Rozsądne szafarstwo

Słowo wstępne

Zagadnienie szafarstwa zwykle kojarzy się z zarządzaniem środkami materialnymi. I dopóki będziemy mieli takie zrozumienie tej sprawy, to należy szczerze stwierdzić, że nie rozumiemy, czym jest naprawdę chrześcijańskie szafarstwo. Szafarstwo to stosunek człowieka do Boga. Obejmuje ono każdy aspekt życia: czas, talenty, zdrowie, pieniądze, poświęcenie, a nawet wpływ, i wiele innych. Patrz 1 Piotra 1,17; Mateusza 25,14.19; 1 Koryntian 3,16-17; Łukasza 19,23; 10,33; Rzymian 14,21. RS 5.1

W życiu chrześcijańskim zajmuje ono niezwykle ważne miejsce. Praktykujący chrześcijanin to człowiek głęboko zaangażowany w służbę Bożą. Nasze uznanie suwerenności Boga, właściciela wszystkich rzeczy, obejmuje zrozumienie i przestrzeganie zasad szafarstwa. Nasze coraz głębsze zrozumienie i poszerzenie zakresu Jego działania prowadzi do coraz pełniejszego objawiania Bożej miłości i łaski w naszym życiu. Chociaż zasady szafarstwa koncentrują się na sprawach materialnych i rzeczach wymiernych, to jednak mają przede wszystkim duchowy charakter. Służba dla Chrystusa jest czymś niezwykłym. Pan spodziewa się od nas pewnych rzeczy jako odpowiedzi na to, co dla nas uczynił. On tak wszystko zaplanował w swej boskiej ekonomii, że w wyniku naszego współdziałania z Nim wszystko to z powrotem wraca do nas jako wielkie duchowe błogosławieństwa. Zostaniemy pozbawieni tych błogosławieństw, jeśli nie wejdziemy we współpracę z Nim, a będą to rzeczy, których najbardziej potrzebujemy. RS 5.2

Zasady Bożego szafarstwa zostały jasno wyrażone w Piśmie Świętym. Wiele cennych rad znajdziemy także w dorobku pisarskim Ellen White, zarówno w czasopismach, jak i książkach. Wszystkie te rady zostały zebrane w książce pod tytułem “Rozsądne szafarstwo”. Jestem wdzięczny Chrześcijańskiemu Instytutowi Wydawniczemu “Znaki Czasu” za jej przetłumaczenie i wydanie. Jestem też przekonany, że uważne przestudiowanie zasad szafarstwa tutaj zaprezentowanych przyczyni się do głębszej i pełniejszej współpracy z Bogiem i do odebrania obfitych Jego błogosławieństw. A oto jedna z wypowiedzi służebnicy Panskiej: “Mądrość Boża wyznaczyła w planie zbawienia prawo przyczyny i skutku, czyniąc wszelkiego rodzaju działalność podwójnie błogosławioną. Ten, kto pomaga cierpiącym biedę, jest dla nich błogosławieństwem, ale w większym jeszcze stopniu sam jest błogosławiony. Bóg nie mógł osiągnąć swego celu — zbawienia grzeszników — bez pomocy człowieka. Wiedział, że człowiek bez udziału w wielkim dziele, w którym będzie mógł ćwiczyć się w samozaparciu i dobroczynności, nie będzie szczęśliwy”. — Ze skarbnicy świadectw I, 250. RS 6.1

Obyśmy —jako dobrzy szafarze — mogli kiedyś usłyszeć z ust Pana i Władcy słowa: “Dobrze, sługo dobry i wierny (...); wejdź do radości pana swego”. Mateusza 25,21. RS 6.2

Władysław Polok