Wydarzenia czasów końca

Rozdział 6 — Styl życia i działalność “reszty”

Duch służby i samopoświęcenia

Bóg długo czekał, ażeby duch służby wziął w swe władanie cały Kościół, tak by każdy mógł pracować dla Niego odpowiednio do swych zdolności. Gdy członkowie Kościoła Bożego wykonają wyznaczoną im pracę w domu i poza nim, wypełniając polecenie głoszenia Ewangelii, cały świat zostanie wkrótce ostrzeżony, a Jezus powróci na tę ziemię w blasku potęgi i chwały. — Działalność apostołów 68.69 (1911). WCK 52.1

Chrystus zaleca Swoim naśladowcom osobistą pracę, w której nikt nie może ich zastąpić. Służenie chorym i biednym, niesienie poselstwa zgubionym, nie może być wyłącznym przywilejem komitetów czy zakładów dobroczynnych. Osobistej odpowiedzialności, osobistego wysiłku, osobistego poświęcenia, oto czego wymaga Ewangelia. — Śladami Wielkiego Lekarza 88 (1905). WCK 52.2

“Obracajcie nimi, aż powrócę”

Chrystus powiedział: “Obracajcie nimi, aż powrócę” [Łukasza 19,13], Być może zostało nam tylko kilka lat do końca, ale do końca mamy obracać tym, co zostało nam powierzone. — The Review and Herald, 21 kwiecień 1896. WCK 52.3

Chrystus pragnie, by każdy uczył się w spokoju rozmyślać o Jego powtórnym przyjściu. Wszyscy codziennie mają badać Słowo Boże, nie zaniedbując jednak swych obowiązków. — Letter 28, 1897. WCK 52.4

Chrystus oświadczył, że gdy przyjdzie, niektórzy z oczekujących Go będą zajęci swymi interesami. Niektórzy będą siali w polu, inni żęli i zbierali plony, jeszcze inni będą mleć w młynach. Nie jest wolą Bożą, by Jego wybrani porzucili obowiązki oraz odpowiedzialności doczesnego życia i oddali się próżnej kontemplacji, żyjąc w religijnym śnie. — Manuscript 26, 1901. WCK 52.5

Wypełnijcie życie wszelkimi dobrymi czynami, jakich możecie dokonać. — Testimonies for the Church V, 488 (1889). WCK 53.1

Jakby każdy dzień był naszym ostatnim dniem

Powinniśmy czuwać, pracować oraz modlić się, tak jakby każdy dzień był ostatnim darowanym nam dniem. — Testimonies for the Church V, 200 (1882). WCK 53.2

Bezpieczeństwo zapewnia nam jedynie wykonywanie pracy przeznaczonej na każdy dzień, trud, czuwanie, oczekiwanie oraz poleganie w każdej chwili na mocy Tego, który był umarły i ożył, i żyje na wieki. — Letter 66, 1894. WCK 53.3

Każdego ranka, rozpoczynając nowy dzień, poświęćcie siebie i wasze dzieci Bogu. Nie układajcie szczegółowych planów na miesiące i lata; nie do was należy takie planowanie. Wam dany jest jeden krótki dzień. Tak pracujcie w tym dniu dla Mistrza, jakby to był ostatni dzień waszego życia. Przedłóżcie wszystkie plany Bogu, niech zostaną zrealizowane albo zaniechane, tak jak wskaże nam Ten, który jest dalekowzroczny. — Testimonies for the Church VII, 44 (1902). WCK 53.4

Sumienne przestrzeganie sabatu^*

Nasz niebiański Ojciec pragnie, aby poprzez zachowywanie sabatu ludzie lepiej Go poznali. Chce, by sabat kierował nasze myśli do Niego jako do prawdziwego i żywego Boga, oraz byśmy, znając Go, mogli mieć życie i pokój. — Testimonies for the Church VI, 349 (1900). WCK 53.5

Przez cały tydzień mamy pamiętać o sabacie i czynić przygotowania, by zachowywać go zgodnie z przykazaniem. Mamy nie tylko przestrzegać sabatu według litery. Musimy zrozumieć jego duchowe znaczenie we wszystkich sprawach życia... WCK 53.6

Gdy w ten sposób będziemy pamiętać o sabacie, doczesność nie będzie w stanie górować nad sprawami duchowymi. Żadne obowiązki, właściwe sześciu dniom pracy, nie zostaną pozostawione na sabat. — Testimonies for the Church VI, 353.354 (1900). WCK 53.7

Potrzeby życiowe muszą być zaspokojone, nie wolno również zaniedbać ludzi chorych i potrzebujących. Przestrzeganie sabatu nie uwolni nikogo od winy, jeżeli zaniedba obowiązek niesienia pomocy bliźniemu. Dzień boskiego odpoczynku ustanowiony był dla człowieka i zawarty w nim akt miłosierdzia pozostaje w całkowitej harmonii z Jego intencją. Bóg nie chce, aby istoty stworzone przez Niego znosiły — chociaż przez godzinę — cierpienie, któremu można przynieść ulgę w dniu sobotnim, lub w każdym innym dniu. — Życie Jezusa 149 (1898). WCK 54.1

Wierni w dziesięcinach i darach

Dziesięcina jest święta, zarezerwowana przez Boga dla Niego samego. Ma być przyniesiona do Jego skarbca i przeznaczona na utrzymanie pracowników Jego dzieła... Przeczytajcie uważnie trzeci rozdział Księgi Malachiasza i zobaczcie, co Bóg mówi o dziesięcinie. — Testimonies for the Church IX, 249 (1909). WCK 54.2

Nowy Testament nie definiuje na nowo stosunku do dziesięciny, tak samo jak nie definiuje na nowo stosunku do sabatu, bowiem ważność obu tych spraw zostaje zachowana, a ich głębokie duchowe znaczenie wyjaśnione. — Counsels on Stewardship 66 (1882). WCK 54.3

Pan na każdym miejscu wzywa adwentystów dnia siódmego, by poświęcili się Mu i czynili wszystko, na co ich stać, stosownie do możliwości, aby wspierać Jego dzieło. Pragnie, by przez swą ofiarność udowodnili, jak cenią Jego błogosławieństwa i okazali Mu wdzięczność za Jego miłosierdzie. — Testimonies for the Church IX, 132 (1909). WCK 54.4

Zanikająca dobroczynność jest słabym substytutem żywej ofiarności. — Testimonies for the Church V, 155 (1882). WCK 54.5

Potrzeby dzieła będą stale rosnąć w miarę przybliżania się do końca czasu. — Testimonies for the Church V, 156 (1882). WCK 54.6

Na tym świecie przechodzimy próby, które określą, czy nadajemy się do przyszłego świata. Do nieba nie może wejść nikt, kogo charakter nosi skazę egoizmu. Dlatego Bóg poddaje nas próbom, powierzając nam doczesne dobra, abyśmy używając ich, pokazali, czy można nam powierzyć wieczne bogactwa. — Counsels on Stewardship 22 (1893). WCK 54.7

Budowanie nowych instytucji

Niektórzy mogą powiedzieć: “Skoro Pan przychodzi wkrótce, po co zakładać szkoły, sanatoria i zakłady wytwórcze? Po co nasza młodzież ma się uczyć zawodów?” WCK 55.1

Zamierzeniem Pana jest, byśmy ciągle rozwijali talenty, które On nam dał. Możemy to jedynie osiągnąć wtedy, gdy będziemy je używać. Perspektywa rychłego przyjścia Chrystusa nie powinna czynić nas bezczynnymi. Przeciwnie, powinna skłaniać nas do czynienia wszystkiego, co tylko jest możliwe, by błogosławić i ubogacać ludzkość. — Medical Ministry 268 (1902). WCK 55.2

Wielka praca musi być wykonana na całym świecie, zatem niech nikt nie dochodzi do wniosku, że w związku z bliskim końcem nie ma potrzeby podejmowania specjalnych wysiłków, by budować różne instytucje, których wymagać będzie dzieło... Gdy Bóg każe nam zaprzestać budować domy modlitwy, zakładać szkoły, sanatoria i wydawnictwa, będzie to czas, by opuścić ręce i pozwolić Panu dokończyć dzieła, ale obecnie mamy możliwość wykazać się gorliwością dla Boga i miłością do ludzi. — Testimonies for the Church VI, 440 (1900). WCK 55.3

Medyczna działalność misyjna

Gdy religijne represje stłumią wolność w naszym kraju, ci, którzy będą za wolnością sumienia znajdą się w niebezpieczeństwie. Dla własnego dobra, o ile to możliwe, powinni uczyć się leczyć choroby, poznać przyczyny ich powstawania, sposoby zapobiegania. Ci, którzy zdobędą tę wiedzę, wszędzie znajdą pole do działania. Będzie wielu cierpiących ludzi potrzebujących pomocy, nie tylko wśród wierzących, ale także wśród tych, którzy nie znają prawdy. — Counsels on Health 506 (1892). WCK 55.4

Chcę wam powiedzieć, że wkrótce praca kaznodziejów zostanie zahamowana, a jedyną formą działalności ewangelizacyjnej pozostanie medyczna działalność misyjna. — Counsels on Health 533 (1901). WCK 55.5

Lud Boży ceni swe zdrowie

Reforma zdrowia, jak mi pokazano, jest częścią trój anielskiego poselstwa tak ściśle z nim połączoną, jak ramię i ręka złączone są z resztą ciała. — Testimonies for the Church I, 486 (1867). WCK 55.6

Herbata, kawa, tytoń i alkohol muszą być przez nas przedstawiane jako używki, których stosowanie jest grzechem. Nie możemy tak samo podchodzić do mięsa, jaj, masła, sera i innych tego typu artykułów. Te produkty nie powinny zaprzątać naszej uwagi w zbyt wielkim stopniu. Jednak wspomniane — herbata, kawa, tytoń, piwo, wino i wszystkie inne napoje alkoholowe — nie mogą być nawet używane z umiarem, ale mają być zupełnie odrzucone. — Selected Messages III, 287 (1881). WCK 56.1

Prawdziwa wstrzemięźliwość uczy, iż należy unikać wszystkiego, co jest szkodliwe dla organizmu, a korzystać rozsądnie z tego, co jest zdrowe. — Patriarchowie i prorocy 430.431 (1890). WCK 56.2

Czyste powietrze, słońce, umiar, odpoczynek, ruch, odpowiednia dieta, korzystanie z wody oraz zaufanie w moc Bożą — oto prawdziwe lekarstwa. — Ministry of Healing 127 (1905). WCK 56.3

Wszystko, co niszczy zdrowie, nie tylko osłabia fizyczną żywotność, ale także siły umysłowe i moralne. Pobłażliwość w jakiejkolwiek sprawie utrudnia rozróżnianie między dobrem a złem i opieranie się złu. — Ministry of Healing 128 (1905). WCK 56.4

Powrót do pierwotnej diety

Bóg próbuje prowadzić nas z powrotem, krok po kroku, do swego pierwotnego zamierzenia — człowiek ma się odżywiać naturalnymi płodami ziemi. Jedzenie mięsa zostanie w końcu zaniechane przez tych, którzy oczekują na przyjście Pana; mięsa nie będzie w ich jadłospisie. Powinniśmy zawsze mieć to na uwadze i stale do tego dążyć. — Counsels on Health 450 (1890). WCK 56.5

Większe reformy muszą zostać przeprowadzone wśród ludu, który oczekuje na rychłe pojawienie się Chrystusa. Reforma zdrowia ma wykonać w naszym ludzie pracę, która jeszcze nie została wykonana. Jest wielu, których należy uświadomić o niebezpieczeństwach związanych z jedzeniem mięsa, wielu takich, którzy nadal jedząc mięso narażają na szwank swoje fizyczne, psychiczne i duchowe zdrowie. Wielu tych, którzy obecnie jedynie połowicznie nawrócili się w kwestii jedzenia mięsa, odejdzie od ludu Bożego, aby już nigdy doń nie powrócić. — The Review and Herald, 27 maj 1902. WCK 56.6

Czas postu i modlitwy

Teraz i w przyszłości, aż do końca, lud Boży powinien być bardziej gorliwy, przebudzony, nie ufający swej własnej mądrości, ale mądrości swego Przywódcy. Należy wyznaczać dni postu i modlitwy. Całkowite wstrzymywanie się od jedzenia nie jest wymagane, wystarczy ograniczyć się do skromniejszych, jak najprostszych posiłków. — Counsels on Diet and Foods 188.189 (1904). WCK 57.1

Prawdziwy post, który powinien być zalecony wszystkim, polega na całkowitym wykluczeniu z diety podniecających pokarmów wszelkiego rodzaju i właściwym używaniu pełnowartościowych, prostych pokarmów, którymi Bóg obficie nas obdarzył. Ludzie mniej powinni się zastanawiać nad doczesnym pokarmem i napojem, a więcej nad pokarmem z nieba, który ożywia wszelkie doznania religijne i nadaje im sens. — Medical Ministry 283 (1896). WCK 57.2

Zaczyn pobożności nie utracił całkowicie swej mocy. W czasie gdy zagrożenie i depresja Kościoła są największe, mała grupa stojąca w świetle będzie świecić i będzie biadać nad obrzydliwościami popełnianymi w kraju. Szczególnie jednak wznosić będzie swe modlitwy za członkami Kościoła, którzy postępują tak, jakby wcale do niego nie należeli. — Testimonies for the Church V, 209.210 (1882). WCK 57.3

Całkowite zaufanie do Boga

Z powodu niepoświęconych pracowników sprawy czasami przybierają zły obrót. Może ubolewasz nad skutkami złego postępowania innych, ale nie martw się. Boski Mistrz sam nadzoruje dzieło. Pragnie jedynie, by pracownicy przyszli do Niego po polecenia i byli posłuszni Jego wskazówkom. Wszystkie części dzieła — zbory, misje, szkoła sobotnia, instytucje — są bliskie Jego sercu. Po co się martwić? Gorące pragnienie, by ujrzeć Kościół tętniący życiem, musi być połączone z całkowitym zaufaniem do Boga... WCK 57.4

Niech nikt nie przecenia danych mu od Boga sił i nie próbuje zbyt gwałtownie popychać dzieła Pańskiego naprzód. Moc człowieka nie może przyspieszyć dzieła; musi być z nią połączona moc niebiańska... Gdyby nawet wszyscy pracownicy, dźwigający obecnie największe ciężary, usunęli się na bok, dzieło Boże będzie postępować. — Testimonies for the Church VII, 298 (1902). WCK 57.5

Nabożeństwo rodzinne

Odprawiajcie wraz z dziećmi nabożeństwa poranne i wieczorne czytając Słowo Boże i śpiewając pieśni. Uczcie dzieci przykazań prawa Bożego. — Ewangelizacja 317 (1904). WCK 58.1

Niech nabożeństwa rodzinne będą krótkie i uduchowione. Nie pozwólcie, by wasze dzieci czy ktokolwiek z domowników podchodził do nich z niechęcią na skutek ich rozwlekłości czy nieatrakcyjności. Gdy studiuje się długi rozdział i odmawia długie modlitwy, cenne nabożeństwo staje się nużące, a wszyscy czują ulgę, gdy już się skończy... WCK 58.2

Niech ojciec wybierze fragment Pisma Świętego, interesujący i niezbyt trudny do zrozumienia; wystarczy kilka tekstów, by przeprowadzić lekcję, którą można będzie potem rozważać cały dzień. Można zadać pytania, podać kilka ciekawych komentarzy albo opowiedzieć krótko zdarzenie ilustrujące treść studiowanego fragmentu. Można zaśpiewać przynajmniej jedną lub dwie zwrotki natchnionej pieśni, modlitwy zaś powinny być zwięzłe i krótkie. Prowadzący w modlitwie nie powinien modlić się o wszystko, ale powinien wyrazić potrzeby w prostych słowach, chwalić Boga i dziękować Mu. — Child Guidance 521.522 (1884). WCK 58.3

Strzeżcie się łączenia ze światem

[Objawienie 18,1-3] Gdy rozlega się to poselstwo, gdy zwiastowanie prawdy wykonuje swoje dzieło odłączenia, my jako wierni strażnicy Boży, mamy dokładnie wiedzieć, na jakim stanowisku stoimy. Nie wolno nam sprzymierzać się z ludźmi tego świata, w przeciwnym bowiem razie przesiąkniemy ich duchem, a nasze duchowe postrzeganie ulegnie wypaczeniu, aż zaczniemy patrzeć na tych, którzy mają prawdę i głoszą poselstwo Pańskie, tak jak patrzą na nich rzekomo chrześcijańskie Kościoły. Staniemy się jak faryzeusze i będziemy stronić od tych ludzi. — The Ellen G. White 1888 Materials 1161 (1893). WCK 58.4

Ci, którzy czuwają i oczekują na pojawienie się Chrystusa na obłokach nieba, nie będą mieszać się ze światem w poszukiwaniu przyjemności i brać udziału w spotkaniach, których celem jest jedynie rozrywka. — Manuscript 4, 1898. WCK 58.5

Zawieranie kontraktów i łączenie się w interesach z tymi, którzy nie podzielają naszej wiary, nie jest zgodne z Bożym zaleceniem. — The Review and Herald, 4 sierpień 1904. WCK 58.6

Powinniśmy łączyć się z innymi ludźmi jedynie na tyle, na ile pozwalają nam nasze zasady. Nie znaczy to, że mamy przyłączać się do ich towarzystwa, ale mamy dać się im poznać jako ludzie żywiący do wszystkich serdeczną sympatię i zachowujący we wszystkim umiar. — Temperance 220 (1884). WCK 59.1

Rekreacja, którą pochwala Chrystus

Przywilejem i obowiązkiem chrześcijan jest odświeżanie ducha i wzmacnianie ciała niewinną rekreacją, po to, aby móc używać fizyczne i umysłowe siły dla uczczenia Boga. — Message to Young People 364 (1871). WCK 59.2

Chrześcijanie mają do dyspozycji wiele źródeł radości i z bezbłędną dokładnością mogą powiedzieć, które przyjemności są dobre i właściwe. Mogą korzystać z takiej rekreacji, która nie rozprasza umysłu ani nie upadla duszy, takiej, która nie rozczarowuje i w rezultacie nie pozostawia smutnego wrażenia, że zniszczyła nasz szacunek do samego siebie albo postawiła barierę na drodze do bycia użytecznym. Jeśli mogą zabrać ze sobą Jezusa i podtrzymywać ducha modlitwy, są całkowicie bezpieczni. — Message to Young People 38 (1884). WCK 59.3

Nasze spotkania winny być prowadzone w taki sposób lub my powinniśmy je tak prowadzić, abyśmy po powrocie do domu mieli czyste sumienie, że nie obraziliśmy Boga i ludzi, świadomość, że nie zraniliśmy w niczym tych, z którymi przebywaliśmy ani nie wywarliśmy na nich złego wpływu... WCK 59.4

Każda rozrywka, w której możesz uczestniczyć, jednocześnie z wiarą prosząc o Boże błogosławieństwo, będzie bezpieczna. Wszelka jednak rozrywka, która odciąga cię od cichej modlitwy, poświęcenia się Bogu czy udziału w nabożeństwie modlitewnym, nie jest bezpieczna, ale szkodliwa. — Message to Young People 386 (1913). WCK 59.5

Muzyka, która wzbogaca

Tak jak kiedyś synowie izraelscy umilali sobie wędrówkę przez pustynię muzyką i świętymi pieśniami, tak samo dzisiaj Bóg pragnie, by muzyka i pieśni umilały Jego dzieciom pielgrzymkę życia. Pieśni najskuteczniej utrwalają w pamięci Jego Słowo. Tego rodzaju śpiewy mają nadprzyrodzoną moc ujarzmiania serc ludzi, rozjaśniania umysłu i budzenia współczucia. Przyczyniają się do harmonii naszego działania, rozpraszają ciemności. Pieśni te mają moc niezwykłą, gdyż budzą odwagę w człowieku; usuwając niepokój zachęcają do czynu. — Wychowanie 117 (1903). WCK 59.6

Muzyka służy uwielbieniu Boga w pałacach niebieskich. Powinniśmy starać się o to, aby nasze pieśni dziękczynne harmonizowały z niebieskim chórem... Śpiew religijny jest tak samo ważnym aktem jak modlitwa. — Patriarchowie i prorocy 457 (1890). WCK 60.1

Nie można mieć nic przeciwko temu, aby przy tej okazji nie korzystano z instrumentów muzycznych. Instrumenty były stosowane podczas obrząędów religijnych już w czasach starożytnych. Czciciele Boga oddawali Mu hołd, grając na harfie oraz cymbałach, i muzyka powinna towarzyszyć wszystkim naszym nabożeństwom. — Ewangelizacja 318 (1898). WCK 60.2

Telewizja i teatr

Do najniebezpieczniejszych rodzajów rozrywki należy teatr. Zamiast być szkołą moralności i cnoty, jak często się twierdzi, jest siedliskiem niemoralności. Występne nawyki i grzeszne skłonności są wzmacniane i utwierdzane przez tego rodzaju rozrywkę. Piosenki miłosne, lubieżne gesty, wyrażenia, postawy, deprawują wyobraźnię i przytępiają moralną samokontrolę. WCK 60.3

Każdy młody człowiek regularnie uczęszczający na takie przedstawienia nie zachowa prawych zasad. Nie ma w naszym kraju niczego, co wywierałoby tak trujący wpływ, niszczyło religijne wyobrażenia i odbierało upodobanie do niewinnych przyjemności i trzeźwego patrzenia na życie niż teatralne przedstawienia. Każde pobłażanie zwiększa przywiązanie do oglądania tych scen, tak jak każdy kieliszek alkoholu zwiększa uzależnienie od niego. — Testimonies for the Church IV, 652.653 (1881). WCK 60.4

Bóg nie pobłogoslawi godzin spędzonych w teatrze czy na tańcach. Żaden chrześcijanin nie chciałby w takim miejscu spotkać się ze śmiercią. Żaden nie chciałby się tam znajdować, gdy przyjdzie Chrystus. — Message to Young People 398 (1882). WCK 60.5

Rozrywki, które nie usuwają poważnych i religijnych myśli są jedynymi bezpiecznymi rozrywkami, a bezpieczne miejsca rozrywki znajdują się jedynie tam, gdzie możemy zabrać ze sobą Jezusa. — Our High Calling 284 (1883). WCK 60.6

Ubiór i ozdoby

Nie ma potrzeby czynić z kwestii ubioru głównego punktem naszej wiary. Należy mówić o czymś znacznie ważniejszym, kosztowniejszym. Mówcie o Chrystusie, a gdy człowiek nawróci się w swym sercu, wszystko, co nie harmonizuje ze Słowem Bożym, zostanie z niego usunięte. — Ewangelizacja 185 (1889). WCK 61.1

Jeśli jesteśmy chrześcijanami, powinniśmy naśladować Chrystusa, choćby ścieżka, którą mamy iść, przecinała w poprzek ścieżki naszych naturalnych skłonności. Nie ma sensu tłumaczyć wam, że nie wolno wam nosić tego czy tamtego, bo jeśli zamiłowanie do tych próżnych rzeczy jest w waszych sercach, zdejmowanie ozdób będzie jak obdarcie drzew z liści. Naturalne skłonności serca i tak dadzą o sobie znać. Musicie postępować zgodnie z własnym sumieniem. — Child Guidance 429.430 (1892). WCK 61.2

Proszę nasz lud, by chodził ostrożnie i rozważnie przed Bogiem. Dostosowujcie się w ubieraniu do panujących zwyczajów na tyle, na ile są one zgodne z zasadami zdrowia. Niech nasze siostry ubierają się zwyczajnie, jak wiele to czyni, w ubrania z dobrego, wytrzymałego materiału, stosowne do wieku, i niech kwestia ubioru nie absorbuje zbytnio ich myśli. Nasze siostry powinny ubierać się z prostotą. Powinny wyglądać skromnie i nie wyzywająco. Dajcie światu żywy obraz wewnętrznej ozdoby łaski Bożej. — Selected Messages III, 242 (1897). WCK 61.3

Zewnętrzny wygląd pokazuje to, co jest w sercu. — Testimonies for the Church I, 136 (1856). WCK 61.4

Potrzeba publikacji

Należy wydawać publikacje pisane przejrzystym, najprostszym językiem, w których wyjaśniane są kwestie o żywotnym znaczeniu i zapowiadane to, co ma przyjść na świat. — The Home Missionary, 1 luty 1890. WCK 61.5

Pierwsze i drugie poselstwo było głoszone w 1843 i 1844 roku, a teraz głosimy trzecie, ale nadal mają być głoszone wszystkie trzy poselstwa,,, Te poselstwa mamy przedstawiać światu w publikacjach, ukazując profetyczną wizję dziejów, które były i które będą. — Counsels to Writers and Editors 26.27 (1896). WCK 61.6

Szczera prawda musi być głoszona w broszurach i ulotkach, a te muszą być rozsiane jak liście jesienią. — Testimonies for the Church IX, 230 (1897). WCK 61.7

Takie pozycje jak Patriarchowie i Prorocy, Daniel i Objawienie oraz Wielki bój są potrzebne dzisiaj jak nigdy dotąd. Powinny być rozpowszechniane na szeroką skalę, ponieważ prawdy, które prezentują, otworzą oczy wielu ludziom. — Colporteur Ministry 123 (1905). WCK 62.1

Tak jak długo trwa czas próby, tak długo istnieć będą sprzyjające warunki dla pracy kolporterów. — Testimonies for the Church VI, 478 (1900). WCK 62.2

Żadnych ostrych ataków w naszych czasopismach

Niech ci, którzy piszą do naszych czasopism nie czynią nieuprzejmych zarzutów i aluzji, sprawiających przykrość, bowiem zamkną nam drogę i nie pozwolą wykonać dzieła, które musi być wykonane, by dotrzeć do wszystkich ludzi, w tym także do katolików. Naszym zadaniem jest głosić prawdę z miłością i nie mieszać z nią skłonności nieuświęconego serca ani nie mówić nic, co świadczyłoby, że jesteśmy tego samego ducha, co nasi wrogowie... WCK 62.3

Nie powinniśmy używać szorstkich, ostrych słów. Nie zamieszczajcie ich w żadnych artykułach, usuńcie je z każdego apelu. Niech Słowo Boże tnie i napomina; pozwólmy ograniczonym ludziom ukryć się i pozostać w Jezusie Chrystusie. — Testimonies for the Church IX, 240.241.244 (1909). WCK 62.4

Powinniśmy usunąć z naszych publikacji i wypowiedzi każde wyrażenie, które wyrwane z kontekstu, mogłoby zostać mylnie zinterpretowane jako przeciwne prawu i porządkowi. Wszystko powinno być starannie przemyślane, byśmy nie zostali uznani za ludzi, którzy, biorąc pod uwagę wypowiadane przez nas słowa, są nielojalni wobec kraju i obowiązujących w nim praw. — Letter 36, 1895. WCK 62.5

Chrześcijaństwo nie przejawia się w brutalnych oskarżeniach i potępianiu innych. — Testimonies for the Church VI, 397 (1900). WCK 62.6

Strzeżcie się spornych kwestii

Bóg nie przeszedł się wśród swego ludu i nie wybrał jednego człowieka tu, a drugiego tam, jako tych, którzy są godni, by powierzyć im prawdę. Nie dał jednemu człowiekowi nowego światła, które jest przeciwne wierze całego Kościoła. W każdym okresie, gdy przeprowadzano reformy, byli ludzie, którzy twierdzili coś takiego... Niech nikt nie ufa sobie samemu, mniemając jakoby Bóg dał mu szczególne światło, którego nie dał innym braciom... WCK 62.7

Niektórzy przyjmują jakieś nowe, oryginalne idee, które, jak się wydaje, są zgodne z prawdą. Ludzie ci... zastanawiają się nad nimi i w końcu zaczynają uważać, że są piękne i ważne, gdyż szatan ma moc nadać im taki fałszywy wygląd. Wreszcie taka idea opanowuje cały umysł, a wszystkie inne tematy koncentrują się wokół niej, aż dochodzi do tego, że prawda zostaje usunięta z serca... WCK 63.1

Ostrzegam was, strzeżcie się spornych kwestii, które odwracają umysł od sedna prawdy. Błąd nigdy nie jest bezpieczny. Nigdy nie uświęca, ale zawsze sieje zamieszanie i niezgodę. — Testimonies for the Church V, 291.292 (1885). WCK 63.2

Podkreślajcie jedność, a nie różnice

Tysiące zakamuflowanych pokus czeka na tych, którzy mają światło prawdy. Bezpieczni możemy być jedynie wtedy, gdy nie będziemy przyjmować żadnej nowej doktryny, żadnej nowej interpretacji Pisma Świętego, bez wcześniejszego poddania jej ocenie doświadczonych braci. Przedstawcie ją z pokorą, w duchu gotowości przyjęcia pouczeń, z gorliwą modlitwą, ale jeżeli oni nie dostrzegą w niej żadnego światła, podporządkujcie się ich osądowi, gdyż “w dużej liczbie doradców jest bezpieczeństwo”... WCK 63.3

Powstaną ludzie, którzy będą twierdzić, że mają jakieś nowe światło czy nowe objawienie, ale ich zamiarem będzie podważyć wiarę w stare, ustalone prawdy. Ich doktryny nie wytrzymają próby Słowa Bożego, a mimo to wielu da się zwieść. Krążyć będą fałszywe wieści, a niektórzy dadzą się złapać w tę pułapkę... Nie jest przesadą, gdy zachowujemy ostrożność wobec wszelkich form błędu, gdyż szatan ciągle stara się odciągać ludzi od prawdy. — Testimonies for the Church V, 293.295.296 (1885). WCK 63.4

Musimy podkreślać znaczenie jedności, nie dlatego, że wymagamy, by inni nam się podporządkowali, ale skoro wszyscy dążą do pokory i uniżoności Chrystusa, wszyscy będą posiadali umysł Chrystusowy. Panować więc będzie jedność ducha. — Letter 15, 1892. WCK 63.5

Zachęcam tych, którzy twierdzą, że wierzą w prawdę, by trwali w jedności ze swymi braćmi. Nie dawajcie światu okazji do pomówień o ekstremizm, brak jedności i rozbieżności w naszym nauczaniu. Unikajcie niezgody. — Testimonies to Ministers and Gospel Workers 57 (1893). WCK 63.6

Jak przyjmować krytykę

Ci, którzy się odłączyli od wiary, będą przychodzić do zborów, by odwrócić naszą uwagę od dzieła, które Bóg wykonuje. Nie możecie pozwolić, by wasze uszy odwrócili od prawdy ku zmyślonym bajkom. Nie zaniechajcie prób, aby nawrócić tego, który krytykuje dzieło, pokażcie wyraźnie, że działacie z natchnienia ducha Jezusa Chrystusa, a aniołowie Boży włożą w wasze usta słowa, które dotrą do serc oponentów. Jeśli ludzie ci trwać będą uparcie przy swoich poglądach, ludzie w zborze zrozumieją, że jesteście na wyższym poziomie. Będzie jasne, że Jezus Chrystus przemawia przez was. — Testimonies for the Church IX, 148.149 (1909). WCK 64.1

Wywyższajcie Słowo Boże

Jeśli działać będziemy w tym celu, aby obudzić uczucia, osiągniemy wszystko, co chcemy, a nawet więcej niż jest to możliwe, żebyśmy wiedzieli, jak to przeprowadzić. Spokojnie i wyraźnie “głoście Słowo”. Naszym zadaniem nie jest wytwarzanie atmosfery ekscytacji. Tylko Duch Święty może wzbudzić zdrowy entuzjazm. Niech Bóg pracuje, a ludzkie narzędzia niech będą w pokorze przed Nim, podczas czuwania, oczekiwania, modlitwy, niechaj nieustannie patrzą na Jezusa, będąc prowadzeni i kierowani przez Ducha, który jest światłem i życiem. — Selected Messages II, 16.17 (1894). WCK 64.2

Musimy iść do ludzi z mocnym Słowem Bożym, a gdy je przyjmą, Duch Święty przyjdzie. Jak powiedziałam wcześniej, On zawsze przychodzi w sposób akceptowany przez rozsądek ludzki. W naszej mowie, śpiewie i wszystkich praktykach duchowego życia mamy okazywać spokój i godność oraz bojaźń Bożą, która cechuje każde prawdziwe dziecko Boże. — Selected Messages II, 43 (1908). WCK 64.3

To przez Słowo — a nie przez uczucie czy ekstazę — mamy wpływać na ludzi, by byli posłuszni prawdzie. Na platformie Słowa Bożego możemy stać bezpiecznie. — Selected Messages III, 375 (1908). WCK 64.4