Śladami Wielkiego Lekarza

Służba zdrowia

Od osób będących w ciągłej styczności z dużą liczbą chorych wymaga się dużego wysiłku; zawsze muszą być uprzejmi i współczujący, muszą zwracać uwagę na każde słowo i każdy czyn. W ośrodkach leczniczych najważniejszą rzeczą jest, aby pielęgniarki wykonywały swą pracę mądrze i dobrze. Muszą ciągle pamiętać, że przez wypełnianie swych obowiązków służą Panu Jezusowi. SWL 155.3

Do chorych należy zwracać się z mądrością. Pielęgnujący chorych powinni studiować Biblię codziennie, aby byli w stanie używać takich słów, które podnosiłyby cierpiących na duchu i pomagały im. Aniołowie Boży przebywają w pokoju, gdzie służymy cierpiącym, a atmosfera otaczająca duszę tego, kto leczy chorego, powinna być czysta i przyjemna. Lekarze i pielęgniarze powinni reprezentować zasady Chrystusa. W ich życiu powinny objawiać się Jego cnoty. W ten sposób ich słowa i postępowanie pociągną ludzi chorych do Zbawiciela. SWL 155.4

Chrześcijanin, który poświęcił się pielęgnowaniu chorych, potrafi zwrócić myśli chorego na Chrystusa, kiedy pomaga mu w odzyskaniu zdrowia, na Tego, który potrafi uleczyć zarówno duszę, jak i ciało. Właściwa myśl podsunięta od czasu do czasu wywrze swój wpływ. Starsi pielęgniarze nie powinni pominąć żadnej sprzyjającej okazji, by kierować uwagę chorych na Chrystusa. Zawsze powinni być gotowi do niesienia pomocy w przywracaniu zdrowia fizycznego i duchowego. W najbardziej uprzejmy i delikatny sposób powinni wskazywać na konieczność przestrzegania przykazań Bożych. Jeśli ktoś chce być zdrowy, musi zaniechać grzesznego życia. Bóg nie będzie błogosławił tego, kto uparcie sprowadza na siebie chorobę i cierpienie naruszając prawa Boże. Lecz do tych, którzy przestali czynić źle, aby uczyć się czynić dobrze, przychodzi Chrystus jako moc uzdrawiająca przez Ducha Świętego. SWL 156.1

Ci, którzy nie mają miłości Bożej, będą ciągle działać przeciwko dobru własnej duszy i własnego ciała. Natomiast ci, którzy uświadamiają sobie konieczność życia w posłuszeństwie Bogu, chętnie wyzbędą się każdego złego nawyku. Łaska i miłość wypełni ich serce. Zrozumieją, że Chrystus jest ich przyjacielem. W wielu wypadkach świadomość posiadania takiego przyjaciela znaczy więcej w powrocie chorego do zdrowia niż stosowanie najlepszego leczenia. Pamiętajmy, że oba kierunki są ważne i powinny iść równolegle. SWL 156.2