Słudzy ewangelii

Droga do Chrystusa

Znacznie więcej ludzi, niż nam się wydaje, pragnie znaleźć drogę do Chrystusa. Ci, którzy zwiastują ostatnie poselstwo miłosierdzia, powinni pamiętać, że Chrystus ma być wywyższany jako jedyny ratunek grzesznika. Niektórzy kaznodzieje uważają, że mówienie o skrusze i wierze nie jest konieczne. Wychodzą z założenia, że ich słuchacze znają ewangelię, a więc, by przyciągnąć ich uwagę, należy im przedstawiać inne sprawy. Jednak, chociaż jest to smutne, wielu ludzi jest nieświadomych co do planu zbawienia. Potrzebują więcej pouczeń w tej najważniejszej kwestii. SE 108.5

Teoretyczne rozważania są potrzebne, aby ludzie mogli dostrzec ten łańcuch prawd, który, ogniwo za ogniwem, tworzy doskonałą całość. Jednak żadne przemówienia nie powinny być nigdy wygłaszane bez zwiastowania Chrystusa, i to ukrzyżowanego, jako podstawy ewangelii. Kaznodzieje skuteczniej docieraliby do serc ludzi, gdyby więcej uczyli praktycznej pobożności. Kiedy podejmowane są wysiłki, by zwiastować prawdę na nowych miejscach, wygłasza się zazwyczaj wyłącznie teoretyczne wywody. Ludzie zostają poruszeni przez to, co słyszą. Wielu dostrzega moc prawdy i pragnie stanąć na pewnym fundamencie. Wtedy właśnie jest czas, by nauczyć ich chrześcijańskiej praktyki. Jeśli spotkania ewangelizacyjne są pozbawione tego praktycznego elementu, wielkie możliwości zostają stracone. SE 109.1

Czasami ludzie decydują się opowiedzieć za prawdą pod wpływem przedstawionych argumentów, ale nie doznają prawdziwego nawrócenia. Zadanie kaznodziei nie jest ukończone dopóty, dopóki jego słuchacze nie odczują potrzeby zmiany serca. W każdym kazaniu niezbędne jest żarliwe wezwanie do porzucenia grzechu i zwrócenia się ku Chrystusowi. Należy piętnować grzechy i występki panoszące się w naszych czasach, a zachęcić słuchaczy do praktycznej pobożności. Odczuwając sercem powagę wypowiadanych słów szczery kaznodzieja będzie zawsze z troską myślał o ludziach, dla których pracuje. SE 109.2

Ach, gdybym potrafiła znaleźć słowa na tyle mocne, by wywrzeć odpowiednie wrażenie na moich współpracownikach w dziele ewangelii. Bracia moi, jesteście szafarzami słów żywota. Macie do czynienia z ludźmi, którzy mogą osiągnąć najwyższe poziomy rozwoju. Chrystus ukrzyżowany, Chrystus zmartwychwstały, Chrystus uwielbiony w niebie, Chrystus przychodzący powtórnie, powinien tak łagodzić i napełnić umysł kaznodziei, żeby zwiastował on prawdę z miłością i głęboką gorliwością. Kaznodzieja nie będzie wtedy zwracał uwagi na siebie, ale wywyższał i objawiał Jezusa. SE 109.3

Wywyższajcie Jezusa, wy, którzy nauczacie lud. Wywyższajcie Go w kazaniach, pieśniach i modlitwach. Niechaj wszystkie wasze siły będą skupione na wskazywaniu zagubionym i nieświadomym ludziom “Baranka Bożego”. Wywyższajcie Go, wywyższajcie zmartwychwstałego Zbawiciela i mówcie wszystkim, którzy chcą słuchać: “Przyjdźcie do Tego, który ‘umiłował was i siebie samego wydał za nas’”. Efezjan 5,2. Niech nauka o zbawieniu będzie głównym tematem każdego kazania i każdej pieśni. Niech będzie wyrażana w każdej modlitwie. Niech nic nie usunie Chrystusa z waszych przemówień, bowiem to On jest mądrością i mocą Bożą. Wywyższajcie słowo żywota, przedstawiając Jezusa jako nadzieję skruszonych grzeszników i twierdzę wszystkich wierzących. Objawiajcie drogę pokoju strapionym i zrozpaczonym oraz wskazujcie łaskę i wspaniałość Zbawiciela. SE 109.4

*****

Jest tylko jedna droga, która prowadzi z ciemności do światłości, aż do tronu Bożego — droga wiary. Ta droga nie jest tajemnicza i niepewna. Nie jest to droga wymyślona przez ludzi, wykonana ludzkimi rękami, na której od każdego kroczącego nią wymusza się opłatę. Wejście na nią nie może być umożliwione dzięki pokutniczym praktykom. SE 110.1

Droga, którą Bóg uczynił, jest tak doskonała, że człowiek nie jest w stanie żadnymi uczynkami nic do niej dodać. Jest dość szeroka, by przyjąć nawet najbardziej zatwardziałego grzesznika, jeśli okaże prawdziwą skruchę, a jednocześnie tak wąska, iż grzech nie znajdzie na niej miejsca dla siebie. Jest to droga wytyczona dla odkupionych Pańskich, aby nią kroczyli. SE 110.2