Rozsądne szafarstwo

Ochotny dawca przyjęty

“A powiadam: Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też żąć będzie. Każdy, tak jak sobie postanowił w sercu, nie z żalem albo z przymusu; gdyż ochotnego dawcę Bóg miłuje”. Jeśli postępujemy zgodnie z duchem tej rady, możemy zaprosić Boga, by sprawdził rachunki naszych ziemskich spraw. Będziemy wiedzieć, czy dajemy dary z tego, co Pan nam powierzył. RS 127.5

Wszystkie nasze dary powinny być składane z ochotą; pochodzą bowiem z zasobów, które Pan dał nam do rąk, by wspierać Jego dzieło na świecie, oraz by sztandar prawdy mógł powiewać we wszystkich miejscach na ziemi. Jeśli wszyscy wyznawcy prawdy oddadzą Panu to, co Jego, w dzie-sięcinach i darach, to będzie zapas w domu Pańskim. Dzieło dobroczynności nie będzie dłużej zależne od niepewnych darów motywowanych chwilowymi impulsami, a wielkość darów nie będzie się zmieniać wraz ze zmiennymi nastrojami ludzi. Boże żądania zostaną spełnione, a Jego sprawa będzie właściwie doceniona, jako sprawa, która zasługuje na to, by przeznaczyć na nią odpowiednią część funduszy powierzonych naszemu szafarstwu. RS 128.1

Każdy szafarz będzie znacznie gorliwszy w zwiększaniu wysokości darów składanych do skarbnicy Pańskiej, by nie zaniżyć swej ofiary choćby o złotówkę. Komu służy? Dla Kogo przygotowuje swoje dary? Dla Tego, od którego zależą wszystkie dobre rzeczy, jakich doświadcza. Niechaj więc nikt z nas, kto korzysta z łaski Chrystusa, nie daje okazji aniołom, by się za nas wstydzili, i Jezusowi, by się wstydził nazwać nas braćmi. RS 128.2

Czy mamy pielęgnować niewdzięczność i przejawiać ją w naszym skąpym dawaniu darów na sprawę Bożą? Nie, nie! Oddajmy siebie jako żywe ofiary, i wszystko, co mamy, Jezusowi, albowiem wszystko należy do Niego, a my jesteśmy Jego nabytą własnością. Uczestnicy Jego łaski, rozmyślający nad krzyżem Golgoty, nie będą kwestionować wysokości darów, jakie powinni ofiarować, ale będą czuć, że nawet największe dary są zbyt nędzne, zbyt małe w stosunku do wielkiego daru jednorodzonego Syna Bożego. Poprzez samopoświęcenie nawet najbiedniejsi znajdą sposób, by coś ofiarować Bogu. — The Review and Herald, 14 lipiec 1896. RS 128.3