Wybrane poselstwa I

Rozdział 30 — Prawo i Ewangelia

[Artykuł ten ukazał się w The Signs of the Times, 14 marzec 1878.]

Odrzucając Chrystusa, Żydzi odrzucili podstawę swojej wiary. Z drugiej strony dzisiejszy świat chrześcijański, który przypisuje sobie wiarę w Chrystusa, ale odrzuca prawo Boże, popełnia błąd podobny do popełnionego przez zwiedzionych Żydów. Ci, którzy twierdzą, że uchwycili się Chrystusa, w nim ześrodkowując swoje nadzieje, podczas gdy wylewają wzgardę na moralne prawo i proroctwa, nie są w bezpieczniejszym położeniu niż niewierzący Żydzi. Nie mogą ze zrozumieniem wezwać grzeszników do pokuty, ponieważ nie są w stanie właściwie wyjaśnić z jakiego powodu mają oni pokutować. Grzesznik, nawoływany do porzucenia grzechów, ma prawo zapytać: Czym jest grzech? Ci, którzy szanują prawo Boże, mogą odpowiedzieć: Grzech jest przestępstwem zakonu. Na potwierdzenie tego apostoł Paweł mówi: Nie poznałbym grzechu gdyby nie zakon. WP1 217.1

Jedynie ci, którzy uznają żądania moralnego prawa za wiążące, mogą wyjaśnić naturę pojednania. Chrystus przyszedł, aby pośredniczyć pomiędzy Bogiem a człowiekiem, aby uczynić człowieka jedno z Bogiem przez doprowadzenie go do lojalności względem jego prawa. Prawo nie miało w sobie żadnej mocy przebaczenia temu, kto je przekroczył. Jedynie Jezus mógł spłacić dług grzesznika. Jednak fakt spłaty przez Jezusa zobowiązań pokutującego grzesznika nie zezwala temu ostatniemu na dalsze przestępowanie prawa Bożego; winien on odtąd żyć w posłuszeństwie wobec tego prawa. WP1 217.2

Prawo Boże istniało przed stworzeniem człowieka, bo w przeciwnym razie Adam nie mógłby zgrzeszyć. Po przestępstwie Adama zasady prawa nie zostały zmienione, lecz zostały w sprecyzowany sposób ustanowione i wyrażone, aby wyjść człowiekowi naprzeciw w jego upadłym stanie. Chrystus, w uzgodnieniu ze swoim Ojcem, ustanowił system darów ofiarnych, aby śmierć, zamiast nawiedzać bezpośrednio przestępcę, została przeniesiona na ofiarę, mającą przedstawiać wielką i doskonałą ofiarę Syna Bożego. WP1 217.3

Grzechy ludu były symbolicznie przenoszone na odprawiającego służbę kapłana, który był dla ludu pośrednikiem. Kapłan nie mógł sam stać się ofiarą za grzech i nie mógł swoim życiem dokonać pojednania, ponieważ także był grzesznikiem. Dlatego też, zamiast samemu ponosić śmierć, zabijał baranka bez skazy; kara za grzech była przenoszona na niewinne zwierzę, które w ten sposób stawało się jego bezpośrednim zastępcą i przedstawiało doskonałą ofiarę Jezusa Chrystusa. Przez krew tej ofiary, człowiek przez wiarę patrzył w przyszłość na krew Chrystusa, mającą dokonać pojednania za grzechy świata. WP1 218.1

Cel prawa ceremonialnego

Gdyby Adam nie przekroczył prawa Bożego, prawo ceremonialne nigdy nie zostałoby ustanowione. Dobra nowina została najpierw dana Adamowi w postaci skierowanego do niego oświadczenia, że nasienie niewiasty zdepcze głowę węża, potem była ona przekazywana przez kolejno następujące po sobie pokolenia do Noego, Abrahama i Mojżesza. Wiedza o Bożym prawie i planie zbawienia została przekazana Adamowi i Ewie przez samego Chrystusa. Starannie przechowywali oni w pamięci tę ważną naukę i przekazywali ją ustnie swoim dzieciom i dzieciom swoich dzieci. W ten sposób zachowana została znajomość prawa Bożego. WP1 218.2

Ludzie żyli w tamtym czasie blisko tysiąc lat, a aniołowie odwiedzali ich, przynosząc pouczenia płynące bezpośrednio od Chrystusa. WP1 218.3

Ustanowiony został sposób wielbienia Boga przez dary ofiarne, a ci, którzy bali się Boga, wyznawali przed nim swoje grzechy i z wdzięcznością oraz świętą ufnością wyglądali nadejścia Jutrzenki, która poprowadzi upadłych synów Adama do nieba przez pokutę względem Boga i wiarę w naszego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa. W ten sposób poprzez każdą ofiarę głoszona była ewangelia, a czyny wierzących stale objawiały ich wiarę w mającego przyjść Zbawiciela. Jezus powiedział do Żydów: “Gdybyście bowiem wierzyli Mojżeszowi, wierzylibyście i mnie. O mnie bowiem on napisał. A jeśli jego pismom nie wierzycie, jakże uwierzycie moim słowom?” Jana 5,46-47. WP1 218.4

Jednakże rzeczą niemożliwą było, aby Adam przez swój przykład i zasady powstrzymał falę niedoli, jaką jego przestępstwo ściągnęło na ludzi. Niewiara wkradła się w serca ludzi. Dzieci Adama przedstawiały najwcześniejszy przykład dwóch różnych sposobów postępowania, obranych przez ludzi w odniesieniu do wymagań Bożych. Abel widział Chrystusa wyobrażonego w darach ofiarnych. Kain był niewierzący jeśli chodzi o potrzebę ofiar; nie chciał dostrzec, że Chrystus był uosabiany przez zabitego baranka, krew zwierząt wydawała mu się bezwartościowa. Ewangelia była głoszona Kainowi tak samo, jak jego bratu, była jednak dla niego wonią śmierci ku śmierci, ponieważ nie chciał uznać we krwi baranka ofiarnego Jezusa Chrystusa — jedyne zabezpieczenie uczynione dla zbawienia człowieka. WP1 218.5

Nasz Zbawiciel wypełnił swym życiem i śmiercią wszystkie wskazujące na niego proroctwa i był sednem wszystkich posiadających znaczenie symboli i cieni. Zachował moralne prawo i wywyższył je przez spełnienie jego wymagań jako przedstawiciel ludzkości. Ci spośród Izraela, którzy nawrócili się do Pana i przyjęli Chrystusa jako rzeczywistość przepowiedzianą przez symboliczne ofiary, rozpoznali koniec tego, co miało zostać zniesione. Zaciemnienie okrywające żydowski system niczym zasłona, wydawało im się podobne do zasłony zakrywającej chwałę na obliczu Mojżesza. Chwała na obliczu Mojżesza była odbiciem tego światła, które Chrystus przyszedł przynieść na świat dla pożytku człowieka. WP1 219.1

W czasie gdy Mojżesz był odizolowany na górze z Bogiem, w najbardziej przekonujący sposób został mu objawiony plan zbawienia, datujący się od upadku Adama. Poznał wtedy, że ten sam anioł, który przewodził w podróżach synów izraelskich, miał zostać objawiony w ciele. Umiłowany Syn Boży, który był jedno z Ojcem, miał uczynić jedno z Bogiem wszystkich ludzi, którzy w niego uwierzą i zaufają mu. Mojżesz zrozumiał prawdziwe znaczenie darów ofiarnych. Chrystus nauczył Mojżesza planu ewangelii, a chwała jej — przez Chrystusa — oświetlała oblicze Mojżesza, uniemożliwiając ludziom spoglądanie na niego. WP1 219.2

Sam Mojżesz nie był świadomy promiennej chwały, odbijającej się na jego obliczu i nie wiedział dlaczego synowie izraelscy uciekali od niego, gdy się do nich zbliżał. Przywołał ich do siebie, ale oni nie ośmielili się patrzeć na to otoczone blaskiem oblicze. Gdy Mojżesz dowiedział się, że lud nie mógł patrzeć na jego oblicze z powodu jego chwały, zakrył je zasłoną. WP1 219.3

Chwała na obliczu Mojżesza była niezmiernie bolesna dla synów izraelskich ze względu na przekroczenie przez nich świętego prawa Bożego. Jest to zilustrowanie odczuć tych, którzy naruszyli prawo Boże. Pragną oni usunąć się sprzed jego przenikliwego światła, które jest przerażające dla przestępcy, podczas gdy dla wiernych wydaje się ono święte, sprawiedliwe i dobre. Jedynie ci, którzy mają słuszny szacunek dla prawa Bożego, mogą właściwie ocenić pojednanie Chrystusa, które stało się koniecznym w wyniku naruszenia prawa Ojca. WP1 219.4

Osoby pielęgnujące pogląd, jakoby w starym prawie nie było Zbawiciela, mają na swoim zrozumieniu ciemną zasłonę, tak jak Żydzi, którzy odrzucili Chrystusa. Żydzi uznawali swoją wiarę w mającego przyjść Mesjasza w darach ofiarnych, przedstawiających Chrystusa. Mimo to, gdy pojawił się Jezus, wypełniający wszystkie proroctwa, dotyczące obiecanego Mesjasza i dokonujący czynów, prezentujących go jako boskiego Syna Bożego, odrzucili go i odmówili przyjęcia najwyraźniejszych dowodów jego prawdziwego charakteru. Z drugiej strony kościół chrześcijański, który wyznaje najwyższą wiarę w Chrystusa, gardząc żydowskim systemem, praktycznie zapiera się Chrystusa, który był twórcą całej żydowskiej ekonomi. WP1 220.1