Świadectwa dla zboru I

Tło tomu pierwszego

Dziewięć tomów “Świadectw dla zboru” obejmujących 4.738 stron tekstu, składa się z artykułów i listów pisanych przez Ellen G White zawierających pouczenia i przyczyniających się do dobrobytu Zboru Adwentystów Dnia Siódmego. Szesnastostronnicowa broszura wydana w grudniu 1855 roku rozpoczęła serię takich porad, które od czasu do czasu pojawiały się w kolejno numerowanych broszurach i książkach. Przekazy te naturalnie zajmowały się sprawami bieżącymi lecz w większości przypadków dzisiaj stajemy przed takimi problemami, niebezpieczeństwami i możliwościami, na jakie napotykał zbór we wcześniejszych latach. S1 5.1

Najwcześniej numerowane “Świadectwa” zostały opublikowane tylko około siedem lat po pamiętnych “Sobotnich Konferencjach” w roku 1848, kiedy Adwentyści na nowo przywiedli na światło dzienne sabat i prawdę o świątyni, położyli podstawy wyróżniających się doktryn wyznawanych przez Adwentystów Dnia Siódmego. W czasie tych kilku lat dzieło posunęło się naprzód w znaczny sposób. Na początku było tylko trzech lub czterech kaznodziejów lub “zwiastunów” jak ich wówczas nazywano. Egzystencja tych wszystkich była zależna od ich wynagrodzenia za pracę fizyczną i z dobrowolnych datków tych niewielu wyznawców, którzy również byli ubodzy w dobra tego świata. Początki te ograniczały się prawie wyłącznie do terenów Stanów Nowej Anglii. S1 5.2

Do 1855 roku, wydania pierwszej broszury “Świadectw”, istniało około 12 kaznodziejów głoszących sabat i poselstwo powtórnego przyjścia Jezusa a liczba wyznawców wzrosła z poniżej stu do znacznie powyżej tysiąca. S1 5.3

Praca wydawnicza rozpoczęta przez starszego White latem 1849 roku w Midletown, Connecticut była prowadzona w różnych miejscach w niesprzyjających okolicznościach. Potem w 1855 roku znalazła miejsce we własnym budynku w Battle Creek, Michigan. S1 5.4

Czas objęty pierwszymi czternastoma “Świadectwami” umieszczonymi obecnie w pierwszym tomie to okres trzynastu lat. Zauważamy kilka przeżyć i wydarzeń objętych poselstwem przekazanym w okresie lat 1855-1868. S1 6.1

Pierwsze odstępstwo i sprzeciw niektórych z poprzednich braci w służbie znane jako grupa “Zwiastuna” z powodu ich publikacji pt. “Zwiastun Prawdy” przyniosło smutek i zamieszanie. Wcześniejsze rady mówią o tym ruchu i przewidują szybki koniec w zamieszaniu. S1 6.2

Skrajnie myślące ruchy, próbujące przyciągnąć sumienne dusze z powodu nieuzasadnionych nadzieji “uświęcenia”, pojawiły się w różnych miejscach, szczególnie w niektórych Wschodnich Stanach oraz w Wisconsin. W niektórych przypadkach nauczaniu temu towarzyszyło okazywanie rzekomego “daru języków”. Lecz zbór otrzymał wyraźne pouczenie, które uchroniło dzieło przed takimi podstępami wroga. S1 6.3

Upływ czasu i widoczne opóźnienie powtórnego przyjścia wraz z przystąpieniem do zboru wielu, którzy nie uczestniczyli w ruchu roku 1844 z jego głębokim duchowym uświęceniem, dało skutek w postaci utraty pierwszej miłości. Był to czas spekulacji w krainach i domostwach kiedy Zachodnie Stany otwierały się dla osadników, pośród których znajdowała się pewna liczba wyznawców z zatłoczonych Stanów Wschodnich. Dawano najszczersze ostrzeżenia i wydawano apele dotyczące grożących niebezpieczeństw dostosowania się do świata, nawołując zbór do głębszego uświęcenia. S1 6.4

W drugiej połowie 1856 roku zwrócono uwagę na “poselstwo do Laodycei” z Objawienia 3. Poprzednio rozumiano, że rada ta odnosi się do tych wyznawców adwentu, którzy nie postępowali w świetle trzeciego anioła, a którzy zorganizowali się w inny zbór, gwałtownie sprzeciwiając się prawdzie o sabacie. Teraz ujrzeli siebie jako “letnich” i dostrzegli potrzebę zastosowania się do rady Prawdziwego Świadka. Przez dwa lata lub dłużej wyznawcy byli mocno poruszeni tym poselstwem, spodziewając się, że poprowadzi ich ono prosto do głośnego wołania trzeciego anioła. Żarliwe poselstwa zawarte w “Świadectwach” dotyczące tego ruchu, można zrozumieć lepiej posiadając pewną wiedzę na temat tego zła. S1 6.5

Był to czas dyskusji i debat. Wielu z naszych kaznodziejów było wzywanych do dyskusji na temat sabatu i innych prawd, a niektórzy stawali się nawet agresywni w tych debatach. Sytuacja wołała o radę z nieba. Jeden z naszych wybitnych kaznodziejów, Moses Hull, zaangażował się w debaty ze spirytystami, początkowo na ich wyzwanie, potem na swoje. W rezultacie tego poważnego posunięcia został zagarnięty przez labirynty spirytyzmu. To właśnie wówczas pani White opublikowała swoje “Wiadomości do starszego Hull”, publikując listy, które zostały do niego napisane przez wcześniejszych kilka lat, które — gdyby ich posłuchał — uratowałyby go od rozbicia i utraty wiary. S1 7.1

Były to lata, kiedy podjęto kroki organizacyjne. Przeciwko ruchowi stały obawy niektórych osób, które przeszły przez doświadczenie poselstwa drugiego anioła, że organizacja zboru jest znakiem “Babilonu”. Kwestia organizacji, tak jak ją przedstawiono i dyskutowano wśród braci, ukazuje się jasno w wielu przekazach danych zborowi przez E. G. White. A kiedy w 1860 roku zorganizowano pracę wydawniczą i kiedy po wielu dyskusjach i pytaniach przyjęto nazwę Adwentystów Dnia Siódmego okazało się, że ten ruch i sama jego nazwa jest zgodna z wolą Bożą. S1 7.2

Natychmiast po ostatnich krokach w porządkowaniu zboru naznaczonych zorganizowaniem Generalnej Konferencji w maju 1863 roku, nadeszła pamiętna wizja w Otsego w czerwcu kiedy to E. G. White otrzymała zasady tego co zostało nazwane “reformą zdrowia” z objawieniem związku między posłuszeństwem wobec praw zdrowia i kształtowaniem charakteru koniecznego dla przystosowania członków zboru do przeniesienia do nieba. Ściśle z tym związana była reforma ubioru. Dwa lata później została udzielona rada, że “powinniśmy posiadać własne sanatorium” co doprowadziło do założenia Instytutu Reformy Zdrowia, co do którego otrzymaliśmy wiele rad. Kiedy poszliśmy za tym światłem, instytucja ta rozwijała się, aż stała się jedną z najlepszych tego rodzaju na świecie. W okresie objętym niniejszym tomem jasno zostały wyłożone zasady, które doprowadziły do osiągnięcia tego sukcesu. W tym okresie również zajęto się problemami wojny domowej, jako że Adwentyści Dnia Siódmego stanęli przed koniecznością określenia swojego stanowiska w stosunku do rządów cywilnych w czasie wojny. S1 7.3

Na stronach tych podkreślano również mocno znaczenie domu w budowaniu chrześcijańskiego charakteru oraz odpowiedzialności rodziców jak również przekazano wiele poważnych poselstw, szczególnie ważnych dla młodzieży. S1 8.1

Poza specyficznymi sprawami, które były ściśle związane z ruchami tego czasu, znajdowało się tam również wiele rad i napomnień natury ogólnej dotyczących dyscypliny w zborze i przygotowania się na przemienienie. Był to ważny okres w rozwoju powstałego zboru a “Świadectwa” i rady tam zawarte wywarły nań duży kształtujący wpływ. S1 8.2

Członkowie Zarządu Ellen G. White Publikations