Działalność apostołów

Rozdział 51 — Wierny pomocnik Pasterza

Niewiele jest napisane w Dziejach Apostolskich o późniejszej działalności apostoła Piotra. W latach intensywnej służby, jakie nastąpiły po wylaniu Ducha w pamiętnym dniu Pięćdziesiątnicy, znalazł się on wśród tych, którzy podejmowali niestrudzone starania, by docierać z ewangelią do Żydów przybywających do Jerozolimy na obchody dorocznych świąt. DA 285.1

W miarę jak powiększała się liczba wierzących w Jerozolimie i w innych miejscowościach, do których dotarli posłańcy krzyża, talenty posiadane przez Piotra okazywały się niezwykle cenne dla rodzącego się Kościoła chrześcijańskiego. Wpływ Jego świadectwa o Jezusie z Nazaretu rozciągał się szeroko. Złożona została na nim podwójna odpowiedzialność. Składał wierne świadectwo o Mesjaszu wśród niewierzących, pracując gorliwie dla ich nawrócenia, a jednocześnie pełnił szczególne dzieło wśród wierzących, wzmacniając ich w wierze w Chrystusa. DA 285.2

Kiedy Piotr został doprowadzony do rezygnacji z polegania na własnych siłach i zupełnie zdał się na Bożą moc, otrzymał powołanie, stając się pomocnikiem Wielkiego Pasterza. Chrystus powiedział Piotrowi, zanim ten się Go wyparł: “Ty, gdy się kiedyś nawrócisz, utwierdzaj braci swoich”. Łukasza 22,32. Te słowa wyznaczały szeroko zakrojoną i efektywną działalność, którą apostoł miał w przyszłości podjąć wśród wierzących. Do tego dzieła Piotr został przygotowany przez doświadczenie upadku, cierpienia i skruchy. Dopiero kiedy uświadomił sobie własną słabość, mógł zrozumieć potrzebę wierzących polegania na Chrystusie. Pośród burzy pokus zrozumiał, że człowiek może iść bezpiecznie jedynie wtedy, kiedy zupełnie nie ufa sobie, a polega jedynie na Zbawicielu. DA 285.3

Podczas jednego z ostatnich spotkań Chrystusa z uczniami nad jeziorem Piotr, wystawiony na próbę trzykrotnym pytaniem: “Miłujesz mnie?” (Jana 21,15-17), z powrotem otrzymał swoje miejsce wśród Dwunastu. Jego dzieło zostało mu przydzielone — miał paść trzodę Pańską. Teraz, nawrócony i przyjęty na nowo, miał nie tylko szukać i ratować tych spoza trzody, ale także paść owce trzody Pańskiej. DA 285.4

Chrystus postawił Piotrowi tylko jeden warunek przyjęcia na służbę: “Miłujesz mnie?”. To jest niezbędna kwalifikacja. Choćby Piotr posiadał wszystkie inne, to gdyby nie miłował Chrystusa, nie mógłby być wiernym pasterzem trzody Bożej. Wiedza, dobroczynność, elokwencja, zapał — wszystko to jest ważne w dobrym dziele, ale bez serdecznej miłości do Chrystusa działalność chrześcijańskiego kaznodziei jest skazana na porażkę. DA 286.1

Miłość do Chrystusa to nie przelotne uczucie, ale życiowa zasada, która przejawia się jako trwała moc w sercu. Jeśli charakter i postępowanie pasterza są zgodne z prawdami, których jest rzecznikiem, wówczas Pan położy pieczęć aprobaty na jego dziele. Pasterz i trzoda staną się jednością, połączeni wspólną nadzieją w Chrystusie. DA 286.2

Sposób, w jaki Zbawiciel postąpił z Piotrem, był pouczeniem dla niego i jego braci. Choć Piotr wyparł się Pana, to jednak miłość Jezusa do niego nigdy nie osłabła. Kiedy apostoł podjął dzieło służenia słowem wśród wierzących, podchodził do błądzących z cierpliwością, współczuciem i przebaczającą miłością. Pamiętając własną słabość i upadek, postępował z owcami i jagniętami powierzonymi jego trosce tak delikatnie, jak Chrystus postąpił z nim. DA 286.3

Ludzie, choć sami ulegają złu, są skłonni przejawiać surowość wobec kuszonych i błądzących. Nie potrafią czytać w sercu — nie znają targających nim zmagań i bólu. Muszą się nauczyć, że napomnienie musi być wypowiadane z miłością, karcenie ma wieść ku uzdrowieniu, a przestroga musi nieść ze sobą nadzieję. DA 286.4

W swojej służbie Piotr wiernie czuwał nad trzodą powierzoną jego opiece i okazał się godnym odpowiedzialności, do której powołał go Zbawiciel. Zawsze wywyższał Jezusa z Nazaretu jako Nadzieję Izraela, Zbawiciela ludzkości. Poddawał swoje życie pod dyscyplinę Mistrza. Ze wszystkich sił starał się szkolić wierzących do aktywnej służby. Przykład jego pobożności i niestrudzonej aktywności inspirował wielu młodych, obiecujących ludzi do poświęcenia się służbie kaznodziejskiej. Wpływ apostoła jako wychowawcy i przywódcy stawał się z czasem coraz szerszy. Choć Piotr nigdy nie zapomniał, że jego najważniejszym zadaniem jest praca wśród Żydów, to jednak niósł swoje świadectwo w wielu krajach i umacniał tam wiarę wyznawców. DA 286.5

W późniejszych latach swojej służby Piotr napisał natchnione listy do wierzących “rozproszonych po Poncie, Galacji, Kappadocji, Azji i Bitynii”. 1 Piotra 1,1. Jego listy miały na celu ożywić odwagę i wzmocnić wiarę tych, którzy przechodzili próby i ucisk, oraz zachęcić do dobrych czynów tych, którzy wskutek różnych pokus byli bliscy odłączenia się od Boga. Listy te świadczą, że zostały napisane przez kogoś, kto wie, co znaczy cierpieć dla Chrystusa, ale także doznawać Jego pocieszenia — kogoś, kto został zupełnie przekształcony przez łaskę i posiadł niezbywalną nadzieję wiecznego życia. DA 286.6

Na początku pierwszego listu wiekowy sługa Boży wyraził chwałę i dziękczynienie dla Pana. “Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który według wielkiego miłosierdzia swego odrodził nas ku nadziei żywej przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, ku dziedzictwu nieznikomemu i nieskalanemu, i niezwiędłemu, jakie zachowane jest w niebie dla was, którzy mocą Bożą strzeżeni jesteście przez wiarę w zbawienie, przygotowane do objawienia się w czasie ostatecznym”. Wiersz 3-5. DA 286.7

W tej nadziei pewnego dziedzictwa na odnowionej ziemi pierwsi chrześcijanie radowali się nawet w czasach ciężkich prób i ucisku. Piotr pisał: “Weselcie się z tego, mimo że teraz na krótko, gdy trzeba, zasmuceni bywacie różnorodnymi doświadczeniami, ażeby wypróbowana wiara wasza okazała się cenniejsza niż znikome złoto, w ogniu wypróbowane, ku chwale i czci, i sławie, gdy się objawi Jezus Chrystus. Tego miłujecie, chociaż go nie widzieliście, wierzycie w niego, choć go teraz nie widzicie, i weselicie się radością niewysłowioną i chwalebną, osiągając cel wiary, zbawienie dusz”. Wiersz 6-9. DA 287.1

Te słowa apostoła zostały napisane ku pouczeniu wierzących we wszystkich czasach, a szczególne znaczenie mają dla tych, którzy żyją w czasie, kiedy “przybliżył się koniec wszystkiego”. 1 Piotra 4,7. Jego napomnienia i ostrzeżenia oraz słowa wiary i odwagi są potrzebne każdemu, kto ma zachować wiarę “aż do końca (...) niewzruszenie”. Hebrajczyków 3,14. DA 287.2

Apostoł starał się uświadomić wierzącym, jak ważne jest zachować umysł z dala od zakazanych tematów i od trwonienia energii na sprawy małej wagi. Ci, którzy nie chcą paść ofiarą knowań szatana, muszą dobrze strzec dróg duszy — muszą unikać czytania, oglądania i słuchania tego, co może budzić nieczyste myśli. Umysł nie może zostać pozostawiony bez opieki i zajmować się bezkrytycznie każdym tematem, jaki podsunie mu wróg ludzkości. Serca należy wiernie strzec, gdyż w przeciwnym razie zło z zewnątrz obudzi zło wewnątrz, a dusza pogrąży się w ciemności. Piotr pisał: “Okiełzajcie umysły wasze i trzeźwymi będąc, połóżcie całkowicie nadzieję waszą w łasce, która wam jest dana w objawieniu się Jezusa Chrystusa. (...) Nie kierujcie się pożądliwościami, jakie poprzednio wami władały w czasie nieświadomości waszej, lecz za przykładem świętego, który was powołał, sami też bądźcie świętymi we wszelkim postępowaniu waszym, ponieważ napisano: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty”. 1 Piotra 1,13-16. DA 287.3

“Żyjcie w bojaźni przez czas pielgrzymowania waszego, wiedząc, że nie rzeczami znikomymi, srebrem albo złotem, zostaliście wykupieni z marnego postępowania waszego, przez ojców wam przekazanego, lecz drogą krwią Chrystusa, jako baranka niewinnego i nieskalanego. Wprawdzie był On na to przeznaczony już przed założeniem świata, ale objawiony został dopiero w czasach ostatnich ze względu na was, którzy przez niego uwierzyliście w Boga, który go wzbudził z umarłych i dał mu chwałę, tak iż wiara wasza i nadzieja są w Bogu”. Wiersz 17-21. DA 287.4

Gdyby srebro i złoto wystarczyły, by nabyć zbawienie dla ludzi, jakże łatwo mógłby za nie zapłacić Ten, który mówi: “Moje jest srebro i moje jest złoto”. Aggeusza 2,8. Jednak grzesznik może zostać odkupiony jedynie cenną krwią Syna Bożego. Plan zbawienia opiera się na ofierze. Apostoł Paweł napisał: “Znacie łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, że będąc bogatym, stał się dla was ubogim, abyście ubóstwem jego ubogaceni zostali”. 2 Koryntian 8,9. Chrystus wydał siebie za nas, aby nas odkupić od wszystkich win. Koronnym błogosławieństwem zbawienia, “darem łaski Bożej jest żywot wieczny w Chrystusie Jezusie, Panu naszym”. Rzymian 6,23. DA 287.5

Piotr Pisał dalej: “Skoro dusze wasze uświęciliście przez posłuszeństwo prawdzie ku nieobłudnej miłości bratniej, umiłujcie czystym sercem jedni drugich gorąco”. 1 Piotra 1,22. Słowo Boże — prawda — jest środkiem, za pośrednictwem którego Pan objawia swego Ducha i moc. Posłuszeństwo Słowu rodzi owoc o wymaganej jakości — “nieobłudną miłość bratnią”. Ta miłość ma niebiańskie pochodzenie i prowadzi do wzniosłej motywacji i niesamolubnych działań. DA 288.1

Kiedy prawda staje się trwałą zasadą życia, wówczas człowiek jest “odrodzony nie z nasienia skazitelnego, ale nieskazitelnego, przez Słowo Boże, które żyje i trwa”. Wiersz 23. To nowonarodzenie jest wynikiem przyjęcia Chrystusa jako Słowa Bożego. Kiedy za sprawą Ducha Świętego boskie prawdy znajdują odzwierciedlenie w sercu, budzą się w człowieku nowe siły, a energia dotąd uśpiona ożywa i zaczyna współdziałać z Bogiem. DA 288.2

Tak było z Piotrem i innymi uczniami Jezusa. Chrystus objawiał prawdę światu. Dzięki Niemu nieskazitelne ziarno — Słowo Boże — zostało zasiane w sercach ludzi. Jednak wiele najcenniejszych lekcji Wielkiego Nauczyciela zostało wypowiedzianych do ludzi, którzy wówczas jeszcze ich nie zrozumieli. Kiedy po wniebowstąpieniu Chrystusa Duch Święty przypomniał Jego nauki uczniom, wówczas drzemiące umysły zbudziły się. Znaczenie tych prawd zajaśniało w nich jak nowe objawienie, a prawda — czysta i nieskażona — znalazła dla siebie miejsce. Wówczas to wspaniałe doświadczenie Jego życia stało się ich udziałem. Słowo składało świadectwo przez nich, Jego wybranych, a oni głosili doniosłą prawdę, że “Słowo ciałem się stało i zamieszkało wśród nas (...) pełne łaski i prawdy. (...) A z jego pełni myśmy wszyscy wzięli, i to łaskę za łaską”. Jana 1,14.16. DA 288.3

Apostoł zachęcał wierzących do studiowania Pisma Świętego — dzięki jego właściwemu zrozumieniu mogli wykonać dobre dzieło dla wieczności. Piotr zdawał sobie sprawę, że w doświadczeniu każdego człowieka, który ostatecznie odniesie zwycięstwo, będą trudności i próby, ale wiedział także i to, że zrozumienie Pisma Świętego sprawi, iż kuszeni będą pamiętać obietnice wnoszące w serce pocieszenie i wzmacniające wiarę we Wszechmogącego. DA 288.4

Oświadczył: “Wszelkie ciało jest jak trawa, a wszelka chwała jego jak kwiat trawy. Uschła trawa, i kwiat opadł, ale Słowo Pana trwa na wieki. A jest to Słowo, które wam zostało zwiastowane. Odrzuciwszy więc wszelką złość i wszelką zdradę, i obłudę, i zazdrość, i wszelką obmowę jako nowonarodzone niemowlęta, zapragnijcie nie sfałszowanego duchowego mleka, abyście przez nie wzrastali ku zbawieniu, gdyżeście zakosztowali, iż dobrotliwy jest Pan”. 1 Piotra 1,24-2,3. DA 288.5

Wielu wierzących, do których Piotr kierował swoje listy, żyło pośród pogan, a więc bardzo ważne było to, by pozostali wierni wzniosłemu powołaniu. Apostoł przypomniał im ich przywileje naśladowców Jezusa Chrystusa. “Jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości; wy, którzy niegdyś byliście nie ludem, teraz jesteście ludem Bożym, dla was niegdyś nie było zmiłowania, ale teraz zmiłowania dostąpiliście. Umiłowani, napominam was, abyście jako pielgrzymi i wychodźcy wstrzymywali się od cielesnych pożądliwości, które walczą przeciwko duszy; prowadźcie wśród pogan życie nienaganne, aby ci, którzy was obmawiają jako złoczyńców, przypatrując się bliżej dobrym uczynkom, wysławiali Boga w dzień nawiedzenia”. 1 Piotra 2,9-12. DA 289.1

Apostoł wyraźnie określił, jaką postawę powinni zachowywać wierzący wobec władz cywilnych: “Bądźcie poddani wszelkiemu ludzkiemu porządkowi ze względu na Pana, czy to królowi jako najwyższemu władcy, czy to namiestnikom, jako przezeń wysyłanym dla karania złoczyńców, a udzielenia pochwały tym, którzy dobrze czynią. Albowiem taka jest wola Boża, abyście dobrze czyniąc, zamykali usta niewiedzy ludzi głupich, jako wolni, a nie jako ci, którzy wolności używają za osłonę zła, lecz jako słudzy Boga. Wszystkich szanujcie, braci miłujcie, Boga się bójcie, króla czcijcie”. Wiersz 13-17. DA 289.2

Niewolnikom radził apostoł zachować uległość wobec ich panów: “Z całą bojaźnią bądźcie poddani panom nie tylko dobrym i łagodnym, ale również surowym. To się bowiem podoba [Bogu]” (wiersz 18-19, BT), po czym wyjaśnił: “Albowiem to jest łaska, jeśli ktoś związany w sumieniu przed Bogiem znosi utrapienie i cierpi niewinnie. Bo jakaż to chluba, jeżeli okazujecie cierpliwość, policzkowani za grzechy? Ale, jeżeli okazujecie cierpliwość, gdy za dobre uczynki cierpicie, to jest łaska u Boga. Na to bowiem powołani jesteście, gdyż i Chrystus cierpiał za was, zostawiając wam przykład, abyście wstępowali w jego ślady; On grzechu nie popełnił ani nie znaleziono zdrady w ustach jego; On, gdy mu złorzeczono, nie odpowiadał złorzeczeniem, gdy cierpiał, nie groził, lecz poruczał sprawę temu, który sprawiedliwie sądzi; On grzechy nasze sam na ciele swoim poniósł na drzewo, abyśmy, obumarłszy grzechom, dla sprawiedliwości żyli; jego sińce uleczyły was. Byliście bowiem zbłąkani jak owce, lecz teraz nawróciliście się do pasterza i stróża dusz waszych”. Wiersz 19-25. DA 289.3

Apostoł wzywał wierzące kobiety, by były prostolinijne w swoich rozmowach oraz umiarkowane w ubiorze i zachowaniu. “Ozdobą waszą niech nie będzie to, co zewnętrzne, trefienie włosów, złote klejnoty lub strojne szaty, lecz ukryty wewnętrzny człowiek z niezniszczalnym klejnotem łagodnego i cichego ducha, który jedynie ma wartość przed Bogiem”. 1 Piotra 3,3-4. DA 289.4

Ta nauka odnosi się do wierzących w każdym wieku. “Po owocach poznacie ich”. Mateusza 7,20. Wewnętrzna ozdoba łagodnego i cichego ducha jest bezcenna. W życiu prawdziwego chrześcijanina zewnętrzne ozdoby są zawsze stosowne do wewnętrznego pokoju i świętości. Chrystus powiedział: “Jeśli kto chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie i weźmie krzyż swój, i niech idzie za mną”. Mateusza 16,24. Wyrzeczenia i ofiarność znaczą życie chrześcijanina. Dowody nawróconego smaku będą widoczne w ubiorze wszystkich, którzy kroczą ścieżką wytyczoną dla odkupionych Pańskich. DA 290.1

Dobrze jest miłować piękno i pragnąć go, ale Bóg życzy sobie, byśmy miłowali i szukali przede wszystkim najwyższego piękna, tego nieprzemijającego. Żadne zewnętrzne ozdoby nie mogą się równać wartością i pięknem z “łagodnym i cichym duchem”, “czystym, białym bisiorem” (Objawienie 19,14), który nosić będą wszyscy święci ziemi. Ten strój uczyni ich pięknymi i miłowanymi tutaj, a w wieczności da im wstęp do pałacu Króla. On obiecał: “Chodzić będą ze mną w szatach białych, dlatego że są godni”. Objawienie 3,4. DA 290.2

Wyglądając w proroczej wizji w przyszłość, ku czasom niebezpiecznym dla Kościoła Bożego, apostoł wzywał wierzących do wytrwałości w obliczu prób i cierpień. “Najmilsi! Nie dziwcie się, jakby was coś niezwykłego spotkało, gdy was pali ogień, który służy doświadczeniu waszemu”. 1 Piotra 4,12. DA 290.3

Próba jest częścią wychowania w szkole Chrystusa, gdzie dzieci Boże mają zostać oczyszczone z żużla zeświecczenia. Ponieważ Bóg prowadzi swoje dzieci, zsyła im życiowe doświadczenia, które są dla nich próbą. Próby i trudności są Jego metodą wychowawczą i wyznaczonym przez niego warunkiem powodzenia. Ten, który czyta w sercach ludzi, zna ich słabości lepiej niż oni sami. Wie, że niektórzy mają kwalifikacje, które właściwie ukierunkowane mogą zostać wykorzystane dla rozwoju Jego dzieła. W swej opatrzności prowadzi tych ludzi ku innym zadaniom i okolicznościom, aby mogli odkryć swoje wady, z których jeszcze nie zdają sobie sprawy. Daje im możliwość pokonania tych wad i przygotowania się do służby. Często dopuszcza, by palił ich ogień ucisku, aby zostali oczyszczeni. DA 290.4

Bóg nieustannie troszczy się o swoje dziedzictwo. Nie dopuszcza, by jego dzieci spotykał inny ucisk niż ten, który jest niezbędny dla ich doczesnego i wiecznego dobra. On oczyści swój Kościół, jak Chrystus oczyścił świątynię podczas swej służby na ziemi. Wszystkie próby i trudności, które zostają dopuszczone w życiu wiernych, mają służyć pogłębieniu ich pobożności i wzmocnieniu, by mogli szerzyć triumfy krzyża. DA 290.5

Był czas, kiedy Piotr nie chciał uznać, że dzieło Chrystusa wymaga poniesienia krzyża. Kiedy Zbawiciel oświadczył uczniom, że zbliża się Jego męka i śmierć, Piotr zawołał: “Miej litość nad sobą, Panie! Nie przyjdzie to na ciebie”. Mateusza 16,22. Ten protest Piotra był podyktowany użalaniem się nad sobą, sprawiającym, że Piotr wzdragał się współuczestniczyć z Chrystusem w cierpieniu. Dla ucznia była to gorzka lekcja — jedna z tych, dzięki którym stopniowo uczył się, że ścieżka Chrystusa na ziemi wiodła przez cierpienie i upokorzenie. Miał się tego nauczyć w ogniu doświadczeń. Teraz, kiedy jego pełna energii sylwetka przygarbiła się pod ciężarem lat i trudów, mógł napisać: “Najmilsi! Nie dziwcie się, jakby was coś niezwykłego spotkało, gdy was pali ogień, który służy doświadczeniu waszemu, ale w tej mierze, jak jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, radujcie się, abyście i podczas objawienia chwały jego radowali się i weselili”. 1 Piotra 4,12-13. DA 290.6

Zwracając się do starszych zboru w kwestii ich obowiązków jako pasterzy trzody Chrystusowej, apostoł napisał: “Paście trzodę Bożą, która jest między wami, nie z przymusu, lecz ochotnie, po Bożemu, nie dla brzydkiego zysku, lecz z oddaniem, nie jako panujący nad tymi, którzy są wam poruczeni, lecz jako wzór dla trzody. A gdy się objawi Arcypasterz, otrzymacie niezwiędłą koronę chwały”. 1 Piotra 5,2-4. DA 291.1

Ci, którzy pełnią służbę pomocników Wielkiego Pasterza, mają pilnie strzec trzody Pańskiej. Nie ma to być dyktatorska czujność, ale troska służąca zachęcaniu, wzmacnianiu i podnoszeniu na duchu. Służba kaznodziejska to więcej niż wygłaszanie kazań — to gorliwa, osobista praca. Kościół na ziemi składa się z błądzących ludzi, którzy potrzebują cierpliwego, niestrudzonego wysiłku, aby wychować ich i wyszkolić do użytecznej służby w tym życiu oraz by zostali ukoronowani w przyszłym życiu chwałą i nieśmiertelnością. Potrzeba pastorów — wiernych pasterzy — którzy nie będą schlebiać ludowi Bożemu ani traktować wierzących ze zbyteczną surowością, ale karmić ich chlebem żywota; którzy codziennie będą odczuwać nawracającą moc Ducha Świętego i pielęgnować silną, niesamolubną miłość wobec tych, dla których pracują. DA 291.2

Pomocnik Wielkiego Pasterza ma do wykonania dzieło wymagające taktu, jako że styka się z wyobcowaniem, rozgoryczeniem, zawiścią i zazdrością w Kościele. Musi pracować w duchu Chrystusowym, by porządkować takie sprawy. Musi nieść wierną przestrogę, karcić grzechy, naprawiać krzywdy, i to nie tylko przy pomocy kazań, ale także przez indywidualną pracę. Błądzący może uważać, że wygłoszone przesłanie go nie dotyczy, a sługa Boży może się stać ofiarą niezrozumienia i krytyki. Niechaj wtedy pamięta, że “mądrość, która jest z góry, jest przede wszystkim czysta, następnie miłująca pokój, łagodna, ustępliwa, pełna miłosierdzia i dobrych owoców, nie stronnicza, nie obłudna. A owoc sprawiedliwości bywa zasiewany w pokoju przez tych, którzy pokój czynią”. Jakuba 3,17-18. DA 291.3

Zadaniem kaznodziei ewangelii jest, aby “na światło wywiódł tajemny plan, ukryty od wieków w Bogu, który wszystko stworzył”. Efezjan 3,9. Jeśli ten, kto podejmuje służbę kaznodziejską, wybiera tę jej część, która wymaga najmniej ofiar z jego strony, zadowalając się wygłaszaniem kazań i zaniedbując dzieło indywidualnej służby dla bliźnich, to jego praca nie zostanie zaaprobowana przez Boga. Ludzie, za których Chrystus oddał życie, giną z braku właściwie ukierunkowanej, indywidualnej pracy. Kto wstępując do służby kaznodziejskiej, nie chce wykonywać indywidualnej pracy, jakiej wymaga troska o trzodę Bożą, ten rozminął się z powołaniem. DA 291.4

Prawdziwy pasterz zapomina o sobie. Nie baczy na własne potrzeby, aby tylko spełniać dzieło Boże. Przez głoszenie Słowa i indywidualną służbę w domach ludzi poznaje ich potrzeby, smutki i trudne życiowe doświadczenia, a współpracując z Tym, który nosi ciężary swego ludu, uczestniczy w ich uciskach, pociesza w nieszczęściu, syci głód duszy i zdobywa serca ludzi dla Boga. W tym dziele kaznodziei towarzyszą niebiańscy aniołowie, a on sam uczy się i zostaje oświecony prawdą, która czyni go mądrym ku zbawieniu. DA 292.1

W związku z zaleceniami dla osób pełniących odpowiedzialne funkcje w Kościele apostoł wymienił pewne ogólne zasady, jakich powinni przestrzegać wszyscy, którzy należą do kościelnej społeczności. I tak młodsi wyznawcy mają iść za przykładem starszych w praktykowaniu chrześcijańskiej pokory: “Podobnie młodsi, bądźcie ulegli starszym; wszyscy zaś przyobleczcie się w szatę pokory względem siebie, gdyż Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje. Ukorzcie się więc pod mocną rękę Bożą, aby was wywyższył czasu swego. Wszelką troskę swoją złóżcie na niego, gdyż On ma o was staranie. Bądźcie trzeźwi, czuwajcie! Przeciwnik wasz, diabeł, chodzi wokoło jak lew ryczący, szukając kogo by pochłonąć. Przeciwstawcie mu się, mocni w wierze”. 1 Piotra 5,5-9. DA 292.2

W ten sposób Piotr pisał do wierzących w czasie szczególnej próby dla Kościoła. Wielu już uczestniczyło w cierpieniach Chrystusowych, a wkrótce Kościół miał się znaleźć w okresie straszliwych prześladowań. W ciągu kilku lat wielu nauczycieli i przywódców Kościoła miało oddać życie za ewangelię. Wkrótce bezlitosne wilki miały wkroczyć, nie oszczędzając trzody. Jednak nic z tych rzeczy nie miało zniechęcać tych, którzy swoje nadzieje skupili na Chrystusie. Słowami zachęty i pocieszenia Piotr kierował umysły wierzących od teraźniejszych prób i przyszłych scen cierpienia “ku dziedzictwu nieznikomemu i nieskalanemu, i niezwiędłemu”. 1 Piotra 1,4. Apostoł modlił się gorliwie: “Bóg wszelkiej łaski, który was powołał do wiecznej swej chwały w Chrystusie, po krótkotrwałych cierpieniach waszych, sam was do niej przysposobi, utwierdzi, umocni, na trwałym postawi gruncie. Jego jest moc na wieki wieków. Amen!” 1 Piotra 5,10-11. DA 292.3