Krzyż i miecz

Rozdział 32 — Odstępstwo w Galacji

Przebywając w Koryncie, Paweł miał poważne powody do obaw o zbory, które założył. Wskutek wpływu fałszywych nauczycieli, którzy pochodzili z wierzących z Jerozolimy, wśród wierzących w Galacji gwałtownie zaczynały się szerzyć podziały, odstępstwo i zepsucie. Ci fałszywi nauczyciele mieszali żydowską tradycję z prawdami ewangelii. Lekceważąc decyzję soboru w Jerozolimie, narzucali nawróconym poganom prawo ceremonialne. Sytuacja stała się krytyczna. Zaszczepione zło groziło rychłym rozpadem zborów w Galacji. KM 217.1

Paweł bolał całym sercem, do głębi był zaniepokojony odstępstwem tych, którym wiernie wyłożył zasady ewangelii. Natychmiast napisał list do zwiedzionych wyznawców, obnażając fałszywe teorie, które przyjęli, i z całą surowością ganiąc odstępców od wiary. Po krótkich słowach pozdrowienia: “Laska wam i pokój od Boga Ojca naszego i Pana Jezusa Chrystusa” (Galacjan 1,3) przeszedł Paweł do ostrego napomnienia Galacjan: “Dziwię się, że tak prędko dajecie się odwieść od tego, który was powołał w łasce Chrystusowej do innej ewangelii, chociaż innej nie ma; są tylko pewni ludzie, którzy was niepokoją i chcą przekręcić ewangelię Chrystusową. Ale choćbyśmy nawet my albo anioł z nieba zwiastował wam ewangelię odmienną od tej, którą myśmy wam zwiastowali, niech będzie przeklęty!” Galacjan 1,6-8. Nauczanie Pawła było zgodne z Pismem Świętym, a Duch Święty poświadczał jego pracę. Zatem Paweł ostrzegł galackich braci, by nie dawali posłuchu niczemu, co sprzeciwia się prawdom, jakich ich nauczył. KM 217.2

Apostoł wezwał wierzących Galacjan, by uważnie przypomnieli sobie swoje pierwsze chrześcijańskie doświadczenia. “O nierozumni Galacjanie! Któż was omamił, was, przed których oczami został wymalowany obraz Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego? Chcę dowiedzieć się od was tego jednego: Czy przez uczynki zakonu otrzymaliście Ducha, czy przez słuchanie z wiarą? Czy aż tak nierozumni jesteście? Rozpoczęliście w duchu, a teraz na ciele kończycie? Czy daremne były tak liczne wasze doznania? Rzeczywiście, byłyby daremne. Czy ten, który daje wam Ducha i dokonuje wśród was cudów, czyni to na podstawie uczynków zakonu, czy na podstawie słuchania z wiarą?” Galacjan 3,1-5. KM 218.1

W ten sposób Paweł postawił wierzących Galacjan przed trybunałem ich własnego sumienia, starając się powstrzymać ich od kroczenia błędną drogą. Polegając na Bożej zbawczej mocy i odrzucając teorie głoszone przez odstępczych nauczycieli, apostoł starał się sprawić, by nawróceni zrozumieli, jak bardzo zostali zwiedzeni, i by przez powrót do pierwotnej wiary ewangelii udaremnili zamiary szatana. Zajął zdecydowane stanowisko po stronie prawdy i sprawiedliwości, a jego niezachwiana wiara i ufność w poselstwo, które głosił, pomogły wielu chwiejącym się w wierze powrócić do wierności Zbawicielowi. KM 218.2

Jakże odmienne od sposobu pisania do zboru korynckiego było stanowisko Pawła przyjęte wobec Galacjan! Tych pierwszych napominał ostrożnie i z wyczuciem, zaś drugich surowo i bez ogródek. Koryntianie padli ofiarą pokusy. Zwiedzeni przez sprytnych fałszywych nauczycieli, którzy przedstawiali kłamstwo jako prawdę, stracili orientację i pobłądzili. Nauczenie ich, jak odróżnić fałsz od prawdy, wymagało ostrożności i cierpliwości. Surowość i pośpieszne osądzanie ze strony Pawła udaremniłyby jego wpływ na tych, którym pragnął pomóc. KM 219.1

Natomiast w zborach galackich otwarty, niezamaskowany fałsz zajął miejsce poselstwa ewangelii. Chrystus, prawdziwa podstawa wiary, został praktycznie wyparty przez przedawnione żydowskie ceremonie. Apostoł wiedział, że aby wyrwać wierzących Galacjan spod złego wpływu zagrażającego ich wierze, należało podjąć zdecydowane środki i skierować do nich najsurowsze ostrzeżenie. KM 219.2

Bardzo ważne jest, by każdy sługa Chrystusa nauczył się dostosowywać swój sposób pracy do okoliczności i sytuacji, w jakiej znajdują się ci, dla których pracuje. Wrażliwość, cierpliwość, zdecydowanie i stanowczość są jednakowo potrzebne, ale należy je stosować z właściwym rozeznaniem. Aby mądrze postępować z różnymi osobami, w różnych okolicznościach i warunkach, trzeba posiadać mądrość i rozsądek udzielone przez Ducha Bożego. KM 219.3

W swoim liście do chrześcijan w Galacji Paweł krótko przedstawił wydarzenia związane z jego nawróceniem i pierwszymi chrześcijańskimi doświadczeniami. W ten sposób starał się wykazać, że ujrzał i pojął wielkie prawdy ewangelii dzięki szczególnym przejawom mocy Bożej. To dzięki pouczeniu otrzymanemu wprost od Boga Paweł ostrzegał i napominał Galacjan w tak stanowczy i zdecydowany sposób. Pisał nie z wahaniem i niepewnością, ale z przekonaniem i na podstawie pewnej wiedzy. Wyraźnie zaznaczył różnicę między pouczeniem przyjętym od człowieka, a tym, które zostało przekazane bezpośrednio przez Chrystusa. KM 219.4

Apostoł wezwał Galacjan, by porzucili fałszywych przewodników wiodących ich na bezdroża i powrócili do wiary udokumentowanej niezbitymi dowodami Bożej aprobaty. Ludzie usiłujący prowadzić ich do przyjęcia swojej wizji ewangelii byli obłudnikami o nieuświęconych sercach i zepsutym sposobie życia. Ich religijność składała się z szeregu ceremonii, przez spełnianie których usiłowali zyskać Bożą przychylność. Nie chcieli oni ewangelii wymagającej posłuszeństwa warunkowi: “Jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego”. Jana 3,3. Czuli, że religia oparta na takiej zasadzie wymaga zbyt wielkiej ofiary, tak więc trzymali się swojego błędu, zwodząc siebie i innych. KM 220.1

Zastępowanie uświęconego serca i życia zewnętrznymi formami religijności jest nadal popularne wśród ludzi nieodrodzonych, podobnie jak wśród tamtych żydowskich nauczycieli. Dzisiaj też nie brak fałszywych duchowych przewodników, których nauczaniu wielu chętnie daje posłuch. Tak szatan realizuje swe plany mające na celu odwrócenie umysłów od nadziei zbawienia przez wiarę w Chrystusa i posłuszeństwo prawu Bożemu. We wszystkich czasach wróg dostosowuje swoje pokusy do uprzedzeń i skłonności tych, których chce zwieść. W czasach apostolskich prowadził Żydów do wywyższani prawa ceremonialnego i odrzucania Chrystusa, a obecnie skłania wielu pozornych chrześcijan, by pod pretekstem uczczenia Chrystusa pogardzali prawem moralnym i nauczali, że jego przykazania można bezkarnie przekraczać. Obowiązkiem każdego sługi Bożego jest zdecydowanie i stanowczo przeciwstawić się ludziom wypaczającym wiarę i przy pomocy Słowa Bożego bez lęku obnażyć ich błędy. KM 220.2

Starając się odzyskać zaufanie braci i sióstr w Galacji, Paweł umiejętnie bronił swojej pozycji apostoła Chrystusa. Napisał o sobie jako apostole “nie od ludzi ani przez człowieka, lecz przez Jezusa Chrystusa i Boga Ojca, który go wzbudził z martwych”. Galacjan 1,1. Nie od ludzi, ale od najwyższego Autorytetu nieba otrzymał swe zlecenie. Jego pozycja została uznana przez sobór w Jerozolimie, z decyzjami którego Paweł w zupełności się zgadzał, kontynuując działalność wśród pogan. KM 220.3

Tym, którzy przeczyli jego apostolstwu, Paweł przedstawiał dowód, że “w niczym nie ustępuje tym arcyapostołom”. 2 Koryntian 11,5. Nie robił tego, by wywyższać siebie, ale by sławić łaskę Bożą. Ci, którzy usiłowali umniejszyć jego powołanie i dzieło, walczyli przeciwko Chrystusowi, którego łaska i moc objawiały się w działalności Pawła. Apostoł był zmuszony wobec opozycji ze strony wrogów zająć zdecydowane stanowisko w obronie swojej pozycji i autorytetu. KM 221.1

Paweł wzywał tych, którzy poznali moc Bożą, by powrócili do pierwszej miłości ewangelicznej prawdy. Przy pomocy nieodpartych argumentów ukazał im przywilej wolności w Chrystusie, przez którego pojednawczą łaskę każdy, kto w pełni się Mu podporządkuje, zostaje odziany szatą Jego sprawiedliwości. Wyznawał pogląd, że każdy, kto chce być zbawiony, musi posiąść autentyczne, osobiste doświadczenie w sprawach Bożych. KM 221.2

Żarliwe słowa napomnienia skierowane przez apostoła nie były bezowocne. Duch Święty działał z potężną mocą, a wielu z tych, którzy zeszli na złą drogę, wróciło do wcześniejszej wiary w ewangelię. Odtąd trwali w wolności, do której powołał ich Chrystus. W ich życiu objawiały się owoce Ducha: “miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, wstrzemięźliwość”. Galacjan 5,22-23. Imię Boże było wielbione, a wielu nowych wyznawców przyłączało się do zborów w Galacji. KM 221.3