Wybrane poselstwa I

Rozdział 49 — Poddanie się i wyznanie

[Artykuł ten ukazał się w The Signs of the Times, 12 grudzień 1892.]

Jednak żałując za grzech nie musimy udawać się do klasztornej celi, tak jak Luter, narzucając sobie samym pokutę w celu zmazania nieprawości, myśląc, że robiąc tak zyskamy Bożą przychylność. Zadawane jest pytanie: “Czy mam dać swojego pierworodnego za swoje przestępstwo, własne dziecko na oczyszczenie mojego grzechu? Oznajmiono ci, człowiecze, co jest dobre i czego Pan żąda od ciebie: tylko, abyś wypełniał prawo, okazywał miłość bratnią i w pokorze obcował ze swoim Bogiem”. Micheasza 6,7-8. Psalmista mówi: “Sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, Boże”. Psalmów 51,19. Jan pisze: “Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy”. 1 Jana 1,9. Jedynym powodem tego, że nie dostąpiliśmy odpuszczenia grzechu jest to, że nie uznaliśmy przed tym, którego zraniły nasze przestępstwa, którego przebiliśmy naszymi grzechami, że ponosimy winę i potrzebujemy miłosierdzia. Wyznanie, które jest wylaniem największych skrytości duszy, znajdzie swoją drogę do serca nieskończonej litości, ponieważ Pan jest blisko tego, który jest złamanego serca i ratuje tego, który jest skruszonego ducha. WP1 304.1

Jakże mylą się ci, którym wydaje się, że wyznanie grzechu umniejsza ich godność i zmniejsza ich wpływ wśród bliźnich. Uporczywie trwając przy tym błędnym założeniu, wielu ludzi nie wyznaje błędów, chociaż je dostrzega, ale raczej pomija milczeniem krzywdy wyrządzone innym, napełniając w ten sposób goryczą swoje własne życie i zacieniając życie innych. Wyznanie twoich grzechów nie przyniesie szkody twojej godności. Precz z taką fałszywą godnością. Upadnij na Skałę i bądź skruszony, a Chrystus da ci prawdziwą i niebiańską godność. Niech duma, poczucie własnej godności albo własna sprawiedliwość nie powstrzymują kogokolwiek przed wyznaniem swojego grzechu, by mógł on domagać się obietnicy. “Kto ukrywa występki, nie ma powodzenia, lecz kto je wyznaje i porzuca, dostępuje miłosierdzia”. Przypowieści 28,13. Nie zatajaj niczego przed Bogiem i nie zaniedbuj wyznania twoich błędów braciom. “Wyznawajcie tedy grzechy jedni drugim i módlcie się jedni za drugich, abyście byli uzdrowieni”. Jakuba 5,16. Niejeden grzech pozostaje niewyznany, by stanął przed grzesznikiem w dniu ostatecznego rozrachunku; daleko lepiej jest teraz stanąć przed twoimi grzechami, wyznać je i porzucić, gdy pojednawcza Ofiara wstawia się za tobą. Nie zaniedbuj uczenia się woli Bożej odnośnie do tego zagadnienia. Zdrowie twojej duszy i zbawienie innych zależy od obranego przez ciebie sposobu postępowania w tej sprawie. “Ukorzcie się więc pod mocną rękę Bożą, aby was wywyższył czasu swego, wszelką troskę swoją złóżcie na niego, gdyż On ma o was staranie”. 1 Piotra 5,6-7. Pokorne i złamane serce może docenić nieco miłość Bożą i krzyż Kalwarii. Obfite będzie błogosławieństwo, którego doświadczy osoba spełniająca ten warunek, dzięki któremu może stać się uczestnikiem łaski Bożej. WP1 304.2

Wezwanie do poddania się

Mamy poddać nasze serca Bogu, aby mógł nas odnowić, uświęcić i przysposobić do swojego niebiańskiego dworu. Nie mamy czekać na jakiś szczególny czas, ale dzisiaj mamy mu się oddać, nie zgadzając się na to, by być sługami grzechu. Wydaje się wam, że możecie zostawiać grzech po trochu? Och, porzućcie tę przeklętą rzecz od razu! Nienawidźcie tego, czego Chrystus nienawidzi, kochajcie to, co Chrystus kocha. Czy przez swoją śmierć i cierpienie nie zabezpieczył On waszego oczyszczenia od grzechu? Gdy zaczynamy uświadamiać sobie, że jesteśmy grzesznikami i upadamy na Skałę, by się roztrzaskać, wtedy otaczają nas wieczne ramiona i zostajemy przyprowadzeni blisko do serca Jezusa. Będziemy wtedy oczarowani jego urokiem i napełnieni wstrętem do naszej własnej sprawiedliwości. Musimy przyjść blisko do stóp krzyża. Im bardziej się tam ukorzymy, tym bardziej wzniosła wyda się miłość Boża. Łaska i sprawiedliwość Chrystusa nie pomogą temu, kto czuje się zdrowy, kto uważa się za wystarczająco dobrego, kto jest zadowolony z własnego stanu. Nie ma miejsca dla Chrystusa w sercu tego, kto nie uświadamia sobie potrzeby boskiego światła i pomocy. WP1 305.1

Jezus mówi: “Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem ich jest Królestwo Niebios”. Mateusza 5,3. W Bogu jest pełnia łaski i w dużej mierze możemy mieć jego ducha i moc. Nie karmcie się plewami własnej sprawiedliwości, ale idźcie do Pana. On ma dla ciebie najlepszą szatę, a jego ramiona są otwarte na twoje przyjęcie. Chrystus powie: “Zdejmijcie z niego brudną szatę i ubierzcie go w szatę odmienną”. WP1 305.2

Przyjdź jako pokutujący grzesznik

Czy będziemy jednak czekać, aż poczujemy, że zostaliśmy oczyszczeni? — Nie. Chrystus obiecał, że “jeśli wyznajemy grzechy swoje, wiemy jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości”. 1 Jana 1,9. Zostałeś upewniony przez Boga, przez Słowo Boże. Nie masz czekać na cudowne emocje zanim uwierzysz, że Bóg cię wysłuchał, uczucie nie powinno być twoim kryterium, ponieważ emocje są tak zmienne jak obłoki. Musisz mieć coś trwałego jako fundament swojej wiary. Słowo Pańskie jest słowem nieskończonej mocy, na którym możesz polegać, a On powiedział: “Proście, a otrzymacie”. Spójrz na Kalwarię. Czy Jezus nie powiedział, że jest twoim obrońcą? Czy nie powiedział, że jeśli o cokolwiek będziesz prosił w jego imieniu, otrzymasz? Masz nie polegać na swojej własnej dobroci, bądź dobrych uczynkach. Masz przyjść, polegając na Słońcu Sprawiedliwości, wierząc w odebranie ci przez Chrystusa twoich grzechów i przypisanie ci jego sprawiedliwości. WP1 306.1

Masz przyjść do Boga jako pokutujący grzesznik, przez imię Jezusa, boskiego obrońcy, do miłosiernego, przebaczającego Ojca, wierząc, że spełni On dokładnie to, co obiecał. Niech ci, którzy pragną błogosławieństwa Bożego, pukają i czekają u tronu miłosierdzia z niewzruszonym przekonaniem, mówiąc: “Ponieważ ty, o Panie, powiedziałeś: ‘Proście, a będzie wam dane, szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam’.” Pan tęskni za takimi, którzy szukają Boga wierząc w tego, który może dokonać wszystkiego. WP1 306.2

Używając najbardziej znanych i powszednich zjawisk, Pan starał się pokazać nam jak bardzo Bóg jest skłonny wysłuchać i odpowiedzieć na nasze prośby. Powiedział: “Czy jest między wami taki człowiek, który, gdy go syn będzie prosił o chleb, da mu kamień? Albo, gdy go będzie prosił o rybę, da mu węża? Jeśli tedy wy, będąc złymi, potraficie dawać dobre dary dzieciom swoim, o ileż więcej Ojciec wasz, który jest w niebie, da dobre rzeczy tym, którzy go proszą”. Mateusza 7,9-11. Chrystus wystosował do nas apel, dotyczący gotowości Boga do pomocy, odwołując się do argumentów pochodzących z naturalnej miłości rodziców do swojego potomstwa. Jaki ojciec mógłby odwrócić się od syna proszącego o chleb? Czy ktokolwiek powinien hańbić Boga wyobrażając sobie, że nie odpowie On na wołanie swoich dzieci? Czy myślimy, że rodzic jest zdolny do tego, by żartować sobie ze swojego dziecka i dręczyć je, wzbudzając jego oczekiwanie tylko po to, aby je zawieść? Czy ojciec obieca swojemu dziecku, że da mu dobry i pożywny pokarm, a potem daje mu kamień? Jeśli zatem wy, będąc ludzkimi i złymi, dajecie dobre dary swoim dzieciom, o ileż więcej Ojciec wasz, który jest w niebie, da dobre rzeczy tym, którzy go proszą. Pan zapewnia tych, którzy go proszą, że da im Ducha Świętego. WP1 306.3

Z wyznaniem pokutującego, wierzącego grzesznika Chrystus łączy swoją własną sprawiedliwość, aby modlitwa upadłego człowieka mogła wstąpić przed Ojca jako wonne kadzidło, a łaska Boża mogła zostać udzielona wierzącej duszy. Jezus mówi do drżącej, pokutującej duszy: “Niech się uchwyci mojej mocy, aby mógł zawrzeć ze mną pokój; i zawrze ze mną pokój”. Izajasza 27,5 (KJV). “Chodźcie więc, a będziemy się prawować — mówi Pan! Choć wasze grzechy będą czerwone jak szkarłat, jak śnieg zbieleją; choć będą czerwone jak purpura, staną się białe jak wełna”. Izajasza 1,18. Czy pozwolisz mu się z sobą prawować? Czy powierzysz mu, jako wiernemu Stwórcy, zachowanie twojej duszy? Chodźmy więc i żyjmy w świetle jego oblicza i módlmy się jak Dawid: “Pokrop mnie hizopem, a będę oczyszczony; obmyj mnie, a ponad śnieg bielszy się stanę”. Psalmów 51,9. Przez wiarę zastosuj krew Chrystusa do twojego serca, ponieważ jedynie to może uczynić cię bielszym niż śnieg. Ty jednak mówisz: “To poddanie wszystkich moich bożków złamie moje serce”. Porzucenie wszystkiego dla Boga jest przedstawione przez twój upadek na Skałę i roztrzaskanie się. Porzuć zatem wszystko dla niego, ponieważ jeśli się nie roztrzaskasz, jesteś bezwartościowy. WP1 307.1

Gdy odwrócisz się od rozbitych cystern, jakie nie mogą zatrzymać wody i w imieniu Jezusa, twojego obrońcy, przyjdziesz bezpośrednio do Boga, prosząc o rzeczy, których potrzebujesz, to sprawiedliwość Chrystusa zostanie objawiona jako twoja sprawiedliwość, cnota Chrystusa jako twoja cnota. Zrozumiesz wtedy, że usprawiedliwienie przyjdzie jedynie przez wiarę w Chrystusa, ponieważ w Jezusie objawiona jest doskonałość charakteru Bożego; w jego życiu ujawniona jest realizacja zasad świętości. Przez pojednawczą krew Chrystusa grzesznik zostaje uwolniony z niewoli i potępienia; przez doskonałość bezgrzesznego zastępcy i poręczyciela może biec w wyścigu pokornego posłuszeństwa wobec wszystkich Bożych przykazań. Bez Chrystusa znajduje się pod potępieniem prawa, jest zawsze grzesznikiem, jednak przez wiarę w Chrystusa zostaje uczyniony sprawiedliwym przed Bogiem. WP1 307.2