Biblijny komentarz

2 Koryntian 3,14.16

Śmierć Chrystusa usunęła zasłonę

Śmierć Jezusa mająca na celu zbawienie człowieka, usunęła zasłonę i oświeciła cały porządek żydowskiego systemu religijnego na setki lat wstecz. Bez śmierci Jezusa, cały ten system byłby bez znaczenia. Żydzi odrzucając Jezusa spowodowali, że cały ich religijny system stał się dla nich niezrozumiały, niewytłumaczalny i niepewny. Oni przywiązywali do cieniowych ceremonii i symboli — wskazujących na prawdziwy Wzorzec — taką wagę, jak do Zakonu dziesięciu przykazań, który nie tylko, że nie był cieniem, ale był rzeczywistością i wieczny jak tron Jahwe. Śmierć Jezusa wywyższyła żydowski system symboli i obrządków, i pokazała, że były one ustanowione przez Boga a celem ich było zachowanie żywej wiary w sercach Jego ludu. — The Review and Herald, 6 maja 1875. BK 373.2

(Hebrajczyków 12,2; patrz komentarz EGW do Psalmów 19,14; Rzymian 8,29; Efezjan 4,20-24; Kolosan 3,10; Objawienie 7,4-17) — Niezrównany urok Jezusa

Patrz na Chrystusa, przyglądaj się przyciągającemu urokowi Jego charakteru, a tak czyniąc, będziesz przemieniany na Jego podobieństwo. Gdy wiarą będziemy patrzeć poza piekielny cień szatana, mgła, która powstaje między Chrystusem a duszą, zostanie usunięta i wówczas dostrzeżemy chwałę Boga w Jego Zakonie i sprawiedliwość Chrystusa. BK 373.3

Szatan pragnie zasłonić Jezusa przed naszym wzrokiem, usunąć Jego światło, gdyż nawet przez jedno przelotne spojrzenie na Jego chwalę, bywamy przyciągani do Niego. Grzech zakrył przed nami niezrównany urok Jezusa; uprzedzenie, samolubstwo, samousprawiedliwienie i namiętności tak bardzo oślepiają nasze oczy, że nie możemy dostrzec Zbawiciela. Ach, gdybyśmy wiarą przybliżyli się do Boga, objawiłby nam Swoją chwałę, którą jest Jego charakter, a wtedy sercem i ustami ludzie wielbiliby Boga. Wtedy też, przez ustanie grzeszenia przeciwko Bogu oraz wypowiadania słów niewiary i wątpliwości, na zawsze zaprzestalibyśmy oddawać chwałę szatanowi. Dlatego też nie powinniśmy już dłużej potykać się, narzekać, szemrać i oblewać ołtarz Boży naszymi łzami. — Manuscript 16, 1890. BK 373.4

(1 Mojżeszowa 5,24; Efezjan 4,13.15) — Jesteśmy zbyt przyziemni

To Duch Święty, Pocieszyciel, o którym Jezus mówił, że ześle Go na ziemię, zmieni nasz charakter na obraz Chrystusa, a gdy to zostanie dokonane, odzwierciedlać będziemy chwałę Pana. To znaczy, że charakter tego, kto będzie wpatrywał się w Chrystusa, stanie się tak bardzo podobny do Niego, że ktoś obserwując go, będzie widział, że ów charakter Chrystusa odbija się w nim, niczym w lustrze. Niedostrzegalnie dla nas samych, dzień po dniu będziemy odchodzić od naszych dróg i naszej woli a przyjmować drogi i wolę Chrystusa, przez co będziemy przemieniani w podobieństwo Jego miłego charakteru. W ten sposób będziemy wzrastać w Chrystusie i nieświadomie odbijać Jego obraz. BK 373.5

Wyznawcy chrześcijaństwa są zbyt przyziemnymi. Ich wzrok ukierunkowany jest jedynie na ziemskie rzeczy a ich umysły zatrzymują się na tym, co znajduje się przed ich oczyma. Ich religijne doświadczenie często jest płytkie i niezadowalające, a ich słowa są próżne i bezwartościowe. Jakże więc mogą odbijać obraz Chrystusa? Jak mogą wysyłać jasne promienie Słońca Sprawiedliwości do wszystkich ciemnych miejsc na ziemi? Być chrześcijaninem, to być podobnym do Chrystusa. BK 374.1

Enoch zawsze miał przed sobą Pana a Natchnione Słowo mówi, że “chodził z Bogiem.” Przyjął Chrystusa jako swego stałego towarzysza. Był w świecie i spełniał obowiązki wobec świata, lecz stale był pod wpływem Jezusa. Odzwierciedlał charakter Jezusa, objawiając takie same zalety: dobroć, miłosierdzie, czułe współczucie, litość, wyrozumiałość, łagodność, pokorę i miłość. Jego codzienny związek z Chrystusem przemienił go w obraz Tego, z którym był tak głęboko związany. Dzień po dniu odchodził od swoich dróg, a w swoich myślach i odczuciach wzrastał na boskich i niebiańskich drogach Chrystusa. Stale dopytywał się, jaka jest droga Pańska? Nieustannie wzrastał i miał społeczność z Ojcem i Synem. To jest prawdziwe uświęcenie. — The Review and Herald, 28 kwietnia 1891. BK 374.2

Widzieć Chrystusa przez studiowanie Jego życia

[Cyt. 2 Koryntian 3,18.] Wpatrywanie się w Jezusa, oznacza studiowanie Jego życia, przekazanego nam w Jego Słowie. Mamy poszukiwać Prawdy niczym ukrytego skarbu. Musimy skupić nasz wzrok na Chrystusie. Przyjmując Go jako naszego osobistego Zbawiciela, otrzymujemy odwagę do przystąpienia do tronu łaski. Przez wpatrywanie się, dostępujemy przemiany, moralnie upodabniamy się do Tego, który jest doskonały w charakterze. Przyjmując Jego przypisaną sprawiedliwość, stajemy się podobni do Niego poprzez przemieniającą moc Ducha Świętego. W ten sposób obraz Jezusa jest pielęgnowany i zniewala całą istotę. — Manuscript 148, 1897. BK 374.3

Usiłujcie stać się podobnymi do Chrystusa

Gdy poszukiwacz Prawdy wpatruje się w Chrystusa, by stać się podobnym do Niego, wtedy zobaczy doskonałe zasady Zakonu Bożego i odczuwa niezadowolenie z wszystkiego, co nie jest doskonałe. Ukrywając swoje życie w życiu Chrystusa, widzi, że święty Zakon Boży jest objawiony w charakterze Jezusa i coraz bardziej i więcej stara się być podobnym do Niego. Stale musi spodziewać się walki, ponieważ kusiciel widzi, że traci jednego ze swoich poddanych. Walka ta będzie się toczyć ze [złymi] cechami, które szatan spotęgował [w nas] ku swojej korzyści. Człowiek widzi, że musi walczyć przeciwko obcej mocy, która przeciwna jest idei osiągnięcia obiecanej przez Chrystusa doskonałości. [Widzi też], że w Chrystusie jest zbawiająca moc, dająca mu zwycięstwo w tej walce. Jeżeli więc przyjdzie do Niego z prośbą o łaskę i siły, Zbawiciel posili go i dopomoże mu. — Manuscript 89, 1903. BK 374.4

Oczyszczenie moralnej atmosfery

Gdy Chrystus jest bardziej miłowany niż własne “ja”, wtedy w wierzącym odbija się piękny obraz Zbawiciela... BK 374.5

Póki własne “ja” nie zostanie złożone na ołtarzu, Chrystus nie może odbijać się w charakterze. Gdy własne “ja” zostanie pogrzebane a Chrystus zajmie tron w sercu, wtedy nastąpi objawienie zasad, które oczyszczą moralną atmosferę panującą wokół duszy. — Letter 108, 1899. BK 374.6

Zanik ludzkich wypaczonych rysów

Duch Święty jest powstrzymywany przed uformowaniem i ukształtowaniem serca i umysłu dlatego, że ludzie mniemają, iż sami najlepiej wiedzą, jak uformować swoje charaktery. Myślą, że bezpiecznie mogą kształtować swoje charaktery według swego własnego modelu. Ale jedyny bezpieczny wzór dla człowieka, według którego powinien być on kształtowany, to charakter Jezusa. Ci, którzy wpatrują się w Zbawiciela, są przemieniani z chwały w większą chwałę. Gdy ludzie zgadzają się na poddanie pod wolę Chrystusa, stają się uczestnikami Bożej natury a ich ludzkie, wypaczone rysy znikają. Jeżeli jednak decydują się na zatrzymanie swoich wypaczonych rysów i nieprzyjemnych cech charakteru, wówczas bierze ich w swe posiadanie szatan, nakłada im swoje jarzmo i używa do swojej służby. Używa ich talentów dla osiągnięcia swoich samolubnych celów i powoduje, że stając się tak nieprzyjemnym przykładem, są hańbą dla dzieła Bożego. — Manuscript 102, 1903. BK 374.7

(Pieśń nad pieśniami 5,10.16; Hebrajczyków 12,2) — Przybliżać się do doskonałego Wzoru

Jeśli ktoś zapozna się z historią Odkupiciela, odkryje w sobie poważne wady i stwierdzi, że jego brak podobieństwa do Chrystusa jest tak wielki, iż odczuwa potrzebę radykalnych zmian w swoim życiu. Stale studiuje i pragnie stać się podobnym do swego wielkiego Wzoru. Z zapałem dąży do tego, aby posiąść ducha swego umiłowanego Mistrza. Przez “patrzenie na Jezusa, sprawcę i dokończyciela wiary”, zostaje przemieniony w ten sam obraz. BK 375.1

Nie przez odwracanie wzroku od Niego stajemy się naśladowcami życia Jezusa, ale przez rozmawianie o Nim, przez zastanawianie się nad Jego doskonałością, przez dążenie do oczyszczenia nawyków i uszlachetnienia charakteru, przez wysiłki, przez wiarę i miłość oraz poważne i wytrwałe starania przybliżenia się do doskonałego Wzoru. Poznając Chrystusa — Jego słowa, zwyczaje, Jego pouczające nauki — zapożyczamy cnoty tego charakteru, który tak gruntownie studiujemy i zostajemy przepojeni duchem, którym się zachwycamy. Jezus stał się dla nas “zacniejszy nad innych dziesięć tysięcy”, ten Jeden nad wszystkich “pożądany”. — The Review and Herald, 15 marca 1887. BK 375.2

Chrystus wyryje Swój obraz na duszy

Gdy dusza doprowadzona jest do ścisłego związku z wielkim Autorem Światła i Prawdy, wówczas wywołuje to na niej ogromne wrażenie i objawia ona prawdziwą postawę przed Bogiem. Wtedy też umiera w niej własne “ja”, upada pycha, a Chrystus głęboko kreśli w jej duszy Swój własny obraz. — Manuscript 1a, 1890. BK 375.3