Wybrane poselstwa III

Rozdział 29 — Zasady przewodnie w przestrzeganiu sabatu

Sabat znakiem lojalności dla świata — Ze słupa obłoku Jezus “rzekł (...) do Mojżesza: Powiedz synom izraelskim: Zaiste, przestrzegać będziecie sabatów moich, gdyż to jest znakiem między mną a wami po wszystkie pokolenia wasze, abyście wiedzieli, żem Ja Pan, który was poświęcam”. 2 Mojżeszowa 31,12-13. Sabat jest przyrzeczeniem danym człowiekowi przez Boga — znakiem związku istniejącego pomiędzy Stwórcą a jego stworzonymi istotami. Przez przestrzeganie pamiątki stworzenia świata w sześciu dniach i odpoczynku Stwórcy w dniu siódmym, przez zachowywanie sabatu świętym, zgodnie z jego wskazówkami, Izraelici mieli oznajmiać światu swoją lojalność wobec jedynego prawdziwego i żywego Boga, Władcy wszechświata. WP3 228.1

Przestrzegając prawdziwego sabatu, chrześcijanie mają zawsze nieść światu wierne świadectwo swojego poznania prawdziwego i żywego Boga jako różniącego się od wszelkich fałszywych bogów, ponieważ Pan sabatu jest Stwórcą niebios i ziemi, Tym, który jest wyniesiony ponad wszelkich innych bogów. WP3 228.2

“Przestrzegajcie więc sabatu, bo jest dla was święty... Sześć dni będzie się pracować, ale w dniu siódmym będzie sabat, dzień całkowitego odpoczynku, poświęcony Panu. WP3 228.3

Każdy, kto w dniu sabatu wykona jakąkolwiek pracę, poniesie śmierć. Synowie izraelscy będą przestrzegać sabatu, zachowując sabat w pokoleniach swoich jako przymierze wieczne. Między mną a synami izraelskimi będzie on znakiem na wieki, bo w sześciu dniach stworzył Pan niebo i ziemię, a dnia siódmego odpoczął i wytchnął”. Wiersze 14-17. — Manuscript 122, 1901. WP3 228.4

Początkowa rada dotycząca sabatu i dzieci — Dom Boży jest bezczeszczony i sabat naruszany przez dzieci wierzących w sabat. Biegają one wokół domu, grają, rozmawiają i okazują swoje złe usposobienia właśnie na tych spotkaniach, gdzie święci spotkali się razem, aby wysławiać Boga i oddawać mu cześć w pięknie świętości. Miejsce, które powinno być święte, gdzie powinien panować święty spokój i gdzie powinien być doskonały porządek, schludność i pokora, czynione jest zupełnym Babilonem i miejscem, gdzie panuje zamieszanie, nieporządek i niechlujstwo. To wystarczy, aby odgrodzić Boga od naszych zgromadzeń i sprawić, że jego gniew rozpali się tak, że nie będzie On miał upodobania w tym, by wychodzić z armiami Izraela do walki przeciwko naszym wrogom. WP3 228.5

Bóg nie dał zwycięstwa na spotkaniu w _____. Wrogowie naszej wiary zatriumfowali. Bóg był urażony. Jego gniew jest rozpalony na to, żeby jego dom został uczyniony podobnym do Babilonu... WP3 229.1

Ponad wszystko, zajmij się swoimi dziećmi w sabat. Nie pozwól im go naruszać, ponieważ równie dobrze możesz sam go naruszać, co pozwolić swoim dzieciom to robić. Gdy pozwalasz swoim dzieciom swawolić w sabat, Bóg patrzy na ciebie jako łamiącego przykazanie. Przestępujesz jego sabat. — Manuscript 3, 1854. WP3 229.2

Żadnego gwałtownego hałasu i zamieszania — Przyjdźcie zatem do stołu bez lekkomyślności. Gwałtowny hałas i sprzeczki nie powinny być dopuszczane w jakimkolwiek dniu tygodnia, lecz w sabat wszyscy powinni zachowywać spokój. Żadne polecenia wydawane krzykliwym tonem nie powinny być słyszane w jakimkolwiek czasie, lecz w sabat jest to całkowicie nie na miejscu. Jest to święty Boży dzień; dzień, który On oddzielił, aby upamiętnić swoje stwórcze dzieła; dzień, który poświęcił i uczynił świętym. — Manuscript 57, 1897. WP3 229.3

Szukanie naszej własnej przyjemności — Mówię do tych, którzy twierdzą, że są adwentystami dnia siódmego: Czy możecie rościć sobie prawo do pieczęci żywego Boga? Czy możecie twierdzić, że jesteście uświęceni przez prawdę? Nie daliśmy, jako lud, prymatu dla prawa Bożego tak, jak powinniśmy. Grozi nam niebezpieczeństwo czynienia naszej własnej przyjemności w dzień sabatu. — Letter 258, 1907. WP3 229.4

Nie jest to dzień na szukanie przyjemności, pływanie czy granie w piłkę — Bóg chciałby, aby wszystkie jego dary były doceniane. Wszystkie cząstki, joty i kreski mają być starannie przechowywane w pamięci i mamy starannie zapoznawać się z potrzebami innych. Wszystko co mamy z biblijnej prawdy nie jest jedynie dla naszego dobra, lecz aby przekazywać innym duszom i ma to być uzmysławiane ludzkim umysłom, a każde uprzejme słowo ma być wypowiadane po to, by przygotować drogę, by stworzyć kanał, przez który prawda popłynie w obfitych strumieniach do innych dusz. WP3 229.5

Każde działanie Chrystusa w czynieniu cudów było konieczne i miało objawić światu, że było wielkie dzieło do wykonania w dzień sabatu dla ulżenia cierpiącej ludzkości, lecz powszednia praca nie miała być wykonywana. Szukanie przyjemności, granie w piłkę, pływanie, nie było koniecznością, lecz grzesznym lekceważeniem świętego dnia uświęconego przez Jahwe. Chrystus nie czynił cudów tylko po to, by okazać swoją moc, lecz zawsze po to, aby stawić czoło szatanowi w dotykaniu cierpiącej ludzkości. Chrystus przyszedł na nasz świat, aby stawić czoło potrzebom cierpiących, których szatan zadręczał. — Letter 252, 1906. WP3 230.1

Naczynia w sabat — Polecalibyśmy wszystkim, by nie zmywali swoich naczyń w sabat, jeśli można tego uniknąć. Bóg jest hańbiony przez każdą niepotrzebną pracę wykonywaną w jego świętym dniu. Nie jest czymś niezgodnym, lecz właściwym, aby naczynia pozostawiono niezmytymi do zakończenia sabatu, jeśli może to być przeprowadzone. — Letter 104, 1901. WP3 230.2

Sabat dniem służby — Pierwszy sabat tygodnia modlitwy był dniem gorliwej aktywności. Z “Sunnyside” i szkoły, dwa zespoły i łódź zostały posłane do Dora Creek, aby przywieźć na spotkania tych, którzy nie byli w stanie iść tak daleko. Ludzie zostali poproszeni, by przynieśli swój posiłek południowy i przyszli na przygotowane spotkanie, by spędzić dzień, a oni bez skrępowania odpowiedzieli na zaproszenie. WP3 230.3

Niektórzy byli bardzo zaskoczeni, że chcieliśmy wysilić się w sabat, aby przywieźć ich na spotkanie. Byli nauczeni, że zachowywanie niedzieli w dużej mierze składało się z fizycznej bezczynności i myśleli, że ponieważ byliśmy gorliwi w sprawie zachowywania sabatu, zachowamy go zgodnie z naukami faryzeuszy. WP3 230.4

Powiedzieliśmy naszym przyjaciołom, że w sprawie zachowywania sabatu, studiowaliśmy przykład i nauki Chrystusa, którego sabaty często spędzane były w gorliwym staraniu, by uzdrawiać i nauczać, że wierzymy, iż jedna z naszych sióstr, która opiekowała się chorą rodziną, tak samo zachowywała sabat jak ten, kto prowadził dział w szkole sobotniej; że Chrystus nie mógł zadowolić faryzeuszy w swoich czasach i że nie spodziewaliśmy się, że w naszych staraniach, by służyć Panu zadowolimy faryzeuszy naszych czasów. — The Review and Herald, 18 październik 1898. WP3 230.5

Święte i świeckie zajęcia — Kapłani w świątyni wykonywali większą pracę w sabat niż w inne dni. Ta sama praca w świeckich interesach byłaby grzeszna, lecz praca kapłanów była w służbie Bogu. — Desire of Ages 285. WP3 231.1

Dalekosiężny przykład centrali kościoła — Mój umysł był obciążony w związku ze stanem zboru w tym miejscu... Była wielka potrzeba podniesienia standardu w tym miejscu pod wieloma względami, zanim właściwy i zbawienny wpływ będzie mógł popłynąć na inne miejsca. Gdy prawda była tu przedstawiona, zabrała osoby ze świata i z kościołów, łącząc ich razem w charakterze zboru, lecz nie wszyscy, którzy wyznali, że wierzą w prawdę są przez nią uświęceni... WP3 231.2

Bóg wzywa pracowników w tej misji, aby podnieśli standard i wykazali swój szacunek dla jego wymagań przez poważanie sabatu... Z tego miejsca rozsyłane są publikacje, a pracownicy wychodzą, aby głosić przykazania Boże, i rzeczą największej wagi jest to, aby przez ten zbór wywierany był właściwy wpływ, zarówno przez zasadę, jak i przykład. Standard nie może być umieszczany tak nisko, aby ci, którzy przyjmują prawdę, przestępowali przykazania Boże, podczas gdy twierdzą, że są im posłuszni. Lepiej, daleko lepiej byłoby pozostawić ich w ciemności, dopóki nie będą mogli przyjąć prawdy w jej czystości. WP3 231.3

Adwentyści dnia siódmego są obserwowani — Są tacy, którzy obserwują ten lud, aby zobaczyć, jaki wpływ wywiera na nich prawda. Synowie tego świata są przebieglejsi w rodzaju swoim od synów światłości; gdy przedstawione są im wymagania czwartego przykazania, patrzą, żeby zobaczyć, jak jest ono traktowane przez tych, którzy twierdzą, że są mu posłuszni. Studiują życie i charakter jego zwolenników, aby dowiedzieć się, czy postępują oni w zgodzie ze swoim wyznaniem wiary, a ukształtowane w ten sposób opinie na wielu w bardzo dużej mierze wpływają za przyjęciem lub odrzuceniem prawdy. Jeśli ten lud dostosuje swoje życie do standardu Biblii, będą rzeczywiście światłością świata, miastem położonym na górze. — Manuscript 3, 1885. WP3 231.4

Znaczenie i chwała sabatu — Wczoraj [10 sierpień 1851], czyli w sabat, mieliśmy słodki, chwalebny czas. Pan spotkał się z nami i chwała Boża została na nas wylana i zostaliśmy skłonieni do radowania się i wysławiania Boga za jego niezmierną dobroć wobec nas... Zostałam zabrana w widzenie... WP3 231.5

Widziałam, że zaledwie niewiele rozumieliśmy i uświadamialiśmy sobie znaczenie sabatu, wobec tego, jak jeszcze powinniśmy uświadomić sobie i poznać jego znaczenie i chwałę. Widziałam, że nie wiedzieliśmy, czym jeszcze było wzniesienie się ponad wyżyny ziemi i bycie nakarmionym dziedzictwem Jakuba. Gdy jednak ochłoda i późny deszcz przyjdą od obliczności Pańskiej i chwały mocy jego, poznamy, co to znaczy być nakarmionym dziedzictwem Jakuba i wznieść się ponad wyżyny ziemi. Bardziej ujrzymy wtedy sabat w jego znaczeniu i chwale. Nie ujrzymy go jednak w całej jego chwale i znaczeniu, dopóki przymierze pokoju nie zostanie z nami zawarte na głos Boży, a perłowe bramy Nowego Jeruzalem nie otworzą się i nie zakołyszą na swoich lśniących zawiasach i nie zabrzmi zadowolony i uradowany głos uroczego Jezusa, głębszy niż jakakolwiek muzyka, która kiedykolwiek wpadła w śmiertelne ucho, nakazujący nam wejść. [Widziałam], że mieliśmy pełne prawo w tym mieście, ponieważ zachowaliśmy przykazania Boże, a niebo, słodkie niebo jest naszym domem, ponieważ zachowujemy przykazania Boże. — Letter 3, 1851. WP3 231.6