Świadectwa dla zboru VI

Czas tomu szóstego

Niniejszy tom przedstawia świadectwa zapisane przez Ellen G. White podczas pobytu w Australii. Poza nielicznymi odnośnikami do miejscowego pola misyjnego, czytelnik nie odkryłby że pisarka znajdowała się na innym kontynencie ponieważ pouczenia mają zasięg światowy. Nie mniej jednak faktem jest to że objawienia dane s. White miały bezpośredni wpływ na bieżące sprawy oraz rozwój dzieła w czasie pisania. Dlatego zrozumiałe jest że w niniejszym tomie przedstawiane są tematy, które były związane z kierunkami dzieła rozwijanego ówcześnie na polu australijskim. Książka ta została opublikowana pod koniec 1900 roku, krótko po powrocie Ellen White do Stanów Zjednoczonych. S6 3.1

Jeżeli chodzi o rozłożenie tematów, tom VI jest całkowicie inny od poprzedzających pięciu. Do tej pory świadectwa najpierw pojawiały się w broszurach i małych książeczkach, tak jak stopniowo udzielano rad zborowi. Artykuły były drukowane głównie w chronologicznym porządku i zajmowały się niemal każdą fazą doświadczenia chrześcijańskiego i każdą linią pracy religijnej. Kiedy zawartość tych trzydziestu trzech publikacji została przedrukowana w tomach I do V, pierwotny porządek pozostał niezmieniony. Pewna ilość artykułów była zaadresowana najpierw do poszczególnych osób a opublikowane później dla zboru ponieważ przedstawiane przypadki ilustrowały doświadczenia wielu innych. Niektóre z artykułów zajmowały się sytuacjami lokalnymi i wydaniami specjalnymi. Niektóre myśli czasami się powtarzały, kiedy ważne prawdy były stale podkreślane, gdy zbór znajdował się w niebezpieczeństwie zaniedbania jakiejś linii działania lub przeoczenie jakiegoś standardu zboru. Świadectwa te wydały obfity owoc w życiu Adwentystów Dnia Siódmego i w pracy religijnej. S6 3.2

Wraz z publikacją VI tomu, jedenaście lat po wydaniu tomu V, “Świadectwa dla Zboru” przybrały inną formę pracy zboru ADS osiągając obecnie zakres światowy. Autorka przedstawiała potrzeby i problemy, które wymagały rad i pouczeń w pewnych szczególnych kierunkach. Przedstawiało to głównie poszerzenie kierunków pouczeń przedstawianych we wcześniejszych latach i ponowne podkreślenie rady. W rezultacie, kiedy artykuły do tomu VI-go zostały zebrane do publikacji, nie było trudno ułożyć je w porządku tematycznym. S6 3.3

Aby E. White mogła uczestniczyć w założeniu szkoły w Australii, została poproszona o przyjazd na to pole misyjne w 1891 roku. Przewodziła w apelach na rzecz szkoły i uczestniczyła w tworzeniu planów dzieła Bożego. Ponieważ było to nowe pole misyjne, niewiele było w przeszłości doświadczeń, które miałyby wpływ na te plany, nie było też żadnych precedensów. W tych korzystnych okolicznościach i z duchem proroczych rad, które prowadziły i strzegły prawdy, założono Australazjatycką Szkołę Misyjną w zacofanym rejonie wiejskim. Z tego ośrodka kształceniowego młodzież australijska, po zdobyciu praktycznego wykształcenia w Avondale, miała służyć na polach misyjnych w kraju i odwiedzać daleko rozrzucone wyspy Południowego Pacyfiku. W wiejskim otoczeniu ze swoim szerokim programem oraz innymi jeszcze cechami szkoła w Avondale miała się stać szkołą wzorcową. Ponieważ nauki dotyczące prowadzenia naszej pracy nauczania zostały przedstawione na nowo aby prowadzić i kształtować tę instytucję, wydano wiele szczegółów dotyczących miejsca, finansów, programów, napomnień i administracji, to zostało włączone w tym tomie dla dobra zboru na całym świecie. S6 4.1

Kiedy siostra White przybyła do brzegów Australii, zastała dzieło dobrze rozwinięte lecz wciąż w powijakach. Postępujący do przodu program ewangelizacyjny, który rozwinięto i przeprowadzono, nie tylko sami ewangelizujący byli zaangażowani w służbę lecz w licznych przypadkach dołączały się do nich żony przez wygłaszanie studiów biblijnych a czasami w wygłaszaniu kazań. Odbyto kilka dobrze zaplanowanych ewangelizacyjnych zgromadzeń obozowych, po których następowała dalsza praca aby zabezpieczyć żniwo. Było wiele nawróceń, po których następowały chrzty i organizowanie nowych zborów oraz budowanie domów na odczyty biblijne. S6 4.2

Nie tylko w planowaniu dzieła dało się odczuć wpływ ducha proroczego. Ellen White sama brała czynny udział w wygłaszaniu kazań, w pracy osobistej i w pomocy w zbieraniu pieniędzy na nowe budynki zboru. Rady dotyczące tych okresów naszego dzieła znajdują się w tym tomie. S6 5.1

To właśnie w okresie pisania VI-go tomu, Adwentyści Dnia Siódmego stali się pełniej świadomi misji i przyjęli cały świat jako pole do pracy misyjnej. Zbudowanie i wodowanie statku misyjnego “Pitcarin” w Kaliforni w 1890 roku rozpaliło wyobraźnię zarówno młodych jak i starych i skupiło uwagę na programie misyjnym dookoła świata. Raporty z podróży statku “Picarin”, kiedy wyruszył z pionierską pracą misyjną na Wyspy Morza Północnego, śledzone były z zainteresowaniem przez wszystkich. S6 5.2

W niedługim czasie potem kolporterzy wkroczyli do Indii z naszą literaturą a w 1894 roku nasi misjonarze w Afryce dotarli do tubylczych terytoriów i założyli Stację Misyjną w Solusi, która była pierwszą wśród ludów pogańskich. Wkrótce wysłano także kaznodziejów do Ameryki Południowej. Również wtedy obecność Ellen White w Australii przez dziesięć lat jako pionierskiego pracownika pomagała zwrócić oczy Adwentystów Dnia Siódmego na krańce ziemi i podkreślić napomnienie dane na stronie 31 niniejszego tomu: “Naszym zadaniem jest dać całemu światu — każdemu narodowi, szczepowi, językowi i ludowi — zbawiające prawdy poselstwa trzeciego anioła”. W całym tomie wymienione są z nazwy różne pola misyjne, przedstawione są także apele o ludzi i środki razem z radami i zachętą dotyczącą pracy misyjnej w różnych krajach. S6 5.3

W czasie tworzenia 6-go tomu założono wiele szkół i ośrodków kształcących pracowników. Na początku tego okresu w 1891 roku otwarto Union College w Linkoln, Nebraska oraz Walla College w stanie Waszyngton w 1892 roku. Inne znajdowały się w Australii w południowej Afryce i Danii. Otwarto także sanatoria w Boulder, Colorado w 1896 roku, w Danii i Afryce południowej w 1897 roku oraz w South Lancester, Massachoussetts w 1899 roku. Do listy instytucji dodano nowe domy wydawnicze, jeden w Hamburgu w Niemczech, a drugi w Buenos Aires w Ameryce Południowej w 1897 roku. W kilku miejscach założono także szkoły zborowe uczące podstawowych prac. S6 5.4

Chociaż było wiele ostrzeżeń przeciwko dużym ośrodkom religijnym i tendencjom centralizującym, wciąż rozsądne dzieło wydawało się wymagać coraz więcej ludzi i większych urządzeń w naszym ośrodku i kwaterze głównej w Battle Creek, Michigan i nawet zainicjowano plany aby podporządkować pewne kierunki dzieła Bożego kontroli w Battle Creek, i tak zamiast układania planów dzieła w różnych częściach pola misyjnego przez tych, którzy są na placówkach, wysyłano je głównie z biur w Battle Creek. Miało to pozory wydajności w interesach lecz faktycznie było to krzywdą dla wydajności i ożywionego przewodnictwa w dziele Bożym. W latach dziewięćdziesiątych tendencje te rozwijały się gwałtownie lecz w odpowiednim czasie Bożym i w Jego własny sposób były kontrolowane. S6 6.1

To właśnie w tych czasach i pod wpływem natchnionych rad ducha proroczego podłożono podwaliny pod organizacyjne zmiany w administracji pracy zboru ADS na świecie. Kiedy dzieło Boże zostało pioniersko zapoczątkowane, wówczas gwałtownie zaczęło się rozwijać w korzystnych warunkach w Australii, podjęto kroki aby związać organizacje konferencji w “Konferencję unii” zakładając w ten sposób organizacyjną jednostkę pomiędzy lokalnymi konferencjami a Generalną Konferencją. Umożliwiło to planowanie na miejscu przez grupę pracowników stojących blisko problemów i w ten sposób uwolniła Generalna Konferencja zbór od wielu drobnych problemów. Wynik był zachęcający i ukształtowany wzorzec, który wkrótce zaczęto szeroko stosować. S6 6.2

Jeżeli chodzi o medyczną pracę misyjną, początek został zrobiony w Australii w tym okresie lecz w Stanach Zjednoczonych był to czas wielkiej ekspansji. Uruchomiono szkołę medyczną, która przyciągała coraz większą liczbę młodzieży Adwentystów Dnia Siódmego pragnąc być przygotowana jako misjonarze medyczni. Otworzono instytucje branżowe przyjmując przewodnictwo finansowe i poselstwo z wielkiej instytucji macierzystej w Battle Creek. Rozpoczęto także wielkie dzieło dla upadłych i nieszczęśliwych ludzi. Lecz dobrym przedsięwzięciom często grozi niebezpieczeństwo przesady, przez którą zakłóca się równowagę dzieła Bożego jako całości. Tak więc teraz wydawało się że medyczna praca misyjna zaplanowana jako prawa ręka poselstwa, zagroziła przekształceniem się w zakład pracy. S6 6.3

Również podczas gdy z jednej strony następował duży postęp w rozwoju misjonarzy medycznych i medycznej pracy misjonarskiej w związku z Sanatorium w Battle Creek, z drugiej strony wzrastała obojętność ze strony niektórych Adwentystów Dnia Siódmego na podstawowe zasady zdrowego życia. Warunki te pomagają nam zrozumieć znaczenie powtarzanych apeli w tomie szóstym, nawołują ludzi do wyższego poziomu życia przynaglając do zjednoczenia służby medycznej i ewangelicznej wyznaczających nasz obowiązek wobec sierot i starców w domu rodzin wierzących oraz ostrzegających przed niezrównoważoną pracą. S6 7.1

W miarę rozwoju dzieła Bożego na wielu polach, literatura znajdowała coraz ważniejsze miejsce. Kolporterzy utworzyli armię z jednym kierującym kolporterem jako częścią uznanego personelu heroldów ewangelii w każdej części świata będąc w zasięgu dzieła. W wielu przypadkach ci ewangeliści literatury uformowali miejsca wychodzenia do nowych i odległych krajów ziemi. Tom szósty opisuje chlubę i ważność służby kolporterskiej. S6 7.2

Ten jedenastoletni okres między publikacją tomów V i VI znaczyło wydanie kilku ważnych książek E. G. White. W 1890 roku “Patriarchowie i Prorocy” wyszło z druku a w 1892 roku została opublikowana “Droga do Chrystusa” i do dzisiaj znane jako stare wydanie “Słudzy ewangelii” także zostało wydane tego roku. “Chrześcijańskie Wychowanie” poprzedzające “Wychowanie” wydano w 1894 roku a dwa lata później opublikowano “Nauki z Góry Błogosławienia” i “Chrystus nasz Zbawiciel”. Pracę nad rękopisem “Pragnienie wieków” ukończono i wydrukowano w 1898 roku. W 1900 roku opublikowano “Przypowieści Chrystusa”. S6 7.3

Podejmując wysiłek ulżenia naszym instytucjom w ciężkim zadłużeniu siostra White darowała rękopis “Przypowieści Chrystusa” i przynaglała członków i pracowników naszego zboru aby przyłączyli się do szerokiej akcji sprzedaży tej książki sąsiadom i przyjaciołom. Tym sposobem setki dolarów wpłynęło do naszego skarbca poprzez kampanię książkową a tysiące egzemplarzy rozprowadzono tej przepełnionej prawdą książki. S6 8.1

Zainicjowano w ten pewien sposób rodzaj pracy, którą prowadziła duża ilość członków zboru poprzez chodzenie od domu do domu na rzecz pracy w zborze. W ten sposób wytyczono drogę dla kampanii “zbierania w centrum”, która miała się kilka lat później zamienić w źródło dochodu dla dzieła Bożego przynosząc miliony dolarów. S6 8.2

Oczywiście przez cały ten dwudziestoletni okres setki listów z ostrzeżeniami, radami i zachętą zostały napisane przez zwiastuna Bożego i zostały wysłane w formie listów czy też artykułów w prasie religijnej. Podczas gdy wiele z nich zajmowało się tematami już wcześniej przedstawionymi, które były mniej zrozumiane we wcześniejszych świadectwach, podkreślone zostały niektóre nowe fazy rad a wcześniejsze rady zostały powtórzone. Można je znaleźć w takich ogólnych rozdziałach jak “Ostrzeżenie i rady” oraz “Powołanie do służby”. Wśród tych ważnych artykułów są takie jak: “Przestrzeganie sabatu”, “Odrodzenie a reforma zdrowia”, “Nasza postawa wobec władz świeckich”, “Przygotowanie się do ostatniego kryzysu” oraz “Pomoc dla naszych szkół”. Dodanie tego nowego tomu do rosnącej serii Świadectw dla Zboru wywarło głębokie wrażenie na Adwentystach Dnia Siódmego w sposób bezpośredni w jaki Bóg kontynuował prowadzenie swojego ludu. S6 8.3

Rada Naczelna Publikacji Ellen G. White