητους αιώνες. Οι λυτρωμένοι άνθρωποι καθώς και οι αναμάρτητες υπάρξεις θα βρουν στο σταυρό του Χριστού την επιστήμη και τον ύμνο τους. Θα γίνει φανερό ότι η δόξα που λάμπει στο πρόσωπο του Χριστού είναι η δόξα της αυτοθυσιαζόμενης αγάπης. Στο φώς που πηγάζει από το Γολγοθά, θα φανερωθεί ότι ο νόμος της αυτοαπαρνούμενης αγάπης είναι ο νόμος της ζωής για τη Γή και τον Ουρανό και ότι η αγάπη η οποία «δεν ζητεί τα εαυτής» πηγάζει από την καρδιά του Θεού. Τέλος, στον ταπεινό και πράο Ιησού εκδηλώνεται ο χαρακτήρας Εκείνου που κατοικεί σε απρόσιτο φώς. ΖΧ 1.2

Απ’ αρχής ο Θεός είχε αποκαλυφθεί σε όλα τα έργα της δημιουργίας. Ήταν ο ίδιος ο Ιησούς που εξέτεινε τους Ουρανούς και θεμελίωσε τη Γή. Το χέρι Του στήριξε τους κόσμους στο διάστημα και διαμόρφωσε τα λουλούδια του αγρού. «Ο στερεώνων δια της δυνάμεώς Σου τα όρη» (Ψαλμ. 65:6.) «Αυτού είναι η θάλασσα και Αυτός έκαμεν αυτήν.» (Ψαλμ. 95:5.) Αυτός γέμισε τη Γή με ομορφιά και τον αέρα με άσματα. Επάνω σε όλα τα πράγματα στη Γή, στον αέρα και στον ουρανό, έγραψε το μήνυμα της αγάπης του Πατέρα ΖΧ 2.1

Τώρα η αμαρτία παραμόρφωσε το τέλειο έργο της αγάπης του Θεού. Η πρωταρχική όμως γραφή εξακολουθεί να παραμένει ακόμη και όλα τα έργα του Θεού διακηρύττουν την ένδοξη τελειότητά Του. Τίποτε δεν ζει για τον εαυτό του, εκτός από την εγωιστική καρδιά του ανθρώπου. Τα πουλιά που διασχίζουν τον αέρα, τα ζώα που κινούνται στη Γή, όλα τους εξυπηρετούν κάποια άλλη ύπαρξη. Δεν υπάρχει φύλλο στο δάσος, δεν υπάρχει έλασμα ταπεινού γρασιδιού που να μη προσφέρει την ιδιαίτερη υπηρεσία του. Κάθε δένδρο, κάθε θάμνος και κάθε φύλλο ξεχειλίζει από εκείνη ουσία της ζωής, χωρίς την οποία ούτε άνθρωπος ούτε ζώο θα μπορούσε να ζήσει. Ο άνθρωπος και τα ζώα με τη σειρά τους υπηρετούν τη ζωή των δένδρων, των θάμνων και των φύλλων. Τα άνθη αποπνέουν ευωδιά και προσφέρουν την ομορφιά τους σαν ευλογία στον κόσμο μας. Ο ήλιος στέλνει το φώς του για να χαροποιήσει χιλιάδες ουρανίων σωμάτων. Η θάλασσα, η πηγή όλων των πηγών, δέχεται τους ποταμούς από κάθε στεριά με σκοπό να ξαναδώσει το νερό. Η ομίχλη που ανεβαίνει από τα σπλάχνα της πέφτει πάλι σαν βροχή για να ποτίσει τη Γή με σκοπό να την κάνει να βλαστήσει και να καρποφορήσει. ΖΧ 2.2

Οι άγγελοι της δόξας βρίσκουν την ευτυχία τους δίνοντας χαρά και ακούραστη φροντίδα σε πεσμένες στην αμαρτία ψυχές. Ουράνιες υπάρξεις παρηγορούν τις καρδιές των ανθρώπων, φέρνουν φώς από τις αυλές του Ουρανού σε αυτό το σκοτεινό κόσμο. Με αθόρυβη και υπομονητική υπηρεσία επηρεάζουν τον ανθρώπινο νου, αποβλέποντας να φέρουν τους ανθρώπους σε μία στενότερη επαφή με το Χριστό. Στην πραγματικότητα βρίσκεται πιο κοντά τους από ότι οι ίδιοι φαντάζονται. ΖΧ 2.3

Όμως πάνω απ’ όλα βλέπουμε το Θεό στο πρόσωπο του Χριστού. Ατενίζοντας στο Χριστό βλέπουμε ότι η προσφορά αποτελεί τη δόξα του Θεού. «Απ’ Εμαυτού δεν κάμνω ουδέν,» είπε ο Χριστός «καθώς Με απέστειλεν ο ζών Πατήρ, και Εγώ ζώ δια τον Πατέρα» «Και Εγώ δεν ζητώ την δόξαν Μου,» αλλά «την δόξαν του πέμψαντός Με.» (Ιωάν. 8:28, 6:57, 8:50, 7:18.) Μέσα σε αυτούς τους λόγους διατυπώνεται η μεγάλη αρχή η οποία είναι ο νόμος της ζωής του σύμπαντος. Ο Χριστός έλαβε τα πάντα από τον Πατέρα, αλλά έλαβε με σκοπό να μεταδώσει. Έτσι, στις ουράνιες αυλές, στη διακονία Του προς όλα τα δημιουργήματά Του, η ζωή του Πατέρα ρέει προς όλα αυτά μέσω του αγαπητού Του Υιού. Στη συνέχεια αυτή μέσω του Υιού, επιστρέφει πάλι σε μορφή παραίνεσης, δοξολογίας και πρόθυμης υπηρεσίας, σαν ένα κύμα αγάπης, στη μεγάλη Πηγή των πάντων. Έτσι μέσω του Χριστού, ο κύκλος της αγαθοεργίας ολοκληρώνεται, απεικονίζοντας το χαρακτήρα του μεγάλου Δωρητή. Ο χαρακτήρας αυτός είναι ο νόμος της ζωής. ΖΧ 2.4

Ο νόμος παραβιάστηκε μέσα στον ίδιο τον Ουρανό από ιδιοτέλεια. Ο Εωσφόρος, «το επισκιάζον χερούβ,» επιθύμησε να είναι ο πρώτος στον Ουρανό. Προσπάθησε να επιβάλει τον έλεγχό του στις ουράνιες υπάρξεις, να τις απομακρύνει από το Δημιουργό τους και να κερδίσει το σεβασμό τους. Για αυτό το λόγο συκοφάντησε το Θεό, αποδίδοντας σ’ Αυτόν τη γέννηση της επιθυμίας για την αυτοεξύψωση του. Τα δικά του πονηρά χαρακτηριστικά προσπάθησε να τα αποδώσει στο Δημιουργό που είναι όλο αγάπη. Έτσι πλάνησε τους αγγέλους. Έτσι πλάνησε και τους ανθρώπους. Τους έκανε να αμφιβάλλουν για το λόγο του Θεού και να δυσπιστούν για την καλοσύνη Του. Επειδή ο Θεός είναι Θεός δικαιοσύνης και φοβερού μεγαλείου, ο Σατανάς τους έκανε να Τον βλέπουν σαν ένα αυστηρό και ανελέητο Θεό. Έτσι παρέσυρε τους ανθρώπους να ενωθούν μαζί του σε επανάσταση εναντίον του Θεού. Σαν αποτέλεσμα το σκοτάδι και η λύπη κάλυψαν ολόκληρο τον κόσμο. ΖΧ 3.1

Η Γή σκεπάστηκε από σκότος γιατί οι άνθρωποι παρεξήγησαν το Θεό. Για να λάμψει το φώς ανάμεσα από τις μαύρες σκιές, για να μπορέσει ο κόσμος να επιστρέψει πάλι στο Θεό, η εξαπατική δύναμη του Σατανά έπρεπε να νικηθεί. Αυτό δεν μπορούσε να γίνει χρησιμοποιώντας βία. Η εξάσκηση της βίας είναι αντίθετη προς τις αρχές της διακυβέρνησης του Θεού. Αυτός επιθυμεί μόνο την υπηρεσία της αγάπης και η αγάπη δεν μπορεί να δημιουργηθεί με προσταγή. Δεν μπορεί να κερδηθεί με τη δύναμη ή με τη βία. Μόνο η αγάπη μπορεί να ξυπνήσει την αγάπη. Το να γνωρίζουμε το Θεό σημαίνει να Τον αγαπούμε. Ο χαρακτήρας Του πρέπει να παρουσιαστεί αντίθετος προς το χαρακτήρα του Σατανά. Αυτό το έργο μπορούσε να εκτελέσει αποκλειστικά μία μοναδική Ύπαρξη σε ολόκληρο το σύμπαν. Μόνο Εκείνος που γνώριζε το ύψος και το βάθος της αγάπης του Θεού μπορούσε να την καταστήσει γνωστή. Πάνω στη σκοτεινή νύχτα της Γής, έπρεπε να ανατείλει ο Ήλιος της δικαιοσύνης «με ίασιν εν ταις πτέρυξιν Αυτού.» (Μαλ. 4:2.) ΖΧ 3.2

Το σχέδιο για τη σωτηρία μας δεν ήταν μία μεταγενέστερη σκέψη, ένα σχέδιο που αποφασίσθηκε μετά την πτώση του Αδάμ. Ήταν μία αποκάλυψη του μυστηρίου «του σεσιωπημένου από χρόνων αιωνίων» (Ρωμ 16:7.) Ήταν η αποκάλυψη των αρχών οι οποίες ανέκαθεν απετέλεσαν τα θεμέλια του θρόνου του Θεού. Από την αρχή, ο Θεός και ο Χριστός γνώριζαν την αποστασία του Σατανά και την πτώση του ανθρώπου με την απατηλή δύναμη του αποστάτη. Ο Θεός δεν ευθύνεται για την ύπαρξη της αμαρτίας, αλλά την προείδε και έλαβε τα απαιτούμενα μέτρα για να αντιμετωπίσει την τρομερή επείγουσα ανάγκη. Τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη Του για τον κόσμο, ώστε υποσχέθηκε να δώσει το μονογενή Του Υιό «δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις Αυτόν αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16.) ΖΧ 4.1

Ο Εωσφόρος είχε πει: «Θέλω υψώσει τον θρόνον μου υπεράνω των άστρων του Θεού . . . Θέλω είσθαι όμοιος του Υψίστου.» (Ησ. 14:13, 14.) Αλλά ο Χριστός «εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισε αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν αλλ’ Εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους.» (Φιλ. 2:6, 7.) ΖΧ 4.2

Αυτή ήταν μια εθελοντική θυσία. Ο Ιησούς μπορούσε να παραμείνει στο πλευρό του Πατέρα Του. Μπορούσε να είχε διατηρήσει τη δόξα Του του Ουρανού και την υποταγή των αγγέλων. Προτίμησε όμως να επιστρέψει το σκήπτρο στα χέρια του Πατέρα Του και να κατεβεί από το θρόνο του σύμπαντος για να μπορέσει να φέρει το φώς σε εκείνους που έχουν βυθιστεί στο σκοτάδι και τη ζωή σε εκείνους που χάνονται. ΖΧ 4.3

Περίπου δύο χιλιάδες χρόνια πριν,μια φωνή με αινιγματική σημασία ακούστηκε από το θρόνο του Θεού: «Ιδού έρχομαι.» «Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας εις Εμέ σώμα Ιδού έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί Εμού,) δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά Σου.» (Εβρ. 10:5-7.) Οι λέξεις αυτές αγγέλλουν την εκπλήρωση του σκοπού που ήταν κρυμμένος από αιώνες. Ο Χριστός πλησίαζε να ενσαρκωθεί και να επισκεφτεί τον κόσμο μας. Τότε είπε: «Ητοίμασας εις Εμέ σώμα » Αν είχε έρθει με τη δόξα που είχε πριν δημιουργηθεί ο κόσμος, δεν θα μπορούσαμε να υποφέρουμε το φώς της παρουσίας Του. Για να μπορέσομε να Τον αντικρίσουμε χωρίς να καταστραφούμε, κάλυψε την παρουσία της δόξας Του. Η θεότητα Του καλύφθηκε με την ανθρωπότητα, η αόρατη δόξα Του με το ορατό ανθρώπινο σχήμα. ΖΧ 4.4

Αυτός ο μεγάλος σκοπός είχε σκιαγραφηθεί με τύπους και με σύμβολα. Ο φλεγόμενος θάμνος από όπου παρουσιάστηκε ο Χριστός στο Μωυσή, απεκάλυπτε το Θεό. Το σύμβολο που είχε διαλεχτεί να απεικονίσει τη Θεότητα ήταν ένα ταπεινό χαμόκλαδο που φαινομενικά δεν είχε καμιά ελκυστικότητα. Εκείνη η βάτος περιέκλειε τον Άπειρο Θεό. Ο πολυεύσπλαχνος Θεός κάλυψε τη δόξα Του με το πιο ταπεινό σχήμα, για να μπορέσει ο Μωυσής να το κοιτάξει χωρίς να πεθάνει. Με τον ίδιο τρόπο μέσα από τη στήλη της νεφέλης την ημέρα και μέσα από τη στήλη της φωτιάς τη νύχτα, ο Θεός επικοινωνούσε με τον λαό του Ισραήλ, αποκαλύπτοντας στους ανθρώπους το θέλημά Του και προσφέροντάς τους τη χάρη Του. Η δόξα του Θεού επισκιάστηκε και η μεγαλειότητά Του καλύφτηκε, ώστε η αδύνατη όραση του ανθρώπου να μπορέσει να την ατενίσει. Έτσι ο Χριστός επρόκειτο να έρθει με «το σώμα της ταπεινώσεως ημών» (Φιλ. 3:21,) όμοιος με τους ανθρώπους.» Στα μάτια των ανθρώπων δεν είχε καμία ιδιαίτερη ομορφιά για να Τον επιθυμήσουν. Αυτός όμως ήταν ο ενσαρκωθείς Θεός, το φώς του Ουρανού και της Γής. Η δόξα Του καλύφθηκε, η μεγαλειότητά Του και η μεγαλοσύνη Του κρύφτηκαν για να μπορέσει να πλησιάσει τους πονεμένους και τους δοκιμαζόμενους από τον πειρασμό ανθρώπους. ΖΧ 5.1

Ο Θεός είπε στο Μωυσή για τον λαό του Ισραήλ: «Ας κάμωσιν εις Εμέ αγιαστήριον δια να κατοικώ μεταξύ αυτών» (Έξ. 25:8) και τότε κατοίκησε στο αγιαστήριο ανάμεσα στο λαό Του. Κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεών τους στην έρημο, το σύμβολο της παρουσίας Του ήταν μαζί τους. Έτσι ο Χριστός τοποθέτησε τη σκηνή του μαρτυρίου Του ανάμεσα στον ανθρώπινο καταυλισμό. Έστησε τη σκηνή Του δίπλα στις σκηνές των ανθρώπων, για να μπορέσει να κατοικήσει ανάμεσά μας και να μας εξοικειώσει με το θείο χαρακτήρα Του και με τη ζωή Του. «Και ο Λόγος έγινε σάρξ, και κατώκησε μεταξύ ημών και είδομεν την δόξαν Αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αλήθειας.» (Ιωάν. 1:14.) ΖΧ 5.2

Αφού ο Ιησούς ήρθε και κατοίκησε μεταξύ μας, ξέρουμε ότι ο Θεός γνωρίζει τις δοκιμασίες μας και συμπάσχει στις συμφορές μας. Κάθε απόγονος του Αδάμ πρέπει να κατανοήσει ότι ο Δημιουργός μας είναι φίλος των αμαρτωλών. Γιατί σε κάθε διδασκαλία χάρης, σε κάθε υπόσχεση χαράς, σε κάθε πράξη αγάπης, σε κάθε θεϊκή έλξη που παρουσιάζεται στην επίγεια ζωή του Σωτήρα, διακρίνουμε τη σφραγίδα «μεθ’ ημών ο Θεός.» ΖΧ 5.3

Ο Σατανάς παρουσιάζει το θείο νόμο της αγάπης σαν νόμο εγωισμού. Ισχυρίζεται ότι είναι αδύνατο για μας τους ανθρώπους να υπακούσουμε στα διατάγματά του. Την πτώση των προγόνων μας, με όλες τις θλιβερές της συνέπειες, την επιρρίπτει στο Δημιουργό, κάνοντας τους ανθρώπους να βλέπουν το Θεό σαν πρόξενο της αμαρτίας, του πόνου και του θανάτου. Ο Ιησούς ήρθε να ξεσκεπάσει αυτή την απάτη και παίρνοντας την ανθρώπινη φύση, έδωσε το παράδειγμα της υπακοής. Για αυτό πήρε πάνω Του τη δική μας φύση και πέρασε από τις δικές μας εμπειρίες. «Όθεν έπρεπε να ομοιωθή κατά πάντα με τους αδελφούς.» (Εβρ. 2:17.) Αν είχαμε να υποστούμε κάτι που δεν το υπέστη ο Χριστός, σε αυτό ακριβώς το σημείο ο Σατανάς θα παρουσίαζε ανεπαρκή τη δύναμη του Θεού για μας. Για αυτό το λόγο ο Ιησούς «επειράσθη κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών. » (Εβρ. 4:15.) Αντιμετώπισε όλες τις δοκιμασίες τις οποίες εμείς αντιμετωπίζουμε. Δεν χρησιμοποίησε για τον εαυτό Του καμία δύναμη που να μην είναι προσιτή και σε μας. Σαν άνθρωπος αντιμετώπισε τον πειρασμό και τον νίκησε με τη δύναμη που έλαβε από το Θεό. Ο Ιησούς λέει: «Χαίρω, Θεέ Μου, να εκτελώ το θέλημά Σου και ο νόμος Σου είναι εν τω μέσω της καρδίας Μου » (Ταλμ. 40:8.) Καθώς ο Χριστός περιόδευε αγαθοποιώντας και θεραπεύοντας όλους τους καταδυναστευομένους από το Σατανά, έδειχνε στους ανθρώπους το χαρακτήρα του νόμου του Θεού και τη φύση της υπηρεσίας Του. Η ζωή Του μαρτυρεί ότι και για μας είναι δυνατό να υπακούσουμε στο νόμο του Θεού. ΖΧ 6.1

Με την ανθρωπότητά Του, ο Χριστός έδραξε την ανθρωπότητα και με τη θεότητά Του αγγίζει το θρόνο του Θεού. Σαν Υιός ανθρώπου μας έδωσε το παράδειγμα της υπακοής, σαν Υιός Θεού μας δίνει τη δύναμη να υπακούσουμε. Ο Χριστός ήταν που μίλησε στο Μωυσή μέσα από την καιόμενη βάτο στο όρος Χωρήβ και είπε: «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΩΝ . . . ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ, Ο ΩΝ με απέστειλε πρός εσάς.', Αυτή ήταν η υπόσχεση για τη σωτηρία του Ισραήλ. Έτσι όταν ο Χριστός ήρθε «καθ’ ομοίωσιν ανθρώπων,» διεκήρυξε τον Εαυτό Του ως Ο ΩΝ Το βρέφος της Βηθλεέμ, ο ταπεινός και πράος Σωτήρας, είναι ο Θεός «φανερωθείς εν σαρκί.» (Α’ Τιμ. 3:16.) Σε μας ο Χριστός λέει: «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ο ποιμήν ο καλός.» «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ο άρτος της ζωής.» «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή » «Εδόθη εις Εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επι γής.» (Ιωάν. 10:11, 6:51, 14:6, Ματθ. 28:18.) ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ η βεβαίωση κάθε υπόσχεσης. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ, μη φοβάστε. «Μεθ’ ημών ο Θεός» είναι η βεβαίωση της απολύτρωσής μας από την αμαρτία, η εξασφάλιση της δύναμής μας να υπακούσουμε στο νόμο του Ουρανού. ΖΧ 6.2

Με το να ταπεινωθεί και να αποδεχτεί την ανθρώπινη φύση, ο Χριστός απεκάλυψε ένα χαρακτήρα αντίθετο από το χαρακτήρα του Σατανά,κατεβαίνοντας ακόμη χαμηλότερα τα σκαλοπάτια της ταπείνωσης: «Ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν Εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.» (Φιλ. 2:8.) Όπως ο αρχιερέας στην Παλαιά Διαθήκη έβγαζε τα χρυσοποίκιλτα αρχιερατικά του άμφια για να φορέσει τα λευκά λινά άμφια του απλού ιερέα, έτσι και ο Χριστός έλαβε τη μορφή του δούλου και πρόσφερε θυσία σαν θύτης και σαν θύμα συγχρόνως. «Αλλ’ Αυτός ετραυματίσθη δια τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη δια τας ανομίας ημών η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ’ Αυτόν.» (Ησ. 53:5.) ΖΧ 7.1

Ο Χριστός άφησε να Του συμπεριφερθούν όπως άξιζε σε μας, για να τύχουμε εμείς της συμπεριφοράς που αξίζει σε Αυτόν. Καταδικάστηκε για τις αμαρτίες μας στις οποίες δεν είχε καμία συμμετοχή, για να μπορούμε εμείς να δικαιωθούμε με τη δικαιοσύνη Του στην οποία δεν έχουμε καμία συμμετοχή. Υπέφερε το θάνατο, ο οποίος ήταν δικός μας για να απολαύσουμε τη ζωή η οποία ήταν δική Του. «Δια των πληγών Αυτού ημείς ιάθημεν.» ΖΧ 7.2

Με τη ζωή και το θάνατό Του ο Χριστός κατόρθωσε περισσότερα από την επανόρθωση των ερειπίων που προξένησε η αμαρτία. Ο σκοπός του Σατανά ήταν να δημιουργήσει αιώνιο χωρισμό ανάμεσα στο Θεό και στους ανθρώπους. Χάριςόμως στο Χριστό είμαστε περισσότερο ενωμένοι με το Θεό από ότι θα ήμασταν αν δεν είχαμε αμαρτήσειποτέ. Παίρνοντας τη φύση μας, ο Σωτήρας μας συνέδεσε τον Εαυτό Του με την ανθρωπότητα με άρρηκτους δεσμούς. Στους ατελεύτητους αιώνες, ο Χριστός θα είναι ενωμένος μαζί μας. «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή.» (Ιωάν. 3:16.) Δεν έδωσε τον Υιόν μόνο για να σηκώσει τις αμαρτίες μας και να πεθάνει σαν εξιλαστική μας θυσία. Τον πρόσφερε στην αμαρτωλή φυλή προκειμένου να μας διαβεβαιώσει για την αμετάκλητη «βουλή ειρήνης». Ο Θεός έδωσε τον μονογενή Του Υιό για να γίνει μέλος της ανθρώπινης οικογένειας και να διατηρήσει την ανθρώπινη φύση Του αιώνια. Αυτή είναι η εγγύηση ότι ο Θεός θα εκπληρώσει το λόγο Του. «Παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον Αυτού.» Ο Θεός υιοθέτησε την ανθρώπινη μορφή στο πρόσωπο του Υιού Του και αυτή την ανθρώπινη μορφή έφερε στους Ουρανούς. Είναι ο «Υιός του ανθρώπου» ο οποίος συμμερίζεται το θρόνο του σύμπαντος. Είναι ο «Υιός του ανθρώπου» του οποίου το όνομα θα καλεστεί «Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης » (Ησ. 9:6.) Ο ΩΝ είναι ο Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπου, προσιτός και στους δύο. Αυτός ο οποίος είναι «όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών,» «δεν επαισχύνεται να μας αποκαλεί αδελφούς.» (Εβρ. 7:26, 2:11.) Εν Χριστώ η οικογένεια της Γής και η οικογένεια του Ουρανού ενώνονται. Ο δοξασμένος Χριστός είναι αδελφός μας. Ο ουρανός περικλείστηκε στην ανθρωπότητα και η ανθρωπότητα αγκαλιάστηκε μέσα στο στήθος της Άπειρης Αγάπης. ΖΧ 7.3

Για το λαό Του ο Θεός λέει: «Ως λίθοι διαδήματος θέλουσιν υψωθή επί την γήν Αυτού. Διότι πόση είναι η αγαθότης Αυτού και πόση η ωραιότης Αυτού!» (Ζαχ. 9:16, 17.) Η ανύψωση των λυτρωμένων θα είναι η αιώνια μαρτυρία της χάρης του Θεού. Θα «δείξη εις τους επερχομένους αιώνας τον υπερβάλλοντα πλούτον της χάριτος Αυτού ... εν Χριστώ Ιησού» «Δια να γνωρισθή ... εν τοις επουρανίοις εις τας αρχάς και τας εξουσίας η πολυποίκιλος σοφία του Θεού, κατά την αιώνιον πρόθεσιν την οποίαν έκαμεν εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.» (Εφεσ. 2:7, 3:10, 11.) ΖΧ 8.1

Με το απολυτρωτικό έργο του Χριστού η διακυβέρνηση του Θεού αποδείχνεται δικαιωμένη. Ο Παντοδύναμος γίνεται γνωστός σαν Θεός αγάπης. Οι κατηγορίες του Σατανά ανατρέπονται και ο χαρακτήρας του αποκαλύπτεται. Αποστασία πια δεν μπορεί να επαναληφθεί. Δεν μπορεί ξανά η αμαρτία να εισχωρήσει πουθενά στο σύμπαν. Όλοι θα είναι αιωνίως εξασφαλισμένοι από την αποστασία. Με την αυτοθυσία της Αγάπης οι κάτοικοι της Γής και του Ουρανού συνδέονται με το Δημιουργό με δεσμούς αδιάσπαστους. ΖΧ 8.2

Το απολυτρωτικό έργο θα ολοκληρωθεί. « Όπου επερίσσευσεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις » (Ρωμ. 5:20.) Η Γή αυτή, αυτός ο αγρός που ο Σατανάς διεκδικούσε για δικό του, όχι μόνο θα απολυτρωθεί αλλά και θα εξυψωθεί. Ο μικρός μας κόσμος, κάτω από την κατάρα της αμαρτίας, η σκοτεινή αυτή κηλίδα μέσα στην ένδοξη δημιουργία του Θεού θα τιμηθεί πάνω από όλους τους κόσμους του σύμπαντος. Εδώ όπου κατασκήνωσε ο Υιός του Θεού με μορφή ανθρώπου, εδώ όπου ο Βασιλιάς της δόξας έζησε, υπέφερε και πέθανε, εδώ θα βρίσκεται «η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών » και θα κάνει τα πάντα νέα. Αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί Αυτού, και Αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών.» (Αποκ. 21:3.) Και μέσα στους ατελεύτητους αιώνες οι λυτρωμένοι θα βαδίζουν στο φώς του Κυρίου και θα Τον δοξολογούν για το άρρητο δώρο Του, τον ΖΧ 8.3

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, «μεθ’ ημών ο Θεός.»