Biblijny komentarz

2 Mojżeszowa 20,1-17

(Nehemiasza 9,6-15) — Ojciec stał przy boku Syna ogłaszającego Zakon

Gdy był ogłaszany Zakon, Pan, Stwórca niebios i ziemi, stał u boku Swojego Syna będąc ukryty w ogniu i dymie na górze. Tam Zakon nie był po raz pierwszy podany. Jednak tam został ogłoszony, by dzieci Izraela, uwikłane w służbę bałwochwalczą w Egipcie, która spowodowała odstępstwo, mogly sobie przypomnieć tę okoliczność oraz zastanowić się i zrozumieć, na czym polega prawdziwe wielbienie Jahwe. — The Signs of the Times, 15 października 1896. BK 35.9

Adam i Ewa znali Zakon

Adam i Ewa przy swoim stworzeniu otrzymali poznanie Zakonu Bożego. Został on wyciśnięty w ich sercach i zrozumieli jego wymagania. — Manuscript 99, 1902. BK 36.1

Zakon Boży istniał już przed stworzeniem człowieka. Był on dostosowany do świętych istot; nawet aniołowie znajdowali się pod jego przewodnictwem. Po upadku, zasady sprawiedliwości pozostały nie zmienione. Nic nie zostało odjęte od Zakonu, żadna z jego świętych reguł nie mogła być udoskonalona. Tak, jak Zakon istniał od początku, tak też będzie istniał przez wszystkie wieki. Psalmista powiedział: “Od dawna wiem o przykazaniach Twoich, że ustanowiłeś je na wieki”. Psalmów 119,152. — The Signs of the Times, 15 kwietnia 1886. BK 36.2

Zakon stanowi o świętym porządku istot

Sabat czwartego przykazania został wprowadzony w Edenie. Po tym, jak Bóg stworzył świat i człowieka, ustanowił dla niego Sabat. Po upadku Adama w grzech nic nie zostało odjęte z Zakonu Bożego. Zasady dziesięciu przykazań istniały już przed upadkiem i swym charakterem stanowiły o świętym porządku istot. Po upadku, zasady tych przykazań nie zostały zmienione, lecz zostały poszerzone o dodatkowe przykazania, aby wyjść naprzeciw człowiekowi w jego upadłym stanie. — Spiritual Gifts III, 295. BK 36.3

Słowne ujęcie [Zakonu] dla upadłych istot

Zakon Jahwe wywodzący się od czasów stworzenia oparty jest na dwóch wielkich zasadach: “Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej i z całej myśli swojej i z całej siły swojej” oraz “Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego. Innego przykazania, większego ponad te, nie masz.” Te dwie wielkie zasady obejmują: pierwsze cztery przykazania, które wskazują na obowiązek człowieka wobec Boga, a pozostałych sześć wskazuje na obowiązek człowieka wobec bliźnich. Zasady te zostały bardziej dobitnie przedstawione człowiekowi po jego upadku i wypowiedziane do upadłych istot. Konieczność ta zaszła z powodu zaślepienia umysłu ludzkiego przez przestąpienie [Zakonu]. — The Signs of the Times, 15 kwietnia 1875, przedrukowany z The Review and Herald, 3 maja 1875. BK 36.4

Zakon istniał już przed stworzeniem człowieka, gdyż w przeciwnym razie Adam nie mógłby zgrzeszyć. Po przestępstwie Adama zasady Zakonu nie zostały zmienione lecz dokładnie sprecyzowane i wypowiedziane do człowieka w jego upadłym stanie. Chrystus w porozumieniu ze swoim Ojcem ustanowił system poświęconych ofiar; śmierć, zamiast natychmiast dosięgnąć przestępcę, została przeniesiona na ofiarę, która symbolizowała tę wielką i doskonałą ofiarę Syna Bożego. — The Signs of the Times, 14 marca 1878. BK 36.5

Przepisy stały na straży Dekalogu

Z powodu nieustannych przestępstw, Zakon moralny został powtórzony na górze Synaj w obliczu groźnego majestatu. Chrystus podał Mojżeszowi przepisy religijne mające kierować codziennym życiem. Te ustawy zostały wyraźnie dane po to, aby stały na straży dziesięciu przykazań. To nie były ustawy cieniowe, które miały przestać obowiązywać wraz ze śmiercią Chrystusa. One obowiązują człowieka przez wszystkie wieki, aż do czasów ostatecznych. Te ustawy podkreślały i wywyższały moc Zakonu moralnego oraz bezspornie wyjaśniały i precyzowały Zakon. — The Signs of the Times, 15 marca 1875, przedrukowany z The Review and Herald, 3 maja 1875. BK 36.6

(Izajasza 58,13-14) — Każdy szczegół Zakonu wskazywał na Boży charakter

Bóg niebios dał błogosławieństwo tym, którzy zachowują przykazania Boże. Czy mamy okazać się szczególnym ludem Bożym, czy też mamy deptać Zakon Boży i głosić, że on więcej nie obowiązuje? Gdyby tak było, wówczas Bóg usunąłby z niego samego Siebie. W Zakonie każdy szczegół jest elementem charakteru nieskończonego Boga. — Manuscript 12, 1894. BK 36.7

Zakon demaskuje najmniejszy grzech

Bóg dał Swój Zakon po to, żeby regulował postępowanie narodów, rodzin i pojedynczych ludzi. Nie ma ani jednego niegodziwca, którego złe czyny — najmniejsze czy najbardziej skryte — uszłyby uwadze i potępieniu przez Zakon. — Manuscript 58, 1897. BK 36.8

Obwieszczenie świętości

Głównym tematem ostatniego poselstwa łaski, które ma być ogłoszone światu, jest nasz obowiązek posłuszeństwa wobec Zakonu. Zakon Boży nie jest rzeczą nową. On nie jest świętością stworzoną, lecz Świętością ogłoszoną. Jest kodeksem zasad, wyrażających łaskę, dobroć i miłość. Przedstawia upadłej ludzkości charakter Boga i jasno określa wszystkie obowiązki człowieka. — Manuscript 88, 1897. BK 37.1

(Jana 14,15) — Dziesięć Przykazań — Dziesięć Obietnic

Dziesięć przykazań, “ty będziesz i ty nie będziesz”, stanowi dla nas dziesięć obietnic, jeśli będziemy posłuszni Zakonowi rządzącemu całym Uniwersum. “Jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie.” Oto sedno i podstawa Zakonu Bożego. Są w nim wyraźnie określone warunki zbawienia dla każdego syna i córki Adama. — Manuscript 41, 1896. BK 37.2

Dziesięć świętych przykazań wypowiedzianych przez Chrystusa na górze Synaj są objawieniem charakteru Boga i ogłaszają światu fakt, że On sprawuje jurysdykcję nad całym ludzkim dziedzictwem. To Prawo dziesięciu przepisów jest Prawem największej miłości okazanej człowiekowi i równocześnie jest głosem z nieba, który obiecuje duszy: “Zachowuj je, a nie wpadniesz pod władzę i kontrolę szatana.” W tym Zakonie nie ma niczego negatywnego, chociażby niektórym mogło się tak wydawać. On mówi: Czyń i żyj! — Letter 89, 1898. BK 37.3

(Rzymian 12,1; 2 Piotra 1,4) — Mur ochronny

W dziesięciu przykazaniach, Bóg ustanowił prawa Swojego Królestwa. Jakiekolwiek naruszenie prawa natury jest naruszeniem Zakonu Bożego. BK 37.4

Pan dał Swoje święte przykazania dla stworzonych przez Siebie istot, aby były dla nich murem ochronnym. Ci, którzy będą strzec się przed skalaniem żądzą i namiętnościami, mogą stać się uczestnikami boskiej natury. Ich zrozumienie i postrzeganie będzie jasne. Będą wiedzieć, jak zachować w dobrej kondycji swoje władze umysłowe, by móc je poświęcić służbie Bogu. Wtedy Pan może ich użyć, gdyż rozumieją słowa wielkiego apostoła: “Wzywam was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza”. — Manuscript 153, 1899. BK 37.5