Prorocy i królowie

Wprowadzenie — Winnica Pańska

Bóg powołał Abrahama spośród bałwochwalczego ludu i polecił mu zamieszkać w Kanaanie, gdyż przez niego chciał przekazać najlepsze dary nieba wszystkim ludziom świata. Powiedział mu: PK 9.1

— “Uczynię z ciebie naród wielki i będę ci błogosławił, i uczynię sławnym imię twoje, tak że staniesz się błogosławieństwem”. 1 Mojżeszowa 12,2. PK 9.2

Powołanie to było zaszczytem. Abraham miał stać się ojcem narodu, który przez wieki miał strzec prawdy Bożej w świecie i przekazywać ją z pokolenia w pokolenie; ludu, przez który wszystkie narody ziemi miały otrzymać błogosławieństwo w postaci przyjścia obiecanego Mesjasza. PK 9.3

Jednak ludzkość zagubiła wiedzę o prawdziwym Bogu. Praktykowanie bałwochwalstwa stępiło umysły istot ludzkich. Boskie ustawy, “święte i sprawiedliwe, i dobre” (Rzymian 7,12), próbowali zastąpić prawami zgodnymi z dążeniami swych egoistycznych, okrutnych serc. Lecz pełen miłosierdzia Bóg nie pozbawił ich życia. Postanowił dać im możliwość poznania Go za pośrednictwem swego ludu. Chciał, by zasady objawione w życiu Jego ludu przywróciły w człowieku moralny obraz Boga. Boże prawo miało być wywyższone, Boże panowanie — wzmocnione. To wielkie i zaszczytne zadanie powierzono Izraelitom. Bóg odłączył ich od świata, aby powierzyć im to święte zadanie. Uczynił ich powiernikami swego prawa i za ich pośrednictwem postanowił dać się poznać wszystkim ludziom. W ten sposób niebiańskie światło miało rozjaśnić ziemskie ciemności, a głos wzywający wszystkich ludzi, by porzucili bałwochwalstwo i nawrócili się do Boga żywego, miał być wreszcie usłyszany. PK 9.4

Bóg wyprowadził swój wybrany lud z niewoli egipskiej “wielką siłą i ręką potężną”. 2 Mojżeszowa 32,11. “Posłał Mojżesza, sługę swego, Aarona, którego sobie wybrał. Czynili wśród nich znaki jego i cuda w ziemi Chama. (...). Zgromił Morze Czerwone, tak że wyschło, i przeprowadził ich przez głębiny”. Psalmów 105,26-27; 106,9. Wyzwolił ich z niewolnictwa, aby móc ich przywieść do dobrego kraju, który w swej opatrzności przygotował dla nich jako schronienie przed ich wrogami. Pragnął ich przyprowadzić także do siebie i otoczyć swymi wiecznymi ramionami, aby w zamian za Jego dobroć i miłosierdzie wywyższali Jego imię i uczynili je sławnym na świecie. PK 9.5

“Działem Pana jest lud jego, Jakub wyznaczonym mu dziedzictwem. Znalazł go w ziemi pustynnej i w bezludnym zawodzeniu pustyni. Otoczył go, doglądał go, strzegł go jak źrenicy oka. Jak orzeł pobudza do lotu swoje młode, unosi się nad swymi pisklętami, rozpościera swoje skrzydła, bierze na nie młode i niesie je na lotkach swoich, tak Pan sam jeden prowadził go, nie było przy nim obcego boga”. 5 Mojżeszowa 32,9-12. A zatem Bóg przygarnął Izraelitów, aby mogli zamieszkać w cieniu Najwyższego. Cudownie ocaleni z niebezpieczeństw podczas wędrówki po pustyni wreszcie osiedli w ziemi obiecanej jako naród obdarzony boską przychylnością. PK 10.1

Za pomocą przypowieści Izajasz ze wzruszającym patosem opisał historię powołania Izraelitów i przygotowania ich do roli reprezentantów Jahwe, obfitujących we wszelkie dobro: “Zaśpiewam mojemu ulubieńcowi ulubioną jego pieśń o jego winnicy. Ulubieniec mój miał winnicę na pagórku urodzajnym. Przekopał ją i oczyścił z kamieni, i zasadził w niej szlachetne szczepy. Zbudował w niej wieżę i wykuł w niej prasę, oczekiwał, że wyda szlachetne grona”. Izajasza 5,1-2. PK 11.1

Za pośrednictwem narodu wybranego Bóg zamierzał przekazać błogosławieństwo całej ludzkości. Prorok oświadczył: “Winnicą Pana Zastępów jest dom izraelski, a mężowie judzcy ulubioną jego latoroślą”. Izajasza 5,7. PK 11.2

Powierzone im zostały Boże wyrocznie. Zostali otoczeni ochronnym murem Jego prawa — wiecznymi zasadami prawdy, sprawiedliwości i czystości. PK 11.3

Posłuszeństwo tym prawom miało być gwarantem ich bezpieczeństwa, gdyż dzięki niemu mogli wystrzegać się niszczących i grzesznych praktyk. I jak wieżę strażniczą w winnicy, tak Bóg umieścił w środku kraju swoją świątynię. PK 12.1

Chrystus był ich wychowawcą. Tak jak prowadził ich na pustyni, tak też chciał pozostać ich nauczycielem i przewodnikiem. W przybytku, a potem w świątyni, Jego chwała spoczywała w postaci świętej szechiny nad ubłagalnią. Nieustannie objawiał On wobec nich bogactwo swej miłości i cierpliwości. PK 12.2

Przez Mojżesza Pan wyznaczył im ich cel i jasno określił warunki powodzenia: “Ty jesteś świętym ludem Pana, Boga twego. Ciebie wybrał Pan, Bóg twój, spośród wszystkich ludów na ziemi, abyś był jego wyłączną własnością. (...). Dzisiaj oświadczyłeś Panu, że będzie twoim Bogiem i że będziesz chodził jego drogą, i przestrzegał jego ustaw, przykazań i praw, i słuchał jego głosu. Pan zaś oświadczył dzisiaj co do ciebie, że jako lud będziesz wyłączną jego własnością, jak ci obiecał, i że ty masz przestrzegać wszystkich jego przykazań, i że wywyższy cię ponad wszystkie narody, które stworzył, ku chwale, sławie i chlubie, i że będziesz świętym ludem Pana, Boga twego, jak powiedział”. 5 Mojżeszowa 7,6; 26,17-19. PK 12.3

Izraelici mieli zająć całe terytorium wyznaczone im przez Pana. Narody, które odrzuciły służenie i oddawanie czci prawdziwemu Bogu, miały zostać wyparte. Lecz Bożym zamierzeniem było, aby przez objawiony w Izraelitach Jego charakter wszyscy ludzie zostali pociągnięci do Niego. Zaproszenie ewangelii miało zostać skierowane do całego świata. Przez naukę zawartą w systemie ofiarniczym Chrystus miał zostać wywyższony wobec narodów, aby każdy, kto spojrzy na Niego, miał życie. Wszyscy, którzy jak Rachab Kanaanitka i Rut Moabitka odwróciliby się od bałwochwalstwa ku prawdziwemu Bogu, mieli się zjednoczyć z Jego wybranym ludem. W miarę liczebnego rozwoju Izraelici mieli poszerzać swoje granice, aż wreszcie królestwo Boże ogarnęłoby cały świat. PK 12.4

Jednak starożytny Izrael nie spełnił Bożego zamiaru. Pan oświadczył: “Zasadziłem cię jako szlachetną winorośl, cały szczep prawdziwy, a jakże mi się zmieniłaś na krzew zwyrodniały, na winorośl dziką!” Jeremiasza 2,21. “Izrael jest macicą próżną, owoc przynosi sobie”. Ozeasza 10,1 (BG). “Teraz więc, obywatele jeruzalemscy i mężowie judzcy, rozsądźcie między mną i między moją winnicą! Cóż jeszcze należało uczynić mojej winnicy, czego ja jej nie uczyniłem? Dlaczego oczekiwałem, że wyda szlachetne grona, a ona wydała złe owoce? Otóż teraz chcę wam ogłosić, co uczynię z moją winnicą: Rozbiorę jej płot, aby ją spasiono, rozwalę jej mur, aby ją zdeptano. Zniszczę ją doszczętnie: Nie będzie przycinana ani okopywana, ale porośnie cierniem i ostem, nadto nakażę obłokom, by na nią nie spuszczały deszczu. (...) Oczekiwał prawa, a oto — bezprawie; sprawiedliwości, a oto — krzyk”. Izajasza 5,3-7. PK 12.5

Przez Mojżesza Pan przedstawił swojemu ludowi skutki wiarołomstwa. W przypadku niedochowania wierności Jego przymierzu odcięliby się od życia Bożego, a Boże błogosławieństwa nie docierałyby do nich. Czasami dawano posłuch tym ostrzeżeniom i wtedy ogromne błogosławieństwa spływały na naród izraelski, a za jego pośrednictwem także na okoliczne ludy. Jednak znacznie częściej w swych dziejach Izrael zapominał o Bogu i tracił z oczu swoje wzniosłe przywileje związane z rolą Jego reprezentantów. Okradał Go z należnej Mu służby, a swoich bliźnich pozbawiał religijnego przywództwa i świętego przykładu. Izraelici pragnęli przywłaszczyć sobie owoce winnicy, w której ustanowiono ich zarządcami. Ich chciwość oraz zachłanność sprowadziły na nich pogardę nawet pogan. Dlatego też świat pogański błędnie pojął charakter Boga i zasady Jego panowania. PK 13.1

Bóg znosił Izraelitów z ojcowską cierpliwością. Próbował do nich dotrzeć, okazując im miłosierdzie albo go odmawiając. Cierpliwie uświadamiał im ich grzechy, licząc, że wreszcie zdadzą sobie z nich sprawę. Prorocy i posłańcy kierowali do nich Jego wezwania, lecz zamiast ich powitać, potraktowano tych mądrych i uduchowionych ludzi jak wrogów. Szafarze Bożej winnicy prześladowali ich i mordowali. Bóg posyłał kolejnych ludzi, ale i tych spotykał podobny los, a nikczemni szafarze okazywali coraz większą nienawiść. PK 13.2

Pozbawienie ich boskiej przychylności w okresie niewoli babilońskiej doprowadziło wielu do skruchy, jednakże po powrocie do ziemi obiecanej Izraelici powtarzali błędy poprzednich pokoleń i wdawali się w konflikty polityczne z okolicznymi narodami. Prorocy, których Bóg posyłał, by naprawić panujące zło, zostali potraktowani z taką samą podejrzliwością i wzgardą jak ich poprzednicy z wcześniejszych lat. Tak oto przez kolejne wieki szafarze winnicy pomnażali swoje winy. PK 13.3

Szlachetne szczepy zasadzone przez boskiego Gospodarza na wzgórzach Palestyny zostały wzgardzone przez Izraelitów i w końcu wyrzucone poza mur winnicy. Zgnietli je i podeptali, mając nadzieję, że zniszczyli je na zawsze. Jednak Gospodarz znów zaszczepił latorośl i ukrył ją przed nimi. Znów ją zasadził, ale po drugiej stronie muru, tak aby jej pień nie był widoczny z winnicy. Gałęzie sięgnęły ponad mur i mogły się na nim rozwijać, lecz pień znajdował się odtąd poza zasięgiem ludzi, tak iż nie byli w stanie mu zaszkodzić. PK 13.4

Dla współczesnego Kościoła Bożego na ziemi — szafarzy winnicy Pana — szczególną wartość mają rady i napomnienia udzielane przez posłańców i proroków, którzy objawili wieczne zamierzenia Boga wobec ludzkości. W naukach proroków Boga miłość oraz Jego plan zbawienia upadłej ludzkości zostały wyraźnie objawione. Historia powołania Izraelitów, ich wzlotów i upadków, powrotu do łask Bożych i odrzucenia Pana winnicy oraz dzieje realizacji wiecznego planu przez pobożne ostatki, wobec których spełnione będą wszystkie obietnice przymierza — oto tematy, które poruszali Boży posłańcy, zwracając się do Kościoła na przestrzeni minionych wieków. Dzisiaj Boże przesłanie dla Kościoła — tych, którzy zajmują się winnicą Pańską jako wierni szafarze — nie różni się od tego, które zapisał starożytny prorok: “Rozkoszna winnica, śpiewajcie o niej! Ja, Pan, jestem jej stróżem, nieustannie ją nawadniam, pilnuję jej dniem i nocą, aby nikt na nią się nie targnął”. Izajasza 27,2-3. PK 13.5

Niech Izrael ma nadzieję w Bogu. Pan winnicy spośród wszystkich narodów i ludów zbiera dziś cenne owoce, na które długo oczekiwał. Wkrótce przyjdzie do swoich, a w tym radosnym dniu Jego wieczne zamiary wobec duchowego Izraela wreszcie zostaną spełnione. “W dniach, które idą, Jakub wypuści korzenie, Izrael zakwitnie, puści pędy i napełni cały świat płodami”. Izajasza 27,6. PK 14.1