Weźmiecie moc

Reprezentant Chrystusa — 5 styczeń

“Ja wam mówię prawdę: Lepiej dla was, żebym ja odszedł. Bo jeśli nie odejdę, Pocieszyciel do was nie przyjdzie, jeśli zaś odejdę, poślę go do was”. Jana 16,7. WM 13.1

Pocieszyciel został nazwany “Duchem prawdy”. Jego dziełem jest definiowanie prawdy i ugruntowanie jej w naszej świadomości. Najpierw zamieszkuje On w sercu człowieka jako Duch prawdy, a następnie staje się Pocieszycielem. Prawda niesie ze sobą pocieszenie i pokój, których nigdy nie znajdzie się tam, gdzie panuje fałsz. Przez fałszywe teorie i tradycje szatan zyskuje władzę nad umysłami ludzi. Kierując ich ku fałszywym standardom, deformuje ich charaktery. Za pomocą Słowa Bożego Duch Święty przemawia do umysłów ludzi i wzbudza w ich sercach przekonanie o prawdzie. W ten sposób demaskuje błędy i usuwa je. Właśnie dzięki Duchowi prawdy działającemu przez Słowo Boże Chrystus poddaje sobie swoich wybranych. WM 13.2

Opisując uczniom dzieło Ducha Świętego Jezus starał się ich natchnąć radością i nadzieją, które poruszały Jego serce. Radował się obfitością pomocy, jaką zgotował swemu Kościołowi. Duch Święty jest najwspanialszym darem, jaki Jezus mógł wyprosić u Ojca dla wywyższenia Jego ludu. Duch Święty miał przyjąć rolę czynnika odradzającego, a bez Niego ofiara Chrystusa byłaby daremna. Moc zła rosła przez wieki, a zniewolenie ludzi w więzach szatana przybrało tak na sile, że jego rozmiary były przerażające. Ludzie mogli stawić opór grzechowi i pokonać go jedynie w potężnej mocy trzeciej osoby Bóstwa, i to działającej nie w umiarkowanym stopniu, ale w pełni swej boskiej potęgi. To Duch Święty czyni skutecznym to wszystko, co zostało dokonane przez Odkupiciela świata. To dzięki Duchowi Świętemu możliwe jest oczyszczenie serca człowieka. Przez Ducha Świętego wierzący staje się uczestnikiem boskiej natury. Chrystus dał nam swojego Ducha jako boską moc do pokonania wszelkich odziedziczonych i nabytych skłonności do zła. Duch Święty kształtuje charaktery podobne do charakteru Chrystusa w tych, którzy należą do Jego Kościoła. — The Review and Herald, 19 listopad 1908. WM 13.3