W atmosferze niebios

Przykład posłuszeństwa — 2 maj

“Na to bowiem powołani jesteście, gdyż i Chrystus cierpiał za was, zostawiając wam przykład, abyście wstępowali w jego ślady; On grzechu nie popełnił ani nie znaleziono zdrady w ustach jego”. 1 Piotra 2,21.22. AN 129.1

Przed nami jest wspaniała sposobność bycia podobnymi do Chrystusa — w posłuszeństwie wszystkim zasadom prawa Bożego. Jednak o własnych siłach nie jesteśmy w stanie tego osiągnąć. Wszystko, co dobre w człowieku, pochodzi od Chrystusa. Świętość, o której jest mowa w Słowie Bożym jako o jednym z warunków zbawienia, jest wynikiem działania łaski Bożej w połączeniu z naszą uległością względem pouczającego, a zarazem karcącego wpływu Ducha prawdy. AN 129.2

Posłuszeństwo człowieka może być zupełne jedynie dzięki kadzidłu sprawiedliwości Chrystusa, które napełnia boską wonią każdy akt prawdziwego posłuszeństwa. Zadaniem chrześcijanina jest wytrwanie w usuwaniu każdej wady charakteru. Ma on stale modlić się do Zbawiciela o uzdrowienie swej chorej duszy. Grzesznik nie ma dostatecznej mądrości i siły, bez których nie może zwyciężyć. One należą do Pana, i to On udziela ich tym, którzy w pokorze i skrusze szukają Jego pomocy. AN 129.3

Zmienianie grzeszności w świętość jest długotrwałym procesem. Dzień po dniu Bóg działa w celu uświęcenia człowieka, a człowiek ma współpracować z Nim czyniąc wytrwałe wysiłki w celu utrwalania właściwych nawyków. (...) AN 129.4

Bóg uczyni znacznie więcej niż tylko spełni największe oczekiwania tych, którzy pokładają w Nim nadzieję. Pragnie, byśmy pamiętali, że gdy jesteśmy pokorni i skruszeni, wówczas On może się nam objawić. Jest bardzo zadowolony, gdy powołujemy się na okazane nam w przeszłości miłosierdzie i otrzymane błogosławieństwa podając to jako powód, dla którego On powinien obdarzyć nas kolejnymi, większymi błogosławieństwami. Bóg jest uwielbiony, kiedy miłujemy Go i dajemy dowód prawdziwości naszej miłości przez zachowywanie Jego przykazań. Jest uczczony, kiedy święcimy siódmy dzień tygodnia. Dla tych, którzy tak czynią, sabat jest znakiem (...). Bóg mówi: “Ja, Pan, jestem tym, który ich uświęca”. Ezechiela 20,12. Uświęcenie oznacza stałą łączność z Bogiem. Nie ma nic większego i mocniejszego niż miłość Boga do Jego dzieci. — The Review and Herald, 15 marzec 1906. AN 129.5