Świadectwa dla zboru V

Cel Świadectw

“W dawnych czasach Bóg przemawiał do ludzi ustami proroków i apostołów. Obecnie przemawia świadectwami swego Ducha. Nigdy nie było czasu, w którym Bóg pouczałby swój lud bardziej żarliwie niż poucza teraz przedstawiając swą wolę i kierunek działania jakiego od nich oczekuje”. [Testimonies for the Church IV, 147.148 (1876).] S5 661.1

“Pan uważał za stosowne zesłać to widzenie potrzeb i błędów swojego ludu. Chociaż było to dla mnie bolesne, wiernie przedstawiałam grzesznikom ich błędy i sposoby zapobiegania im. W ten sposób Duch Boży ogłasza ostrzeżenia i sądy nie powstrzymując słodkiej obietnicy miłosierdzia”. S5 661.2

“Żałując za swe grzechy, grzesznicy nie mają powodu do rozpaczy ponieważ przypomina im się o ich występkach i ostrzega przed niebezpieczeństwami. Te wielkie wysiłki czynione w ich imieniu ukazują jak bardzo Bóg ich kocha i pragnie ocalić. Mają tylko iść za Jego radą i czynić Jego wolę aby posiąść życie wieczne. Bóg pokazuje ich grzechy aby mogli ich uniknąć w świetle boskiej prawdy. Ich obowiązkiem jest wyrzec się ich na zawsze”. “Gdyby lud Boży chciał poznać Jego postępowanie z nim i przyjąć Jego naukę, znalazłby prostą ścieżkę dla stóp swoich i światło, które prowadziłoby go w ciemnościach i zniechęceniach”. [Testimonies for the Church IV, 14.15 (1876).] S5 661.3

“Ostrzeżenia i nagany nie są dane błądzącym pośród Adwentystów Dnia Siódmego ponieważ ich życie jest bardziej godne potępienia niż życie rzekomych chrześcijan z nominalnych kościołów dlatego że ich życie i czyny są gorsze niż tych spośród adwentystów, którzy nie poddali się posłuszeństwu wymaganiom zakonu Bożego, ale dlatego że mają wielkie światło i dzięki swemu wyznaniu zajęli pozycję jako szczególny lud Boży mający wypisany zakon Boży w sercach. Okazują swoją lojalność wobec Boga niebios przez posłuszeństwo prawom Jego rządów. Są przedstawicielami Boga na ziemi. Jakikolwiek grzech w nich oddziela ich od Boga i w szczególny sposób przynosi hańbę Jego imieniu przez dawanie okazji wrogom Jego świętego zakonu Jego dzieła i Jego ludu, który nazywa ‘rodzajem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście opowiadali cnoty tego, który was powołał z ciemności do dziwnej swojej światłości’”. 1 Piotra 2,9. S5 661.4

“Pan napomina i poprawia lud swój, który głosi zachowanie Jego prawa. Wytyka ich grzechy i okazuje się ich nieprawość ponieważ pragnie oddzielić ich od wszelkiego grzechu i nikczemności by byli doskonale święci w Jego bojaźni. Bóg strofuje, gani i koryguje ich by byli oczyszczeni, podniesieni a w końcu wyniesieni na Jego własny tron”. [Testimonies for the Church II, 452.453 (1870).] S5 662.1

“Przeglądałam świadectwa zesłane dla zachowujących sabat i zdumiona jestem miłosierdziem Boga i Jego troską o swój lud w dawaniu im tak wielu ostrzeżeń, wskazywaniu błędów i niebezpieczeństw i przedstawianiu przed nimi wysokiego celu, który chciałby, aby zajęli. Gdyby chcieli utrzymać się w Jego miłości i oddzielić od świata, spowodowałby że Jego szczególne błogosławieństwa spoczęłyby na nich a Jego światłość świeciłaby wokół nich. Ich wpływ na rzecz dobra odczułoby się w każdej dziedzinie pracy i w każdej części pola misyjnego. Ale jeśli nie uda się im doprowadzić do zgodności z wolą Bożą, jeśli kontynuacja ma tak małą zdolność podniesienia charakteru dzieła jakie miało w przeszłości, ich wpływ i przykład sprawi straszliwe przekleństwo. Będą wyrządzali szkodę i tylko szkodę. Krew cennych dusz znajdzie się na ich szatach. S5 662.2

Ostrzegające świadectwa powtarzano. Pytam: Kto ich usłuchał? Kto żarliwie żałował swoich grzechów i bałwochwalstwa i szczerze parł naprzód do nagrody powołania w Chrystusie Jezusie? ... Czekałam z niepokojem mając nadzieję że Bóg wyleje swego ducha na niektórych i użyje ich jako narzędzia sprawiedliwości aby pobudzili i uporządkowali Jego zbór. Niemalże rozpaczałam widząc jak rok po roku coraz dalej odchodziło się od prostoty, która powinna cechować życie Jego naśladowców. Coraz mniej okazywano zainteresowania i poświęcenia sprawie Bożej. Zapytuję się: Ci, którzy głoszą że wierzą w świadectwa, w czym starali się żyć według danego im światła? W czym okazali to że przyjęli dane im ostrzeżenia? W czemże usłuchali otrzymanych instrukcji i pouczeń?” [Testimonies for the Church II, 483-484 (1870).] S5 662.3