Prorocy i królowie

Rozdział 59 — “Dom izraelski”

Głosząc prawdy wiecznej ewangelii wszystkim narodom, rasom, językom i ludom, Kościół Boży na ziemi wypełnia dziś starożytne proroctwo: “Izrael zakwitnie, puści pędy i napełni cały świat płodami”. Izajasza 27,6. Wyznawcy Jezusa, współdziałając z niebiańskimi istotami, udają się w odległe miejsca świata, a w wyniku ich pracy zbierane jest obfite żniwo ludzi nawracających się do Chrystusa. Obecnie, jak nigdy dotąd, rozpowszechnianie prawdy biblijnej za pośrednictwem poświęconych członków Kościoła niesie ludzkości dobrodziejstwa przepowiedziane przed wiekami w obietnicy danej Abrahamowi i wszystkim Izraelitom — Kościołowi Bożemu na ziemi we wszystkich wiekach: “Będę ci błogosławił, (...) tak że staniesz się błogosławieństwem”. 1 Mojżeszowa 12,2. PK 450.1

Obietnica błogosławieństwa powinna się spełnić w znacznej mierze w wiekach, które nastąpiły po powrocie Izraelitów z niewoli. Bożym pragnieniem było przygotowanie całego świata na pierwsze przyjście Chrystusa, tak jak obecnie ludzkość jest przygotowywana na Jego powtórne przyjście. Po latach upokarzającej niewoli Bóg przez proroka Zachariasza dał swemu ludowi, Izraelowi, łaskawe zapewnienie: “Wrócę na Syjon i zamieszkam w Jeruzalemie. Jeruzalem znów będzie nazwane grodem wiernym, a góra Pana Zastępów górą świętą”. Zachariasza 8,3. O swoim ludzie powiedział: “Będę ich Bogiem w prawdzie i w sprawiedliwości”. Zachariasza 8,8. PK 450.2

Spełnienie tych obietnic uzależnione było od posłuszeństwa. Grzechy charakterystyczne dla Izraelitów przed niewolą nie mogły się powtórzyć. Pan zachęcał tych, którzy uczestniczyli w odbudowie: “Wydawajcie sprawiedliwe wyroki i świadczcie sobie nawzajem miłość i miłosierdzie! Nie uciskajcie wdów i sierot, przychodniów i ubogich, i nie zamyślajcie w swych sercach nic złego jedni przeciwko drugim. (...) Mówcie prawdę jeden drugiemu, wydawajcie sprawiedliwe wyroki w swoich bramach i zachowujcie pokój!” Zachariasza 7,9-10; 8,16. PK 450.3

Obfite były błogosławieństwa, zarówno materialne, jak i duchowe, obiecane tym, którzy będą się kierować zasadami sprawiedliwości. Pan oświadczył: “Siew będzie spokojny, krzew winny wyda swój owoc, ziemia wyda swój plon, niebiosa udzielą swej rosy. Wszystko to dam resztce tego ludu w dziedziczne posiadanie. I stanie się tak: Jak byliście, domu Judy i domu Izraela, przekleństwem wśród narodów, tak wybawię was i będziecie błogosławieństwem!” Zachariasza 8,12-13. PK 450.4

Dzięki niewoli babilońskiej Izraelici wreszcie wyleczyli się z kultu bożków. Po powrocie zwracali baczną uwagę na religijne nauczanie i studiowali księgę prawa oraz pisma proroków, aby dowiedzieć się jak najwięcej o prawdziwym Bogu. Odbudowanie świątyni pozwoliło im w pełni sprawować rytuał ofiarniczy. Pod wodzą Zorobabela, Ezdrasza i Nehemiasza raz po raz przysięgali zachowywać wszystkie przykazania i nakazy Jahwe. Okresy powodzenia, jakie potem następowały, były dobitnym dowodem Bożej gotowości akceptacji i przebaczenia, ale mimo to wskutek fatalnej krótkowzroczności Izraelici raz po raz odwracali się od swego chwalebnego powołania i egoistycznie zatrzymywali dla siebie to, co miało służyć duchowemu uzdrowieniu i rozwojowi duchowego życia innych narodów. PK 451.1

Niepowodzenie w realizacji Bożych zamierzeń szczególnie uwidoczniło się w czasach Malachiasza. Posłańcy Pańscy stanowczo występowali przeciwko przejawom zła pozbawiającym Izraelitów doczesnego powodzenia i duchowej mocy. W swojej naganie przeciwko występnym prorok nie oszczędzał ani kapłanów, ani ludu. “Słowo Pana do Izraela przez Malachiasza” (Malachiasza 1,1) miało im uświadomić, że płynącej z przeszłości nauki nie wolno zapominać i że Izraelici powinni dochować wierności przymierzu zawartemu z Nimi przez Jahwe. Jedynie dzięki serdecznej skrusze mogli otrzymać Jego błogosławieństwo. Prorok wzywał: “Starajcie się przebłagać Boga, aby się nad nami zmiłował!” Malachiasza 1,9. PK 451.2

Jednak odwieczny plan odkupienia ludzkości nie mógł zostać udaremniony wskutek nieposłuszeństwa Izraelitów. Ci, do których Bóg przemawiał, mogli nie usłuchać przesłania, ale zamierzenia Jahwe miały się spełniać stopniowo aż do końca. Pan oświadczył przez swego posłańca: “Od wschodu słońca aż do jego zachodu wielkie jest moje imię wśród narodów i na wszystkich miejscach spala się kadzidła i składa się czyste ofiary na cześć mojego imienia, bo moje imię jest wielkie wśród narodów”. Malachiasza 1,11. PK 451.3

Bóg zawarł z potomkami Lewiego przymierze życia i pokoju (patrz Malachiasza 2,5), które w pełni zachowane przyniosłoby niewysłowione błogosławieństwo. Pan zaoferował odnowienie go z tymi, którzy niegdyś byli duchowymi przywódcami, ale wskutek przestępstwa stali się “wzgardzeni i poniżeni u całego ludu”. Malachiasza 2,9. PK 451.4

Złoczyńcy zostali uroczyście ostrzeżeni przed nadejściem dnia sądu i Bożym zamiarem nawiedzenia przestępców nagłą zagładą. Jednak nikt nie został pozostawiony bez nadziei. Proroctwa Malachiasza o sądzie zostały uzupełnione zaproszeniem grzeszników do pojednania się z Bogiem. Pan wzywał ich: “Nawróćcie się do mnie, wtedy i Ja zwrócę się ku wam”. Malachiasza 3,7. PK 451.5

Wydawało się, że każdy powinien odpowiedzieć na takie zaproszenie. Bóg niebios wzywa swoje błądzące dzieci, aby powróciły do Niego i współdziałały z Nim w realizacji Jego dzieła na ziemi. Pan wyciągał rękę, by uchwycić Izraelitów i pomóc im iść wąską ścieżką wyrzeczeń i ofiarności oraz uczestniczyć z Nim w dziedzictwie dzieci Bożych. Czy usłuchali zaproszenia? Czy zrozumieli, że jest to ich jedyna nadzieja? PK 452.1

Jakżeż smutny jest fakt, że w czasach Malachiasza Izraelici wahali się skłonić swoje pyszne serca do zdecydowanego posłuszeństwa, miłości i współdziałania z Bogiem! Ich samousprawiedliwienie jasno wynika z ich odpowiedzi: PK 452.2

— “W czym mamy się nawrócić?” Malachiasza 3,7. PK 452.3

Pan objawił swemu ludowi jeden z grzechów. Powiedział: PK 452.4

— “Czy człowiek może oszukiwać Boga? Bo wy mnie oszukujecie!” Malachiasza 3,8. PK 452.5

Nadal nieprzekonani o grzechu i nieposłuszni Izraelici pytali: PK 452.6

— “W czym cię oszukaliśmy?” Malachiasza 3,8. PK 452.7

Odpowiedź Pana była zdecydowana: PK 452.8

— “W dziesięcinach i daninach. Jesteście obłożeni klątwą, ponieważ mnie oszukujecie, wy, cały naród. Przynieście całą dziesięcinę do spichlerza, aby był zapas w moim domu, i w ten sposób wystawcie mnie na próbę! — mówi Pan Zastępów — czy wam nie otworzę okien niebieskich i nie wyleję na was błogosławieństwa ponad miarę. I zabronię potem szarańczy pożerać wasze plony rolne, wasz winograd zaś w polu nie będzie bez owocu — mówi Pan Zastępów. Wszystkie narody będą was nazywać szczęśliwymi, bo będziecie krajem uroczym — mówi Pan Zastępów”. Malachiasza 3,8-12. PK 452.9

Bóg błogosławi ludziom w pracy, aby mogli zwrócić Mu część należącą do Niego. Daje im słońce i deszcz. Sprawia, że ziemia wydaje plony. Obdarza ich zdrowiem i zdolnościami zdobywania środków. Ludzie zawdzięczają wszelkie błogosławieństwa Jego łaskawości. Pan pragnie, aby ludzie okazywali Mu wdzięczność, oddając Mu część swoich dochodów w postaci dziesięciny oraz darów — dziękczynnych, dobrowolnych i pojednawczych. Mają łożyć środki na Jego dzieło, aby Jego winnica nie leżała odłogiem. Mają kierować się tym, co Pan uczyniłby, gdyby był na ich miejscu. Wszystkie trudne sprawy mają powierzać Jemu w modlitwie. Mają przejawiać niesamolubne zainteresowanie rozwojem dzieła Bożego we wszystkich częściach świata. PK 452.10

Dzięki przesłaniom takim jak to przekazane przez Malachiasza, ostatniego ze starotestamentowych proroków, jak również pod wpływem ucisku ze strony pogańskich wrogów Izraelici wreszcie nauczyli się, że prawdziwe powodzenie zależy od posłuszeństwa prawu Bożemu. Jednak u wielu posłuszeństwo nie wypływało z wiary i miłości. Ich motywacja była egoistyczna. Ich pozorna pobożność miała być jedynie środkiem służącym osiągnięciu narodowej wielkości. Naród wybrany nie stał się światłem świata, ale odciął się od świata, aby nigdy więcej nie popaść w bałwochwalstwo. Ustanowiony przez Boga zakaz mieszanych małżeństw z poganami i uczestniczenia w bałwochwalczych praktykach okolicznych narodów został tak wypaczony, że posłużył zbudowaniu muru podziału między Izraelitami i innymi narodami, wskutek czego ludzkość została odcięta od błogosławieństw, które Pan polecił Izraelitom przekazywać światu. PK 452.11

Jednocześnie wskutek swoich grzechów Żydzi odseparowywali się od Boga. Nie potrafili rozpoznać głębokiego duchowego znaczenia symbolicznych ceremonii. W poczuciu własnej sprawiedliwości ufali własnym uczynkom, składanym ofiarom i odprawianym obrzędom, a nie zasługom Tego, na którego one wskazywały. Tak oto, “uporczywie trzymając się własnej drogi usprawiedliwienia” (Rzymian 10,3, BT), obwarowali się samowystarczalnym formalizmem. Brak Ducha i łaski Bożej usiłowali nadrobić rygorystycznym zachowywaniem religijnych ceremonii i rytuałów. Nie zadowalali się przy tym obrzędami ustanowionymi przez Pana, ale obwarowywali Jego przykazania niezliczonymi i wymyślonymi przez siebie wymogami. Im dalej odchodzili od Boga, tym bardziej rygorystyczni stawali się w zachowywaniu form. PK 453.1

Wobec tych wszystkich drobiazgowych i uciążliwych wymogów zachowywanie prawa Bożego wydawało się praktycznie niemożliwe. Wielkie zasady sprawiedliwości zawarte w dekalogu oraz wspaniałe prawdy ukazane w symbolicznych rytuałach zostały okryte mrokiem i pogrzebane pod mnóstwem ludzkich tradycji i nakazów. Ci, którzy naprawdę pragnęli służyć Panu i starali się zachowywać prawo Boże tak, jak uczyli tego kapłani i przywódcy, uginali się pod nieznośnym ciężarem. PK 453.2

Choć jako naród Izraelici pragnęli przyjścia Mesjasza, to jednak odseparowali się od Boga sercem i czynami tak bardzo, że nie mogli pojąć prawdziwego charakteru ani misji obiecanego Odkupiciela. Zamiast pragnąć odkupienia z grzechu, a także chwały, pokoju i świętości, myśleli tylko o wyzwoleniu z mocy wrogów i przywróceniu doczesnej potęgi. Oczekiwali, że Mesjasz przyjdzie jako zwycięzca, złamie jarzmo niewoli i wywyższy Izraelitów, aby panowali nad wszystkimi narodami. W ten sposób szatan skutecznie przygotował serca ludzi na odrzucenie Zbawiciela, gdy przyjdzie. Ich pycha i fałszywe pojęcie o Jego charakterze i misji nie pozwoliły im właściwie ocenić dowodów Jego mesjaństwa. PK 453.3

Przez ponad tysiąc lat naród izraelski oczekiwał na przyjście obiecanego Zbawiciela. Ich największe nadzieje wiązały się z tym wydarzeniem. Przez tysiąc lat w pieśniach i proroctwach, w rytuałach świątynnych i rodzinnych nabożeństwach wymieniali Jego imię, a jednak, gdy przyszedł, nie rozpoznali Go jako Mesjasza, na którego tak długo czekali. “Do swej własności przyszedł, ale swoi go nie przyjęli”. Jana 1,11. Dla ich zeświecczonych serc Umiłowany niebios był jako “korzeń z suchej ziemi”. Izajasza 53,2. W ich oczach “nie miał postawy ani urody”. Izajasza 53,2. Nie dostrzegali w Nim żadnego piękna, które czyniłoby Go dla nich cennym. PK 453.4

Całe życie Jezusa z Nazaretu wśród Żydów było naganą za ich egoizm ukazany w niechęci uznania słusznych wymagań Gospodarza winnicy, nad którą powierzono im pieczę. Nienawidzili Jego przykładu prawdomówności i pobożności, a gdy przyszła chwila ostatniej próby, wyboru między posłuszeństwem i życiem wiecznym albo nieposłuszeństwem i wieczną śmiercią, wówczas odrzucili Świętego Izraelskiego i przyczynili się do ukrzyżowania Go na Golgocie. PK 454.1

W przypowieści o winnicy Chrystus pod koniec swojej ziemskiej działalności zwrócił uwagę żydowskich nauczycieli na obfite błogosławieństwa dane Izraelitom oraz Boży wymóg posłuszeństwa z ich strony. Wyraźnie wskazał im doniosłość zamierzeń Boga, które mieli spełnić dzięki posłuszeństwu. Uchylając zasłonę przyszłości, wskazał, jak wskutek rozminięcia się z Jego planem cały naród odrzuci otrzymane błogosławieństwo i z własnej winy przyczyni się do swego upadku. PK 454.2

Chrystus powiedział: “Był pewien gospodarz, który zasadził winnicę, ogrodził ją płotem, wkopał w nią prasę i zbudował wieżę, i wydzierżawił ją wieśniakom, i odjechał”. Mateusza 21,33. PK 454.3

W ten sposób Zbawiciel nawiązał do winnicy Pana Zastępów, jak przed wiekami prorok Izajasz nazwał “dom izraelski”. Izajasza 5,7. PK 454.4

W przypowieści Jezusa właściciel winnicy, “gdy nastał czas winobrania, posłał sługi swoje do wieśniaków, aby odebrali jego owoce. Ale wieśniacy pojmali sługi jego; jednego zbili, drugiego zabili, a trzeciego ukamienowali. Znowu posłał inne sługi w większej liczbie niż za pierwszym razem, ale im uczynili to samo. A w końcu posłał do nich syna swego, mówiąc: PK 454.5

— Uszanują syna mego. PK 454.6

Ale gdy wieśniacy ujrzeli syna, mówili między sobą: PK 454.7

— To jest dziedzic; nuże, zabijmy go, a posiądziemy dziedzictwo jego. PK 454.8

I pochwycili go, wyrzucili poza winnicę i zabili”. Mateusza 21,34-39. PK 454.9

W ten sposób Chrystus przedstawił kapłanom ich koronny akt nikczemności, po czym zadał pytanie: PK 454.10

— “Gdy więc przyjdzie pan winnicy, co uczyni owym wieśniakom?” Mateusza 21,40. PK 454.11

Kapłani słuchali podobieństwa z największą uwagą, a nie zdając sobie sprawy, że odnosi się ona właśnie do nich, wraz z przysłuchującym się ludem odpowiedzieli: PK 454.12

— “Wytraci sromotnie tych złoczyńców, a winnicę wydzierżawi innym wieśniakom, którzy mu we właściwym czasie będą oddawać owoce”. Mateusza 21,41. PK 454.13

Nieświadomie sami na siebie wydali wyrok. Jezus spojrzał na nich, a pod Jego badawczym wzrokiem odczuli, że czyta On najgłębsze tajemnice ich serc. Jego boskość zajaśniała przed nimi z mocą, której nie sposób było nie zauważyć. W rolnikach z podobieństwa ujrzeli siebie i, chcąc zaprotestować przeciwko własnemu wyrokowi, zadrżeli z przerażenia. PK 454.14

Wtedy Chrystus z powagą i smutkiem powiedział: PK 455.1

— “Czy nie czytaliście nigdy w Pismach: Kamień, który odrzucili budowniczowie, stał się kamieniem węgielnym; Pan to sprawił i to jest cudowne w oczach naszych? Dlatego powiadam wam, że Królestwo Boże zostanie wam zabrane, a dane narodowi, który będzie wydawał jego owoce. I kto by upadł na ten kamień, roztrzaska się, a na kogo by on upadł, zmiażdży go”. Mateusza 21,42-44. PK 455.2

Chrystus nie dopuściłby do upadku narodu żydowskiego, gdyby Jego lud przyjął Go. Jednak zawiść i zazdrość sprawiły, że nie był w stanie do nich dotrzeć. Postanowili, że nie uznają Jezusa z Nazaretu jako Mesjasza. Odrzucili Światłość świata i odtąd pogrążyli się w ciemnościach najczarniejszej nocy. Przepowiedziana klęska dosięgła naród żydowski. Nieopanowane namiętności doprowadziły Izraelitów do nieszczęścia. W swoim ślepym gniewie niszczyli się wzajemnie. Ich buntowniczość i niepohamowana duma ściągnęły na nich gniew rzymskich okupantów. Jerozolima została spustoszona, świątynia legła w gruzach, a miejsce, w którym stała, zaorano jak pole. Judejczycy ginęli w potwornych męczarniach. Miliony sprzedano jako niewolników na służbę w pogańskich krajach. PK 455.3

To, co Bóg zamierzał uczynić dla świata przez Izraela, wybrany naród, uczyni ostatecznie przez swój Kościół na ziemi. Pan wydzierżawił winnicę innym — swojemu ludowi, dochowującemu przymierza, który wiernie we właściwym czasie oddaje Mu owoce. Patrz Mateusza 21,41. Bóg zawsze miał na ziemi swoich prawdziwych reprezentantów — ludzi, którzy stawiali Jego sprawy ponad własnymi. Ci świadkowie Pana zaliczają się do duchowego Izraela i wobec nich spełnione zostaną obietnice przymierza dawane przez Jahwe Jego ludowi od najdawniejszych czasów. PK 456.1

Dzisiaj Kościół Boży ma przywilej zrealizować Pański plan zbawienia upadłej ludzkości. Przez wiele wieków lud Boży cierpiał z powodu ograniczania swobód. Głoszenie ewangelii w jej pełni było zakazane, a tych, którzy ośmielili się sprzeciwić zarządzeniom w tej sprawie, dotykały najsurowsze kary. Wskutek tego wielka winnica Pańska była niemal zupełnie zaniedbana. Ludzkość była pozbawiona światła Słowa Bożego. Ciemność kłamstwa i zabobonu groziła zupełnym zanikiem wiedzy o prawdziwej religii. Przez długi okres zaciekłych prześladowań Kościół Boży na ziemi znajdował się w niewoli, podobnie jak Izraelici znajdowali się w niewoli w Babilonii. PK 456.2

Jednak dzięki Panu Jego Kościół nie jest już w niewoli. Duchowemu Izraelowi dano przywileje podobne do tych, jakie lud Boży otrzymał po wyjściu z niewoli babilońskiej. Na całym świecie ludzie odpowiadają na przesłanie nieba przepowiedziane przez apostoła Jana na czasy poprzedzające powtórne przyjście Chrystusa: “Bójcie się Boga i oddajcie mu chwałę, gdyż nadeszła godzina sądu jego”. Objawienie 14,7. PK 456.3

Zastępy zła nie mogą już dłużej trzymać Kościoła w niewoli, gdyż “upadł wielki Babilon, który napoił wszystkie narody winem szaleńczej rozpusty” (Objawienie 14,8), a duchowy Izrael otrzymał wezwanie: “Wyjdźcie z niego, ludu mój, abyście nie byli uczestnikami jego grzechów i aby was nie dotknęły plagi na niego spadające”. Objawienie 18,4. Jak wygnańcy usłuchali wezwania: “Uciekajcie ze środka Babilonu!” (Jeremiasza 51,6, BT) i powrócili do ziemi obiecanej, tak ci, którzy dzisiaj boją się Pana, przyjmują wezwanie do wyjścia z duchowego Babilonu, a wkrótce jako trofea łaski Bożej odziedziczą odnowioną ziemię, niebiański Kanaan. PK 456.4

W czasach Malachiasza szydercze pytanie zatwardziałych grzeszników: “Gdzie jest Bóg sądu?” (Malachiasza 2,17), spotkało się ze zdecydowaną odpowiedzią: “Nagle przyjdzie do swej świątyni Pan, (...) to jest anioł przymierza (...). Lecz kto będzie mógł znieść dzień jego przyjścia i kto się ostoi, gdy się ukaże? Gdyż jest on jak ogień odlewacza, jak ług foluszników. Usiądzie, aby wytapiać i czyścić srebro. Będzie czyścił synów Lewiego i będzie ich płukał jak złoto i srebro. Potem będą mogli składać Panu ofiary w sprawiedliwości. I miła będzie Panu ofiara Judy i Jeruzalemu jak za dni dawnych, jak w latach minionych”. Malachiasza 3,1-4. PK 456.5

Gdy obiecany Mesjasz miał przybyć, wówczas ten, który Go poprzedzał, głosił: Nawróćcie się, celnicy i grzesznicy, nawróćcie się, faryzeusze i saduceusze, “albowiem przybliżyło się Królestwo Niebios”. Mateusza 3,2. PK 457.1

Dzisiaj powołani przez Boga posłańcy w duchu i mocy Eliasza i Jana Chrzciciela kierują uwagę podlegającego sądowi świata na doniosłe wydarzenia, które mają wkrótce nastąpić w związku z zakończeniem czasu łaski i przyjściem Jezusa Chrystusa jako Króla królów i Pana panów. Wkrótce każdy zostanie osądzony stosownie do uczynków. Godzina sądu Pańskiego nadeszła, a na członkach Kościoła Bożego na ziemi spoczywa poważny obowiązek przekazania ostrzeżenia tym, którzy stoją niemal na krawędzi wiecznej zagłady. Każdemu człowiekowi na świecie, który chce słuchać, należy wyraźnie przedstawić zasady wielkiego boju między dobrem a złem — zasady, od których zależy los całej ludzkości. PK 457.2

W tych ostatnich godzinach czasu łaski dla ludzi, gdy los każdego człowieka wkrótce zostanie przesądzony na zawsze, Pan nieba i ziemi oczekuje od swojego Kościoła czujności i działania jak nigdy dotąd. Ci, którzy stali się wolni w Chrystusie dzięki poznaniu cennej prawdy, są uważani przez Pana Jezusa za Jego wybranych i uprzywilejowanych ponad wszystkich innych na świecie. On liczy, że będą rozgłaszać chwałę Tego, który powołał ich z ciemności do swej wspaniałej światłości. Błogosławieństwo otrzymane z łaski ma być przekazywane innym. Dobra nowina o zbawieniu ma dotrzeć do wszystkich narodów, ras, języków i ludów. PK 457.3

W wizji danej starożytnemu prorokowi Pan chwały przedstawił szczególne światło dla swego Kościoła w czasach ciemności i niewiary, poprzedzających Jego powtórne przyjście. Jako Słońce Sprawiedliwości miał On wzejść nad swoim Kościołem z “uzdrowieniem na swoich skrzydłach”. Malachiasza 3,20. Każdy prawdziwy uczeń Chrystusa ma wywierać wpływ pełen życia, odwagi, użyteczności i prawdziwego uzdrowienia. PK 457.4

Powtórne przyjście Jezusa nastąpi w najczarniejszej godzinie dziejów świata. Czasy Noego i Lota są obrazem stanu świata przed przyjściem Syna Człowieczego. Pismo Święte, wskazując na ten czas, oświadcza, że szatan będzie działał wówczas “z wszelką mocą, (...) wśród wszelkich podstępnych oszustw”. 2 Tesaloniczan 2,9-10. Działanie to objawia się w narastającej ciemności, licznych błędach, herezjach i zwiedzeniach czasów ostatecznych. Szatan nie tylko wiedzie w niewolę niewierzący świat, ale jego zwiedzenia mnożą się także w rzekomych Kościołach naszego Pana Jezusa Chrystusa. Wielkie odstępstwo prowadzi do nieprzeniknionych ciemności jak północ. Dla ludu Bożego będzie to noc próby, płaczu i prześladowania ze względu na prawdę. Jednak po ciemności zajaśnieje światło Pana. PK 457.5

On “rozkazał ciemnościom, by zajaśniały światłem”. 2 Koryntian 4,6 (BT). Gdy ziemia była pustkowiem i chaosem, “ciemność była nad otchłanią, a Duch Boży unosił się nad powierzchnią wód” (1 Mojżeszowa 1,2); wówczas “rzekł Bóg: Niech stanie się światłość. I stała się światłość”. 1 Mojżeszowa 1,3. Podobnie podczas duchowej ciemności Pan wyda rozkaz: Niech stanie się światłość. Swemu ludowi zaś mówi: “Powstań, zajaśnij, gdyż zjawiła się twoja światłość, a chwała Pańska rozbłysła nad tobą”. Izajasza 60,1. PK 458.1

Dalej czytamy: “Bo oto ciemność okrywa ziemię i mrok narody, lecz nad tobą zabłyśnie Pan, a jego chwała ukaże się nad tobą”. Izajasza 60,2. Chrystus, będący wyrazem chwały Ojca, przyszedł na świat jako Jego światłość. Przyszedł, aby reprezentować Boga wobec ludzi. Czytamy o Nim, że został namaszczony Duchem Świętym i mocą i “chodził, czyniąc dobrze”. Dzieje Apostolskie 10,38. W synagodze w Nazarecie Jezus oświadczył: “Duch Pański nade mną, przeto namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę, posłał mnie, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, abym uciśnionych wypuścił na wolność, abym zwiastował miłościwy rok Pana”. Łukasza 4,18-19. Takie też dzieło zlecił swoim uczniom: “Wy jesteście światłością świata (...). Tak niechaj świeci wasza światłość przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie”. Mateusza 5,14.16. PK 458.2

Takie dzieło przepowiedział prorok Izajasz: “Podzielisz twój chleb z głodnym i biednych bezdomnych przyjmiesz do domu, gdy zobaczysz nagiego, przyodziejesz go, a od swojego współbrata się nie odwrócisz. Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza poranna i twoje uzdrowienie rychło nastąpi; twoja sprawiedliwość pójdzie przed tobą, a chwała Pańska będzie twoją tylną strażą”. Izajasza 58,7-8. PK 458.3

Tak oto w nocy duchowej ciemności chwała Boga ma jaśnieć za pośrednictwem Jego Kościoła, który podnosi upadających i pociesza strapionych. PK 459.1

Wszędzie wokół nas słychać jęk smutku. Wokół jest wielu potrzebujących i zrozpaczonych. Naszym zadaniem jest nieść pomoc, aby łagodzić trudności i nędzę życia. Tylko miłość Chrystusa może zaspokoić najgłębsze potrzeby człowieka. Jeśli Jezus mieszka w nas, nasze serca będą pełne boskiego współczucia. Zapieczętowane dotąd źródła żarliwej chrześcijańskiej miłości zostaną otwarte. PK 459.2

Wielu utraciło nadzieję. Przynieście im na nowo promienie słońca. Wielu utraciło odwagę. Mówcie im słowa pocieszenia. Módlcie się za nich. Ludzie potrzebują chleba żywota. Czytajcie im Słowo Boże. Wielu jest dotkniętych chorobą ducha, jakiej żaden ziemski balsam nie zdoła uśmierzyć ani żaden lekarz wyleczyć. Módlcie się za takich ludzi. Prowadźcie ich do Jezusa. Mówcie im, że jest balsam w Gileadzie i tam jest prawdziwy Lekarz. PK 459.3

Światło jest powszechnym błogosławieństwem niosącym swe dobrodziejstwa niewdzięcznemu, nieuświęconemu i zdemoralizowanemu światu. Podobnie jest ze światłem Słońca Sprawiedliwości. Cała ziemia, spowita ciemnością grzechu, rozpaczy i cierpienia, ma zostać oświecona poznaniem miłości Bożej. Światło płynące od tronu niebios nie powinno zostać ukryte przed nikim, bez względu na religię, stanowisko i pozycję społeczną. PK 459.4

Przesłanie nadziei i miłosierdzia ma być źaniesione aż na krańce ziemi. Ktokolwiek pragnie, może sięgnąć, uchwycić się mocy Bożej i zawrzeć pokój z Panem. Nigdy więcej narody nie mają pozostawać w ciemnościach. Mrok ma zostać rozproszony jasnymi promieniami Słońca Sprawiedliwości. PK 459.5

Chrystus zapewnił wszystko, by Jego Kościół mógł być w pełni odrodzony, oświecony Światłością świata i napełniony chwałą Immanuela. Jego pragnieniem jest, by każdy chrześcijanin został otoczony duchową atmosferą światła i pokoju. Pragnie, byśmy objawiali Jego radość w naszym życiu. PK 459.6

“Powstań, zajaśnij, gdyż zjawiła się twoja światłość, a chwała Pańska rozbłysła nad tobą”. Izajasza 60,1. Chrystus przychodzi z mocą i wielką chwałą. Przychodzi w chwale swojej i chwale Ojca. Podczas Jego powtórnego przyjścia będą Mu towarzyszyć święci aniołowie. Choć cały świat będzie pogrążony w ciemności, tam, gdzie będą święci, będzie światło. Ujrzą oni pierwszy blask Jego przyjścia. Czyste światło zajaśnieje z Jego wspaniałości, a Chrystus Odkupiciel zostanie uwielbiony przez wszystkich, którzy Mu służyli. Podczas gdy bezbożni będą uciekać i próbować się ukryć, wyznawcy Jezusa będą się radować w Jego obecności. PK 459.7

Wtedy odkupieni spośród ludzi otrzymają obiecane dziedzictwo. W ten sposób zamiar Boży względem Izraela ostatecznie się spełni. Człowiek nie jest w stanie udaremnić tego, co postanowił Pan. Nawet pomimo działania zła Boże zamierzenia stopniowo są realizowane. Tak było w czasach podzielonej monarchii izraelskiej i tak jest z duchowym Izraelem obecnie. PK 459.8

Prorok z Patmos, przeniknąwszy wzrokiem stulecia aż do czasu odrodzenia się duchowego Izraela na odnowionej ziemi, oświadczył: “Widziałem, a oto tłum wielki, którego nikt nie mógł zliczyć, z każdego narodu i ze wszystkich plemion, i ludów, i języków, którzy stali przed tronem i przed Barankiem, odzianych w szaty białe, z palmami w swych rękach. I wołali głosem donośnym, mówiąc: Zbawienie jest u Boga naszego, który siedzi na tronie, i u Baranka. A wszyscy aniołowie stali wokoło tronu i starców, i czterech postaci, i upadli przed tronem na twarze swoje, i oddali pokłon Bogu, mówiąc: Amen! Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i cześć, i moc, i siła Bogu naszemu na wieki wieków. (...). I usłyszałem jakby głos licznego tłumu i jakby szum wielu wód, i jakby huk potężnych grzmotów, które mówiły: Alleluja! Oto Pan, Bóg nasz, Wszechmogący, objął panowanie” (Objawienie 7,9-12; 19,6), “bo jest Panem panów i Królem królów, a z nim ci, którzy są powołani i wybrani, oraz wierni”. Objawienie 17,14. PK 460.1