Polska Biblia

Joba 32

1 A gdy przestali oni trzej mężowie odpowiadać Ijobowi, przeto, że się sobie zdał być sprawiedliwym:

2 Tedy się rozpalił gniewem Elihu, syn Barachela Buzytczyka z rodu Syryjskiego, przeciw Ijobowi się rozpalił gniewem, iż usprawiedliwiał duszę swoję, więcej niż Boga.

3 Także przeciwko trzem przyjaciołom jego rozpalił się gniew jego, że nie znalazłszy odpowiedzi, przecię potępiali Ijoba.

4 Bo Elihu oczekiwał, jako oni Ijobowi odpowiedzą, gdyż oni starsi byli w latach niż on.

5 Ale widząc Elihu, że nie było odpowiedzi w ustach onych trzech mężów, rozpalił się w gniewie swoim.

6 I odpowiedział Elihu, syn Barachela Buzytczyka, i rzekł: Jam najmłodszy w latach, a wyście starcy; przetoż wstydziłem się, i nie śmiałem wam oznajmić zdania swego.

7 Myślałem: Długi wiek mówić będzie, a mnóstwo lat nauczy mądrości.

8 Aleć duch, który jest w ludziach, i natchnienie Wszechmogącego daje rozum.

9 Zacni nie zawsze mądrzy, a starcy nie zawżdy rozumieją sądu.

10 Przetoż mówię: słuchaj mię; ja też oznajmię zdanie swoje.

11 Otom oczekiwał słów waszych, a przysłuchiwałem się dowodom waszym, czekając, ażbyście doszli rzeczy.

12 I przypatrywałem się wam, a oto żaden z was Ijoba przekonać nie mógł; i nie masz między wami, ktoby odpowiedział słowom jego.

13 Ale snać rzeczecie: Znaleźliśmy mądrość; sam go Bóg przekonywa, nie człowiek.

14 Aczci się Ijob nie zemną wdał w rzecz, a ja mu też nie waszemi słowy odpowiem.

15 Polękali się, nie odpowiadają dalej; niedostaje im słów.

16 Czekałemci, ale nie mówią; umilknęli, a nic więcej nie odpowiadają.

17 Odpowiem ja też z mej strony; oznajmię ja też zdanie swoje.

18 Bom pełen słów; ciasno we mnie duchowi żywota mego.

19 Oto żywot mój jest jako moszcz bez oddechu, a jako beczka nowa rozpękłby się.

20 Będę tedy mówił, a wytchnę sobie; otworzę wargi swe, i odpowiem.

21 Nie będę teraz miał względu na żadną osobę, a z człowiekiem bez tytułów mówić będę.

22 Bo nie umiem tytułować, by mię w rychle nie porwał stworzyciel mój.