Wychowanie

Rozdział 16 — Biblijne życiorysy

Żaden temat w Biblii nie ma tak wielkiej wartości wychowawczej, jak znajdujące się w niej życiorysy. Różnią się one od wszystkich innych tym, że są absolutną prawdą. Żaden ograniczony umysł ludzki nie jest w stanie wniknąć w życie, motywy działania, czy w najgłębsze doznania i myśli innego człowieka. Jedynie Ten, który czyta w sercach i myślach ludzkich zna najbardziej tajne pobudki i mechanizmy rządzące odruchami i zamierzeniami. Tylko On może tak prawdziwie i tak całkowicie przeniknąć charakter człowieka i opisać go, kreśląc najwierniejszy obraz. Tego rodzaju opis znajdujemy wyłącznie na stronicach Biblii. Wy 102.1

Biblia wyraża jasno tę największą z prawd, iż uczynki człowieka są wynikiem jego własnego charakteru. W dużym stopniu doświadczenia, przez które przechodzimy, są jedynie wynikiem i owocem naszych własnych czynów i myśli. Wy 102.2

“Jak ptak, który ucieka, jak jaskółka, która ulatuje, tak jest z bezpodstawnym przekleństwem: ono się nie ziszcza”. Przypowieści 26,2. “Szczęśliwy sprawiedliwy, gdyż dobrze mu się powiedzie... Biada bezbożnemu, źle mu się powiedzie, bo mu według uczynków jego rąk odpłacą!” Izajasza 3,10.11. “Słuchaj ziemo! Oto Ja sprowadzę na ten lud nieszczęście jako owoc ich zamysłów”. Jeremiasza 6,19. Wy 102.3

Każdy czyn znajdzie odbicie w życiu osoby, która go popełniła. Jest to okrutna prawda, a skutki jej odczuwa człowiek w bolesny sposób. Człowiek nigdy się nie przyzna, iż zło, które go spotyka w życiu, jest owocem jego własnej siejby. Lecz i w tym przypadku nie pozostajemy bez nadziei. Wy 102.4

Jakub posunął się aż do fałszerstwa, aby uzyskać prawo pierworodztwa, które według obietnicy Pańskiej należało do niego. Owoce złego czynu nie dały na siebie długo czekać; zebrał je w nienawiści, jaką okazał mu jego rodzony brat. Podczas dwudziestu lat wygnania sam był oszukiwany i źle traktowany. W końcu zmuszony był szukać bezpieczeństwa w ucieczce. Synowie jego odziedziczyli po nim wszystkie złe cechy charakteru. Było to drugie żniwo. Opis życia Jakuba to prawdziwy, wiemy obraz odwetu życia człowieka, na którym tak wyraźnie pomściły się jego własne czyny. Wy 102.5

Bóg powiedział: “Bo nie na wieki wiodę spór i nie na zawsze się gniewam, w przeciwnym razie musiałby przede mną ustać duch i istnienia, które Ja sam stworzyłem. Z powodu jego niegodziwej chciwości gniewałem się i smagałem go, ukryłem się za moim gniewem, lecz on, odstępca, poszedł drogą swojego serca. Chociaż widziałem jego drogi, jednak uleczę go, poprowadzę go i znowu udzielę obfitej pociechy jemu i jego żałobnikom, stwarzając owoc na ich wargach w postaci słów: Pokój! Pokój dalekiemu i bliskiemu — mówi Pan, Ja go uleczę”. Izajasza 57,16-19. Wy 102.6

Jakub, mimo swojej rozpaczy, nie upadł na duchu. Pokutował i starał się naprawić zło wyrządzone bratu. Kiedy groziła mu śmierć od rozgniewanego Ezawa, szukał pomocy u Boga. “Walcząc z aniołem zwyciężył, z płaczem błagał o zmiłowanie”. “I tam mu błogosławił”. Ozeasza 12,5; 1 Mojżeszowa 32,29. Wy 103.1

Wzmocniony ramieniem Bożym stanął przed bratem nie jako fałszerz i ten, który oszustwem wyłudził pierworodztwo, lecz jako książę Boży, a brat przebaczył mu. Jakub jednocześnie uwolnił się od zemsty braterskiej i od brzemienia własnego czynu. Moc zła została w jego naturze złamana, charakter przekształcony. Wy 103.2

Światło rozproszyło ciemności. Jakub wspominając swe dzieje. W pełni uznał zwycięską moc Bożą, która go zachowała. “Bóg, który prowadził mnie jak pasterz od początku życia aż po dzień dzisiejszy. Anioł, który wybawił mnie od wszelkiego złego”. 1 Mojżeszowa 48,15.16. Wy 103.3

To samo doświadczenie powtórzyło się w historii jego syów, wyznanie grzechu przyniosło w ich życiu owoc sprawiedliwości. Wy 103.4

Bóg nie unieważnia swego prawa. Nie działa wbrew niemu. Skutki grzechu nie są unieważnione. Lecz dokonuje przemiany. Dzięki Jego łasce przekleństwo zostaje wypierane błogosławieństwem. Wy 103.5

Lewi ze wszystkich synów Jakuba był najbardziej mściwy i okrutny. On najciężej zawinił w ohydnej, zdradliwej rzezi mieszkańców Sychem. Cechy charakteru Lewiego wystąpiły u jego potomków i ściągnęły na nic wyrok Boży: “Rozdzielę ich w Jakubie i rozproszę w Izraelu”. 1 Mojżeszowa 49,7. Ale pokuta odmieniła ich i Lewici jako jedyni pozostali wierni Bogu w okresie ogólnego odstępstwa innych pokoleń. Toteż Bóg zmienił swoje przekleństwo na oznakę najwyższego uhonorowania. Wy 103.6

“W tym czasie oddzielił Pan plemię Lewiego do noszenia Skrzyni Przymierza Pana, do stawania przed Panem, służenia mu i udzielania w jego imieniu błogosławieństwa aż do dnia dzisiejszego”. “Takie zaś było moje przymierze z nim, że dałem mu życie i pokój oraz bojaźń, tak że się mnie bał i lękał się mojego imienia... W pokoju i prawości postępował ze mną i wielu powstrzymywał od winy”. 5 Mojżeszowa 10,8; Malachiasza 2,5.6. Wy 103.7

Lewici wyznaczeni do pełnienia służby Bożej nie otrzymali ziemi w dziedzictwo. Mieszkali razem w miastach, oddzieleni od reszty ludu ze względu na charakter pełnionych czynności. Żyli z dziesięcin, z darów składanych przez lud na utrzymanie przybytku Bożego. Stali się nauczycielami pokoleń. Byli gośćmi na uroczystościach, wszędzie oddawano im należytą cześć jako sługom i przedstawicielom Boga. Wy 103.8

Do całego narodu skierowany był rozkaz: “Strzeż się, abyś nie opuszczał Lewity przez wszystkie twoje dni na twojej ziemi”. “Dlatego Lewi nie miał działu ani dziedzictwa ze swymi braćmi. Pan jest jego dziedzictwem, jak mu powiedział Pan, twój Bóg”. 5 Mojżeszowa 12,19; 10,9. Wy 104.1