Cudowna Boża łaska

Unikać sideł, 16 październik

“Wszystko, co jest na świecie, pożądliwość ciała i pożądliwość oczu, i pycha życia, nie jest z Ojca, ale ze świata”. 1 Jana 2,16. CBL 297.1

Pycha i umiłowanie świata są sidłami, które skutecznie hamują uduchowienie i wzrastanie w łasce. CBL 297.2

Ten świat nie jest niebem chrześcijan, ale jedynie Bożym warsztatem, w którym jesteśmy przygotowywani, by przyłączyć się do bezgrzesznych aniołów w świętym niebie. Powinniśmy stale kształcić umysł do szlachetnych, niesamolubnych myśli. To wykształcenie jest konieczne, aby tak stosować siły dane nam od Boga, by Jego imię było uwielbione na ziemi. Jesteśmy odpowiedzialni za wszystkie szlachetne cechy, którymi Bóg nas obdarzył, a wykorzystywanie ich w sposób niezgodny z Jego wolą jest dowodem naszej nikczemnej niewdzięczności wobec Niego. Służenie Bogu wymaga wszystkich naszych sił, a nie postępujemy zgodnie z Bożym zamysłem, jeśli nie rozwijamy ich do granic możliwości, nie kształcimy umysłu do umiłowania spraw niebiańskich oraz nie wzmacniamy i nie uszlachetniamy sił duszy przez właściwe działanie dla chwały Bożej. (...) CBL 297.3

Jeśli umysł nie zostanie nauczony rozmyślania o sprawach duchowych, to będzie słaby i chwiejny pod tym względem. Natomiast w sprawach świata będzie silny, gdyż nawykł do myślenia o nich i został umocniony przez ćwiczenie. Powodem, dla którego ludzie mają trudności z prowadzeniem duchowego życia jest to, że nie ćwiczą umysłu w pobożności. Szkolą go raczej w innym kierunku. Jeśli umysł nie będzie stale ćwiczony do zdobywania duchowej wiedzy i rozumienia tajemnicy pobożności, wówczas nie będzie zdolny docenić wiecznych spraw. (...) Kiedy serce jest podzielone, zajmując się głównie sprawami świata, a jedynie w niewielkim stopniu sprawami Bożymi, nie można liczyć na znaczący wzrost duchowej siły. — Testimonies for the Church II, 187-189 [Świadectwa dla zboru II, 187-189]. CBL 297.4

Podczas gdy ludzie zeświecczeni całą gorliwość i ambicję wkładają w zdobywanie ziemskiego skarbu, ludzie wierni Bogu nie mają się upodabniać do świata, ale okazywać przez gorliwość, czujność i wytrwałość, że zostali przemienieni, a ich ojczyzna nie jest na tym świecie, lecz w szukają lepszego kraju, niebiańskiego. — Testimonies for the Church II, 194 [Świadectwa dla zboru II, 194]. CBL 297.5