Biblijny komentarz

Dzieje Apostolskie 1,9-11

(Łukasza 24,50-51) — Pełnia chwały wniebowstąpienia została zasłonięta

Najbardziej wartościowym faktem dla uczniów Jezusa podczas Jego wniebowstąpienia, było to, że ich boski Nauczyciel odszedł od nich do nieba w widzialny sposób... BK 321.8

Uczniowie nie tylko widzieli Pana wstępującego do nieba, ale otrzymali także świadectwo aniołów, że On poszedł zająć miejsce na tronie Swego niebiańskiego Ojca. Ostatnim wspomnieniem uczniów było to, że ich Pan był współczującym Przyjacielem i uwielbionym Odkupicielem. Mojżesz zakrywał swoją twarz aby ukryć chwałę Zakonu, odbijającą się od jego twarzy; tak samo chwała wstępującego Jezusa była zasłonięta przed ludzkim wzrokiem. Blask niebiańskiego orszaku i otwarcie wspaniałych bram Bożych, witających Go, nie były dostrzegalne dla śmiertelnego wzroku. BK 321.9

Gdyby wniebowstąpienie Jezusa zostało objawione uczniom w całej jego niewymownej chwale, wówczas nie mogliby znieść tego widoku. Zobaczyliby miriady aniołów i usłyszeliby ogromne wybuchy triumfu spoza murów nieba, gdy zostały podniesione bramy wieczności. Kontrast między tą chwałą a ich życiem w świecie utrapienia byłby tak wielki, że nie byliby zdolni do ponoszenia trudów ich ziemskiego życia, ani też przygotowani do odważnego i wiernego wykonywania poleceń, danych im przez Zbawiciela. Nawet posłany im Pocieszyciel — Duch Święty, nie mógłby być właściwie doceniony i nie mógłby wystarczająco posilić ich serc, aby mogli znieść hańbę, obelgi, uwięzienie, a gdy zajdzie potrzeba i śmierć. BK 322.1

Ich zmysły nie mogły zostać oślepione niebiańską chwałą, gdyż straciliby z oczu charakter Jezusa, który On objawił będąc tu na ziemi, a który miał być odciśnięty w ich wnętrzu. W swoich umysłach mieli zachować piękno i majestat Jego życia, doskonałą harmonię wszystkich Jego przymiotów jak i tajemnicze zjednoczenie Boskości z człowieczeństwem w Jego naturze. Dla uczniów było lepiej, aby ich ziemska znajomość ze Zbawicielem zakończona została w uroczysty, spokojny i wzniosły sposób, właśnie w taki, w jaki to nastąpiło. Dlatego też, Jego widzialne odejście ze świata, było zgodne z Jego łagodnym i cichym życiem. — The Spirit of Prophecy III, 254-255. BK 322.2

Do nieba zostało zabrane święte człowieczeństwo

Jezus wstąpił do nieba zabierając ze Sobą uświęcone, święte człowieczeństwo. Zabrał Swoje człowieczeństwo do przybytków niebiańskich i przez wieczność będzie je nosił Ten, który odkupił każdą ludzką istotę przebywającą w Bożym mieście. — The Review and Herald, 9 marca 1905. BK 322.3

(Jana 12,45; Kolosan 1,15; Hebrajczyków 1,3) — Osobisty Zbawiciel

Jezus przyszedł na ten świat jako ludzki Zbawiciel. Reprezentuje osobowego Boga. Wstąpił na wysokości jako osobowy Zbawiciel i przyjdzie znowu tak, jak wstąpił do nieba — jako Zbawiciel w osobie. — Manuscript 86, 1898. BK 322.4

(Mateusza 28,20; Jana 14,2-3; 16,24; Hebrajczyków 9,24) — Nowe spojrzenie na niebo

Jakimż źródłem radości była dla uczniów świadomość, że w niebie mają takiego Przyjaciela, który wstawia się za nimi! Dzięki widzialnemu wniebowstąpieniu Jezusa, wszystkie ich poglądy i myśli o niebie uległy zmianie. Przedtem wyobrażali sobie niebo, jako obszar o nieograniczonej przestrzeni, zamieszkały przez duchy nie posiadające ciała. Teraz niebo kojarzyło im się z Jezusem, którego umiłowali i czcili ponad wszystkich, z którym rozmawiali, podróżowali, którego dotykali — nawet Jego zmartwychwstałego ciała; który mówił im o nadziei i pocieszał ich serca, i który w czasie, gdy jeszcze słowa: “A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata” były na Jego ustach, został zabrany przez aniołów na obłoki. BK 322.5

Odtąd niebo nie mogło im się jawić jako nieokreślona, nieznana przestrzeń, pełna niepojętych duchów. Teraz patrzą na niebo jako na swój przyszły dom, gdzie przygotowane są dla nich mieszkania przez ich umiłowanego Zbawiciela. Modlitwa — odkąd była związana z ich Zbawicielem — przybrała nową formę zainteresowań. Z nowymi i porywającymi uczuciami oraz z mocnym zaufaniem, że ich modlitwy będą wysłuchane, zebrali się w górnej sali, aby posyłać swoje prośby i domagać się obietnic Zbawiciela, który przecież powiedział: “Proście, a weźmiecie, aby radość wasza była zupełna.” Zatem módlmy się w imieniu Jezusa! BK 322.6

Teraz mieli głosić Ewangelię

Chrystus w ludzkiej postaci, mąż zapoznany z ludzkimi smutkami; Chrystus poniżony, porwany bezbożnymi rękami i ukrzyżowany; Chrystus zmartwychwstały i wstępujący do nieba, do obecności Bożej, jest Obrońcą człowieka; Chrystus przyjdzie znowu z wielką mocą i chwałą na obłokach niebieskich. — The Spirit of Prophecy III, 262-263. BK 322.7