Prorocy i królowie

Rozdział 58 — Przyjście Zbawiciela

W ciągu długich wieków utrapienia i ciemności, i przygniatającej nocy (patrz Izajasza 8,22, BT), znaczących dzieje ludzkości od czasu, gdy nasi prarodzice utracili swój dom w Edenie aż do przyjścia Syna Bożego jako Zbawiciela grzeszników, nadzieja upadłych ludzi koncentrowała się właśnie na przyjściu Wyzwoliciela, który miał uwolnić ich z niewoli grzechu i śmierci. PK 437.1

Pierwsza wiadomość o tej nadziei została przekazana Adamowi i Ewie w wyroku ogłoszonym wężowi w Edenie, gdy Pan w ich obecności powiedział do szatana: “Ustanowię nieprzyjaźń między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem; ono zdepcze ci głowę, a ty ukąsisz je w piętę”. 1 Mojżeszowa 3,15. PK 437.2

Gdy para winowajców usłyszała te słowa, w ich serca wstąpiła nadzieja. W proroctwie mówiącym o skruszeniu potęgi szatana rozpoznali obietnicę wyzwolenia z upadku spowodowanego przestępstwem. Choć musieli cierpieć od mocy wroga, gdyż upadli pod jego zwodniczym wpływem i wybrali nieposłuszeństwo wobec wyraźnego przykazania Pana, to jednak nie poddali się zupełnie rozpaczy. Syn Boży zaoferował własną krew w ofierze za ich przestępstwo. Zatem ludziom dano czas próby, w którym przez wiarę w zbawczą moc Chrystusa mogli na powrót stać się dziećmi Bożymi. PK 437.3

Szatan, skutecznie sprowadzając człowieka ze ścieżki posłuszeństwa, stał się bogiem tego świata. Patrz 2 Koryntian 4,4. Panowanie dane niegdyś Adamowi przeszło na uzurpatora. Jednak Syn Boży zaproponował, że przyjdzie na ziemię i poniesie karę za grzech, aby w ten sposób nie tylko odkupić człowieka, ale także odzyskać jego utracone panowanie. To o tym duchowym odrodzeniu prorokował Micheasz, gdy powiedział: “Lecz ty, wieżo trzody, wzgórze córki Syjonu, do ciebie wróci i przyjdzie panowanie jak dawniej”. Micheasza 4,8. Apostoł Paweł mówił o nim jako odkupieniu “własności Bożej”. Efezjan 1,14. Psalmista miał na myśli właśnie to ostateczne odrodzenie pierwotnego dziedzictwa człowieka, gdy oświadczył: “Sprawiedliwi posiądą ziemię i zamieszkają w niej na wieki”. Psalmów 37,29. PK 437.4

Nadzieja odkupienia w wyniku przyjścia Syna Bożego jako Zbawiciela i Króla nigdy nie wygasła w ludzkich sercach. Od początku byli tacy, których wiara sięgała ponad ciemności doczesności ku przyszłej rzeczywistości. Adam, Set, Henoch, Metuszelach, Noe, Sem, Abraham, Izaak i Jakub — dzięki tym i innym godnym mężom Pan zachował cenne objawienia swojej woli. Dlatego też Izraelowi, narodowi wybranemu, w którym miał przyjść na świat obiecany Mesjasz, Bóg dał zrozumienie wymagań swego prawa oraz wiedzę o zbawieniu, które miało zostać dokonane dzięki pojednawczej ofierze Jego umiłowanego Syna. PK 438.1

Nadzieja Izraelitów została zawarta w obietnicy danej Abrahamowi w czasie jego powołania, a następnie stale powtarzanej jego potomkom: “Będą w tobie błogosławione wszystkie plemiona ziemi”. 1 Mojżeszowa 12,3. Gdy Boży zamiar odkupienia ludzkości został objawiony Abrahamowi, wówczas Słońce Sprawiedliwości zajaśniało w jego sercu, a ciemności zostały rozproszone. A gdy sam Zbawiciel chodził wśród ludzi i mówił do nich, niósł Żydom świadectwo uzasadnionej nadziei patriarchów — nadziei wyzwolenia dzięki przychodzącemu Odkupicielowi. Chrystus oświadczył: “Abraham, ojciec wasz, cieszył się, że miał oglądać dzień mój, i oglądał, i radował się”. Jana 8,56. PK 438.2

Ta sama święta nadzieja została zawarta w błogosławieństwie wygłoszonym przez umierającego patriarchę Jakuba dla jego syna Judy: “Juda — ciebie będą sławić bracia twoi, ręka twoja będzie na karku wrogów twoich, tobie kłaniać się będą synowie ojca twego. (...) Nie oddali się berło od Judy ani buława od nóg jego, aż przyjdzie władca jego, i jemu będą posłuszne narody”. 1 Mojżeszowa 49,8.10. PK 438.3

Po raz kolejny przyjście Odkupiciela zostało przepowiedziane u granic ziemi obiecanej w proroctwie wygłoszonym przez Bileama: “Widzę go, lecz nie teraz, oglądam go, lecz nie z bliska. Wzejdzie gwiazda z Jakuba, powstanie berło z Izraela, i roztrzaska skronie Moabu, ciemię wszystkich synów Seta”. 4 Mojżeszowa 24,17. PK 438.4

Zamiar Pana posłania Syna Bożego jako Odkupiciela upadłej ludzkości został ukazany Izraelitom przez Mojżesza. Tuż przed swoim odejściem Mojżesz oświadczył: “Proroka takiego jak ja jestem, wzbudzi ci Pan, Bóg twój, spośród ciebie, spośród twoich braci. Jego słuchać będziecie”. 5 Mojżeszowa 18,15. Mojżesz został wyraźnie pouczony i przekazał Izraelitom znaczenie misji Mesjasza. Jahwe powiedział swemu słudze: “Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty. Włożę moje słowa w jego usta i będzie mówił do nich wszystko, co mu rozkażę”. 5 Mojżeszowa 18,18. PK 438.5

W czasach patriarchalnych symboliczne ofiary związane z kultem Boga były stałym przypomnieniem mającego przyjść Zbawiciela. Temu samemu celowi służyły rytuały i ceremonie świątynne w Izraelu. Dzięki służbie kapłańskiej sprawowanej w namiocie zgromadzenia oraz świątyni, która później zajęła jego miejsce, lud dzień po dniu uczył się ukazanych symbolicznie wielkich prawd dotyczących przyjścia Jezusa jako Odkupiciela, Kapłana i Króla, a raz do roku umysły wyznawców kierowane były ku finalnym wydarzeniom wielkiego boju między Chrystusem a szatanem oraz ostatecznemu oczyszczeniu wszechświata z grzechu i grzeszników. Rytualne ofiary składane zgodnie z prawem Mojżeszowym wskazywały na lepszą, niebiańską ofiarę. Ziemska świątynia, ze wszystkimi składanymi w niej ofiarami, miała “znaczenie obrazowe, odnoszące się do teraźniejszego czasu”. Hebrajczyków 9,9. Jej dwa przedziały — miejsce święte i najświętsze — były odbiciem “rzeczy niebieskich” (Hebrajczyków 9,23), gdyż Chrystus, nasz Najwyższy Kapłan, jest dzisiaj “sługą świątyni i prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek”. Hebrajczyków 8,2. PK 438.6

Od dnia, gdy Bóg oświadczył wężowi w Edenie: “Ustanowię nieprzyjaźń między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem” (1 Mojżeszowa 3,15), szatan wiedział, że nie może zachować absolutnej władzy nad mieszkańcami tego świata. Gdy Adam i jego synowie zaczęli składać symboliczne ofiary nakazane przez Pana jako zapowiedź mającego przyjść Odkupiciela, diabeł dostrzegł w tym symbol łączności między ziemią i niebem. W ciągu kolejnych długich wieków starał się zerwać tę więź. Niestrudzenie usiłował przedstawiać Boga w niewłaściwym świetle i błędnie interpretować rytuały wskazujące na Zbawiciela. Wobec większości ludzi te nikczemne starania okazały się skuteczne. PK 439.1

Podczas gdy Pan pragnął nauczyć ludzi, że z miłości do nich dał im Dar, który pojedna ich z Nim, wróg ludzkości usiłował przedstawiać Boga jako tego, który lubuje się w niszczeniu ludzi. W ten sposób ofiary i obrzędy ustanowione przez niebo w celu objawienia miłości Pana zostały wypaczone, stając się środkiem, za pomocą którego grzesznicy wyrażali daremną nadzieję na przebłaganie i uśmierzenie gniewu urażonego Boga darami i dobrymi uczynkami. Jednocześnie szatan usiłował wzbudzać i wzmacniać złe namiętności w ludziach, aby przez trwanie w przestępowaniu prawa Pana odwodzić ich coraz dalej od Niego i skuć kajdanami grzechu tak, by nigdy się z nich nie wyswobodzili. PK 439.2

Gdy przez hebrajskich proroków Bóg przekazywał swoje spisane Słowo, szatan pilnie studiował przesłania dotyczące Mesjasza. Uważnie badał słowa, które z nieomylną wyrazistością przepowiadały działalność Chrystusa wśród ludzi, Jego cierpienie i ofiarowanie oraz Jego królewskie panowanie. Ze zwojów pism Starego Testamentu dowiedział się, że Ten, który ma przyjść, będzie “jak jagnię na rzeź prowadzone” (Izajasza 53,7), “tak zeszpecony, niepodobny do ludzkiego był jego wygląd, a jego postać nie taka jak synów ludzkich”. Izajasza 52,14. Obiecany Zbawiciel ludzkości miał być “wzgardzony (...) i opuszczony przez ludzi, mąż boleści, doświadczony w cierpieniu (...), przez Boga zbity i umęczony” (Izajasza 53,3-4), a jednak miał także objawić swoją potęgę, aby sądzić ubogich ludu, wybawić biednych i zdeptać ciemiężyciela. Patrz Psalmów 72,4. PK 439.3

Proroctwa te wprawiały szatana w przerażenie, ale mimo to nie porzucił on swojego zamiaru udaremnienia, o ile to możliwe, miłosiernego postanowienia Jahwe powziętego celem odkupienia upadłej ludzkości. Postanowił zaślepić ludzi tak dalece jak to możliwe, aby nie zrozumieli prawdziwego znaczenia mesjańskich proroctw. I w ten sposób przygotował warunki do odrzucenia Chrystusa, gdy Ten wreszcie przyjdzie. PK 440.1

W wiekach poprzedzających potop szatan skutecznie podburzał ludzkość do buntu przeciwko Bogu. Nawet lekcja wynikająca z potopu niezbyt długo pozostała w pamięci ludzi. Przy pomocy mistrzowskich insynuacji diabeł stopniowo doprowadził ich do zuchwałego buntu. Znowu wydawało się, że zło zatriumfuje, ale zamiar Pana wobec upadłej ludzkości nie został udaremniony. W potomstwie wiernego Abrahama, pochodzącego z linii Sema, zachowana została i przekazana kolejnym pokoleniom wiedza o dobroczynnych zamierzeniach Jahwe. Od czasu do czasu powołani przez Boga posłańcy prawdy wskazywali na znaczenie ceremonii oflarniczych, a zwłaszcza na Jego obietnicę o przyjściu Tego, którego symbolizowały wszystkie rytualne ofiary. W ten sposób świat miał zostać ustrzeżony od powszechnego odstępstwa. PK 440.2

Zamierzenia Boże były realizowane pomimo zaciekłego oporu. W każdy możliwy sposób wróg prawdy i sprawiedliwości działał, aby skłonić potomków Abrahama do porzucenia powołania i zwrócenia się ku kultowi fałszywych bogów. Nierzadko te usilne starania wieńczone były powodzeniem. Przez wieki poprzedzające pierwsze przyjście Chrystusa ciemność okrywała ziemię, a mrok spowijał narody. Szatan swoim piekielnym cieniem okrył ścieżkę ludzi, aby odciąć ich od wiedzy o Bogu i przyszłym świecie. Narody pogrążone były w cieniu śmierci. Ich jedyną nadzieją było usunięcie ciemności i objawienie się Pana. PK 440.3

Dzięki prorockiemu darowi Dawid, namaszczony przez Boga, przewidział, że przyjście Chrystusa będzie “Jak brzask poranku, gdy słońce poranne wschodzi na bezchmurnym niebie”. 2 Samuela 23,4. Ozeasz złożył świadectwo: “Jego przyjście jest pewne jak poranek”. Ozeasza 6,3 (BT). Poranek na ziemi nastaje cicho i łagodnie, rozpraszając mrok i cień i budząc świat do życia. Podobnie było z przyjściem Słońca Sprawiedliwości, które wzeszło “z uzdrowieniem na swoich skrzydłach”. Malachiasza 3,20. Mieszkańcom krainy mroków miała zabłysnąć światłość. Patrz Izajasza 9,1. PK 440.4

Prorok Izajasz, patrząc w uniesieniu na to wspaniałe wybawienie, zachwycał się: “Albowiem dziecię narodziło się nam, syn jest nam dany i spocznie władza na jego ramieniu, i nazwą go: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju. Potężna będzie władza i pokój bez końca na tronie Dawida i w jego królestwie, gdyż utrwali ją i oprze na prawie i sprawiedliwości, odtąd aż na wieki. Dokona tego żarliwość Pana Zastępów”. Izajasza 9,5-6. PK 440.5

W późniejszych wiekach dziejów Izraela, przed pierwszym adwentem, rozumiano powszechnie, iż takie proroctwa jak to odnoszą się do przyjścia Mesjasza: “To za mało, że jesteś mi sługą, aby podźwignąć plemiona Jakuba i przywrócić oszczędzonych synów Izraela, więc ustanowiłem cię światłością pogan, aby moje zbawienie sięgało aż do krańców ziemi”. Izajasza 49,6. Prorok przepowiadał: “Objawi się chwała Pańska, i ujrzy to wszelkie ciało pospołu, gdyż usta Pana to powiedziały”. Izajasza 40,5. To o tej światłości ludzi mówił Jan Chrzciciel, odważnie zwiastując: “Ja jestem głosem wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pana, jak powiedział Izajasz prorok”. Jana 1,23. PK 440.6

To Chrystusowi dana została prorocza obietnica: “Tak mówi Pan, Odkupiciel Izraela, jego Święty, do tego, który jest wzgardzony przez ludzi (...). Tak mówi Pan: (...) stworzyłem cię i ustanowiłem cię pośrednikiem przymierza z ludem, abyś podźwignął kraj, porozdzielał spustoszoną własność dziedziczną, abyś rzekł do więźniów: Wyjdźcie! A do tych, którzy siedzą w ciemności: Pokażcie się! (...). Nie będą łaknąć ani pragnąć, nie dokuczy im gorący wiatr ni żar słoneczny, bo ten, który lituje się nad nimi, będzie ich prowadził i zawiedzie ich do krynicznych wód”. Izajasza 49,7-10. PK 441.1

Wierni w narodzie żydowskim, potomkowie świętej linii, w której zachowane zostało poznanie Boga, wzmocnili się w wierze dzięki tym i podobnym fragmentom Pisma Świętego. Z niezmierną radością czytali, jak Pan namaści swego Wybrańca, aby “zwiastował ubogim dobrą nowinę; (...) opatrzył tych, których serca są skruszone, (...) ogłosił jeńcom wyzwolenie, (...) ogłosił rok łaski Pana”. Izajasza 61,1-2. Jednak ich serca pełne były smutku, gdy myśleli o cierpieniach, jakie musi On przejść, by wypełnić Boże zamiary. Z głęboką pokorą studiowali słowa zapisane na proroczym zwoju: PK 441.2

“Kto uwierzył wieści naszej, a ramię Pana komu się objawiło? Wyrósł bowiem przed nim jako latorośl i jako korzeń z suchej ziemi. Nie miał postawy ani urody, które by pociągały nasze oczy, i nie był to wygląd, który by nam się mógł podobać. Wzgardzony był i opuszczony przez ludzi, mąż boleści, doświadczony w cierpieniu jak ten, przed którym zakrywa się twarz, wzgardzony tak, że nie zważaliśmy na niego. Lecz on nasze choroby nosił, nasze cierpienia wziął na siebie. A my mniemaliśmy, że jest zraniony, przez Boga zbity i umęczony. Lecz on zraniony jest za występki nasze, starty za winy nasze. Ukarany został dla naszego zbawienia, a jego ranami jesteśmy uleczeni. Wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy z nas na własną drogę zboczył, a Pan jego dotknął karą za winę nas wszystkich. Znęcano się nad nim, lecz on znosił to w pokorze i nie otworzył swoich ust, jak jagnię na rzeź prowadzone i jak owca przed tymi, którzy ją strzygą, zamilkł i nie otworzył swoich ust. Z więzienia i sądu zabrano go, a któż o jego losie pomyślał? Wyrwano go bowiem z krainy żyjących, za występek mojego ludu śmiertelnie został zraniony. I wyznaczono mu grób wśród bezbożnych i wśród złoczyńców jego mogiłę, chociaż bezprawia nie popełnił ani nie było fałszu na jego ustach”. Izajasza 53,1-9. PK 441.3

Sam Jahwe powiedział o cierpiącym Zbawicielu przez usta proroka Zachariasza: “Ocknij się, mieczu, przeciwko mojemu pasterzowi i przeciwko mężowi — mojemu towarzyszowi!” Zachariasza 13,7. Jako zastępca i poręczyciel grzesznego człowieka Chrystus musiał cierpieć zgodnie z boską sprawiedliwością i zrozumieć, co ona oznacza. Musiał poznać, co to znaczy dla grzesznika stanąć przed Bogiem bez pośrednika. PK 442.1

Przez psalmistę Odkupiciel wypowiedział prorocze słowa na swój temat: “Hańba skruszyła serce moje i sił mi zabrakło, oczekiwałem współczucia, ale nadaremnie, i pocieszycieli, lecz ich nie znalazłem. Dodali żółci do pokarmu mego, a w pragnieniu moim napoili mnie octem”. Psalmów 69,21-22. PK 442.2

O tym, jak zostanie potraktowany, zapowiadał: “Oto psy otoczyły mnie, osaczyła mnie gromada złośników, przebodli ręce i nogi moje. Mogę policzyć wszystkie kości moje... Oni przyglądają się, sycą się mym widokiem. Między siebie dzielą szaty moje i o suknię moją los rzucają”. Psalmów 22,17-19. PK 442.3

Obrazy straszliwego cierpienia i okrutnej śmierci Obiecanego, choć smutne same w sobie, pełne były obietnic, gdyż o Tym, którego Panu upodobało się utrapić cierpieniem i udręczyć niewymownie, aby mógł On złożyć “swoje życie w ofierze” (Izajasza 53,10), Jahwe powiedział: “Ujrzy potomstwo, będzie żył długo i przez niego wola Pana się spełni. Za mękę swojej duszy ujrzy światło i jego poznaniem się nasyci. Sprawiedliwy mój sługa wielu usprawiedliwi i sam ich winy poniesie. Dlatego dam mu dział wśród wielkich i z mocarzami będzie dzielił łupy za to, że ofiarował na śmierć swoją duszę i do przestępców był zaliczony. On to poniósł grzech wielu i wstawił się za przestępcami”. Izajasza 53,10-12. PK 442.4

Miłość do grzeszników skłoniła Chrystusa do zapłacenia ceny odkupienia. Nikt inny nie mógł wykupić człowieka z mocy wroga. “Ujrzał też, że nie było nikogo, i zdumiał się, że nie było orędownika. Wówczas Jego ramię przyniosło Mu zwycięstwo, a Jego sprawiedliwość była Mu podporą”. Izajasza 59,16 (BT). “Oto sługa mój, którego popieram, mój wybrany, którego ukochała moja dusza. Natchnąłem go moim duchem, aby nadał narodom prawo”. Izajasza 42,1. PK 442.5

W Jego życiu nie było odrobiny egoizmu. Hołd, jaki świat składa władzy, bogactwu i talentowi, był obcy Synowi Bożemu. Żaden ze środków, jakie stosują ludzie, by zyskać lojalność czy nakazać posłuch, nie miał zastosowania w dziele dokonanym przez Mesjasza. Jego zupełne wyrzeczenie się siebie zostało zapowiedziane między innymi w następujących słowach: “Nie będzie krzyczał ani wołał, ani nie wyda na zewnątrz swojego głosu. Trzciny nadłamanej nie dołamie ani knota gasnącego nie dogasi”. Izajasza 42,2-3. PK 444.1

Postępowanie Zbawiciela wobec ludzi było zupełnym przeciwieństwem zachowania ówczesnych nauczycieli. W Jego życiu nie było miejsca na hałaśliwe dyskusje, ostentacyjną pobożność, czyny obliczone na zyskanie poklasku. Mesjasz był ukryty w Bogu, aby Bóg został objawiony w charakterze Jego Syna. Bez poznania Boga ludzkość byłaby na wieki zgubiona. Bez Jego pomocy ludzie upadaliby coraz niżej. Życie i moc mogą zostać udzielone jedynie przez Tego, który stworzył świat. Ludzkie potrzeby mogą być zaspokojone wyłącznie dzięki Niemu. PK 444.2

O Mesjaszu powiedziano: “Nie upadnie na duchu ani się nie złamie, dopóki nie utrwali prawa na ziemi; a jego nauki wyczekują wyspy”. Izajasza 42,4. Syn Boży miał “okazać wielkość i wspaniałość Prawa”. Izajasza 42,21 (BT). Nie miał umniejszyć znaczenia przykazań Bożych, ale raczej je podkreślić. Jednocześnie miał uwolnić zasady boskie od dołożonych do nich przez ludzi nieznośnych ciężarów, wskutek czego wielu zniechęciło się do służenia Panu. PK 444.3

Jahwe powiedział o misji Zbawiciela w następujący sposób: “Ja, Pan, powołałem cię w sprawiedliwości i ująłem cię za rękę, strzegę cię i uczynię cię pośrednikiem przymierza z ludem, światłością dla narodów, abyś otworzył ślepym oczy, wyprowadził więźniów z zamknięcia, z więzienia tych, którzy siedzą w ciemności. Ja, Pan, a takie jest moje imię, nie oddam mojej czci nikomu ani mojej chwały bałwanom. Oto wydarzenia dawniejsze już się dokonały, a to, co ma nastać, zwiastuję; zanim zacznie kiełkować, opowiem je wam”. Izajasza 42,6-9. PK 444.4

Przez obiecanego Potomka Bóg Izraela miał przynieść Syjonowi wyzwolenie. “Wyrośnie różdżka z pnia Isajego, a pęd z jego korzeni wyda owoc”. Izajasza 11,1. “Oto panna pocznie i porodzi syna, i nazwie go imieniem Immanuel. Mlekiem zsiadłym i miodem żywić się będzie do czasu, gdy nauczy się odrzucać złe, a wybierać dobre. (...). I spocznie na nim Duch Pana; Duch mądrości i rozumu, Duch rady i mocy, Duch poznania i bojaźni Pana. I będzie miał upodobanie w bojaźni Pana. Nie według widzenia swoich oczu będzie sądził ani według słyszenia swoich uszu rozstrzygał, lecz według sprawiedliwości będzie sądził biednych i według słuszności rozstrzygał sprawy ubogich na ziemi. Rózgą swoich ust będzie chłostał zuchwalca, a tchnieniem swoich warg zabije bezbożnika. I będzie sprawiedliwość pasem jego bioder, a prawda rzemieniem jego lędźwi. (...). I stanie się w owym dniu, że narody będą szukać korzenia Isajego, który załopocze jako sztandar ludów; a miejsce jego pobytu będzie sławne”. Izajasza 7,14-15; 11,2-5.10. PK 444.5

“Oto mąż, którego imię brzmi Latorośl (...). On zbuduje przybytek Pana i zdobędzie majestat królewski, zasiądzie jako władca na swoim tronie”. Zachariasza 6,12-13. PK 445.1

Przyjdzie dzień, gdy ludzie “będą mieli źródło otwarte dla oczyszczenia z grzechu i nieczystości” (Zachariasza 13,1), a cała ludzkość usłyszy błogosławione zaproszenie: “Nuże, wszyscy, którzy macie pragnienie, pójdźcie do wód, a którzy nie macie pieniędzy, pójdźcie, kupujcie i jedzcie! Pójdźcie, kupujcie bez pieniędzy i bez płacenia wino i mleko! Czemu macie płacić pieniędzmi za to, co nie jest chlebem, dawać ciężko zdobyty zarobek za to, co nie syci? Słuchajcie mnie uważnie, a będziecie jedli dobre rzeczy, a tłustym pokarmem pokrzepi się wasza dusza! Nakłońcie swojego ucha i pójdźcie do mnie, słuchajcie, a ożyje wasza dusza, bo ja chcę zawrzeć z wami wieczne przymierze, z niezłomnymi dowodami łaski okazanej niegdyś Dawidowi!” Izajasza 55,1-3. PK 445.2

Izraelowi dana została obietnica: “Jak jego ustanowiłem świadkiem dla narodów, księciem i rozkazodawcą ludów, tak ty wezwiesz naród, którego nie znasz, a narody, które nie znały ciebie, będą śpiesznie podążać do ciebie przez wzgląd na Pana, twojego Boga, i przez wzgląd na Świętego Izraelskiego, gdyż cię wsławił”. Izajasza 55,4-5. “Przybliżyłem moją sprawiedliwość, już nie jest daleko, a moje zbawienie nie odwlecze się. I udzielę na Syjonie zbawienia Izraelowi, chwale mojej”. Izajasza 46,13. PK 445.3

Podczas swojej ziemskiej działalności Mesjasz miał słowem i czynem objawiać ludziom chwałę Boga Ojca. Wszystkie Jego czyny i słowa oraz wszystkie dokonane przez Niego cuda miały głosić upadłej ludzkości nieskończoną miłość Bożą. “Wyjdź na górę wysoką, zwiastunie dobrej wieści, Syjonie! Podnieś mocno swój głos, zwiastunie dobrej wieści, Jeruzalem! Podnieś, nie bój się! Mów do miast judzkich: Oto wasz Bóg! Oto Wszechmocny, Jahwe przychodzi w mocy, jego ramię włada. Oto ci, których sobie zarobił, są z nimi, a ci, których wypracował, są przed nim. Jak pasterz będzie pasł swoją trzodę, do swojego naręcza zbierze jagnięta i na swoim łonie będzie je nosił, a kotne będzie prowadził ostrożnie”. Izajasza 40,9-11. “W owym dniu głusi będą słyszeć słowa księgi, a oczy ślepych z mroku i z ciemności będą widzieć, pokorni zaś na nowo będą się radować Panem, a ubodzy weselić Świętym Izraelskim. (...). Ci, którzy duchowo błądzili, nabiorą rozumu, a ci, którzy szemrali, przyjmą pouczenie”. Izajasza 29,18-19.24. PK 445.4

W ten sposób przez patriarchów i proroków, jak również przez symbole Bóg przemawiał do świata, głosząc przyjście Wyzwoliciela z grzechu. Szereg natchnionych proroctw wskazywało na pojawienie się “Pożądanego od wszystkich narodów”. Aggeusza 2,8 (BG). Nawet miejsce narodzenia i czas rozpoczęcia Jego publicznej działalności zostały dokładnie określone. PK 446.1

Syn Dawida musiał się urodzić w mieście dawidowym. O Betlejem prorok napisał: “Betlejemie Efrata, najmniejszy z okręgów judzkich, z ciebie mi wyjdzie ten, który będzie władcą Izraela. Początki jego od prawieku, od dni zamierzchłych”. Micheasza 5,1. “Betlejemie, ziemio judzka, wcale nie jesteś najmniejsze między książęcymi miastami judzkimi, z ciebie bowiem wyjdzie wódz, który paść będzie lud mój izraelski”. Mateusza 2,6. PK 446.2

Czas pierwszego adwentu i najważniejszych wydarzeń związanych z dziełem Zbawiciela został oznajmiony Danielowi przez anioła Gabriela: “Siedemdziesiąt tygodni wyznaczono twojemu ludowi i twojemu miastu świętemu, aż dopełni się zbrodnia, przypieczętowany będzie grzech i zmazana wina, i przywrócona będzie wieczna sprawiedliwość, i potwierdzi się widzenie i prorok i Najświętsze będzie namaszczone”. Daniela 9,24. Dzień w proroctwie oznacza rzeczywisty rok. Patrz 4 Mojżeszowa 14,34; Ezechiela 4,6. Siedemdziesiąt tygodni, czyli czterysta dziewięćdziesiąt dni, symbolizuje 490 rzeczywistych lat. Początek tego okresu został dokładnie określony: “Ty zaś wiedz i rozumiej: Od chwili, kiedy wypowiedziano słowo, że nastąpi powrót i zostanie odbudowana Jerozolima, do Władcy-Pomazańca — siedem tygodni i sześćdziesiąt dwa tygodnie” (Daniela 9,25, BT) — razem sześćdziesiąt dziewięć tygodni, czyli 483 lata. Słowo o powrocie i odbudowaniu Jerozolimy, dopełnione dekretem Artakserksesa Długorękiego, weszło w życie jesienią 457 r. p. n. e. Patrz Ezdrasza 6,14; 7,1.9. Od tego czasu 483 lata upływają jesienią 27 r. n. e. Według proroctwa okres ten miał sięgać do Mesjasza, Pomazańca. W 27 r. n. e. Jezus podczas swego chrztu został namaszczony przez Ducha Świętego i wkrótce potem rozpoczął swoją służbę. Wówczas zaczął głosić: “Wypełnił się czas”. Marka 1,15. PK 446.3

Następnie anioł powiedział: “Zawrze ścisłe przymierze z wieloma na jeden tydzień [siedem lat]”. Daniela 9,27. Przez siedem lat po tym, jak Zbawiciel rozpoczął swoją publiczną działalność, ewangelia była głoszona niemal wyłącznie wśród Żydów — przez trzy i pół roku przez samego Chrystusa, a potem przez apostołów. “W połowie tygodnia zniesie ofiary krwawe i z pokarmów”. Daniela 9,27. Wiosną 31 r. n. e. Chrystus, prawdziwa Ofiara, został ofiarowany na Golgocie. W chwili Jego śmierci zasłona świątynna została rozdarta na dwie części, co miało oznaczać, że symboliczne ofiary utraciły swoją świętość i znaczenie. Nadszedł czas zakończenia ziemskiego rytuału ofiarniczego. PK 446.4

Ostatni, siedemdziesiąty tydzień — siedem lat — zakończył się w 34 r. n. e. Wtedy to, przez ukamienowanie Szczepana, Żydzi ostatecznie przypieczętowali odrzucenie ewangelii, a uczniowie, którzy rozproszyli się wskutek prześladowań, “szli z miejsca na miejsce i zwiastowali dobrą nowinę”. Dzieje Apostolskie 8,4. Wkrótce potem prześladowca Saul nawrócił się i stał się Pawłem — apostołem pogan. PK 446.5

Liczne proroctwa o przyjściu Zbawiciela skłaniały Hebrajczyków do zachowania postawy ciągłego oczekiwania. Wielu umierało w wierze, nie doczekawszy spełnienia obietnic. Jednak ujrzeli je z daleka, wierzyli im i wyznawali, że są obcymi i pielgrzymami na ziemi. Od czasów Henocha obietnice powtarzane przez patriarchów i proroków podtrzymywały przy życiu nadzieję na Jego przyjście. PK 447.1

Nie od razu Bóg objawił dokładny czas pierwszego przyjścia Chrystusa, a nawet gdy proroctwo Daniela podało ten rok, nie wszyscy właściwie interpretowali przesłanie. PK 448.1

Mijały kolejne wieki, aż wreszcie głos proroków ucichł. Nad Izraelem ciążyła ręka okupanta. Gdy Żydzi odeszli od Boga, wówczas ich wiara przygasła, a nadzieja niemal zupełnie przestała rozświetlać przyszłość. Dla wielu słowa proroków wydawały się niezrozumiałe, a ci, których wiara powinna być silna, byli gotowi powiedzieć: “Wydłużają się dni, a żadne widzenie nie sprawdza się”. Ezechiela 12,22. Jednak na niebiańskiej radzie czas przyjścia Chrystusa został ustalony, a gdy “nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego (...), aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, byśmy mogli otrzymać przybrane synostwo”. Galacjan 4,4-5 (BT). PK 448.2

Ludzkości musiała zostać przekazana nauka w języku dla niej zrozumiałym. Musiał przemówić Anioł przymierza, aby Jego głos został usłyszany w Jego własnej świątyni. On, Dawca prawdy, musiał oddzielić prawdę od plew, ludzkich sformułowań, które pozbawiały ją jej siły. Zasady Bożego panowania i plan odkupienia musiały zostać wyraźnie przedstawione, a nauka Starego Testamentu w pełni wyjaśniona ludziom. PK 448.3

Gdy Zbawiciel wreszcie przyszedł, “okazawszy się z postawy człowiekiem” (Filipian 2,7), i rozpoczął swoją misję łaski, szatan mógł jedynie zranić Go w piętę, podczas gdy Chrystus przez swoje upokorzenie i mękę zmiażdżył głowę swego wroga. Cierpienie, jakie pociąga za sobą grzech, wypełniło serce Bezgrzesznego. Choć Chrystus znosił wrogość grzeszników, to jednak zapłacił dług za grzesznego człowieka i rozerwał kajdany, w których trzymana była ludzkość. Każde cierpienie i każda zniewaga zostały przez Niego przyjęte dla zbawienia ludzkości. PK 448.4

Gdyby szatanowi udało się skłonić Chrystusa do uległości choćby wobec jednej pokusy i do skażenia Jego doskonałej czystości choćby jednym grzesznym czynem czy myślą, wówczas książę ciemności zatriumfowałby nad Poręczycielem ludzkości i zawładnąłby niepodzielnie mieszkańcami ziemi. Mimo że diabeł mógł zadawać ból, to jednak nie był w stanie skazić moralnie Jezusa. Mógł mu przysporzyć cierpienia, ale nie mógł Go skalać. Uczynił Jego życie polem ciągłej walki i trudu, ale z każdym atakiem tracił coraz bardziej swoje panowanie nad ludzkością. PK 448.5

Podczas kuszenia na pustyni, w ogrodzie Getsemane i na krzyżu Zbawiciel stawił czoło księciu ciemności. Jego rany stały się trofeami zwycięstwa na rzecz ludzkości. Gdy Chrystus w męce zawisł na krzyżu i gdy złe duchy i źli ludzie zatriumfowali, wówczas Jego pięta została zraniona przez szatana. Ale jednocześnie zmiażdżona została głowa węża. Przez swą śmierć Jezus zniszczył “tego, który miał władzę nad śmiercią, to jest diabła”. Hebrajczyków 2,14. W ten sposób przypieczętował zagładę przywódcy buntu i zagwarantował wypełnienie planu zbawienia. Przez śmierć odniósł zwycięstwo nad mocą śmierci, a zmartwychwstając, otworzył bramy grobu dla wszystkich swoich wyznawców. W tym ostatnim wielkim starciu widzimy spełnienie proroctwa: “Ono zdepcze ci głowę, a ty ukąsisz je w piętę”. 1 Mojżeszowa 3,15. PK 448.6

“Umiłowani, teraz dziećmi Bożymi jesteśmy, ale jeszcze się nie objawiło, czym będziemy. Lecz wiemy, że gdy się objawi, będziemy do niego podobni, gdyż ujrzymy go takim, jakim jest”. 1 Jana 3,2. Nasz Odkupiciel otworzył drogę, aby najbardziej grzeszni, najbardziej potrzebujący, najbardziej uciśnieni i wzgardzeni mogli znaleźć przystęp do Ojca. “Panie! Tyś moim Bogiem! Będę cię wysławiał i wielbił twoje imię, gdyż dokonałeś cudów; twoje odwieczne plany są niezłomną prawdą”. Izajasza 25,1. PK 449.1