Ewangelizacja

Ewangelista umiejący śpiewać

Przygotowanie do śpiewu potrzebnego w akcji ewangelizacyjnej — Daleko więcej zainteresowania należy okazać pogłębieniu znajomości śpiewu i kształceniu głosu, niż to się na ogół czyni. Ci, którzy nauczyli się śpiewać pięknie brzmiące melodie pieśni ewangelizacyjnych i posiadają dobrą wymowę, mogą wiele zdziałać dobrego jako ewangeliści-śpiewacy. Znajdą wiele okazji do wykorzystania talentu, którym Bóg ich obdarzył, aby przez śpiew nieść blask słońca wielu samotnym i opuszczonym, pogrążonym w ciemnościach grzechu, w smutku i udręce. Będą mogli dużo zdziałać śpiewając dla tych, którzy rzadko korzystają z przywileju uczęszczania do zboru. — The Review and Herald, 27 sierpień 1903. Ew 320.7

Moc zdobywania dusz — W głosie ludzkim został utajony ogromny patos i siła oddziaływania. Jeżeli uczeń poczyni zdecydowane wysiłki w tym kierunku, to jego mowa oraz śpiew staną się mocą do pozyskiwania dusz dla Chrystusa. — Manuscript 22, 1886. Ew 321.1

Głoszenie szczególnego poselstwa w formie pieśni — Są tacy, którzy posiadają dar śpiewu i są chwile, kiedy szczególne poselstwo jest głoszone śpiewem jednej osoby, albo grupy śpiewaków. Ale tak śpiewać potrafi niewielu. Dar śpiewu jest talentem, który wywiera ogromny wpływ i Bóg pragnie, aby wszyscy, którzy ten talent posiadają, rozwijali go i czynili z niego użytek ku chwale Jego imienia. — Testimonies for the Church VII, 115.116 (1902). Ew 321.2

Wyraźny akcent i zrozumiała wymowa — Żadne słowa nie mogą w sposób właściwy wyrazić całej głębi tego, co stanowi istotę szczerego nabożeństwa. Gdy ludzie śpiewają z serca i ze zrozumieniem, wówczas muzycy niebiescy uderzają w struny swoich instrumentów i przyłączają się do pieśni dziękczynnej, płynącej z ziemi. Ten, który obdarzył nas darami, umożliwiającymi stać się współpracownikami Boga, oczekuje od sług Swoich, że będą rozwijać i kształcić swe głosy, aby mogli mówić i śpiewać w sposób dla każdego zrozumiały. Nie chodzi tutaj o głośne śpiewanie, ale o wyraźny akcent, poprawną i zrozumiałą wymowę. Niechaj wszyscy znajdą czas na to, aby kształcić swe głosy tak, byśmy chwałę Bożą mogli opiewać czystymi tonami i dźwięcznymi głosami bez jakiejkolwiek chropowatości czy ostrości, rażących uszy. Umiejętność śpiewania jest darem Bożym, niechaj więc dar ten będzie wykorzystany ku Jego chwale. — Testimonies for the Church II, 143.144 (1909). Ew 321.3

Czynniki odziaływające na wpływ muzyki — Muzyka może stać się wielką siłą działającą w kierunku dobra, a jednak nie wykorzystujemy jej w naszych nabożeństwach. Śpiew rodzi się na ogół pod wpływem jakiegoś impulsu, albo w szczególnych ku temu okazjach. W przeciwnym razie śpiewający są narażeni na popełnienie błędu i muzyka traci swój właściwy wpływ na umysły słuchaczy. Muzyka powinna odznaczać się pięknem, patosem i siłą. Niechaj nasze głosy łączą się w pieśniach pochwalnych i nabożnych. Korzystajcie z pomocy instrumentów muzycznych, jeżeli jest to celowe, i niechaj pełna chwały harmonia torów płynie ku Bogu jako ofiara możliwa do przyjęcia! Ew 321.4

Czasem trudniej jest zorganizować śpiewaków i skłonić ich do regularnego ćwiczenia, aniżeli napominać i urządzać zebrania modlitewne. Wielu ludzi chce postępować i działać według własnego zdania. Nie chcą przyjmować rad i nie lubią, gdy ktoś nimi kieruje, tymczasem w służbie Bożej potrzebne są plany i to dobrze przemyślane. Wspólne porozumienie jest rzeczą ważną i cenną w nabożeństwie ku chwale Boga. — Gospel Workers 325 (1892). Ew 321.5

Kierownik niebiańskiego chóru — Pokazano mi porządek, doskonały porządek, jaki panuje w niebie. Wpadłam w zachwyt słysząc rozbrzmiewającą tam doskonałą muzykę. Po skończonym widzeniu śpiew ziemski dźwięczał w moich uszach szorstko i nieharmonijnie. Widziałam zespoły anielskie, które stały osobno od innych aniołów, a każdy anioł z zespołu trzymał w ręku harfę ze złota... Jest jeden anioł, który zawsze kieruje pozostałymi i pierwszy dotyka harfy, uderzając w określony ton, potem wszyscy łączą się z nim w bogatej i doskonałej harmonii niebios. Muzyki tej nie sposób opisać. Jest to melodia niebiańska, boska. Podczas tego śpiewu z każdego oblicza bije podobieństwo Jezusa, którego chwała lśni niewypowiedzianie. — Testimonies for the Church I, 146 (1857). Ew 322.1

Dobrze ułożony program śpiewu — Kaznodzieja nie powinien podawać pieśni do śpiewania zanim się nie upewni, czy wszyscy znają daną pieśń. Trzeba wyznaczyć kogoś odpowiedzialnego, kto zatroszczy się o to, aby dobrać takie pieśni, które mogą być śpiewane w odpowiednim duchu i z odpowiednim zrozumieniem. Ew 322.2

Śpiew stanowi część nabożeństwa ku chwale Boga, ale wykonany nieudolnie, jak to się często zdarza, nie przynosi zaszczytu prawdzie, ani chwały Bogu. Podobnie systematyczności i porządkowi, jakie panują w każdej galęzi Dzieła Bożego, tak samo w tej dziedzinie musi panować systematyczność i porządek. Zorganizujcie zespół złożony z najlepszych śpiewaków, których głosy poprowadzą śpiew całego zgromadzenia. Niechaj potem wszyscy, którzy zechcą, połączą z ich głosami swoje głosy. Śpiewający powinni starać się śpiewać harmonijnie. Powinni poświęcić trochę czasu na ćwiczenia, aby rozwinąć i wykorzystać ten dar ku chwale Bożej. Ew 322.3

Jednakże śpiew nie powinien odwracać uwagi, ani odciągać umysłu od nabożeństwa. Gdyby jedną z tych dwóch rzeczy należało pominąć, to raczej należy pominąć śpiew. — The Review and Herald, 25 lipiec 1883. Ew 322.4

Powab głosu ludzkiego — Śpiewający głos ludzki, niosący ku Bogu melodie płynące z serca wypełnionego wdzięcznością i dziękczynieniem, jest dla Niego daleko przyjemniejszy niż muzyka wszystkich instrumentów zrobionych kiedykolwiek przez ręce ludzkie. — Letter 20, 1892. Ew 322.5

Przestrogi — Biorąc udział w niektórych z waszych ćwiczeń śpiewu, miałam możność czytać uczucia malujące się na twarzach członków zespołu, z których ty żeś się wyróżniał. Byliście pełni zazdrości, podejrzliwości, wrogości, mówiliście o złych rzeczach. Bóg żąda, byśmy służyli Mu z serca. Forma i czcze słowa brzmią jak miedź, albo jak cymbał brzmiący. Śpiewaliście na pokaz, a nie żeby oddać chwałę Bogu we właściwym duchu i z całym zrozumieniem. Stan serca świadczy o jakości religii i pobożności danego wyznawcy. — Letter 1a, 1890. Ew 322.6