Η Επί του Όρους Ομιλία

Όύδείς δύναται δύο κυρίους νά δουλεύη”—ματθ. 6:24

Ό Χριστός δέν είπε ούτε ότι ό άνθρωπος δέν θέλει, ούτε ότι δέν θά ύπηρετήσει δύο κυρίους, άλλά ότι δέν μπορεί. Δέν ύπάρχει τίποτε τό κοινό, καμιά σχέση άνάμεσα στά συμφέροντα τού Θεού καί στά συμφέροντα τού μαμωνά. ‘Ακριβώς έκεϊ όπου ή συνείδηση τού Χριστιανού τού δίνει τό σύνθημα νά ύπομένει, νά άπαρνηθεΐ τόν έαυτό του, νά σταματήσει, σ’ αύτό άκριβώς τό σημείο ό κοσμικός άνθρωπος παραβιάζει τή διαχωριστική γραμμή γιά νά ικανοποιήσει τίς εγωκεντρικές ροπές του. Από τή μιά μεριά τής διαχωριστικής γραμμής βρίσκεται ό άκόλουθος τού Χριστού μέ τήν αύταπάρνηση. Από τήν άλλη ό άτομικιστής άνθρωπος τού κόσμου, μέ τήν τρυφηλότητα, τό πάθος του συρμοϋ, τήν επιπολαιότητα καί τά χαϊδολογήματα μέ τίς απαγορευμένες απολαύσεις. Αύτή τή συνοριακή γραμμή ό Χριστιανός δέν πρέπει ποτέ νά τήν παραβεΐ. OO 105.1

Κανείς δέν μπορεΐ νά τηρήσει στάση ούδετερότητας. Δέν ύπάρχει μέση κατηγορία άνθρώπων πού οϋτε τόν Θεό λατρεύουν, οϋτε τόν εχθρό τής δικαιοσύνης ύπηρετοϋν. Ό Χριστός πρέπει νά ζεΐ στή ζωή τών άνθρωπίνων πρακτόρων Του καί νά εργάζεται μέσο τών ατομικών τους ιδιοτήτων καί ικανοτήτων. Τό θέλημά τους πρέπει νά ύποταγεΐ στό δικό Του θέλημα. Οφείλουν νά ενεργούν σύμφωνα μέ τό Πνεύμα Του. Τότε δέ ζούν πιά αύτοί, άλλ’ ό Χριστός πού κατοικεί μέσα τους. Όποιος δέν παραδίδεται ολοκληρωτικά στόν Θεό βρίσκεται κάτω άπό τόν έλεγχο κάποιας άλλης δύναμης, άκούει κάποια άλλη φωνή τής όποίας οί παροτρύνσεις έχουν ένα εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα. Μιά τέτοια μοιρασμένη ύπηρεσία τοποθετεί τόν άνθρωπο μέ τό μέρος του εχθρού, σύμμαχο πολύτιμο τών στρατευμάτων του σκότους. Όταν άνθρωποι πού ισχυρίζονται ότι είναι στρατιώτες τού Χριστού κατατάσσονται στή συνομοσπονδία του Σατανά καί βοηθούν στό πλευρό του, δείχνουν ότι είναι εχθροί τού Χριστού. Είναι προδότες ίερών παρακαταθηκών. Γίνονται οί σύνδεσμοι μεταξύ του Σατανά καί τών πραγματικών στρατιωτών, ώστε χρησιμοποιώντας τους γιά πράκτορές του, διαρκώς ό εχθρός ύπουλα κλέβει τίς καρδιές τών στρατιωτών του Χριστού. OO 106.1

Τό ισχυρότερο προπύργιο του κακού στόν κόσμο μας δέν είναι ή κακοήθης ζωή του άμαρτωλοϋ πού πήρε τόν κατήφορο, ή του εξαχρειωμένου άπόκληρου τής κοινωνίας. Είναι ή φαινομενικά ένάρετη, έντιμη καί όλο εύγένεια ζωή έκείνων οί όποιοι όμως κρύβουν κάποια άμαρτία καί ύποθάλπουν κάποιο κακό. Γιά τήν ψυχή εκείνη πού μέ κρυφό καύμό αγωνίζεται νά ύπερνικήοει κάποιον μεγάλο πειρασμό καί ταλαντεύεται στό χείλος τού γκρεμού, ένα τέτοιο παράδειγμα άποτελεϊ τή φοβερότερη παγίδα γιά τήν άμαρτία. Εκείνος ό όποίος, προικισμένος μέ τίς ανώτερες άντιλήψεις γιά τή ζωή, γιά τήν αλήθεια καί γιά τήν τιμή, παραβαίνει συνειδητά ένα άπό τά εντάλματα τού άγιου νόμου τού Θεού, διαστρέφει τότε τά εύγενικά προσόντα του σέ δόλωμα τής άμαρτίας. Εύφυία, ταλέντο, συμπάθεια, άκόμη καί αύτές οί γενναιόδωρες καί καλοκάγαθες πράξεις του μπορούν νά μεταβληθούν σέ δόκανο τού Σατανά γιά νά παρασύρει κι’ άλλες ψυχές στό βάραθρο τού γκρεμού, στήν άπώλεια τόσο αύτής τής ζωής όσο καί τής μελλοντικής. OO 106.2

“Μή άγαπάτε τόν κόσμον μηδέ τά έν τώ κόσμω. Εάν τις άγαπά τόν κόσμον, ή άγάπη τού Πατρός δέν είναι έν αύτώ. Διότι παν τό έν τώ κόσμω, ή έπιθυμία τών οφθαλμών καί ή άλλαζονεία τού βίου, δέν είναι εκ τού Πατρός, άλλ’ είναι εκ τού κόσμου.” (Α’ Ίωάν. 2:15-16). OO 107.1