Przypowieści Chrystusa

Czas

Czas należy do Boga. Każda chwila jest Jego własnością i naszym obowiązkiem jest spożytkowanie jej ku Jego chwale. Z żadnego powierzonego daru nie żąda On tak skrupulatnego rozliczenia jak z czasu. PC 220.2

Wartość czasu przewyższa wszelkie inne wartości. Chrystus traktował czas jako coś nad wyraz cennego; cennym musi być i dla nas. Życie jest zbyt krótkie, by wypełniały je drobnostki. Niewiele pozostało nam dni łaski na przygotowanie się do wieczności. Nie mamy czasu na trwonienie go na samolubne przyjemności, na wysługiwanie się szatanowi. Teraz jest czas na kształtowanie charakteru. Teraz możemy przygotować się na sąd, na którym wszystko stanie się jawne. PC 220.3

Ludzie na ziemi ledwie zaczynają żyć, a już muszą umierać. Nieustanna praca świata kończy się na niczym, jeżeli nie posiadło się właściwego zrozumienia istoty życia wiecznego. Człowiek, umiejący cenić czas, jako przeznaczony do pracy, będzie przygotowywał się do miejsca i życia w nieśmiertelności. Dobrze jest, że się taki urodził. PC 220.4

Otrzymaliśmy napomnienie, byśmy wykorzystywali czas. Czasu zmarnowanego nie da się nadrobić, nie możemy cofnąć nawet sekundy. Dlatego nie możemy marnować ani jednej chwili. PC 220.5

W człowieku, który się podejmie pracy Bożej następuje zmiana charakteru. Staje się dzieckiem Bożym, członkiem królewskiej rodziny, dziedzicem króla niebieskiego, nadaje się do przebywania z aniołami. PC 220.6

Dzisiejszy czas jest nasz, mamy pracować dla zbawienia bliźnich. Są ludzie, którym się wydaje, że jeśli ofiarowują pieniądze na dzieło Boże, czynią wszystko, co do nich należy; kosztowny zaś czas, w którym powinni osobiście pracować dla Pana, potrafią trwonić. Jest przywilejem i obowiązkiem każdego, kto ma zdrowie i siły, brać czynny udział w służbie Bożej. Wszyscy powinni zdobywać dusze dla Chrystusa. Dary pieniężne nie zastąpią nigdy pracy osobistej. PC 221.1

Każda chwila jest cenna i może przynieść rezultaty o wiecznym znaczeniu. Mamy być zawsze gotowi zadośćuczynić wezwaniu, gdziekolwiek trzeba będzie pójść. Sposobność opowiadania spragnionej duszy słów żywota, jaką teraz mamy, może się nigdy więcej nie powtórzyć. Bóg może powiedzieć: “Tej nocy zażadają duszy twojej” (Łukasza 12,20), a my nie będziemy przygotowani. Jak będziemy mogli w ów wielki dzień sądu zdać rachunek przed Bogiem? PC 221.2

Życie jest zbyt cenne, aby zaprzątać je tylko sprawami ziemskimi i doczesnymi, by stało się kieratem trosk i lęku o sprawy będące pyłkiem w porównaniu z wiecznością. A jednak Bóg powołał nas do służenia Mu na tym ziemskim padole wśród doczesnych spraw życia. Pilność w tej pracy jest tak samo częścią prawdziwej religii jak nabożeństwo. Pismo Święte nie toleruje lenistwa; ono jest największym przekleństwem świata. Każdy mąż i każda niewiasta, szczerze nawróceni, będą również wszędzie pilnymi pracownikami. PC 221.3

Od właściwego wykorzystania czasu zależy wynik osiągania wiadomości i duchowego rozwoju. Bieda, niskie pochodzenie lub nieodpowiednie otoczenie nie powinny mieć wpływu na kształcenie umysłu. Należy cenić chwilę i umieć ją wykorzystać. Czas spędzony na zbędnej pogawędce w podróży, w pociągu czy tramwaju, lub na czekaniu na stacji, chwile oczekiwania na posiłek lub na ludzi, którzy umówiwszy się, nie przychodzą punktualnie — gdyby tak książka była pod ręką, to ileż czasu można by zaoszczędzić! Mocne postanowienie i wytrwała pilność oraz skrzętne wykorzystywanie czasu pozwolą ludziom zdobyć wiadomości i wykształcenie umożliwiające zajęcie pożytecznego stanowiska. PC 221.4

Obowiązkiem każdego jest przyzwyczaić się w pracy do porządku, dokładności i szybkości. Nie ma wytłumaczenia dla pracy powolnej i opieszałej. Przyczyną tego, że ktoś stale tkwi przy pracy, a ona niewiele posuwa się naprzód i nie jest wykonana, jest to, że serce i dusza nie są w nią zaangażowane. Ktoś powolny, kto nie dostrzega zalet swej pracy, powinien zrozumieć swój błąd, który należy czym prędzej wyeliminować. Powinien ćwiczyć swój umysł w takim planowaniu czasu, by osiągnąć najlepsze wyniki. Wielu przy pewnych predyspozycjach i przy zastosowaniu specjalnej metody wykona pewną pracę w ciągu pięciu godzin, podczas gdy inni potrzebują do jej wykonania dziesięciu. Osoby pracujące w domu są zajęte bez przerwy nie dlatego, że mają tyle pracy, lecz dlatego, że nie potrafią jej rozplanować. Powolność, opieszałość, niezdecydowanie powodują, że niewiele pracy zamienia się w ogromną pracę. Jeśli się zechce, można się pozbyć guzdrania. Praca musi mieć określony cel. Trzeba zdecydować, ile czasu wymaga dana praca, a potem wszystkimi siłami dążyć do wykonania jej w zaplanowanym terminie. Wola uczyni nasze ręce szybszymi i zwinniejszymi. PC 222.1

Brak zdecydowania nie pozwala ludziom na gruntowną przemianę i umacnia w nich niewłaściwe nawyki. Jedynie dzięki wysiłkowi, zmobilizowaniu wszystkich sił będziemy czynić to, co najlepsze, a wtedy możemy być osobą pożądaną i mile widzianą, zdobywającą cześć i szacunek. PC 222.2

Dzieci i młodzież często marnują czas, który mogliby przeznaczyć na pomoc w domu, czym okazaliby zainteresowanie ojcu i matce. Młodzież mogłaby na swe młode barki wziąć niejeden obowiązek. PC 222.3

Życie Jezusa od wczesnej młodości było wypełnione poważną pracą. Nie żył dla własnych przyjemności. Był synem wiecznego Boga, a pracował ze swym ziemskim ojcem Józefem jako prosty cieśla. Było to skromne rzemiosło. Przyszedł na świat, by odbudować charaktery ludzkie, ale osiągnął doskonałość również w pracy fizycznej. Jest naszym wzorem i przykładem. PC 222.4

Rodzice powinni nauczyć dzieci ceny i właściwego wykorzystywania czasu. Powinni uczyć, że warto jest dążyć do wykonania czegoś, co jest chwałą dla Boga, a błogosławieństwem dla ludzi. Od najwcześniejszej młodości mogą być pracownikami misyjnymi i działać dla Pana. PC 222.5

Największym przestępstwem rodziców jest zezwolenie dzieciom na próżniactwo, które szybko przeradza się w przyjemność. Kiedy dorastają i zaczynają zarabiać — są opieszali i leniwi w pracy, oczekują jednak takiej samej zapłaty, jak pilni i sumienni. Jest ogromna różnica między takimi pracownikami a tymi, którzy wiedzą, że muszą być dobrymi szafarzami. PC 223.1

Jeżeli jest się w pracy opieszałym i niedbałym, wnosi się te same wady w życie religijne i nie jest się zdolnym do skutecznego działania. Wielu tych, którzy przy pilnej pracy mogliby stać się błogosławieństwem dla świata, zrujnowało próżniactwo. Brak zajęcia, celu i planu otwiera drzwi pokusom. Złe towarzystwo i nałogi są przyczyną wypaczenia charakteru — w rezultacie ruiną życia doczesnego i wiecznego. PC 223.2

W jakiej dziedzinie byśmy nie pracowali, Słowo Boże uczy nas, abyśmy: “W gorliwości nie ustawając, [byli] płomienni duchem”. Rzymian 12,11. “Na co się natknie twoja ręka, abyś to zrobił, to zrób według swojej możności.” Kaznodziei 9,10. “Wiedząc, że od Pana otrzymacie jako zapłatę dziedzictwo, gdyż Chrystusowi Panu służycie.” Kolosan 3,24. PC 223.3