Śladami Wielkiego Lekarza

Rozdział 29 — Założyciele domu

Ten, który dał Ewę Adamowi jako pomoc, uczynił pierwszy cud na pewnej uroczystości weselnej. W miejscu pełnym radości, gdzie krewni i przyjaciele młodych wspólnie się bawili, Chrystus rozpoczął swą publiczną służbę. W ten sposób uświęcił małżeństwo i uznał je jako instytucję przez siebie założoną. Postanowił, aby mężczyżni i kobiety wiązali się świętym węzłem małżeńskim, aby zakładali rodziny, których członkowie ukoronowani szacunkiem, będą uznani członkami rodziny niebieskiej. SWL 252.1

Chrystus uhonorował związek małżeński przez uczynienie go symbolem związku pomiędzy Nim a Jego wybawionymi. On sam jest małżonkiem, a małżonką jest Kościół, o którym jako swej wybranej mówi: “Cała jesteś piękna, moja przyjaciółko, i żadnej nie ma na tobie skazy”. Pieśń nad pieśniami 4,7. SWL 252.2

Chrystus “umiłował Kościół i wydał zań samego siebie (...), żeby był święty i niepokalany. Tak też mężowie powinni miłować żony swoje”. Efezjan 5,25-28. SWL 252.3

Więzy rodzinne są najsilniejsze, najdelikatniejsze i najświętsze ze wszystkich, jakie istnieją na ziemi. Ich przeznaczeniem jest błogosławieństwo dla ludzkości. Błogosławieństwem są wszędzie, gdzie związek małżeński zawiera się rozumnie, w bojaźni Bożej i z należytym zastanowieniem się nad jego znaczeniem. SWL 252.4

Osoby zamierzające wstąpić w związek małżeński powinny zastanowić się, jaka będzie rola i wpływ domu przez nich założonego. Gdy stają się rodzicami, powierzony jest im święty depozyt. Od nich będzie zależeć w dużej mierze dobrobyt dzieci na ziemi i szczęście w przyszłym życiu. Od nich w znacznym stopniu będzie zależało, jakie fizyczne i moralne cechy otrzymają ich dzieci, a od charakteru domu rodzinnego zależy stan społeczeństwa. Wpływ każdej rodziny będzie widoczny w postępie lub upadku społeczeństwa. SWL 253.1

Wybór towarzysza życia powinien mieć na uwadze zapewnienie małżonkom i ich dzieciom fizycznego, umysłowego i duchowego dobra, tak żeby zarówno rodzice, jak i dzieci mogli stać się błogosławieństwem dla bliźnich i uczcić Stwórcę. SWL 253.2

Młodzieńcy i panny, zanim zawrą związek małżeński, powinni zdobyć praktyczne doświadczenie życiowe, które by pozwoliło im sprostać obowiązkom rodzinnym i znosić trudy życia. Do małżeństwa we wczesnej młodości nie należy zachęcać. Tak ważnego i tak brzemiennego w następstwa związku, jakim jest małżeństwo, nie powinno się zawierać pośpiesznie, bez należytej rozwagi i przygotowania, oraz dostatecznych sił moralnych i fizycznych. SWL 253.3

Osoby wstępujące w związek małżeński mogą nie posiadać bogactw materialnych, ale powinny mieć zdrowie, które jest o wiele większym błogosławieństwem niż dobrobyt. W zasadzie różnica wieku nie powinna być duża, w przeciwnym razie może poważnie zaszkodzić zdrowiu osoby młodszej. Dzieci takiego małżeństwa są często niedorozwinięte fizycznie i umysłowo. Od starego ojca dzieci nie mogą otrzymać właściwej opieki i towarzystwa, jakich wymaga ich młode życie, a śmierć ojca lub matki krzywdzi ich właśnie w tym okresie, kiedy najwięcej potrzebują miłości, opieki i kierownictwa. SWL 253.4

Jedynie dzięki Chrystusowi małżeństwo może być szczęśliwie zawarte. Ludzka miłość tylko w miłości Bożej posiada właściwą trwałość. Tylko tam, gdzie panuje Chrystus, może istnieć głęboka, prawdziwa i niesamolubna miłość. SWL 253.5

Miłość jest cennym darem, jaki otrzymujemy od Jezusa. Czysta i święta nie jest chwiejnym uczuciem, lecz zasadą. Ci, których pobudza prawdziwa miłość, nie są ani nierozsądni ani ślepi. Pouczeni przez Ducha Świętego miłują Boga nade wszystko, a bliźnich jak siebie samych. SWL 253.6

Osoby, które pragną zawrzeć związek małżeński, winny wziąć pod uwagę każdy pogląd i każdy rys charakteru partnera, z którym chcą połączyć swoje życie. Niech każdy krok prowadzący do zawarcia małżeństwa cechuje skromność, prostota, szczerość i poważny zamiar podobania się Bogu i uczczenia Go. Małżeństwo ma wpływ na życie zarówno w tym świecie, jak i w przyszłym. Szczery chrześcijanin nie będzie układał planów, których by Bóg nie mógł zatwierdzić. SWL 254.1

Jeśli zostaliście ubłogosławieni bogobojnymi rodzicami, szukajcie u nich rady. Otwórzcie przed nimi serce, podzielcie się nadziejami i planami, przyjmijcie naukę, jaka płynie z ich doświadczeń życiowych, to oszczędzi wam wiele zgryzoty. Ponad wszystko uczyńcie waszym doradcą Chrystusa. Badajcie Jego Słowo z modlitwą. SWL 254.2

Pod takim kierownictwem niech młoda dziewczyna przyjmie za towarzysza życia tylko tego, kto posiada szlachetne, męskie rysy charakteru, jest pilny, ambitny i uczciwy, kto miłuje Boga i boi się Go. Młodzieniec niech szuka tej, która u jego boku będzie dzieliła z nim ciężary życia, której wpływ uszlachetni go, a miłość da szczęście. SWL 254.3

“Roztropna żona jest darem Pana”. Przypowieści 19,14. “Serce małżonka ufa jej, (...) wyświadcza mu dobro, a nie zło, po wszystkie dni swojego życia”. Przypowieści 31,11.12. “Gdy otwiera usta, mówi mądrze, a jej język wypowiada dobre rady. Czuwa nad biegiem spraw domowych, nie jada chleba nie zapracowanego. Jej synowie nazywają ją szczęśliwą, jej mąż sławi ją, mówiąc: Jest wiele dzielnych kobiet, lecz ty przewyższasz wszystkie!” Przypowieści 31,26-29. “Kto znalazł żonę, znalazł coś dobrego i zyskał upodobanie u Pana”. Przypowieści 18,22. SWL 254.4

Mimo że do małżeństwa przystępuje się z całą powagą i zastanowieniem, nie zawsze doskonała jedność jest udziałem pary małżeńskiej z chwilą zakończenia ceremonii ślubnej. Prawdziwa jedność dwojga serc i dusz w małżeństwie staje się udziałem z upływem lat. SWL 254.5

Gdy nowożeńcy zetkną się z ciężarami i kłopotami codziennego życia, znika urok, w jaki wyobraźnia tak często przyodziewa małżeństwo. Małżonkowie poznają swoje charaktery w takiej mierze, w jakiej nie mogli poznać ich przedtem. Jest to najbardziej krytyczny okres. Szczęście przyszłego życia zależy od tego, jak postąpią teraz. Często zauważają u współmałżonka nie dostrzeżone dotychczas słabości i wady, lecz serca, które połączyła miłość, dostrzegają również nie poznane dotychczas zalety. Niech małżonkowie starają się odkrywać w sobie nawzajem raczej dobre cechy, a nie wady. Często to, co zauważamy u drugiego, zależy od naszej postawy i nastroju, w jakim się znajdujemy. Wielu uważa okazywanie uczuć za słabość i zachowuje rezerwę, która odpycha i hamuje wszelką serdeczność. Gdy się tłumi szlachetne porywy, one giną, wówczas serce pustoszeje i staje się zimne. Tego błędu należy się wystrzegać. Miłość nie może długo istnieć bez okazywania jej. Niech serce twego towarzysza lub towarzyszki życia nie cierpi przez brak tkliwości i serdeczności z twojej strony. SWL 254.6

Choćby powstały trudności, kłopoty i zniechęcenie, niech ani mąż, ani żona nie myślą, że ich związek jest pomyłką i rozczarowaniem. Postanówcie, że będziecie dla siebie wszystkim, czym tylko być możecie. Okazujcie sobie dowody pamięci, jak to było na początku. Wszelkimi sposobami zachęcajcie się nawzajem we wszystkich niepowodzeniach życiowych. Starajcie się potęgować wasze szczęście. Pielęgnujcie wzajemną miłość i przebaczajcie sobie wzajemnie, a wtedy małżeństwo zamiast końcem miłości będzie w istocie jej początkiem. Serdeczność prawdziwej przyjaźni, miłość, która wiąże z sobą serca, jest przedsmakiem rozkoszy niebios. SWL 255.1

Małżeństwo otoczone jest jakby świętym kręgiem, który powinien być nierozerwalny. Nikt nie ma prawa przekroczyć tego kręgu. Niech mąż lub żona nie dzielą się z innymi tymi tajemnicami, które jedynie do nich należą. SWL 255.2

Niech współmałżonek raczej udziela miłości, zamiast jej żądać. Pielęgnujcie to, co jest najszlachetniejsze w was, i szybko poznawajcie w sobie dobre cechy. Świadomość, że jest się cenionym i kochanym, to cudowny bodziec. Miłość i szacunek zachęcają do doskonalenia się, a gdy miłość pobudza do dążenia wzwyż, sama wzrasta. SWL 255.3

Ani mąż, ani żona nie powinni wyzbywać się swojej osobowości. Każdy za siebie zda rachunek Bogu. Każdy sam musi pytać: “Co jest dobre?” “Co jest złe?” “W jaki sposób najlepiej osiągnę mój cel życia?” Niech obfitość waszych uczuć tryska dla Tego, kto dał wam życie. Czyńcie zawsze Chrystusa pierwszym, ostatnim i najlepszym we wszystkim. Kiedy miłość ku Niemu stanie się głęboka i mocna, wasze wzajemne uczucia będą czyste i trwałe. SWL 255.4

Duch, którego Chrystus objawia nam wszystkim, jest tym duchem, jaki małżonkowie winni objawiać wobec siebie. “I chodźcie w miłości, jak i Chrystus umiłował was (...). Ale jak Kościół podlega Chrystusowi, tak i żony mężom swoim we wszystkim. Mężowie, miłujcie żony swoje, jak i Chrystus umiłował Kościół i wydał zań samego siebie”. Efezjan 5,2.24.25. SWL 256.1

Ani mąż, ani żona nie powinni próbować panować nad współmałżonkiem. Nie zmuszajcie jeden drugiego do ulegania waszym życzeniom. Czyniąc tak nie będziecie mogli zachować wzajemnej miłości. Bądźcie uprzejmi, cierpliwi, wyrozumiali i grzeczni. Przez łaskę Bożą uda się wam uszczęśliwić jeden drugiego, jak to obiecaliście w czasie małżeńskiego ślubowania. SWL 256.2

Pamiętajcie, że szczęście nie polega jedynie na wzajemnym przywiązaniu i okazywaniu uczuć. Należy wykorzystać każdą sposobność, która może przyczynić się do uszczęśliwienia otoczenia. Pamiętajcie, że prawdziwa radość wypływa z niesamolubnego służenia innym. SWL 256.3

W słowie i czynie okaże wyrozumiałość i brak egoizmu ten, kto żyje nowym życiem w Chrystusie. Jeżeli będziecie żyć tak, jak żył Chrystus, tj. osiągać zwycięstwo nad sobą i służyć innym, odniesiecie zwycięstwo za zwycięstwem. Wtedy wpływ wasz będzie błogosławieństwem dla świata. SWL 256.4

Mężczyźni i niewiasty mogą osiągnąć boski ideał, jeśli wezmą Chrystusa do pomocy. Czego nie może dokonać ludzka mądrość, tego dokona Jego łaska dla tych, którzy obdarzą Go zaufaniem. Jego opatrzność może połączyć serca więzami pochodzenia niebiańskiego. Miłość nie będzie wówczas tylko wymianą łagodnych i pochlebnych słów. Niebiański warsztat produkuje tkaninę delikatniejszą i silniejszą niż można utkać na ziemskich krosnach. Nie będzie to tkanina słaba, lecz solidna i wytrzymała zarówno w dniach dobrych, jak i nieszczęściu. Serce połączy się z sercem złotymi więzami trwałej miłości. SWL 256.5