Biblijny komentarz

Mateusza 12,43-45

(Łukasza 11,24-26) — Neutralność jest niemożliwa

[Cyt. Mateusza 12,43-45.] Jezus pokazał, że neutralność w Jego służbie jest niemożliwa. Dusza nie może zadowolić się jakimkolwiek niedociągnięciem w zupełnym poświęceniu — poświęceniu myśli, mowy, ducha i każdego organu umysłu i ciała. Nie wystarczy opróżnienie naczynia; ono musi być napełnione łaską Chrystusa. — Manuscript 78, 1899. BK 246.6

(Izajasza 57,12; 2 Piotra 2,20-21) — Przekleństwo samosprawiedliwości

Upiększony dom przedstawia samousprawiedliwioną duszę. Szatan został z niej przepędzony przez Chrystusa, jednak on wraca w nadziei, że znajdzie do niej dostęp. Znajduje dom pusty, omieciony i upiększony. Jest w nim tylko samosprawiedliwość. “Wówczas idzie i zabiera z sobą siedem duchów innych gorszych niż on, i wszedłszy mieszkają tam; i bywa końcowy stan człowieka gorszy niż pierwotny.” BK 246.7

Samosprawiedliwość jest przekleństwem, jest ludzkim upiększeniem, które szatan używa ku swojej chwale. Ci, którzy upiększają swoją duszę samochwałą i schlebianiem, przygotowują drogę dla siedmiu innych duchów nieczystych, jeszcze gorszych, niż pierwszy. Nawet przy przyjmowaniu Prawdy, dusze te zwodzą same siebie, ponieważ budują na fundamencie samosprawiedliwości. Modlitwy zboru, ofiarowane Bogu, mogą być przepełnione różnymi ceremoniami, lecz kiedy są ofiarowane w [podtekście] samosprawiedliwości, nie czczą Boga. Pan oświadcza: “Ja ujawnię twoją sprawiedliwość i twoje uczynki, które ci nic nie pomogą”. Izajasza 57,12. Pomimo całego ich splendoru, pięknego wyglądu, szatan przychodzi z gromadą złych aniołów, zajmuje miejsce w duszy, by umocnić ją w samookłamywaniu siebie. Apostoł pisze: “Jeśli bowiem przez poznanie Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa wyzwoli się od brudów świata, lecz potem znowu w nie uwikłani dają im się opanować, to stan ich ostateczny jest gorszy niż poprzedni. Lepiej bowiem byłoby dla nich nie poznać drogi sprawiedliwości, niż poznawszy ją, odwrócić się od przekazanego im świętego przykazania”. 2 Piotra 2,20-21. — Manuscript 78, 1899. BK 246.8