Biblijny komentarz

4 Mojżeszowa 12,3

Mojżesz przewyższał wszystkich władców

Mojżesz przewyższał mądrością i prawością wszystkich władców i zarządców ziemi. Jednakże człowiek ten nie domagał się dla siebie żadnych zaszczytów, lecz prowadził lud do Boga, jako do Źródła wszelkiej mocy i mądrości. Gdzie teraz wśród ludzi tego wieku można odnaleźć taki charakter? Ci, którzy z lekceważeniem wypowiadają się o Zakonie Bożym, znieważają Boga, rzucając tym samym cień na ten najbardziej szlachetny charakter, jaki kiedykolwiek mógł być prezentowany w dziejach ludzkości. — The Signs of the Times, 21 października 1886, przedrukowany z The Review and Herald, 14 września 1886. BK 46.7

(2 Mojżeszowa 18,13) — Mojżesz natychmiast potrafił wydać osąd

Mojżesz był pokornym człowiekiem; Bóg nazwał go najpokorniejszym człowiekiem na ziemi. Był wspaniałomyślny, szlachetny, zrównoważony; nie był ułomny, a jego zalety i zdolności były w pełni rozwinięte. Z powodzeniem napominał bliźnich, gdyż jego własne życie było żywym świadectwem tego, czym może być i co może osiągnąć człowiek, jeżeli jego pomocnikiem jest Bóg; wówczas może też uczyć innych, jakimi mają być i czego Bóg od nich wymaga. Przemawiając z głębi serca, dosięgał serc. Był skończonym mędrcem, a mimo to prostolinijny jak dziecko i otwarty dla wzajemnego zrozumienia i okazywania wspólnych uczuć. Obdarzony genialną intuicją, mógł natychmiast określać potrzeby tych, którzy go otaczali oraz rzeczy i okoliczności, które były w złym stanie i wymagały natychmiastowej interwencji; tych rzeczy nigdy nie zaniedbywał. — Manuscript 24, 1887. BK 47.1

Najpokorniejszy człowiek

Mojżesz był najznamienitszym człowiekiem, jaki kiedykolwiek stał na czele ludu Bożego. Był wielce poważany przez Boga, nie ze względu na doświadczenie, jakie nabył na dworze egipskim, lecz dlatego, że był najpokorniejszym człowiekiem. Bóg rozmawiał z nim twarzą w twarz tak, jak człowiek rozmawia z przyjacielem. Kto chce znaleźć u Boga uznanie musi być pokornym człowiekiem. Ci, którzy pracują w dziele Bożym, przede wszystkim muszą się wyróżniać pokorą. Jezus mówiąc o pokornym człowieku, powiedział, że można mu zaufać; powiedział, że przez niego może się objawić światu. Taki nie doda do szaty żadnej nitki samolubstwa. Jemu objawię samego Siebie tak, jak nie objawiłem się światu. — Manuscript 165, 1899. BK 47.2