Wybrane poselstwa III

Rozdział 22 — Uwydatnianie tematu zbawienia (1890-1908)

Zapewnienie zbawienia — Pokuty, umartwianie ciała, nieustanne wyznanie grzechu bez szczerej skruchy; posty, święta i zewnętrzne obrzędy niepołączone z prawdziwym oddaniem — to wszystko nie ma jakiegokolwiek znaczenia. Ofiara Chrystusa jest wystarczająca; On złożył całkowitą, skuteczną ofiarę Bogu; a ludzki wysiłek bez zasług Chrystusa jest bezwartościowy. Nie tylko hańbimy Boga, obierając taki sposób postępowania, ale też niszczymy naszą obecną i przyszłą użyteczność. Niedocenienie wartości ofiary Chrystusa ma upadlający wpływ; niweczy nasze oczekiwania i sprawia, że zawodzimy, jeśli chodzi o nasze przywileje; prowadzi nas do przyjęcia niezdrowych i niebezpiecznych teorii dotyczących zbawienia, które zostało dla nas nabyte za nieskończoną cenę. Plan zbawienia nie jest rozumiany jako coś, przez co boska moc zostaje przyniesiona człowiekowi, aby jego ludzki wysiłek mógł być całkowicie uwieńczony powodzeniem. WP3 170.1

Dostąpienie przebaczenia w sposób, w jaki Chrystus przebacza, to nie tylko uzyskanie odpuszczenia, ale doznanie odnowienia w duchu naszego umysłu. Pan mówi: “I dam wam serce nowe”. Obraz Chrystusa ma zostać wyciśnięty na samym umyśle, sercu i duszy. Apostoł mówi: “Ale my jesteśmy myśli Chrystusowej”. 1 Koryntian 2,16. Bez procesu przemiany, do którego może dojść jedynie dzięki boskiej mocy, pierwotne skłonności do grzechu pozostawione są w sercu w całej swej sile, by wykuwać nowe łańcuchy, by narzucać niewolę, która nigdy nie może zostać złamana ludzką mocą. Ludzie nie mogą jednak nigdy wejść do nieba ze swoimi starymi smakami, upodobaniami, bożkami, poglądami i teoriami. Niebo nie byłoby dla nich miejscem radości, ponieważ wszystko stałoby w kolizji z ich smakami, apetytami i upodobaniami, i byłoby boleśnie przeciwne ich naturalnym i kultywowanym cechom charakteru. WP3 170.2

Szczęście jest rezultatem świętości i zgodności z wolą Bożą. Ci, którzy mają być świętymi w niebie, muszą najpierw być świętymi na ziemi, ponieważ kiedy opuścimy tę ziemię, zabierzemy nasze charaktery ze sobą, a będzie to po prostu zabraniem z nami pewnych pierwiastków nieba udzielonych nam dzięki sprawiedliwości Chrystusa. — The Review and Herald, 19 sierpień 1890. WP3 171.1

Usprawiedliwienie i uświęcenie osiągnięte przez wiarę (1890) — Gdy przez skruchę i wiarę przyjmujemy Chrystusa jako naszego Zbawiciela, Pan przebacza nasze grzechy i daruje karę nakazaną za przestępstwo prawa. Grzesznik stoi wtedy przed Bogiem jako sprawiedliwa osoba; zostaje obdarzony przychylnością Nieba i przez Ducha ma społeczność z Ojcem i Synem. WP3 171.2

Istnieje wtedy jeszcze inne dzieło do wykonania, a jest to dzieło o charakterze postępowym. Dusza ma zostać uświęcona przez prawdę. A ma to zostać osiągnięte także przez wiarę, ponieważ jedynie łaska Chrystusa, którą przyjmujemy przez wiarę, może przekształcić charakter. WP3 171.3

Rzeczą ważną jest, abyśmy wyraźnie rozumieli naturę wiary. Jest wielu takich, którzy wierzą, że Chrystus jest Zbawicielem świata, że ewangelia jest prawdziwa i objawia plan zbawienia, a mimo to nie posiadają zbawiającej wiary. Są intelektualnie przekonani o prawdzie, ale to nie wystarczy; aby być usprawiedliwionym grzesznik musi mieć tę wiarę, która przywłaszcza sobie zasługi Chrystusa dla swojej własnej duszy. Czytamy, że diabły “wierzą i drżą”, lecz ich przekonanie nie przynosi im usprawiedliwienia, również przekonanie tych, którzy wyrażają jedynie intelektualną akceptację dla prawd Biblii nie przyniesie im korzyści zbawienia. Przekonanie to nie sięga zasadniczej kwestii, ponieważ prawda nie angażuje serca ani nie przekształca charakteru. WP3 171.4

W prawdziwej, zbawiającej wierze jest zaufanie do Boga przez wierzenie w wielką pojednawczą ofiarę złożoną przez Syna Bożego na Kalwarii. W Chrystusie usprawiedliwiony wierzący ogląda swoją jedyną nadzieję i wybawiciela. Przekonanie może istnieć bez zaufania, lecz pewność zrodzona z zaufania nie może istnieć bez wiary. Każdy grzesznik przywiedziony do poznania zbawiającej mocy Chrystusa, będzie okazywał to zaufanie w większym stopniu w miarę, jak robi postępy w doświadczeniu. — The Signs of the Times, 3 listopad 1890. WP3 171.5

Odpieranie pokusy (1891) — Wielu wydaje się sądzić, że rzeczą niemożliwą jest nie upaść pod wpływem pokusy, że nie mają siły zwyciężyć i grzeszą przeciwko Bogu swoimi ustami, wypowiadając słowa zniechęcenia i zwątpienia zamiast wiary i odwagi. Chrystus był kuszony we wszystkim podobnie jak my, a jednak bez grzechu. Powiedział: “Idzie książę świata tego, a we mnie nic nie ma”. Co to znaczy? To znaczy, że książę zła nie mógł znaleźć w Chrystusie żadnego dogodnego gruntu dla swojej pokusy; i tak też może być z nami. — The Review and Herald, 19 maj 1891. WP3 171.6

Doskonałość nie osiągnięta przez jeden skok (1891) — Wyglądamy poza czas; wyglądamy ku wieczności. Staramy się żyć w taki sposób, aby Chrystus mógł powiedzieć: “Dobrze, sługo dobry i wiemy”. Żyjmy, każdy z nas, w ten sposób. Możemy popełniać błędy, możemy zbłądzić, lecz Bóg nie zostawi nas w błędzie. “Jeśli zgrzeszymy, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa sprawiedliwego”. Jest dla nas nadzieja, jesteśmy więźniami nadziei. WP3 172.1

Uchwyćmy się obfitych obietnic Bożych. Ogród Boży pełen jest obfitych obietnic. Och, zbierzmy je, zabierzmy je do domu; pokażmy, że wierzymy w Boga. Weźmy go za jego słowo; niech nikt z nas nie zostanie przyłapany na braku zaufania do Boga lub wątpieniu w niego. WP3 172.2

Bądźmy wzrastającymi chrześcijanami. Nie mamy stać bez ruchu. Dzisiaj mamy wyprzedzać to, czym byliśmy wczoraj; każdego dnia ucząc się być bardziej ufnymi, pełniej polegać na Jezusie. W ten sposób wzrastamy. Nie osiągniecie doskonałości jednym skokiem; uświęcenie jest dziełem całego życia... WP3 172.3

Przypominam sobie w 1843 r. pewnego mężczyznę i jego żonę... którzy oczekiwali, że Pan przyjdzie w 1844 r., i czekali, i wyglądali. I każdego dnia modlili się do Boga, zanim powiedzieli sobie nawzajem dobranoc, mówiąc: “Być może Pan przyjdzie, gdy będziemy spali, i chcemy być gotowi”. Mąż pytał swoją żonę, czy powiedział jakieś słowo w ciągu dnia, co do którego uważała, że nie było zgodne z prawdą i wiarą, jaką wyznawali, a potem ona zadawała mu to samo pytanie. Potem skłaniali się przed Panem i pytali go, czy zgrzeszyli w myśli, słowie lub czynie, i jeśli tak, prosili go, aby przebaczył to wykroczenie. Chcemy obecnie właśnie takiej prostoty jak ta. WP3 172.4

Musicie być jak małe dzieci, kurczowo trzymając się zasług ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Zbawiciela, a wtedy zostaniecie umocnieni. Jak? Aniołowie Boży będą wokół was jak mur ognia. Sprawiedliwość Chrystusa, której się domagacie, idzie przed wami, a chwała Boża jest waszą tylną strażą. Bóg uświęca języki, Bóg uświęca myśli, Bóg uświęca nasze umysły, abyśmy mogli zastanawiać się nad niebiańskimi tematami, a potem, abyśmy mogli udzielać tego poznania i światła innym. Jest dla nas wielki postęp i nie zatrzymujmy się tutaj. Oby Bóg pomógł wam w pełni wykonać wasze obowiązki. — Manuscript 9, 1891. WP3 172.5

Wyjaśnienie usprawiedliwienia (1891) — Usprawiedliwienie przez wiarę jest dla wielu tajemnicą. Grzesznik jest usprawiedliwiony przez Boga, kiedy żałuje za swoje grzechy. Widzi Jezusa na krzyżu Kalwarii. Po co całe to cierpienie? Prawo Jahwe zostało złamane. Prawo Bożego rządu w niebie i na ziemi zostało naruszone, a karą ogłoszoną za grzech jest śmierć. Lecz “tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny”. Och, cóż za miłość, cóż za niezrównana miłość! Chrystus, Syn Boży umierający za winnego człowieka! WP3 173.1

Grzesznik widzi duchowość prawa Bożego i jego wieczne zobowiązania. Widzi miłość Boga w zapewnieniu Zastępcy i Poręczyciela za winnego człowieka, a ten Zastępca jest Kimś równym Bogu. Ta manifestacja łaski w darze zbawienia dla świata napełnia grzesznika zdumieniem. Ta miłość Boga do człowieka kruszy każdą przeszkodę. Przychodzi on do krzyża, który został umieszczony w połowie drogi między boskością a człowieczeństwem i żałuje za swoje grzechy naruszenia prawa, ponieważ Chrystus przyciąga go do siebie. Nie oczekuje, że prawo oczyści go od grzechu, ponieważ nie ma żadnych przebaczających właściwości w prawie, aby zbawić przestępców prawa. Patrzy na pojednawczą Ofiarę jako swoją jedyną nadzieję, przez skruchę względem Boga — ponieważ prawa jego rządu zostały złamane — i wiarę w naszego Pana Jezusa Chrystusa jako jedynego, który może zbawić i oczyścić grzesznika z wszelkiego przestępstwa. WP3 173.2

Pośrednicze dzieło Chrystusa rozpoczęło się wraz z początkiem ludzkiej winy, cierpienia i niedoli, skoro tylko człowiek stał się przestępcą. Prawo nie zostało obalone, aby zbawić człowieka i przyprowadzić go do jedności z Bogiem. Lecz Chrystus wziął na siebie urząd jego Poręczyciela i Wyzwoliciela, stając się grzechem dla człowieka, aby człowiek mógł stać się sprawiedliwością Bożą w i przez Tego, który był jedno z Ojcem. Grzesznicy mogą być usprawiedliwieni przez Boga jedynie wtedy, gdy On przebacza ich grzechy, darowuje karę, na jaką zasłużyli, i traktuje ich, jakby byli naprawdę sprawiedliwi i nie zgrzeszyli, dopuszczając ich do boskiej przychylności i traktując ich jakby byli prawi. Są oni usprawiedliwieni jedynie dzięki przypisanej sprawiedliwości Chrystusa. Ojciec przyjmuje Syna, a dzięki pojednawczej ofierze swojego Syna przyjmuje grzesznika. WP3 173.3

Ogólna wiara nie wystarczy — Wielu posiada ogólną wiarę i wyraża swoją aprobatę, że chrześcijaństwo jest jedyną nadzieją dla ginących dusz. Jednak intelektualna wiara w to nie wystarczy dla zbawienia duszy... WP3 174.1

Będzie potrzeba nie tylko wiary, ale ufności w Bogu. To jest prawdziwa wiara Abrahama, wiara, która wydaje owoce. “Uwierzył Abraham Bogu, i przyczytano mu to ku sprawiedliwości”. Jakuba 2,23 (BG). Gdy Bóg powiedział mu, aby złożył swojego syna jako ofiarę, był to ten sam głos, który odezwał się, mówiąc mu, aby opuścił swój kraj i poszedł do ziemi, którą Bóg mu wskaże. Abraham był zbawiony przez wiarę w Chrystusa, doprawdy tak samo jak dzisiaj grzesznik zbawiony jest przez wiarę w Chrystusa. WP3 174.2

Wiara, która usprawiedliwia, zawsze najpierw przynosi prawdziwą skruchę, a potem dobre uczynki, które są owocem tej wiary. Nie ma zbawiennej wiary, która nie wydaje dobrego owocu. Bóg dał Chrystusa naszemu światu, aby stał się zastępcą grzesznika. W chwili, gdy wykazywana jest prawdziwa wiara w zasługi kosztownej ofiary pojednawczej, przedstawiając Chrystusa jako osobistego Zbawiciela, w tej chwili grzesznik zostaje usprawiedliwiony przed Bogiem, ponieważ zostaje mu wybaczone. — Manuscript 46, 1891. WP3 174.3

Jak zwyciężyć (1891) — Jan wskazał ludziom Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata. Powiedział: “Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata”. Niemało jest w tym “zgładzeniu”. Pytanie brzmi: Czy będziemy nadal grzeszyli, tak jakby niemożliwością dla nas było zwyciężyć? Jak mamy zwyciężyć? Tak jak Chrystus zwyciężył i to jest jedyna droga. Modlił się On do swojego niebiańskiego Ojca. My możemy robić to samo... Będąc kuszony, by mówić zło i czynić zło, odeprzyj szatana i powiedz: Nie poddam mojej woli pod twoją kontrolę. Będę współpracował z boską mocą i dzięki łasce będę zwycięzcą. — Manuscript 83, 1891. WP3 174.4

Chrystus uzupełnia nasze nieuniknione braki (1891) — Jezus kocha swoje dzieci, nawet jeśli zbłądzą. Należą do Jezusa i mamy traktować je jako nabytek krwi Jezusa Chrystusa. Każdy nierozsądny sposób postępowania realizowany względem nich zostaje zapisany w księgach jako wymierzony przeciwko Jezusowi Chrystusowi. On nie spuszcza z nich swojego oka i gdy dają one z siebie wszystko, wołając do Boga po jego pomoc, bądźcie pewni, że ta służba będzie przyjęta, chociaż niedoskonała. WP3 174.5

Jezus jest doskonały. Sprawiedliwość Chrystusa jest im przypisana i On powie: “Zdejmijcie z niego brudne szaty i przyobleczcie go w szaty odmienne”. Jezus uzupełnia nasze nieuniknione braki. Tam, gdzie chrześcijanie są wierni sobie nawzajem, oddani i lojalni wobec Kapitana zastępów Pana, nigdy nie zdradzając zaufania w ręce wroga, zostaną przekształceni w charakter Chrystusa. Jezus będzie mieszkał w ich sercach przez wiarę. — Letter 17a, 1891. (Patrz także podobna wypowiedź wyrażona w 1885 r. w książce Faith and Works 50.) WP3 174.6

Uciekajcie do Chrystusa, gdy tylko grzech zostanie popełniony (1892) — Wielu nie modli się. Czują się potępieni z powodu grzechu i myślą, że nie mogą przyjść do Boga, dopóki nie zrobią czegoś, by zasłużyć na jego przychylność lub dopóki Bóg nie zapomni o ich przestępstwach. Mówią: “Nie mogę wznieść przed Bogiem świętych rąk bez gniewu czy powątpiewania i dlatego nie mogę przyjść”. Pozostają więc z dala od Chrystusa i przez cały czas czyniąc tak popełniają grzech, ponieważ bez niego nie możecie czynić nic oprócz zła. WP3 175.1

Gdy tylko popełnicie grzech, powinniście uciekać do tronu łaski i wszystko o nim powiedzieć Jezusowi. Powinniście być pełni żalu za grzech, ponieważ przez grzech osłabiliście waszą własną duchowość, zasmuciliście niebiańskich aniołów oraz zraniliście i zadaliście cios miłującemu sercu waszego Odkupiciela. Gdy ze skruszoną duszą prosiliście Jezusa o jego przebaczenie, wierzcie, że On wam przebaczył. Nie wątpcie w jego boskie miłosierdzie ani nie odrzucajcie pocieszenia jego nieskończonej miłości. — The Bibie Echo, 1 luty 1892. (Przemówienie w Melbourne, Australia, 9 grudzień 1891.) WP3 175.2

Co jeśli zgrzeszymy po tym, gdy nam przebaczono? (1892) — To Duch Święty udziela nam skruchy. Jezus pociąga nas do siebie za pośrednictwem swojego boskiego Ducha, a przez wiarę w jego krew zostajemy oczyszczeni z grzechu, ponieważ: “krew Jezusa Chrystusa, Syna jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu”. 1 Jana 1,7. “Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wiemy jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości”. Wiersz 9. WP3 175.3

Przypuśćmy jednak, że zgrzeszymy po tym, gdy nam przebaczono, po tym, gdy staliśmy się dziećmi Bożymi. Czy musimy być wtedy zrozpaczeni? Nie, ponieważ Jan pisze: “Dzieci moje, to wam piszę, abyście nie grzeszyli. A jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy”. 1 Jana 2,1. Jezus jest na niebiańskich dworach, błagając Ojca za nas. Przedstawia nasze modlitwy, łącząc z nimi cenne kadzidło swojej własnej zasługi, aby nasze modlitwy mogły być mile widziane u Ojca. Umieszcza woń w naszych modlitwach i Ojciec słucha nas, ponieważ prosimy właśnie o te rzeczy, jakich potrzebujemy i stajemy się dla innych wonią życia ku życiu. WP3 175.4

Jezus przyszedł, aby cierpieć za nas, aby mógł udzielić nam swojej sprawiedliwości. Jest dla nas tylko jedna droga ucieczki, a znajduje się ona jedynie w staniu się uczestnikami boskiej natury. WP3 176.1

Wielu mówi jednak, że Jezus nie był taki jak my, że nie był takim, jakimi my jesteśmy w świecie, że był boski i że my nie możemy zwyciężyć, jak On zwyciężył. Lecz Paweł pisze: “Zaprawdę nie przyjął On na siebie natury aniołów, lecz przyjął na siebie nasienie Abrahamowe. Dlatego we wszystkim musiał być podobny swoim braciom, aby mógł być miłosiernym i wiernym najwyższym kapłanem w rzeczach odnoszących się do Boga, aby dokonywać przebłagania za grzechy ludu. A że sam cierpiał będąc kuszony, może przyjść z pomocą tym, którzy są kuszeni”. Hebrajczyków 2,16-18 (KJV). “Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu. Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze”. Hebrajczyków 4,15-16. Jezus mówi: “Zwycięzcy pozwolę zasiąść ze mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem wraz z Ojcem moim na jego tronie”. Objawienie 3,21. WP3 176.2

Jezus otoczył ludzkość swoim człowieczeństwem i zjednoczył boskość z człowieczeństwem; w ten sposób moralna moc została przyniesiona człowiekowi przez zasługi Jezusa. Ci, którzy wyznają jego imię, przez jego łaskę mają uświęcać się, aby mogli wywierać uświęcający wpływ na wszystkich, z którymi są związani. — The Review and Herald, 1 marzec 1892. WP3 176.3

Nie czas zakładać ręce (1892) — Czy gdy dochodzimy do poczucia naszej całkowitej zależności od Chrystusa ku zbawieniu, mamy założyć nasze ręce i powiedzieć: “Nie mam nic do zrobienia; jestem zbawiony; Jezus uczynił wszystko”? — Nie, mamy zmobilizować wszelką energię, abyśmy mogli stać się uczestnikami boskiej natury. Mamy nieustannie czuwać, czekać, modlić się i pracować. WP3 176.4

Czyniąc jednak wszystko, co możemy, nie możemy zapłacić okupu za nasze dusze. Nie możemy zrobić nic, by zapoczątkować wiarę, ponieważ wiara jest darem Bożym; nie możemy jej też udoskonalić, ponieważ Chrystus jest dokończycielem naszej wiary. Wszystko pochodzi od Chrystusa. Wszelkie pragnienie lepszego życia pochodzi od Chrystusa i jest dowodem, że On pociąga was do siebie i że odpowiadacie na jego pociągającą moc. — The Bibie Echo, 15 maj 1892. WP3 176.5

Natura Chrystusa wszczepiona w nas (1894) — Prawda, drogocenna prawda, jest uświęcająca w swoim wpływie. Uświęcenie duszy przez działanie Ducha Świętego to wszczepienie natury Chrystusa w człowieczeństwo. Jest to łaska naszego Pana Jezusa Chrystusa objawiona w charakterze i łaska Chrystusa wprowadzona w aktywną praktykę w dobrych uczynkach. W ten sposób charakter przekształcany jest coraz doskonalej na obraz Chrystusa w sprawiedliwości i prawdziwej świętości. W boskiej prawdzie są szerokie wymagania rozciągające się w jednej dziedzinie dobrych uczynków po drugą. Prawdy ewangelii nie są niepowiązane; jednocząc się, tworzą jeden sznur niebiańskich klejnotów, jak w osobistym dziele Chrystusa, i jak żyła złota biegną przez całe chrześcijańskie dzieło i doświadczenie. WP3 177.1

Chrystus jest kompletnym systemem prawdy. Mówi: “Ja jestem droga i prawda, i żywot”. Wszyscy prawdziwi wierzący skupiają się w Chrystusie, ich charakter jest opromieniany przez Chrystusa; wszystko łączy się w Chrystusie i krąży wokół Chrystusa. Prawda przychodzi z Niebios, aby oczyścić i omyć ludzkiego przedstawiciela z wszelkiego moralnego skalania. Prowadzi do dobroczynnego działania, do życzliwej, czułej, troskliwej miłości wobec potrzebujących, strapionych, cierpiących. Jest to praktyczne posłuszeństwo słowom Chrystusa. — Manuscript 34, 1894. WP3 177.2

Szatan twierdził, że jest uświęcony (1894) — Szatan twierdził, że jest uświęcony i wywyższył się ponad Boga nawet na dworach nieba. Jego zwodnicza moc była tak wielka, że skorumpował wielką liczbę aniołów i zjednał ich sympatię dla swojego samolubnego zysku. Gdy kusił Chrystusa na pustyni, twierdził, że był uświęcony, że był czystym aniołem z niebiańskich dworów; lecz Jezus nie został zwiedziony przez jego roszczenia i nie będą nimi zwiedzeni również ci, którzy żyją każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych. WP3 177.3

Bóg nie przyjmie umyślnego, niedoskonałego posłuszeństwa. Ci, którzy twierdzą, że są uświęceni, a mimo to odwracają swoje uszy od słuchania prawa, dowodzą, że są dziećmi nieposłuszeństwa, których cielesne serca nie są poddane prawu Bożemu, bo też i nie mogą. — Manuscript 40, 1894. WP3 177.4

Wiara i dobre uczynki (1895) — Nasze przyjęcie u Boga jest pewne jedynie dzięki jego umiłowanemu Synowi, a dobre uczynki są jedynie rezultatem działania jego przebaczającej grzech miłości. Nie przynoszą nam one chluby i nic nie jest nam udzielane za nasze dobre uczynki, przez które możemy domagać się udziału w zbawieniu naszych dusz. Zbawienie jest wolnym darem Boga dla wierzącego, danym mu jedynie ze względu na Chrystusa. Zmartwiona dusza może znaleźć pokój przez wiarę w Chrystusa, a jej pokój będzie proporcjonalny do jej wiary i zaufania. Nie może przedstawić swoich dobrych uczynków jako uzasadnienia dla zbawienia swojej duszy. WP3 177.5

Czy jednak dobre uczynki nie mają żadnej faktycznej wartości? Czy grzesznik, który każdego dnia bezkarnie popełnia grzech, traktowany jest przez Boga z taką samą przychylnością jak ten, kto przez wiarę w Chrystusa stara się pracować w swojej prawości? Pismo Święte odpowiada: “Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili”. WP3 178.1

W swoim boskim porządku, poprzez jego niezasłużoną przychylność Pan zarządził, że dobre uczynki zostaną nagrodzone. Jesteśmy przyjęci jedynie przez zasługi Chrystusa, a czyny miłosierdzia, uczynki dobroczynności, które wykonujemy, są owocami wiary i stają się one dla nas błogosławieństwem, ponieważ ludzie mają zostać nagrodzeni według swoich uczynków. WP3 178.2

To woń zasług Chrystusa sprawia, że nasze dobre uczynki są możliwe do przyjęcia u Boga, i to łaska daje nam możność pełnienia uczynków, za które On nas nagrodzi. Nasze uczynki w sobie i z siebie nie mają żadnej zasługi. Gdy zrobimy wszystko, co tylko możemy zrobić, mamy uważać siebie za nieużyteczne sługi. Nie zasługujemy na żadne podziękowania od Boga. Zrobiliśmy jedynie to, czego wykonanie było naszym obowiązkiem, a nasze czyny nie mogłyby zostać wykonane w sile naszych własnych grzesznych natur. WP3 178.3

Pan nakazał nam przybliżyć się do niego i On przybliży się do nas, a przybliżając się do niego, otrzymujemy łaskę, dzięki której dokonujemy tych uczynków, które zostaną nagrodzone z jego rąk. — The Review and Herald, 29 styczeń 1895. WP3 178.4

Otoczeni atmosferą niebios (1898) — “My go miłujemy, iż on nas pierwej umiłował”. 1 Jana 4,19 (BG). Prawdziwe nawrócenie, prawdziwe uświęcenie będzie przyczyną zmiany w naszych poglądach i w naszych uczuciach względem siebie nawzajem i względem Boga. “Myśmy poznali i uwierzyli w miłość, którą Bóg ma do nas. Bóg jest miłością, a kto mieszka w miłości, mieszka w Bogu, a Bóg w nim”. Wiersz 16. Musimy wzrastać w wierze. Musimy poznać uświęcenie Ducha. W żarliwej modlitwie musimy szukać Boga, aby boski Duch mógł działać w nas. Bóg będzie wtedy wysławiany przez wzór ludzkiego przedstawiciela. Będziemy współpracownikami Bożymi. WP3 178.5

Uświęcenie duszy, ciała i ducha otoczy nas atmosferą niebios. Jeśli Bóg wybrał nas dla wieczności, to po to, abyśmy mogli być święci, nasze sumienia oczyszczone z martwych uczynków, aby służyć Bogu żywemu. Nie możemy w żadnym razie czynić własnego ja naszym bogiem. Bóg oddał siebie samego, by umrzeć za nas, aby mógł oczyścić nas od wszelkiej nieprawości. Pan będzie prowadził dla nas naprzód to dzieło doskonalenia, jeśli dopuścimy do tego, byśmy byli przez niego kontrolowani. On prowadzi naprzód to dzieło dla naszego dobra i dla chwały swojego własnego imienia. WP3 179.1

Ważność prostej, bezwarunkowej wiary — Musimy nieść ludziom żywe świadectwo, przedstawiając im prostotę wiary. Musimy brać Boga za jego słowo i wierzyć, że uczyni On dokładnie tak, jak powiedział. Jeśli nas chłoszcze, to po to, abyśmy mogli być uczestnikami jego boskiej natury. Przebija to przez wszystkie jego zamierzenia i plany, by prowadzić w nas naprzód codzienne uświęcenie. Czy nie ujrzymy naszej pracy? Czy nie przedstawimy innym ich obowiązku, posiadanego przez nich przywileju wzrastania w łasce i w poznaniu Jezusa Chrystusa? WP3 179.2

“Taka jest bowiem wola Boża: uświęcenie wasze”. 1 Tesaloniczan 4,3. Nie parliśmy naprzód do celu nagrody naszego wzniosłego powołania. Własne ja znalazło zbyt wiele miejsca. Och, niech to dzieło zostanie wykonane pod szczególnym kierownictwem Ducha Świętego. Pan żąda wszystkich sił umysłu i istoty. Jego wolą jest, abyśmy zostali dostosowani do niego w woli, w usposobieniu, w duchu, w naszych rozmyślaniach. Dzieło sprawiedliwości nie może być prowadzone naprzód, jeśli nie wykazujemy bezwarunkowej wiary. WP3 179.3

Działaj każdego dnia pod wpływem Bożej potężnej działającej mocy. Owocem sprawiedliwości jest cisza i bezpieczeństwo aż na wieki. Gdybyśmy wykazali więcej wiary w Boga i mniej ufali w nasze własne poglądy i mądrość, Bóg objawiłby swoją moc w wyraźny sposób na ludzkich sercach. Przez jedność z nim, przez żywą wiarę, mamy przywilej cieszyć się zaletą i skutecznością jego wstawiennictwa. Skutkiem tego jesteśmy ukrzyżowani z Chrystusem, umarli z Chrystusem, wzbudzeni z martwych z Chrystusem, aby kroczyć z nim w nowości życia. — Letter 105, 1898. WP3 179.4

Potrzebne prawdziwe uświęcenie (1902) — Dwie noce temu, obudziłam się o dziesiątej mocno obciążona, jeśli chodzi o brak działania Ducha Świętego wśród naszego ludu. Wstałam i chodziłam po pokoju, błagając Pana, aby przystąpił bliżej, znacznie bliżej, do swojego ludu, obdarzając ich taką mocą, aby mogli czynić jego dzieło tak potężnie, by przez nich mogła być objawiona obfita łaska Chrystusa... WP3 179.5

W kazaniu na górze Chrystus podał definicję prawdziwego uświęcenia. On żył życiem świętości. Był lekcją pokazową tego, czym mają być jego naśladowcy. Mamy być ukrzyżowani z Chrystusem, pogrzebani z nim, a potem ożywieni przez jego Ducha. Wtedy jesteśmy napełnieni jego życiem. WP3 180.1

Dzieło życia — Nasze uświęcenie jest Bożym celem we wszelkim jego postępowaniu z nami. On wybrał nas od wieczności, abyśmy mogli być święci. Chrystus oddał samego siebie dla naszego odkupienia, abyśmy przez naszą wiarę w jego moc ku zbawieniu od grzechu, mogli być uczynieni zupełnymi w nim. Dając nam swoje Słowo, dał nam chleb z nieba. Oświadcza, że jeśli spożywamy jego ciało i pijemy jego krew, to otrzymamy życie wieczne. WP3 180.2

Dlaczego nie zastanawiamy się nad tym w większej mierze? Dlaczego nie staramy się uczynić tego łatwo zrozumiałym, skoro znaczy to tak wiele? Dlaczego chrześcijanie nie otworzą swoich oczu, by ujrzeć dzieło, którego spełnienia Bóg od nich wymaga? Uświęcenie jest wzrastającym dziełem życia. Pan oświadcza: “Taka jest bowiem wola Boża: uświęcenie wasze”. 1 Tesaloniczan 4,3. Czy jest to twoją wolą, aby twoje pragnienia i skłonności zostały doprowadzone do zgodności z boską wolą? WP3 180.3

Jako chrześcijanie zobowiązaliśmy się do tego, by uświadomić sobie i wypełnić nasze obowiązki i ukazać światu, że mamy bliski związek z Bogiem. W ten sposób, przez pobożne słowa i czyny swoich uczniów, Chrystus ma być reprezentowany. WP3 180.4

Bóg wymaga od nas doskonałego posłuszeństwa swojemu prawu — wyrazowi jego charakteru. “Czy więc zakon unieważniamy przez wiarę? Wręcz przeciwnie, zakon utwierdzamy”. Rzymian 3:31. To prawo jest echem głosu Bożego mówiącego do nas: Świętszy, tak, ciągle świętszy. Pożądaj pełni łaski Chrystusa; zaiste, pragnij — łaknij i pragnij sprawiedliwości. Obietnica brzmi: “Będziecie nasyceni”. Niech twoje serce będzie wypełnione głęboką tęsknotą za tą sprawiedliwością, której dziełem — jak oświadcza Słowo Boże — jest pokój, a jej owocem cisza i bezpieczeństwo aż na wieki. WP3 180.5

Uczestnicy boskiej natury — Naszym przywilejem jest być uczestnikami boskiej natury, uniknąwszy skażenia, jakie na tym świecie pociąga za sobą pożądliwość. Bóg wyraźnie stwierdził, że wymaga od nas, abyśmy byli doskonali, a ponieważ tego wymaga, zapewnił, że możemy być uczestnikami boskiej natury. Jedynie w ten sposób możemy odnieść sukces w naszym dążeniu do życia wiecznego. Moc jest dana przez Chrystusa. “Którzykolwiek go przyjęli, dał im tę moc, aby się stali synami Bożymi”. Jana 1,12 (BG). WP3 180.6

Bóg wymaga od nas zgodności z jego obrazem. Świętość jest odbiciem od jego ludu jasnych promieni jego chwały. Ażeby jednak odzwierciedlać tę chwałę, człowiek musi pracować z Bogiem. Serce i umysł muszą być opróżnione ze wszystkiego, co prowadzi ku złemu. Słowo Boże musi być czytane i studiowane z gorliwym pragnieniem uzyskania z niego duchowej mocy. Chleb niebiański musi być spożywany i trawiony, aby mógł stać się częścią życia. W ten sposób zdobywamy życie wieczne. Wtedy modlitwa Zbawiciela doznaje odpowiedzi: “Poświęć ich w prawdzie twojej; słowo twoje jest prawdą”. — Letter 153, 1902. WP3 181.1

Opinie i praktyki mają być dostosowane do Słowa Bożego — Jest wielu takich, którzy twierdzą, że zostali poświęceni Bogu, a mimo to, gdy przedstawiany jest im wielki standard sprawiedliwości, stają się wielce podekscytowani i okazują ducha, który dowodzi, że nic nie wiedzą o tym, co to znaczy być uświęconym. Nie mają umysłu Chrystusowego, ponieważ ci, którzy są prawdziwie uświęceni, będą czcili i okazywali posłuszeństwo Słowu Bożemu, gdy tylko zostanie ono przed nimi otwarte, i będą wyrażali silne pragnienie poznania, co jest prawdą w każdym punkcie nauki. Uczucie unoszącej radości nie jest dowodem uświęcenia. Zapewnienie: “Jestem zbawiony, jestem zbawiony”, nie dowodzi, że dusza jest zbawiona czy uświęcona. WP3 181.2

O wielu tych, którzy są wielce podekscytowani, mówi się, że są uświęceni, podczas gdy nie mają oni rozumnego pojęcia o tym, co ten termin oznacza, ponieważ nie znają Pisma Świętego ani mocy Bożej. Schlebiają sobie, że są w zgodności z wolą Bożą, ponieważ czują się szczęśliwi; gdy jednak zostają wypróbowani, gdy przynoszone jest Słowo Boże, by odniosło się do ich doświadczenia, zatykają swoje uszy przed słuchaniem prawdy, mówiąc: “Jestem uświęcony”, i to kładzie kres dyskusji. Nie chcą mieć nic wspólnego z badaniem Pisma Świętego, by poznać co jest prawdą, i dowodzą, że straszliwie zwodzą siebie samych. Uświęcenie znaczy znacznie więcej niż wzlot uczucia. WP3 181.3

Podekscytowanie nie jest uświęceniem. Całkowita zgodność z wolą naszego Ojca, który jest w niebie, jest jedynie uświęceniem, a wola Boża wyrażona jest w jego świętym prawie. Uświęcenie to zachowywanie wszystkich przykazań Bożych. Okazywanie się dziećmi posłusznymi Słowu Bożemu jest uświęceniem. Słowo Boże ma być naszym przewodnikiem, a nie opinie i poglądy ludzi. — The Review and Herald, 25 marzec 1902. WP3 181.4

Uświęcenie, doświadczenie w ciągłym wzroście (1908) — Jeśli zachowujemy nasze umysły opartymi na Chrystusie, On przyjdzie do nas jak deszcz, jak wczesny i późny deszcz na ziemię. Jak Słońce Sprawiedliwości wzejdzie z uzdrowieniem na swoich skrzydłach. Możemy wzrastać jak lilie, ożyć jako zboże i zakwitnąć jak krzew winny. WP3 181.5

Przez ciągłe patrzenie i wzorowanie się na Chrystusie jako naszym osobistym Zbawicielu będziemy wzrastali w niego we wszystkim. Nasza wiara wzrośnie, nasze sumienie zostanie uświęcone. Będziemy stawali się coraz bardziej podobni do Chrystusa we wszystkich naszych czynach i słowach. Dzięki Bogu, zawierzymy jego Słowu. “Owocem zaś Ducha są: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, wstrzemięźliwość. Przeciwko takim nie ma zakonu”. — Letter 106, 1908. WP3 182.1