Biblijny komentarz

Psalmów 77,7.10-12

Różne, duchowe doświadczenia Dawida

Psalmista Dawid przeżywał wiele duchowych zmian. Czasem, gdy otrzymywał widzenie o Bożej woli i Jego drogach, był wysoce podniesiony na duchu. Natomiast, z drugiej strony, gdy przyglądał się miłosierdziu Bożemu i Jego niezmiennej miłości, wszystko wydawało mu się jakby otoczone chmurą ciemności, ale poprzez tę ciemność dostrzegał atrybuty Boga, które dawały mu zaufanie i umacniały jego wiarę. Gdy rozmyślał nad trudnościami i niebezpieczeństwami życia, wówczas wszystko wydawało mu się tak ponure, że sądził, że jest opuszczony przez Boga z powodu swych grzechów. Widział swoje grzechy w tak mocnym świetle, że wykrzyknął: “Izali mię na wieki odrzuci Pan, a więcej mi już łaski nie ukaże?” (wg BG). BK 144.5

Jednak gdy płakał i modlił się, otrzymywał jasne spojrzenie na charakter i atrybuty Boga. Był wychowywany przez przedstawicieli nieba i zdecydowanie stwierdzał, że jego idea o Bożej sprawiedliwości i srogości jest przesadzona. Odrzucił więc swoje wrażenia, będące rezultatem jego chwiejności, ignorancji i słabości charakteru, które zniesławiały Boga i z odnowioną wiarą wykrzyknął: “Toć jest śmierć moja; wszakże prawica Najwyższego uczyni odmianę” (wg BG). BK 144.6

Z wielką gorliwością zaczął studiować drogi Boże, ogłoszone przez Chrystusa, gdy otoczony obłokiem chmury, przekazywał je Mojżeszowi, by wiernie zostały powtórzone całemu Izraelowi. Przywoływał w pamięci, czego dokonał Bóg, by utwierdzić lud, któremu mógłby powierzyć święte i żywotne Prawdy dla przyszłych wieków. Stwierdził, że Bóg w cudowny sposób uwolnił ponad milion ludzi; i gdy Dawid zaczął rozważać dane im Jego uroczyste przyrzeczenia i obietnice oraz zdając sobie sprawę, że one są dla wszystkich tak samo potrzebne, jak dla Izraela, wówczas przywłaszczając je dla siebie, oświadczył: “Wspominać sobie będę na sprawy Pańskie, a przypominać sobie będę dziwne sprawy Twoje, zdawna uczynione” (wg BG). BK 144.7

Wiarą uchwycił się Boga przez co został wzmocniony i posilony. Chociaż nadal uważał, że drogi Boże są okryte tajemnicą, wiedział jednak, że one są miłosierne i dobre, ponieważ tak został objawiony Mojżeszowi Jego charakter: “I zstąpił Pan w obłoku, a on stanął przy nim i wezwał imienia Pańskiego. Wtedy Pan przeszedł obok niego, a on zawołał: Panie, Panie, Boże miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność.” BK 145.1

Gdy Dawid przyswoił sobie te obietnice i przywileje, to zdecydował, że nie może już porywczo osądzać, gdyż w ten sposób staje się zniechęconym i samego siebie pogrąża w beznadziejnej rozpaczy. Jego dusza nabrała odwagi, gdy rozmyślał o głównych [cechach] charakteru Bożego, jaki zamanifestowany jest w Jego naukach, w Jego niezrównanej wielkoduszności i miłosierdziu. Wówczas też zobaczył, że dzieła i cuda Boże nie mają żadnego ograniczonego zastosowania. BK 145.2

Ale znowu zmieniło się doświadczenie Dawida. [Cyt. Psalmów 73,2-5.12.17-23.28.] — Manuscript 4, 1896. BK 145.3