Pauwi Na Sa Langit

Ang Panganib Sa Pagtitiwala Sa Sarili, Agosto 25

Kaya't upang ako'y huwag magyabang ng labis, binigyan ako ng isang tinik sa laman, isang sugo ni Satanas upang ako'y saktan, upang ako'y huwag magmalaki ng labis. 2 Corinto 12:7. PnL

Ang pagtitiwala sa sarili ay humahantong sa pagwawalang-bahala sa pagiging mapagbantay at mapagkumbaba, nagsisising panalangin. May mga panlabas na tuksong kailangang iwasan at panloob na mga kalaban at pagkalitong kailangang lagpasan, sapagkat inakma ni Satanas ang kanyang mga tukso sa iba’t ibang mga likas at pag-uugali ng mga indibidwal. PnL

Ang iglesya ni Cristo ay nasa patuloy na kapahamakan. Naghahangad si Satanas na puksain ang bayan ng Diyos, at ang pag-iisip ng isang tao, ang paghatol ng indibidwal, ay hindi sapat na mapagkakatiwalaan. Gusto ni Cristo na magsama-sama ang Kanyang mga tagasunod sa kakayahan ng iglesya, sumusunod sa kaayusan, nagkakaroon ng mga patakaran at disiplina, at lahat ay nagpapasakop sa isa’t isa, na pinapahalagahan ang iba kaysa kanilang sarili. Ang pagkakaisa at kumpiyansa ay mahalaga sa kaunlaran ng iglesya. Kung ang lahat ng mga miyembro ng iglesya ay malayang kumikilos sa iba, isinasagawa ang kanilang sariling kakaibang landas, paanong ang iglesya ay nasa anumang kaligtasan sa oras ng panganib at peligro? Ang kaunlaran at ang pag-iral ng isang iglesya ay nakasalalay sa maagap, nagkakaisang pagkilos at tiwala sa isa’t isa ng mga miyembro nito. Kapag, sa oras ng panganib, ang isa ang mag-aalarma ng tunog ng panganib, kailangan ng agaran at aktibong paggawa, na hindi tumitigil sa pag-alam at pagsaliksik sa buong paksa mula sa dulo hanggang sa katapusan, kaya hinahayaan ang kaaway na makuha ang bawat kalamangan sa pamamagitan ng pagkaantala, na kung nagkakaisang kumilos ay maaaring makapagligtas ng maraming kaluluwa mula sa pagkawasak. PnL

Nais ng Diyos na magkaisa ang Kanyang bayan sa pinakamalapit na bigkis ng pakikisalamuha sa Cristianismo; ang pagtitiwala sa ating kapwa mga miyembro ng iglesya ay mahalaga sa kaunlaran ng iglesya; ang pagkakaisa ng pagkilos ay mahalaga sa isang krisis sa relihiyon. Ang isang di-mabuting hakbang, isang di-maingat na pagkilos, ay maaaring magpahamak sa iglesya sa mga paghihirap at pagsubok kung saan hindi ito mababawi sa loob ng maraming taon. Ang isang miyembro ng iglesya na puno ng kawalan ng paniniwala ay maaaring magbigay ng kalamangan sa dakilang kaaway na makaaapekto sa kaunlaran ng buong iglesya, at maraming kaluluwa ang maaaring mawala bilang resulta. Gusto ni Jesus na magpapasakop sa isa’t isa ang Kanyang mga tagasunod; pagkatapos ay magagamit sila ng Diyos bilang mga instrumento upang mailigtas ang isa’t isa; sapagkat ang isa ay hindi makikilala ang mga panganib na madaling makita ng mata ng iba; ngunit kung ang hindi makitang kalooban sa pagtitiwala ay sumunod sa babala, maaaring silang mailigtas sa matitinding pagkalito at pagsubok.— Testimonies For The Church, vol. 3, pp. 445, 446. PnL