Wielki bój

Rozdział 8 — Luter przed sejmem

Na tron Niemiec wstąpił Karol V. Wysłannicy papiescy pośpieszyli do nowego cesarza, aby złożyć mu gratulacje, a jednocześnie skłonić go do użycia swej siły przeciwko reformacji. Z drugiej strony elektor saski, któremu Karol w wielkiej mierze zawdzięczał koronę, prosił go, by nie podejmował żadnych kroków przeciwko Lutrowi, zanim ten nie zostanie przesłuchany. W ten sposób cesarz znalazł się w dość kłopotliwej sytuacji. Wiedział, że przedstawiciele papiestwa nie zadowolą się niczym innym jak tylko cesarskim edyktem skazującym Lutra na śmierć. Jednak elektor stanowczo oświadczył, że “ani cesarski majestat, ani nikt inny nie udowodnił, że pisma Lutra zostały sprawiedliwie potępione”, dlatego też cesarz rozkazał, aby “doktor Luter otrzymał glejt, by mógł się zjawić przed uczonych, pobożnych i bezstronnych sędziów”. — D'Aubigné VI, 11. WB 77.1

Uwaga wszystkich stronnictw skierowana została na sejm, który zebrał się w Wormacji tuż przed wstąpieniem Karola V na tron. Celem sejmu było rozstrzygnięcie ważnych kwestii politycznych, tam też niemieccy książęta mieli po raz pierwszy spotkać się z młodym monarchą. Ze wszystkich stron Niemiec zjechali się dostojnicy kościelni i państwowi. Przybyli potężni i zazdrośni o swe prawa możnowładcy, dumni i pewni swej wyższości książęta Kościoła, dworscy rycerze i ich uzbrojone orszaki, a także posłowie z obcych i dalekich krajów — wszyscy zebrali się w Wormacji. Jednak na tym ogromnym zgromadzeniu tematem, który wzbudził największe zainteresowanie, była sprawa saskiego reformatora. WB 77.2

Cesarz Karol polecił elektorowi, by przybył na sejm razem z Lutrem, któremu zapewnił ochronę i przyrzekł swobodną dyskusję z kompetentnymi osobami celem omówienia punktów spornych. Luter z napięciem czekał na spotkanie z cesarzem. W tym czasie jego zdrowie było mocno nadwerężone, jednak napisał do elektora: “Gdy sam o własnych siłach nie będę mógł przybyć do Wormacji, każę się tam zawieźć, nawet jeśli będę chory, gdyż nie wątpię, że gdy cesarz mnie wzywa, jest to głos samego Boga. Jeśli dopuszczą się wobec mnie gwałtu, co jest bardzo prawdopodobne — gdyż nie wzywają mnie po to, abym ich pouczał — sprawę tę pozostawię Panu. Żyje przecież wciąż i panuje Ten, który w Babilonie zachował trzech młodzieńców w ognistym piecu. Jeżeli nie uratuje mnie, to przecież moje życie jest bez znaczenia. Brońmy tylko Ewangelii, by nie stała się przedmiotem pogardy ze strony niegodziwych ludzi i przelewajmy za nią krew, a na pewno zwyciężymy. Nie do mnie należy decydowanie, czy moje życie lub śmierć przyczyni się do zbawienia ogółu (...). Możecie oczekiwać ode mnie wszystkiego (...) oprócz ucieczki i odwołania poglądów. Na pewno nie ucieknę, a tym bardziej niczego nie odwołam”. — Tamże VII, 1. WB 77.3

Kiedy w Wormacji rozeszła się wiadomość, że Luter ma się zjawić przed sejmem, wywołało to wielkie podniecenie. Aleander, legat papieski, któremu powierzono sprawę Lutra, był bardzo zaniepokojony. Przeczuwał, że przesłuchanie Lutra może okazać się w skutkach bardzo niebezpieczne dla papiestwa. Prowadzenie dochodzenia w sprawie, w której papież wydał już potępiający wyrok, równało się znieważeniu autorytetu “nieomylnego kapłana”. Poza tym legat obawiał się, że elokwencja i mocne argumenty Lutra skłonią wielu książąt do zajęcia stanowiska przeciwnego interesom papieskim. W najbardziej natarczywy sposób starał się więc odwieść cesarza od zamiaru wezwania Lutra przed sejm. W tym mniej więcej czasie została wydana bulla wykluczająca Lutra z Kościoła, co wraz z zabiegami Aleandra — skłoniło cesarza do ustąpienia legatowi. Napisał więc do elektora, że jeżeli Luter nie odwoła swych tez, musi pozostać w Wittenberdze. WB 77.4

Aleander, niezadowolony jednak z tego zwycięstwa, działał dalej za pomocą wszelkich dostępnych mu środków, by uzyskać wyrok skazujący Lutra. Wytrwale zwracał uwagę książąt, prałatów i innych członków sejmu na sprawę Lutra, oskarżając reformatora o podżeganie ludzi do buntu, bezbożności i bluźnierstwa. Jednak popędliwość i namiętność, jakie cechowały słowa legata, wskazywały wyraźnie, jakie motywy nim kierują: Ogół zebranych stwierdził, że “bardziej nienawiść i chęć zemsty, niż gorliwość i pobożność były powodem wystąpień legata”. — Tamże VII, 1. Większość osób obecnych na sejmie coraz bardziej przychyla się do sprawy Lutra. WB 78.1

Ze zdwojoną energią i gorliwością starał się legat przekonać cesarza, że jego obowiązkiem jest wypełnienie papieskich zleceń. Ale prawo Niemiec wymagało w takich kwestiach rozpatrzenia sprawy i jednomyślności wszystkich książąt. W końcu jednak cesarz uległ namowom legata i pozwolił mu przedstawić sprawę sejmowi. “Był to dzień triumfu dla nuncjusza. Zebranie było bardzo liczne, a sprawa jeszcze większa. Aleander miał przemawiać w imieniu Rzymu (...) matki i pani wszystkich Kościołów. Przed zebranymi pełnomocnikami chrześcijaństwa miał bronić stolicy Piotrowej. Legat miał wybitny dar wymowy i dowiódł, że dorósł do wysokości zadania. Opatrzność chciała, by Rzym — zanim będzie potępiony — był reprezentowany i broniony przed najdostojniejszym trybunałem przez swego najzdolniejszego mówcę”. — Wylie VI, 4. Zwolennicy reformatora z obawami oczekiwali na wynik wystąpienia Aleandra. Elektor saski nie był obecny, lecz wyznaczył kilku radnych, którzy mieli mu donieść o przemówieniu nuncjusza papieskiego. WB 78.2

Aleander z całą mocą swej elokwencji i naukowych wywodów usiłował podeptać prawdę. Rzucał na Lutra coraz to nowe oskarżenia, określając go jako nieprzyjaciela Kościoła i państwa, wroga żywych i umarłych, duchowieństwa i świeckich, soborów i pojedynczych chrześcijan. “W pismach Lutra jest tyle błędów — stwierdził — iż można by za nie spalić sto tysięcy heretyków”. WB 78.3

Kończąc swą mowę tak wyraził się o zwolennikach reformacji: “Czym są ci luteranie? Zgrają bezczelnych pedagogów, zepsutych duchownych, rozwiązłych mnichów, ignoranckich prawników, zdegradowanych szlachciców i prostaków, których ci pierwsi sprowadzili na manowce i zdeprawowali. O ileż bardziej liczny, zdolny i bogatszy jest Kościół katolicki! Jednogłośna uchwała tego znamienitego zebrania oświeci prostych, ostrzeże nierozważnych, utwierdzi chwiejnych, a słabych wzmocni”. — D'Aubigné VII, 3. WB 78.4

Takiej właśnie broni używano we wszystkich wiekach przeciw obrońcom prawdy. Te same zarzuty są zawsze stawiane wszystkim tym, którzy odważą się głosić jasne i wyraźne prawdy Słowa Bożego w przeciwieństwie do zakorzenionych błędów. “Kimże są ci kaznodzieje nowych nauk?” — pytają ci, którzy hołdują rozpowszechnionej religii. “Są niewykształceni, nieliczni i pochodzą z niższych warstw społecznych; twierdzą jednak, że posiadają prawdę i są wybranym ludem Bożym. To nieuki, którzy sami siebie zwodzą. 0 ileż wyższy wobec nich jest nasz Kościół pod względem liczby wyznawców i wpływu. Jakże dużo jest w naszym Kościele znaczących i uczonych ludzi, o ile więcej siły po naszej stronie”. Oto argumenty, które skutecznie wpływają na świat, ale jak za czasów Lutra, tak i dziś nie są przekonywające. WB 78.5

Reformacja nie skończyła się wraz ze śmiercią Lutra, jak to wielu mniema. Trwa ona i będzie nadal trwać do końca historii świata. Wielkie dzieło Lutra polegało na przekazaniu innym tego światła, jakie sam otrzymał od Boga. Nie otrzymał on jednak całego światła, jakie świat miał uzyskać. Od owego czasu aż do dnia dzisiejszego nowe światło nieprzerwanie bije z Pisma Świętego i wciąż odkrywane są coraz to nowe prawdy Boże. WB 78.6

Mowa legata wywarła wielkie wrażenie na sejmie. Nie było tam Lutra, który mógłby zwyciężyć papieskiego bojownika jasnymi i przekonywającymi dowodami Słowa Bożego. Nikt nie starał się bronić reformatora. Wszyscy skłaniali się nie tylko do potępienia Lutra i jego nauk, ale także do wytępienia wszelkiej herezji. Dla Rzymu była to najlepsza okazja do obrony swych interesów. Wszystko, co mogło być wygłoszone w obronie papiestwa, zostało powiedziane. Pozorne zwycięstwo było jednak znakiem porażki. W przyszłości kontrast pomiędzy prawdą a błędem miał się bardziej uwidocznić, gdy obie strony zmierzyły się w otwartej walce. Od tego dnia Rzym już nigdy nie miał być tak bezpieczny, jak był poprzednio. WB 79.1

Chociaż większość członków sejmu nie zawahała się wydać Lutra na pastwę Rzymu, wielu jednak, widząc i ubolewając nad panoszącym się w Kościele zepsuciem, żądało usunięcia nadużyć, które były wynikiem korupcji i chciwości duchowieństwa i powodowały tyle nieszczęść w Niemczech. Legat przedstawił hierarchię kościelną w jak najlepszym świetle. Bóg jednak pobudził jednego z obecnych do prawdziwego nakreślenia stosunków panujących w Kościele. Z godnością wstał wtedy książę Jerzy z Saksonii i dokładnie opisał szalbierstwa i zwiedzenia papieża, jak również ich zgubne następstwa. Kończąc powiedział: “Są to tylko niektóre z rażących nadużyć Rzymu. Pozbawieni są wszelkiego wstydu, a ich jedynym celem są (...) pieniądze, pieniądze i jeszcze raz pieniądze (...) do tego stopnia, że księża, którzy powinni głosić ludowi prawdę, nie wypowiadają niczego poza kłamstwem i oszustwem. Są oni nie tylko tolerowani, ale nagradzani, bowiem im większe są ich kłamstwa, tym większy mają zysk. To właśnie z tego plugawego źródła płynie zgorszenie, a rozwiązłość idzie w parze z chciwością. (...) Niestety to skandaliczne postępowanie kleru wydaje tak wiele biednych dusz na wieczne potępienie. Trzeba więc przeprowadzić ogólną reformę”. — Tamże VII, 4. WB 79.2

Nawet sam Luter nie potrafiłby dosadniej określić nadużyć Rzymu, a fakt, że mówca był zdecydowanym przeciwnikiem papiestwa, nadawał jego słowom tym większą moc. WB 79.3

Gdyby zebranym zostały otwarte oczy, zobaczyliby pośród siebie aniołów Bożych, którzy rozpraszali ciemności błędu oraz przygotowywali umysły i serca na przyjęcie prawdy. To Boża moc panowała nawet nad umysłami przeciwników reformacji, przygotowując w ten sposób drogę do przeprowadzenia wielkiego dzieła. Marcin Luter nie był obecny na sejmie, lecz w zgromadzeniu usłyszano głos Tego, który jest większy od Lutra. WB 79.4

Sejm natychmiast wyznaczył komitet, którego zadaniem było zestawienie papieskich nadużyć, przygniatających tak bardzo naród. Listę, która zawierała sto jeden punktów, przedstawiono cesarzowi z prośbą, by bezzwłocznie podjął kroki mające na celu usunięcie wymienionych nadużyć. “Jak wiele ginie dusz — mówili autorzy prośby — jak wiele zdarza się przypadków kradzieży i wymuszania pieniędzy, jak wiele skandali otacza duchową głowę chrześcijaństwa! Naszym obowiązkiem jest zapobiec upadkowi i hańbie narodu. Z tego powodu prosimy was najpokorniej i usilnie, by poczyniono kroki w kierunku polepszenia stosunków i przeprowadzenia ogólnej reformy”. — Tamże VII, 4. WB 79.5

Teraz wreszcie zażądano przybycia Lutra. Nie zważając na prośby, sprzeciwy i pogróżki Aleandra, cesarz w końcu wyraził zgodę na przybycie reformatora. Do wezwania dołączono glejt, który zapewniał reformatorowi powrotną podróż do bezpiecznego miejsca. Dokumenty te wręczono posłowi, który miał je zawieźć do Wittenbergi i wrócić razem z Lutrem do Wormacji. WB 79.6

Przyjaciele Lutra przerazili się, znając bowiem dobrze uprzedzenia i wrogość, jakie żywiono do reformatora, obawiali się, że jego przeciwnicy nie uszanują glejtu cesarskiego i targną się na jego życie. Na prośby przyjaciół, którzy starali się powstrzymać od wyjazdu do Wormacji, Luter odpowiedział: “Przedstawiciele papieża wcale nie pragną mego przyjazdu do Wormacji; oni chcą mego potępienia i śmierci, ale to nieważne. Módlcie się nie za mnie, lecz za Słowo Boże (...). Chrystus napełni mnie swym Duchem, bym mógł pokonać apostołów błędu. Pogardzałem nimi przez całe życie, a teraz zatriumfuję nad nimi przez swą śmierć. Chcą zmusić mnie w Wormacji, abym odwołał swoje pisma. Moje odwołanie będzie brzmiało tak: Kiedyś mówiłem, że papież jest zastępcą Chrystusa, teraz twierdzę, że jest on przeciwnikiem naszego Pana i apostołem diabła”. — Tamże VII, 6. WB 80.1

W niebezpieczną podróż Luter nie udał się samotnie. Oprócz cesarskiego posła zdecydowali się towarzyszyć mu trzej przyjaciele. Melanchton także z całego serca pragnął przyłączyć się do nich. Przywiązał się do Lutra i chciał być razem z nim nawet w więzieniu a nawet razem z nim ponieść śmierć. Luter jednak odmówił jego prośbom. Gdyby on zginął, odpowiedzialność za reformację musiałaby spocząć na młodym pomocniku. Odjeżdżając Luter powiedział do Melanchtona: “Jeżeli nie wrócę i wrogowie zabiją mnie, nauczaj dalej i trwaj mocno w prawdzie. Pracuj na moim miejscu (...). Jeżeli ty zostaniesz przy życiu, moja śmierć nie będzie miała znaczenia”. — Tamże VII, 7. Studenci i obywatele miasta, którzy zebrali się by pożegnać Lutra, byli bardzo wzruszeni. Wielu z tych, których serca zostały poruszone przez ewangelię, żegnało go ze łzami w oczach. W ten sposób Luter i jego towarzysze opuścili Wittenbergę. WB 80.2

W drodze spostrzegli, że ludzi gnębiły najgorsze przeczucia, W niektórych miastach nie okazywano im żadnych oznak szacunku. W innym miejscu, gdy zatrzymali się na noc, pewien przyjaźnie usposobiony ksiądz wyraził swe obawy w ten sposób, że pokazał Lutrowi obraz włoskiego reformatora, który poniósł męczeńską śmierć. Następnego dnia dowiedzieli się, że pisma Lutra zostały w Wormacji potępione. Cesarscy posłowie ogłaszali dekret Karola V, na mocy którego wszystkie zakazane książki należało oddać władzom miejskim. Poseł, który obawiał się, że bezpieczeństwo Lutra jest mocno zagrożone i sądził, że reformator może zmienił już postanowienie, zapytał, czy chce on jechać w dalszą drogę. Luter odpowiedział: “Chociaż jestem wyklęty we wszystkich miastach, jadę dalej”. — Tamże VII, 7. WB 80.3

W Erfurcie przyjęto reformatora z wielką czcią. Luter otoczony tłumami zwolenników szedł tymi samymi ulicami, które we wcześniejszych latach tak często przemierzał ze swą torbą żebraka. Odwiedził też swą celę klasztorną i przypomniał sobie wewnętrzne walki; dzięki którym spłynęło nań światło, jakie teraz oświecało całe Niemcy. Proszono go o wygłoszenie kazania. Choć było mu to zabronione, poseł nie sprzeciwił się w tym wypadku i mnich, który kiedyś w klasztorze był posługaczem, wstąpił teraz na ambonę. WB 80.4

Do zgromadzonego tłumu Luter zaczął przemawiać słowami Jezusa: “Pokój wam: Filozofowie, doktorzy i pisarze starali się swymi naukami wskazać ludziom drogę do osiągnięcia życia wiecznego. Niestety nie udało im się to. Ja wam teraz pokażę tę drogę (...). Bóg wzbudził z martwych Człowieka, Pana naszego Jezusa Chrystusa, który pokonał śmierć, zniszczył grzech i zamknął bramy piekła. Dokonał dzieła zbawienia (...). Chrystus zwyciężył! Jest to dla nas radosna nowina. Jesteśmy zbawieni przez Jego uczynki, a nie przez nasze (...). Nasz Pan powiedział: ‘Pokój wam, spójrzcie na moje ręce’. Spójrz, człowieku, to ja, ja sam zniweczyłem twe grzechy i odkupiłem cię. A teraz daję ci pokój, mówi Pan”. WB 80.5

Luter kontynuował mówiąc, że przejawem prawdziwej wiary jest świątobliwe życie: “Skoro Bóg nas zbawił, żyjmy tak, aby nasze czyny podobały się Mu. Jesteś bogaty? Przeznacz swe bogactwo na potrzeby biednych. Jesteś ubogi? Idź i pracuj u bogatych. Jeżeli zaś uważasz, że twe własne czyny wystarczą ci do zbawienia, to twoja służba dla Boga jest tylko oszustwem, kłamstwem”. — Tamże VII, 7. WB 81.1

Lud jak urzeczony słuchał jego słów. Głodne dusze otrzymywały chleb żywota. Wreszcie ujrzeli Chrystusa wywyższonego ponad papieży, legatów, cesarzy i królów. Luter ani razu nie wspomniał o swym niebezpiecznym położeniu. Nie chciał stać się przedmiotem podziwu i współczucia. Głosząc Chrystusa stracił z oczu samego siebie. Ukrył się za Mężem Boleści, dążąc jedynie do przedstawienia Jezusa jako Zbawiciela grzeszników. WB 81.2

Kontynuując swą podróż reformator wzbudzał olbrzymie zainteresowanie. Tłumy zaciekawionych ludzi tłoczyły się wokół niego, a przyjazne głosy ostrzegały przed zamiarami władz rzymskich. Niektórzy mówili: “Spalą cię i ciało twoje zamienią w proch, jak to uczynili z Janem Husem”. Na to Luter odpowiadał: “Gdyby nawet na całej drodze między Wormacją a Wittenbergą zapalili ogień sięgający aż do nieba, to i tak przejdę przez niego w imieniu Pańskim. Wejdę do paszczy smoka i skruszę mu zęby, wyznając Jezusa Chrystusa”. — Tamże VII, 7. WB 81.3

Wiadomość o zbliżaniu się Lutra do Wormacji wywołała wielkie poruszenie. Przyjaciele reformatora obawiali się o jego bezpieczeństwo, wrogowie zaś bali się, czy uda im się dopiąć swego. Usilnie odradzano mu wejścia do miasta. Z drugiej strony, zwolennicy papieża, prowokując, namawiali go, by udał się do zamku pewnego przyjaźnie nastawionego rycerza, gdzie — jak twierdzili — wszystko da się polubownie załatwić. Przyjaciele Lutra chcieli wzbudzić w nim troskę o siebie, przedstawiając grożące mu niebezpieczeństwa. Jednak wszystkie wysiłki były daremne. Luter wciąż nieporuszony oświadczył: “Nawet gdyby w Wormacji było tyle diabłów, ile dachówek na dachach tego miasta, wejdę tam jednak”. — Tamże VII, 7. WB 81.4

Przy wjeździe do Wormacji liczba tych, którzy wyszli na przywitanie Lutra, była większa od tłumu witającego wcześniej cesarza. Panowało ogromne podniecenie. Nagle spośród zebranych dobiegł przenikliwy i żałosny głos, który zaintonował pogrzebową pieśń, mającą być ostrzeżeniem dla Lutra przed czekającym go losem. “Bóg będzie moim obrońcą” — rzekł reformator, wysiadając z pojazdu. WB 81.5

Przedstawiciele papieża nie wierzyli, że Luter odważy się zjawić w Wormacji, toteż jego przybycie wprawiło ich w przerażenie. Cesarz niezwłocznie zwołał swych radców, aby omówić metody postępowania. Jeden z biskupów, gorliwy zwolennik papieża, powiedział: “Już dosyć długo o tym radziliśmy. Niech Wasza Cesarska Mość natychmiast zgładzi tego człowieka. Zygmunt przecież kazał spalić Husa na stosie. WB 81.6

Nie musimy dawać heretykowi glejtu cesarskiego, ani dotrzymywać przyrzeczeń”. “Nie — odpowiedział cesarz — musimy dotrzymać naszej obietnicy”. — Tamże VII, 8. To zadecydowało, że reformator miał zostać wysłuchany. WB 81.7

Całe miasto chciało zobaczyć tego szczególnego człowieka i wkrótce tłumy zebrały się przed mieszkaniem, gdzie Luter przebywał. Reformator nie wyzdrowiał jeszcze po niedawno przebytej chorobie. Poza tym był zmęczony podróżą, trwającą całe dwa tygodnie. Musiał też przygotować się na ważne wydarzenia czekające go następnego dnia, potrzebował więc spokoju i odpoczynku. Jednak pragnienie zobaczenia go było tak wielkie, że reformator miał tylko kilka godzin do własnej dyspozycji, stale bowiem przybywali do niego rycerze, szlachta, księża i mieszczanie. Wśród nich było wielu spośród tych, którzy tak odważnie żądali od cesarza usunięcia kościelnych nadużyć i którzy — jak powiedział Luter — “zostali uwolnieni przez moje poselstwo”. — Martyn 393. Przychodzili zarówno przyjaciele jak i wrogowie, chcąc zobaczyć nieustraszonego mnicha. Reformator przyjmował wszystkich z niezachwianym spokojem, odpowiadając godnie i mądrze. Jego zachowanie było odważne i stanowcze. Blade i wychudłe oblicze reformatora, na którym widać było ślady zmęczenia i choroby, miało pomimo wszystko przyjazny, a nawet radosny wyraz. Uroczysty charakter i powaga jego słów dodawały mu mocy, której nawet wrogowie nie mogli się całkowicie oprzeć. Zarówno przyjaciele jak i przeciwnicy spoglądali na Lutra z podziwem. Niektórzy byli przekonani, że towarzyszy mu wpływ niebios, inni — tak jak faryzeusze o Jezusie — mówili: “On ma diabła”. WB 81.8

Następnego dnia wezwano Lutra przed sejm. Urzędnik cesarski miał go zaprowadzić do sali przyjęć, z trudem jednak zdołał Luter dotrzeć do przeznaczonego miejsca. Wszystkie ulice przepełnione były widzami chcącymi ujrzeć mnicha, który odważył się sprzeciwić papieżowi. WB 82.1

W chwili gdy Luter miał już stanąć przed swymi sędziami, odezwał się do niego pewien stary dowódca, weteran wielu walk. “Biedny mnichu — powiedział — biedny mnichu, udajesz się teraz w drogę, aby zająć takie stanowisko bojowe, którego ani ja, ani żaden inny dowódca nie zajął w najkrwawszych naszych walkach. Ale jeśli twoja sprawa jest słuszna i jesteś o tym przekonany, idź naprzód w imię Boże i nie obawiaj się niczego, bowiem Bóg cię nie opuści”. — D'Aubigné VII, 8. WB 82.2

Wreszcie Luter stanął przed radą. Cesarz siedział na tronie. Był otoczony najdostojniejszymi osobistościami kraju. Dotychczas żaden człowiek nie stanął przed bardziej dostojnym zgromadzeniem, przed którym Marcin Luter miał bronić swej wiary. “Samo zjawienie się Lutra było już znakiem zwycięstwa nad papiestwem. Papież potępił tego człowieka, a mimo to stanął on jeszcze przed trybunałem, który sądząc Lutra tym samym nie uznał wyroku papieża. Papież wyklął Lutra, wykluczając go ze społeczeństwa ludzkiego; a jednak został on wezwany z pełnym szacunkiem i przyjęto go przed najdostojniejszym zgromadzeniem świata. Papież skazał go na wieczne milczenie, a on miał przemawiać do tysięcy słuchaczy przybyłych z najodleglejszych zakątków chrześcijańskiego świata. W ten sposób za sprawą Lutra dokonał się ogromny przewrót w ówczesnych stosunkach kościelnych. Rzym schodził ze swego tronu, a spowodował to głos jednego mnicha”. — D'Aubigné VII, 8. WB 82.3

Wśród tych potężnych i dostojnych osobistości Luter wydawał się zmieszany i przestraszony. Kilku książąt, którzy zauważyli jego niepewność, zbliżyło się do niego, a jeden z nich szepnął: “Nie bójcie się tych, którzy ciało zabijają, lecz duszy zabić nie mogą”. Inny powiedział: “Gdy was zaprowadzą przed książąt i królów dla imienia mego, Duch Ojca waszego da wam, cobyście mówić mieli”. W ten sposób słowa Chrystusa zostały przekazane przez możnych tego świata, aby w godzinie doświadczenia pocieszyć i wzmocnić na duchu sługę Bożego. WB 82.4

Gdy Lutra zaprowadzono bezpośrednio przed tron cesarski, w sali zapanowała głęboka cisza. Potem wyznaczony przez cesarza mówca wstał i wskazując na pisma Lutra zażądał, aby ten odpowiedział na dwa pytania: czy książki te uznaje za swoje i czy zamierza odwołać poglądy, jakie w nich spisał. Kiedy odczytano tytuły książek, reformator odpowiadając na pierwsze pytanie, powiedział, że wymienione książki uznaje za swoje. “Jeśli chodzi o drugie pytanie — oświadczył — to ponieważ jest to sprawa dotycząca wiary i zbawienia dusz, a także Słowa Bożego, które jest największym skarbem w niebie i na ziemi, postąpiłbym nieostrożnie, gdybym powiedział cokolwiek bez zastanowienia się. Mógłbym powiedzieć za mało, niż wymaga tego okoliczność albo za dużo, niż żąda tego prawda; w ten sposób zgrzeszyłbym przeciwko słowom Chrystusa: ‘Kto się mnie zaprze przed ludźmi, zaprę się go przed Ojcem niebieskim’. Mateusza 10,33. Dlatego najpokorniej proszę Jego Cesarski Majestat o danie mi czasu do namysłu, abym bez uszczerbku dla Słowa Bożego mógł na to pytanie odpowiedzieć”. — D'Aubigné VII, 8. WB 82.5

Luter postąpił bardzo mądrze prosząc o czas do namysłu. Jego zachowanie przekonało zebranych, że nie działa impulsywnie kierując się namiętnościami. Spokój i opanowanie, jakich nie spodziewano się po tym, który działał tak odważnie i nieugięcie, podniosły autorytet Lutra i umożliwiły mu później przemawianie z ostrożnością, zdecydowaniem, mądrością i godnością, które zaskoczyły i rozczarowały jego przeciwników, a także były oskarżeniem ich zuchwalstwa i dumy. WB 83.1

Następnego dnia reformator miał się zjawić przed zgromadzeniem, aby dać decydującą odpowiedź na zadane mu pytanie. Luter, uświadomiwszy sobie moce sprzymierzone przeciwko prawdzie, stracił na chwilę odwagę. Wiara jego zachwiała się, opanowały go obawa i drżenie. Niebezpieczeństwo widział w podwójnym wymiarze, wydawało mu się, że wrogowie zwyciężą a duchowa ciemność znów spowije ziemię. Zebrały się nad nim chmury, które wydawały się odłączać go od Boga. Pragnął się więc upewnić, że Pan zastępów jest razem z nim. W udręce padł twarzą na ziemię, wymawiając nie dokończone i wyrażające płacz serca słowa, które jedynie Bóg rozumiał. WB 83.2

“O, wszechmocny i wieczny Boże! — modlił się. — Jakże staszliwy jest ten świat! Spójrz, chce mnie pożreć, a ja tak mało mam ufności w Tobie (...). Jeśli mam ufać jedynie w siły tego świata, to przegrałem (...). Moja ostatnia godzina nadeszła, wydano już na mnie wyrok (...). O Boże! Pomóż mi, błagam, przezwyciężyć mądrość tego świata. Uczyń to (...). Jedynie Ty (...) bo to nie jest dzieło moje, lecz Twoje. Ja sam nie mam tu nic do zrobienia, nic, o co musiałbym walczyć z wielkimi tego świata (...). Lecz sprawa ta jest Twoja (...) a jest ona sprawiedliwa i wieczna. O Panie, pomóż mi! Wierny i niezmienny Boże, nie polegam na żadnym człowieku (...). Wszystko, co jest ludzkie, jest niepewne; wszystko to jest przemijające (...). Ty wybrałeś mnie dla swego dzieła. Stań przy moim boku dla sprawy Twego umiłowanego Syna, Jezusa Chrystusa, który jest moją obroną, tarczą i warownym grodem”. — Tamże VII, 8. WB 83.3

Opatrzność Boża pozwoliła Lutrowi zdać sobie sprawę z grożącego mu niebezpieczeństwa po to, aby nie ufał swym własnym siłom i przez zuchwałość nie wpadł w zastawione nań sidła. Napełnił go strach. Nie była to jednak obawa przed cierpieniami, przed widmem tortur lub śmierci. Był to po prostu kryzys, w którym odczuł, że nie potrafi sprostać wyznaczonemu dla niego zadaniu. Obawiał się, że z powodu jego słabości prawda może ponieść szkodę. Modlił się żarliwie do Boga nie o swoje bezpieczeństwo, lecz o zwycięstwo ewangelii. Obawa i wewnętrzna walka podobna była do nocnej walki Jakuba przy potoku Jabok; tak jak Izrael, tak i reformator odniósł zwycięstwo. W zupełnej bezsilności uchwycił się w wierze Chrystusa, potężnego Zbawiciela. Wzmocniło go zapewnienie, że przed sejmem nie stanie sam. Pokój znowu zapanował w jego sercu i reformator cieszył się, że będzie mógł wywyższyć Słowo Boże przed władcami narodu. WB 83.4

Ufając mocno Bogu Luter przygotował się na czekającą go walkę. Planował jak będzie brzmiała jego odpowiedź, sprawdzał niektóre wyjątki ze swych pism i szukał w Słowie Bożym właściwych tekstów na poparcie swego stanowiska. Następnie, kładąc lewą rękę na leżącą przed nim otwartą Biblię, a prawą podnosząc ku niebu, przysięgał “pozostać wiernym ewangelii i bez obaw wyznać swą wiarę, nawet gdyby miał przypieczętować to własną krwią”. — Tamże VII, 8. WB 83.5

Kiedy zaprowadzono go znowu przed sejm, na jego twarzy nie było widać ani śladu obawy czy zakłopotania. Spokojnie, a mimo to odważnie i szlachetnie, stanął jako świadek Boży pośród wielkich władców ziemi. Urzędnik cesarski zażądał decydującej odpowiedzi pytając, czy reformator zamierza odwołać swe nauki. Luter odpowiedział łagodnym i pokornym tonem, bez cienia wzburzenia czy porywczości. Zachowywał się skromnie i z pełnym szacunkiem dla słuchaczy; mimo to był radosny i pewny siebie, co bardzo zaskoczyło zebranych. WB 84.1

“Najjaśniejszy Cesarzu, wielmożni książęta, łaskawi panowie! Po danym mi wczoraj czasie do namysłu zjawiam się dziś posłusznie i przez miłosierdzie Boże proszę Jego Cesarski Majestat i was wielmożni zebrani o łaskawe wysłuchanie obrony mojej sprawy, którą uważam za słuszną i sprawiedliwą. Tam gdzie z powodu mego niedoświadczenia postąpię wbrew dworskim zwyczajom, proszę o łaskawe wybaczenie, gdyż nie zostałem wychowany na książęcych dworach, lecz wyrosłem w odosobnionej celi klasztornej”. — Tamże VII, 8. WB 84.2

Przechodząc do odpowiedzi na zadane mu pytanie oświadczył, że jego książki nie są wszystkie tego samego rodzaju. Niektóre omawiają sprawy wiary oraz dobrych uczynków i sami jego przeciwnicy uznali je nie tylko za nieszkodliwe, lecz nawet pożyteczne. Odwołanie zawartych tam stwierdzeń byłoby równoznaczne z potępieniem tych prawd, które uznają zarówno jego wrogowie, jak i przyjaciele. Inny rodzaj książek opisuje zepsucie i nadużycia papiestwa. Odwołanie tych książek wzmocniłoby przemoc Rzymu i otworzyłoby szerszą drogę dla dalszych niezbożności. Trzeci rodzaj książek atakował pojedyncze osoby, które broniły różnych niegodziwości. Reformator przyznał, że w tym wypadku był bardziej porywczy, niż wypadało. Powiedział, że wcale nie uważa się za człowieka wolnego od wszelkich błędów. Jednak i tych książek nie może odwołać, bowiem gdyby to uczynił, wrogowie prawdy rozzuchwaliliby się bardziej i wykorzystywaliby każdą okazję, aby z jeszcze większym okrucieństwem uciskać ludzi. WB 84.3

“Ponieważ jednak jestem tylko człowiekiem, a nie Bogiem, będę bronił się podobnie jak to czynił Chrystus: ‘Jeślim źle rzekł, daj świadectwo o tym’ (...). Dlatego przez miłosierdzie Boże proszę Jego Cesarski Majestat i was znamienici książęta oraz każdego tu obecnego, abyście powołując się na słowa proroków i apostołów udowodnili mi, że zbłądziłem. Gdy tylko zostanę przekonany, odwołam każdy błąd i pierwszy wrzucę w ogień swoje książki”. WB 84.4

“Wszystko przedstawiłem w sposób jasny i otwarty. Mam nadzieję, że świadczy to o tym, iż dostatecznie rozważyłem niebezpieczeństwo, na które się narażam: Jednak będąc daleki od strachu cieszę się, że tak jak dawniej, tak i dziś ewangelia jest przyczyną konfliktów i rozłamów. Taki bowiem jest charakter i przeznaczenie Słowa Bożego. Zresztą sam Chrystus powiedział: ‘Nie przyszedłem dawać pokoju, lecz miecz’. Bóg jest cudowny i straszny w swoich radach; przypomina nam, abyśmy dążąc do stłumienia wszelkich rozłamów nie zaczęli prześladować Jego świętego Słowa, ściągając przez to na siebie straszliwą lawinę niebezpieczeństw, doczesnych nieszczęść i wiecznego potępienia (...). Mógłbym przytoczyć wiele przykładów z Pisma Świętego. Mógłbym mówić o faraonach, królach babilońskich i izraelskich, którzy najbardziej przyczynili się do swej ruiny, gdy za pomocą pozornie mądrych rad, starali się wzmocnić swą władzę”. — Tamże VII, 8. WB 84.5

Luter przemawiał w języku niemieckim. Teraz poproszono go, by te same słowa powtórzył po łacinie. Chociaż był wyczerpany poprzednim wysiłkiem, zgodził się jednak i wygłosił swą mowę z taką samą mocą i przejrzystością jak poprzednio. Jego dwukrotne przemówienie było celowym zamierzeniem Boga, bowiem wszyscy książęta byli tak zaślepieni błędem i zabobonami, iż za pierwszym razem nie pojęli jasnych wywodów Lutra. Jednak słuchając go po raz drugi dobrze zrozumieli kwestie omawiane przez reformatora. WB 84.6

Ci, którzy uparcie zamykali oczy na działanie skierowanego do nich światła i już z góry postanowili pozostać niewzruszeni, rozwścieczyli się słysząc słowa Lutra. Kiedy reformator skończył swą mowę, rzecznik sejmu z gniewem powiedział: “Nie odpowiedziałeś na pytanie. Masz odpowiedzieć krótko i jasno. Odwołasz swe nauki, czy nie?” Reformator odezwał się: “Ponieważ Wasza Wysokość i zebrani tu Panowie żądają ode mnie prostej odpowiedzi, dam więc im taką: nie mogę podporządkować swej wiary ani papieżowi, ani soborom, ponieważ wiadomo wszystkim, że często mylili się i zaprzeczali sobie. Dlatego dopóki nie zostanę przekonany przez świadectwo Pisma Świętego lub przez jasne dowody, a także przez fragmenty, które przeczytałem, dopóki moje sumienie nie będzie w zgodzie ze Słowem Bożym, dopóty nie mogę i nie odwołam swych nauk, gdyż postępowanie przeciw własnemu sumieniu jest niebezpieczne dla chrześcijanina. Jak tu stoję, nie mogę inaczej; tak mi dopomóż Bóg. Amen”. WB 85.1

W ten sposób sprawiedliwy człowiek opierał się na pewnym fundamencie Słowa Bożego. Światło z nieba rozjaśniało jego twarz. Wielkość i czystość jego charakteru, jak również spokój i radość serca zostały objawione wszystkim, kiedy obnażał błędy Rzymu i świadczył o wzniosłości wiary, która zwycięża świat. WB 85.2

Przez jakiś czas głucha cisza zaległa na sali, bowiem zdumieni słuchacze nie mogli wydobyć z siebie żadnego słowa. Przemawiając po raz pierwszy, Luter mówił przytłumionym głosem, przyjmując postawę pełną uszanowania i poddaństwa. Przedstawiciele papieża wzięli to za dowód zachwiania się odwagi reformatora. Jego prośbę o czas do namysłu uważali za wstęp do odwołania. Nawet cesarz, który z pewną pogardą czynił uwagi na temat mizernej postaci mnicha, jego skromnej szaty i prostoty wymowy; powiedział: “Ten mnich nigdy nie zrobi ze mnie heretyka”. Jednak odwaga i stanowczość z jaką reformator przemawiał po raz drugi, a także moc i jasność argumentów Lutra, zaskoczyły wszystkich. Cesarz, pełen podziwu, zawołał: “Ten mnich przemawia z nieustraszonym sercem i niezachwianą odwagą”. Niemieccy książęta z dumą i radością spoglądali na przedstawiciela swego narodu. WB 85.3

Zwolennicy Rzymu zostali pokonani, a ich sprawa przedstawiała się teraz w bardzo niekorzystnym świetle. Broniąc swej pozycji nie odwoływali się do Pisma Świętego, lecz do gróźb — niezawodnego argumentu Rzymu. Rzecznik sejmu powiedział: “Jeżeli nie odwołasz swych nauk, wówczas cesarz wraz z książętami postanowią, jak należy postąpić z takim niepoprawnym heretykiem”. WB 85.4

Przyjaciele Lutra, którzy z wielką radością przysłuchiwali się jego obronie, zadrżeli słysząc te słowa, lecz Luter powiedział spokojnie: “Bóg jest moim pomocnikiem i niczego nie odwołam”. — Tamże VII, 8. WB 85.5

Wyprowadzono go z sali, aby książęta mogli się naradzić. Przeczuwano, że teraz nastąpi punkt zwrotny. Uparta odmowa Lutra mogła w poważnym stopniu wpłynąć na dalsze dzieje Kościoła: Postanowiono dać mu jeszcze jedną szansę do odwołania poglądów. Po raz ostatni wezwano go i zapytano ponownie, czy nie odwoła swych nauk. Reformator odpowiedział: “Nie mam innej odpowiedzi niż tę, którą już raz dałem”. Było oczywiste, że ani obietnice, ani groźby nie skłonią Lutra do poddania się rozkazom Rzymu. WB 85.6

Przywódców papieskich upokorzyło to, że ich moc, przed którą drżeli królowie i szlachta, została tak znieważona przez skromnego mnicha. Pragnęli, by ginąc doświadczył ich gniewu. Luter, który rozumiał zagrażające mu niebezpieczeństwo, przemawiał do wszystkich z chrześcijańską godnością i spokojem. Jego słowa pozbawione były jakiejkolwiek pychy, porywczości czy też fałszu. Nie myślał o sobie, ani o wielkich ludziach, którzy go otaczali; czul jedynie, że znajduje się w obecności Tego, który jest nieskończenie wyższy od papieży, prałatów, królów i cesarzy. Przez świadectwo Lutra Chrystus przemówił z dostojnością i mocą, która napełniła podziwem i czcią zarówno przyjaciół, jak i wrogów reformatora. Na zebraniu obecny był Duch Boży, który działał na serca przywódców cesarstwa. Kilkunastu z książąt publicznie przyznało rację sprawie Lutra. Wielu przekonało się o prawdzie. Niektórzy jednak ulegli tylko chwilowemu wrażeniu. Była tam jeszcze inna grupa ludzi, którzy na sejmie nie ujawnili swych przekonań, lecz później, po zbadaniu Pisma Świętego, stali się nieustraszonymi zwolennikami reformacji. WB 86.1

Elektor Fryderyk z wielkim niepokojem oczekiwał wystąpienia Lutra przed sejmem i z głębokim wzruszeniem przysłuchiwał się jego słowom. Z dumą i radością zauważył odwagę, zdecydowanie oraz opanowanie reformatora i postanowił, że, stanowczo stanie w jego obronie. Porównał przeciwnie strony i stwierdził, że mądrość papieży, królów i prałatów została pokonana przez moc prawdy. Papiestwo poniosło porażkę, która miała być odczuwana przez wszystkie narody i po wszystkie czasy. WB 86.2

Gdy legat dostrzegł wpływ, jaki wywarły słowa Lutra, jak nigdy przedtem zaniepokoił się o autorytet władzy rzymskiej i postanowił zastosować wszelkie dostępne środki, aby zniszczyć reformatora. Używając swej wybitnej elokwencji i zdolności dyplomatycznych starał się przekonać młodego cesarza o głupocie i niebezpieczeństwie, na jakie ten wystawi swą przyjaźń z Rzymem i poparcie papieża, jeżeli ujmie się za nic nie znaczącym mnichem. WB 86.3

Słowa legata nie pozostały bez skutku. Następnego dnia Karol kazał odczytać sejmowi pismo, które stwierdzało, że cesarz zdecydował się iść śladem polityki swoich przodków, broniąc i podtrzymując religię katolicką. Ponieważ Luter nie odwołał swoich nauk, podjęte zostaną przeciwko niemu i herezjom, które głosił, najbardziej rygorystyczne kroki. “Samotny mnich zwiedziony własną głupotą — pisał cesarz — sprzeciwił się wierze chrześcijaństwa. Aby zapobiec takiej niezbożności, poświęcę moje królestwo, skarby, przyjaciół, moje ciało, krew, duszę i życie. Chcę odesłać Lutra do domu zakazując mu wywoływanie jakichkolwiek zamieszek wśród ludu. Następnie przez klątwy, interdykty i innymi sposobami postaram się jego, a także jego zwolenników zniszczyć jako krnąbrnych heretyków. Proszę, by przedstawiciele poszczególnych księstw postąpili, jak przystoi wiernym chrześcijanom”. — Tamże VII, 9. Mimo to cesarz podał do wiadomości, że glejt Lutra musi być uszanowany i zanim będzie można cokolwiek przedsięwziąć przeciwko niemu, należy mu pozwolić bezpiecznie wrócić do domu. WB 86.4

Po tej deklaracji cesarza wśród członków sejmu powstały dwa przeciwne obozy. Przedstawiciele papieża żądali ponownie, aby zlekceważyć glejt Lutra. “Ren musi pochłonąć jego popioły, jak przed wiekiem pochłonął popioły Jana Husa” — mówili. — Tamże VII, 9. Ale książęta niemieccy, choć byli zwolennikami papieża, sprzeciwili się łamaniu przyrzeczenia, gdyż byłaby to haniebna plama na czci całego narodu. Wskazali na nieszczęścia, które nastąpiły po śmierci Husa i powiedzieli, że nie odważą się ponownie ściągać na Niemcy i głowę młodego cesarza takich okropnych skutków. WB 86.5

Sam cesarz, odpowiadając na tę nikczemną propozycję, powiedział: “Choćby honor i wiara zostały porzucone przez świat, to jednak powinny znaleźć miejsce w sercach książąt”. — Tamże VII, 9. Mimo to zagorzali wrogowie reformatora nadal żądali od cesarza, by postąpił z Lutrem tak, jak Zygmunt z Husem — aby zostawił go na łasce Kościoła. Lecz Karol V, pamiętając jak Hus publicznie wskazał na swe łańcuchy, a potem przypomniał cesarzowi o nie dotrzymanej obietnicy, powiedział zdecydowanie: “Nie chcę się rumienić jak Zygmunt”. — Lenfant, History of the Council of Constance I, 422. WB 86.6

Jednak Karol świadomie odrzucił prawdy głoszone przez Lutra. “Zdecydowałem się iść śladem mych przodków” — napisał cesarz. — D'Aubigné VII, 9. Zdecydował się nie zbaczać ze ścieżki utartych zwyczajów, nawet gdyby miał ominąć drogę prawdy i sprawiedliwości. Ponieważ jego ojcowie tak czynili, dlatego i on pragnął popierać papiestwo z całym jego okrucieństwami i zepsuciem. W ten sposób trwał przy swym postanowieniu nie przyjmując żadnego innego światła prócz tego, które otrzymali jego przodkowie, i nie spełniając żadnych obowiązków, których oni nie wykonywali. WB 87.1

Dzisiaj też jest wielu takich, którzy kurczowo trzymają się zwyczajów i tradycji swych ojców. Gdy Pan zsyła im dodatkowe światło, nie chcą go przyjąć, ponieważ ich ojcowie też go nie przyjęli. Musimy jednak zdać sobie sprawę z tego, że nie stoimy w tym samym miejscu, do którego doszli nasi ojcowie. Nasza odpowiedzialność i obowiązki są inne. Bóg nie pochwali nas, jeżeli zamiast samemu badać Słowo prawdy, spoglądać będziemy na ojców. Nasza odpowiedzialność jest większa, niż ta, jaką mieli nasi przodkowie. Jesteśmy odpowiedzialni zarówno za światło, jakie oni otrzymali i przekazali nam, jak też za dodatkowe światło, które specjalnie dla nas płynie ze Słowa Bożego. WB 87.2

Chrystus powiedział o nie dowierzających Żydach: “Gdybym nie przyszedł i do nich nie mówił, nie mieliby grzechu; lecz teraz nie mają wymówki z powodu grzechu swego”. Jana 15,22. Ta sama moc przemawiała przez Lutra do cesarza i książąt niemieckich. Gdy światło Słowa Bożego zabłysło, Jego Duch po raz ostatni oddziaływał na wielu uczestników sejmu. Tak jak przed wiekami Piłat z powodu pychy i obawy przed utratą przychylności ludu zamknął swe serce przed Zbawicielem świata, jak drżący Feliks rozkazał posłowi prawdy: “Już teraz odejdź, a gdy czas upatrzę, każę cię zawołać” (Dzieje Apostolskie 24,25), jak dumny Agrypa przyznał: “Małobyś mnie nie namówił, żebym został chrześcijaninem” (Dzieje Apostolskie 26,28), a jednak odwrócił się od posła niebiańskiego, tak Karol V, poddając się nakazom światowej dumy i mądrości, postanowił odrzucić światło prawdy. WB 87.3

Wiadomość o zamiarach powziętych przeciwko Lutrowi szybko rozeszła się po całym mieście wzbudzając wielkie oburzenie. Reformator zyskał sobie wielu przyjaciół, którzy znając okrucieństwo Rzymu, stosowane wobec każdego, kto ośmielił się zdemaskować jego zepsucie, postanowili przeszkodzić zabiciu Lutra. Setki szlachciców zobowiązały się, że będą go chronić. Wiele osób otwarcie określiło pismo cesarza jako dowód słabości wobec zniewalającej władzy Rzymu. Na drzwiach domów i w miejscach publicznych przybijano rozmaite plakaty; jedne potępiały Lutra, inne go popierały. Na jednym z plakatów napisane były krótkie, lecz wymowne słowa mędrca: “Biada tobie, ziemio! której król jest dziecięciem”. Kaznodziei 10,16. Entuzjazm ludu dla Lutra widoczny w całych Niemczech przekonał cesarza i sejm, że jakakolwiek niesprawiedliwość wobec reformatora zagrozi pokojowi w cesarstwie i może zachwiać tronem. WB 87.4

Fryderyk z Saksonii nie zdradzał uczuć, jakie żywił dla reformatora, lecz z wielką czujnością obserwował każde jego posunięcie, jak również wszelkie poczynania jego wrogów. Było jednak wielu takich, którzy nie starali się ukrywać swojej sympatii do Lutra. Odwiedzali go książęta, hrabiowie oraz inne osobistości świeckie i duchowne. “Ciasna izdebka doktora — pisze Spalatin — nie mogła pomieścić wszystkich, którzy przyszli”. — Martyn I, 404. Ludzie spoglądali na Lutra, jakby był ponadludzką istotą. Nawet ci, którzy nie wierzyli w prawdy głoszone przez reformatora, nie mogli powstrzymać się od podziwu dla jego szlachetnego charakteru, który kazał mu raczej spoglądać w oczy śmierci, niż postąpić wbrew własnemu sumieniu. WB 87.5

Usilnie starano się skłonić Lutra do zgody z Rzymem. Książęta i szlachcice tłumaczyli mu, że jeżeli nadal przeciwstawiać będzie swe własne poglądy poglądom Kościoła i soborów, zostanie wkrótce wygnany z cesarstwa i pozostanie bez ochrony. Na te argumenty Luter odpowiedział słowami: “Ewangelii Chrystusowej nie da się głosić bez wywołania sprzeczności (...). Dlaczego więc świadomość lub strach przed grożącym mi niebezpieczeństwem miałby mnie odłączyć od Boga i Jego Słowa, które jest prawdą? Nie! Raczej poświęcę swoje ciało, krew i życie”. — D'Aubigné VII, 10. WB 88.1

Ponownie nakłaniano go, by poddał się władzy cesarza, a wtedy nie będzie musiał się niczego obawiać. “Nie mam nic przeciwko temu — odpowiedział — by cesarz lub książęta, a nawet prosty chrześcijanin zbadał i ocenił moje dzieła, ale punktem odniesienia musi być Pismo Święte. Ludziom nie pozostaje nic innego, jak tylko być mu posłusznym. Nie zmuszajcie mnie, bym postąpił wbrew własnemu sumieniu; które mocno związane jest z Biblią”. — Tamże VII, 10. WB 88.2

Innym razem, gdy starano się go przekonać, odpowiedział: “Odwołam raczej ważność glejtu, oddam swą osobę i życie w ręce cesarza, lecz nigdy nie wyrzeknę się Słowa Bożego”. — Tamże VII, 10. Przyrzekł, że podda się wyrokowi soboru, lecz jedynie pod warunkiem, gdy ten rozstrzygnie jego sprawę na podstawie Pisma Świętego. “Co się zaś tyczy Słowa Bożego — dodał — to każdy chrześcijanin jest tak samo dobrym sędzią jak papież poparty nawet przez miliony soborów”. — Martyn I, 410. Zarówno przyjaciele, jak i wrogowie w końcu się przekonali, że dalsze próby pogodzenia Lutra z Rzymem są bezskuteczne. WB 88.3

Gdyby reformator uległ chociażby w jednej kwestii, szatan i jego poddani odnieśliby zwycięstwo. Jednak nieugięta stanowczość była środkiem wolności Kościoła, początkiem nowej i lepszej ery w jego dziejach. Ten jeden człowiek, który odważył się w sprawach religijnych myśleć i postępować samemu, miał wywrzeć wpływ na Kościół i świat nie tylko w swoich czasach, lecz także w następnych stuleciach. Jego stanowczość i wierność aż do końca czasu wzmacniać będą wszystkich tych, którzy będą przechodzić przez podobne doświadczenia. Moc i majestat Boży stanęły ponad mocą ludzką i szatańską. WB 88.4

Z rozkazu cesarskiego nakazano Lutrowi wracać do domu. Reformator dobrze wiedział, że za tym rozkazem przyjdzie inny, skazujący go na śmierć. Ciemne chmury spowiły jego drogę. Kiedy jednak odjeżdżał w Wormacji, serce miał napełnione radością i dziękczynieniem. Mówił: “Sam szatan ochraniał papieską twierdzę, lecz Chrystus uczynił w niej szeroki wyłom i szatan musiał przyznać, że Pan jest potężniejszy od niego”. — D'Aubigné VII, 11. WB 88.5

Luter nie chciał, aby jego stanowczość uważano za bunt, toteż zaraz po odjeździe napisał do cesarza: “Bóg, który bada serca, jest mi świadkiem, że jestem gotów być posłusznym Jego Cesarskiemu Majestatowi w życiu i śmierci, czci i hańbie, słowem we wszystkim z wyjątkiem Pisma Świętego, którym człowiek żyje. We wszelkich sprawach doczesnego życia moja wierność Jego Cesarskiej Mości będzie niezachwiana, bowiem tu, w ziemskim życiu zysk czy strata nie mają żadnego znaczenia dla zbawienia. Jednak jeżeli chodzi o sprawy wieczności, powinniśmy podporządkować się woli Bożej, a nie ludzkiej; bowiem takie właśnie poddanie się w sprawach duchowych jest prawdziwym nabożeństwem i czcią, która należy się jedynie Stworzycielowi”. — Tamże VII, 11. WB 88.6

W drodze z Wormacji przyjmowano Lutra jeszcze przyjaźniej niż podczas podróży na sejm. Książęta Kościoła witali ekskomunikowanego mnicha, a przedstawiciele władzy cesarskiej oddawali cześć człowiekowi, którego potępił cesarz. Proszono go, by wygłosił kazanie i pomimo cesarskiego zakazu Luter ponownie wszedł na ambonę. “Nigdy nie ślubowałem, że nałożę więzy Słowu Bożemu — powiedział — i nigdy tego nie uczynię”. — Martyn I, 420. WB 88.7

Wkrótce po wyjeździe Lutra z Wormacji przedstawiciele papieża tak dalece wpłynęli na cesarza, iż wydał on edykt przeciw reformatorowi. W edykcie tym określono Lutra jako “samego szatana w ludzkiej postaci, ubranego w mnisi habit”. — D'Aubigné VII, 11. Rozkazano, aby gdy tylko jego glejt straci ważność, podjąć zdecydowane kroki celem zatrzymania jego działalności. Wszystkim ludziom zabroniono udzielać mu schronienia, dawać pokarmu lub napoju, pomagać słowem lub czynem, zarówno potajemnie, jak też publicznie. Gdziekolwiek będzie przebywał, należy go schwytać i wydać władzom: Jego zwolenników również należy uwięzić, a ich własność skonfiskować. Pisma Lutra mają być zniszczone. Edykt stwierdzał na koniec, że wszyscy ci, którzy działaliby wbrew temu dekretowi, będą uważani za współwinnych i zostaną tak samo potępieni. Elektor saski i książęta, którzy byli do Lutra najprzychylniej usposobieni, opuścili Wormację wkrótce po odjeździe reformatora, wówczas sejm zatwierdził dekret cesarza. Zwolennicy Rzymu triumfowali. Uważali, że los reformatora został już przesądzony. WB 89.1

W tej niebezpiecznej chwili Bóg przygotował dla swego sługi drogę ocalenia. Czujne oko strzegło Lutra, a wierne i szlachetne serce zdecydowało się go uratować. Jasne było to, że Rzym nie zadowoli się niczym innym, jak tylko śmiercią reformatora. Tylko dzięki ukryciu go w bezpiecznym miejscu, mógł on uniknąć zemsty. Bóg obdarzył Fryderyka z Saksonii odpowiednią mądrością, by przygotować plan zachowania reformatora przy życiu. Dzięki współpracy wiernych przyjaciół zamiar elektora udał się i Luter został ukryty. Otóż w drodze do domu napadnięto na niego, odłączono od towarzyszy i szybko przewieziono przez lasy do zamku w Wartburgu — ukrytej górskiej fortecy. Zarówno napad jak i przewiezienie było dokonane w sposób tak tajemniczy i przemyślany, że nawet sam Fryderyk nie wiedział, gdzie reformator został ukryty. Niewiedza elektora w tym względzie też była zaplanowana, bowiem nie znając miejsca pobytu Lutra nie mógł on niczego wyjawić. Jednak był on zadowolony z samego faktu, że reformator jest bezpieczny i to mu wystarczało. WB 89.2

Przeminęła wiosna, lato, jesień. Nadeszła zima, a Luter wciąż był więźniem w nieznanym zamku. Aleander i jego zwolennicy ogromnie cieszyli się myśląc, że światło ewangelii zostało przygaszone. Mylili się jednak. Reformator przez cały czas uzupełniał olej w swej lampie z niezgłębionych zasobów prawdy. Światło to miało ponownie zabłysnąć z jeszcze większym blaskiem. WB 89.3

W przytulnym zaciszu zamku w Wartburgu Luter przez jakiś czas wypoczywał po trudach walki. Nie mógł jednak długo wytrzymać w stanie spoczynku. Przyzwyczajony do aktywnego życia pełnego konfliktów, źle znosił stan bezczynności. W odosobnieniu myśli o stanie Kościoła wciąż dręczyły jego umysł. Wreszcie nie wytrzymał i krzyknął zrozpaczony: “Niestety, nie ma już nikogo w tym dniu Jego gniewu, by stanąć jak ściana przed Panem i uratować Izraela!” — Tamże IX, 2. Pomyślał ponownie o sobie obawiając się, że został posądzony o tchórzostwo, gdy wycofał się z pola walki. Potem zaczął wyrzucać sobie lenistwo i wygodnictwo. Jednakże w tym samym czasie pracował ponad swe możliwości i wydawało się, że jeden człowiek nie jest w stanie tyle zrobić. Jego pióro było stale w użyciu. Gdy wrogowie łudzili się, że udało im się uciszyć go, byli niezmiernie zaskoczeni, kiedy ujrzeli namacalne dowody jego nieustającej aktywności. Plik traktatów wychodzących spod pióra reformatora krążył po całych Niemczech. Dokonał on też najważniejszej dla swych rodaków pracy, mianowicie przetłumaczył Nowy Testament na język niemiecki. Ze swej “góry Patmos” Luter przez cały rok głosił ewangelię i wytykał błędy oraz grzechy panujące w owym czasie. WB 89.4

Bóg nie wycofał swego sługi z pola walki po to, by ukryć go przed gniewem nieprzyjaciół lub dać mu chwilę wytchnienia, aby mógł spokojnie pracować. Chciał ochronić go przed innymi skutkami jego działalności. Otóż w samotności i zapomnieniu górskiego schronienia Luter został odsunięty od ziemskich wspomożycieli i odgrodzony od światowej sławy. W ten sposób Bóg ochronił go od zgubnych skutków dumy i samouwielbienia, które są często następstwem zwycięstwa. Znosząc niewygody i upokorzenia Luter został przygotowany, by ponownie bezpiecznie stanąć na niebotycznych szczytach, na które tak nagle został wyniesiony. WB 90.1

Ludzie ciesząc się wolnością, jaką im przynosi ewangelia, skłonni są wysławiać tych, których Bóg powołał do rozerwania łańcuchów grzechu i zabobonu. Szatan stara się odwrócić ludzkie myśli i uczucia od Boga i zatrzymać je na ludziach, których Bóg używa. Nakłania ich, by oddawali cześć zwykłemu narzędziu, zapominając przy tym o Ręce, która uruchamia wszystkie tryby opatrzności. Zbyt często przywódcy religijni, którzy są w ten sposób wychwalani i czczeni, zapominają o swej zależności od Boga i zaczynają ufać sobie. W rezultacie starają się oni kontrolować umysły i sumienia ludzi, którzy skłonni są do szukania rad u nich zamiast w Słowie Bożym. Rozwój reformy jest często opóźniony z powodu ducha, jakiego okazują jego rzecznicy. Przed tym właśnie niebezpieczeństwem Bóg chciał uchronić dzieło reformacji dokonane przez Lutra. Pragnął, by wykonana praca nosiła znamię nie człowieka, lecz Boga. Oczy wszystkich zwróciły się na Lutra jako tego, który przedstawił prawdę. Został on następnie oddalony w zacisze, by te same oczy ujrzały wiecznego Autora prawdy. WB 90.2