Ze skarbnicy świadectw II

Nauka samodzielności

Wskazaniami i własnym przykładem uczcie młodych ludzi wyrzeczeń, gospodarności, wielkoduszności i samodzielności, uczcie utrzymywania się z tego, czym się dysponuje. Każdy rzetelny chrześcijanin jest w stanie pokonać wszelkie trudności i jest gotów dać posłuch słowom: “Tak mówi Pan”. Ludzie nie potrafią zrozumieć swoich zobowiązań wobec Boga dopóty, dopóki nie nauczą się w szkole Chrystusa dźwigać Jego brzemienia wyrzeczeń, ograniczeń i posłuszeństwa. Ofiara cechuje początek naszej pracy, polegającej na szerzeniu prawdy i zakładaniu instytucji. Jest to zasadnicza część programu wychowania. Ofiarność musi stać się nawykiem w kształtowaniu naszego charakteru, w budowie życia doczesnego, jeżeli chcemy rozwinąć charakter godny wieczności. SS2 336.1

Wskutek błędnych wyobrażeń o wydawaniu pieniędzy młodzież narażona jest na szereg niebezpieczeństw. Nie należy jej utrzymywać ani zaopatrywać w pieniądze w takiej mierze, jakby istniało niewyczerpane źródło, gotowe zaspokoić każdą rzekomą potrzebę. Pieniądze powinno się traktować jako dar powierzony przez Boga po to, abyśmy prowadzili Jego dzieło i budowali Jego królestwo. Młodzież musi nauczyć się ograniczać swoje pragnienia. Dlatego uczcie młodych, że nikomu nie wolno nadużywać swoich sił, dogadzać jedynie sobie, zaspokajać tylko własne pragnienia. Kto z łaski Bożej umie zarobić i w ten sposób zdobyć środki, jest zobowiązany wobec Pana używać tych środków na chwałę imienia Bożego. Każdy grosz, wydany na zaspokojenie żądzy uciech, czy oddany przyjaciołom, którzy wydadzą go na zadośćuczynienie samolubstwu i pysze, jest niczym innym, jak ograbianiem skarbca Bożego. Dużo pieniędzy wydaje się na piękną odzież, żeby zwrócić na siebie uwagę, a za te sumy można by rozpocząć dzieło Boże na nowych terenach. Oby Bóg dał wszystkim prawdziwe zrozumienie tego, co to znaczy być chrześcijaninem! To znaczy, że trzeba być podobnym do Chrystusa, a przecież On nie żył po to, by dbać o siebie. SS2 336.2