Weźmiecie moc

Uświęcone usta — 10 luty

“Dotknął moich ust, i rzekł: Oto dotknęło to twoich warg i usunięta jest twoja wina, a twój grzech odpuszczony”. Izajasza 6,7. WM 49.1

Dzięki swym niebiańskim darom Pan sprawił, że Jego lud jest odpowiednio wyposażony. Ziemski rodzic nie może dać swemu dziecku uświęconego charakteru. Nie może mu też przekazać własnego charakteru. Jedynie Bóg może nas przemienić. Chrystus tchnął Go na swoich uczniów i powiedział: “Weźmijcie Ducha Świętego”. Jana 20,22. To jest wielki dar niebios. Przez Ducha Świętego Chrystus udzielił im swojego uświęcenia. Natchnął ich swoją mocą, aby mogli zdobywać ludzi dla ewangelii. Odtąd Chrystus miał żyć w nich i przemawiać przez nich. Otrzymali oni cenne zapewnienie, iż na zawsze będą jedno z Nim. Jednak ich obowiązkiem było zachowywanie Jego zasad i uległość wobec Jego Ducha. Nie wolno im było kierować się własnym rozsądkiem i wypowiadać tego, co mogłoby im się wydawać słuszne z ograniczonego, ludzkiego punktu widzenia. Odtąd mieli mówić tylko z uświęconego serca i uświęconymi ustami. Nie wolno im było prowadzić egoistycznego życia. Chrystus miał być ich życiem, a oni Jego rzecznikami. On zaś obdarzył ich chwałą, jaką otrzymał od Ojca, aby byli jedno z Nim w Bogu. WM 49.2

Pan Jezus jest naszym wielkim Arcykapłanem, naszym Obrońcą w niebiańskim sądzie. Uroczysta rola, jaka przypada nam, Jego wyznawcom, tylko w niewielkim stopniu jest rozumiana i doceniana. Skoro jesteśmy Jego dziećmi, łączy nas więź chrześcijańskiego braterstwa, zobowiązująca do wzajemnej miłości na wzór Jego miłości do nas, święta więź jedności łącząca ze sobą tych, którzy zostali obmyci we krwi Baranka. Połączeni z Chrystusem w Bogu, mamy się wzajemnie miłować jak bracia i siostry. WM 49.3

Dzięki niech będą Bogu za naszego Arcykapłana, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego. Chrystus nie wszedł do miejsca świętego zbudowanego rękami ludzkimi, ale do samego nieba, aby za nas znaleźć się w obecności Boga. Na mocy swej przelanej krwi raz na zawsze wszedł do miejsca świętego w niebie, dokonawszy wiecznego odkupienia za nas. — General Conference Bulletin, kwiecień 1899. WM 49.4