Prorocy i królowie
Rozdział 38 — Światło w ciemności
Ciemne lata zniszczenia i śmierci znaczące koniec królestwa Judy wprawiłyby w rozpacz najbardziej niezłomne serce, gdyby nie słowa pocieszenia zawarte w proroczych wypowiedziach Bożych posłańców. Przez Jeremiasza w Jerozolimie, Daniela na dworze babilońskim, Ezechiela nad brzegami rzeki Kebar Pan w swym miłosierdziu wyłożył swoje wieczne zamiary i zapewnił o gotowości spełnienia wobec swego wybranego ludu obietnic zapisanych w pismach Mojżesza. To, co zapowiedział, iż uczyni dla tych, którzy okażą się czyści wobec Niego, miało się nieodwołalnie wypełnić. “Słowo Boże (...) żyje i trwa”. 1 Piotra 1,23. PK 299.1
W czasach wędrówki Izraelitów po pustyni Pan przejawiał troskę o swoje dzieci, aby utrwalić w ich pamięci słowa swojego prawa. Po osiedleniu się Izraelitów w Kanaanie Boże nakazy miały być codziennie przypominane w każdym domu. Miały zostać wyraźnie wypisane nad drzwiami i bramami oraz na pamiątkowych tablicach. Miały być opiewane przez młodszych i starszych przy akompaniamencie muzyki. Kapłani mieli uczyć tych świętych przykazań w czasie publicznych zgromadzeń, a władcy kraju mieli je codziennie studiować. Pan rozkazał Jozuemu, mówiąc o księdze prawa: “Rozmyślaj o niej we dnie i w nocy, aby ściśle czynić wszystko, co w niej jest napisane, bo wtedy poszczęści się twojej drodze i wtedy będzie ci się powodziło”. Jozuego 1,8. PK 299.2
Pisma Mojżesza służyły Jozuemu do nauczania wszystkich Izraelitów. “Nie było ani jednego słowa, które Mojżesz nakazał, którego by Jozue nie odczytał wobec całego zgromadzenia izraelskiego, także wobec kobiet, dzieci i obcych przybyszów, którzy z nimi przestawali”. Jozuego 8,35. Było to zgodne z wyraźnym przykazaniem Jahwe, według którego słowa księgi prawa miały być publicznie odczytywane co siedem lat podczas Święta Szałasów. Duchowi przywódcy Izraela otrzymali polecenie: “Zgromadź lud, mężczyzn, kobiety, dzieci i obcych przybyszów, którzy przebywają w twoich bramach, aby usłyszeli i aby nauczyli się bojaźni Pana, Boga waszego, i pilnie spełniali wszystkie słowa tego zakonu; ich synowie zaś, którzy go jeszcze nie znają, niech go wysłuchają i nauczą się bojaźni Pana, Boga waszego, po wszystkie dni waszego życia na ziemi, do której przeprawicie się przez Jordan, aby ją objąć w posiadanie”. 5 Mojżeszowa 31,12-13. PK 299.3
Jakżeż inaczej potoczyłyby się dzieje Izraela, gdyby to polecenie było respektowane przez kolejne wieki! Izraelici mogli liczyć na spełnienie Bożych zamierzeń jedynie pod warunkiem pielęgnowania w swych sercach czci dla świętego Słowa Pańskiego. To właśnie poszanowanie dla prawa Bożego dawało Izraelitom siłę podczas panowania Dawida i na początku panowania Salomona. To przez wiarę w żywe Słowo przeprowadzona została reforma w czasach Eliasza i Jozjasza. Do tych samych Pism prawdy, najwspanialszego dziedzictwa Izraela, odwoływał się Jeremiasz, nawołując do zmian. Gdziekolwiek działał, wychodził ludziom naprzeciw z żarliwym wezwaniem: “Słuchajcie słów tego przymierza!” (Jeremiasza 11,2), słów, które mogły im dać pełne zrozumienie Bożych zamiarów wobec wszystkich narodów oraz poznanie zbawiennej prawdy. PK 300.1
W ostatnich latach odstępstwa Judy wezwania proroków były pozornie daremne, a gdy wojsko chaldejskie po raz trzeci i ostatni obiegło Jerozolimę, nadzieja opuściła wszystkie serca. Jeremiasz przepowiedział zupełny upadek, a z powodu jego nalegania, by poddać się, został wtrącony do więzienia. Jednak Bóg nie pozostawił w zupełnej rozpaczy resztki wiernych, którzy nadal pozostawali w mieście. Nawet wtedy, gdy Jeremiasza trzymano pod strażą z rozkazu tych, którzy szydzili z jego przesłań, otrzymał on nowe objawienie dotyczące gotowości nieba, by przebaczać i ratować, a objawienie to stało się od tej pory niezawodnym źródłem pociechy dla Kościoła Bożego. PK 300.2
Trzymając się pewnie obietnic Pana, Jeremiasz poprzez symboliczne zachowanie przedstawił mieszkańcom nieszczęsnego miasta swoją wiarę w ostateczne spełnienie zamiarów Boga wobec Jego ludu. W obecności świadków i z zachowaniem wszelkich niezbędnych formalności prawnych nabył za siedemnaście sykli w srebrze pole należące niegdyś do jego przodków w miejscowości Anatot w pobliżu Jerozolimy. PK 300.3
Z ludzkiego punktu widzenia zakup pola na terytorium już okupowanym przez Babilończyków był dowodem głupoty. Przecież sam prorok przepowiadał zniszczenie Jerozolimy, spustoszenie Judy i zupełny upadek królestwa. Przepowiadał długą niewolę w dalekim Babilonie. Sędziwy Jeremiasz nie mógł mieć nadziei, że osobiście skorzysta z dokonanego zakupu. Jednak studium proroctw zapisanych w Piśmie Świętym utwierdziło w jego sercu przekonanie, iż Pan zamierza zwrócić dzieciom zrodzonym w niewoli dziedzictwo ich przodków w ziemi obiecanej. Okiem wiary Jeremiasz widział wygnańców wracających po latach ucisku i na nowo zajmujących ziemię swych ojców. Dokonując zakupu dziedzictwa w Anatot, uczynił wszystko, co mógł, by natchnąć innych nadzieją i wlać pociechę w ich serca. PK 301.1
Gdy prorok i świadkowie transakcji podpisali umowę sprzedaży i akt własności, on sam zobowiązał swojego sekretarza Barucha: PK 301.2
— “Weź te akta, ten zapieczętowany akt kupna i ten otwarty odpis i włóż je do naczynia glinianego, aby przetrwały wiele lat. Albowiem tak mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Jeszcze będzie się kupowało domy i pola, i winnice w tej ziemi”. Jeremiasza 32,14-15. PK 301.3
Perspektywy dla Judy były tak bardzo zniechęcające, że, gdy ta niezwykła transakcja została zawarta i należycie udokumentowana, nawet wiara Jeremiasza, choć dotąd niezachwiana, została poddana ciężkiej próbie. Czy próbując pocieszyć Judejczyków, zachował się jak zarozumialec? Czy w swym pragnieniu umocnienia ufności w obietnice Boże nie dał im przypadkiem pretekstu do fałszywej nadziei? Ci, którzy zawarli przymierze z Bogiem, od tak dawna lekceważyli dane im przywileje. Czy obietnice dane narodowi wybranemu kiedykolwiek mogą się w całości wypełnić? PK 301.4
Przygnębiony prorok, ze smutkiem pochylając się nad cierpieniem tych, którzy odrzucili wezwanie do skruchy z powodu grzechu, zaczął prosić Boga o oświecenie w kwestii Jego planów wobec ludzkości. PK 301.5
Jeremiasz modlił się: “Ach, Wszechmocny Panie! Oto Ty uczyniłeś niebo i ziemię wielką swoją mocą i swoim wyciągniętym ramieniem; nie ma nic niemożliwego dla ciebie. Wyświadczasz łaskę tysiącom, lecz za winę ojców odpłacasz na łono ich synów, którzy po nich przychodzą. Boże wielki i potężny, którego imię jest Pan Zastępów, wielki w radzie i możny w wykonaniu, którego oczy są otwarte na wszystkie drogi ludzkie, aby oddać każdemu według jego dróg i według owoców jego uczynków. Który czyniłeś znaki i cuda w ziemi egipskiej, pamiętne aż po dzień dzisiejszy zarówno w Izraelu, jak wśród ludzi, i uczyniłeś swoje imię sławne, jak to jest po dzień dzisiejszy. I twój lud, Izraela, wyprowadziłeś z ziemi egipskiej wśród znaków i cudów, ręką mocną i ramieniem wyciągniętym, i z wielkim przestrachem. I dałeś im tę ziemię, którą pod przysięgą obiecałeś dać ich ojcom, ziemię opływającą w mleko i miód. A gdy weszli i posiedli ją, nie słuchali twojego głosu i nie postępowali według twojego zakonu, nie czynili tego wszystkiego, co poleciłeś im czynić; dlatego sprawiłeś, że spotkało ich całe to nieszczęście”. Jeremiasza 32,17-23. PK 301.6
Wojsko Nebukadnesara miało niebawem wziąć szturmem mury Syjonu. Tysiące miały ponieść śmierć w ostatniej rozpaczliwej obronie miasta. Tysiące innych umierały z głodu i chorób. Los Jerozolimy był już przesądzony. Wojownicy wroga spoglądali już z wież oblężniczych na miasto. Prorok nie ustawał w swojej modlitwie do Boga: “Oto wały dosięgły już miasta, aby je zdobyto, a miasto jako ofiara miecza, głodu i zarazy będzie wydane w ręce Chaldejczyków, którzy walczą przeciwko niemu, a co zapowiedziałeś, to się spełnia, jak to sam widzisz. A jednak Ty, Wszechmocny Panie, powiedziałeś do mnie: Kup sobie pole za pieniądze i potwierdź to przez świadków; a przecież miasto jest już wydane w ręce Chaldejczyków”. Jeremiasza 32,24-25. PK 302.1
Modlitwa proroka została łaskawie wysłuchana. W tej ostatniej godzinie tragedii, gdy wiara posłańca prawdy była doświadczana w ogniu, “doszło Jeremiasza słowo Pana tej treści: Oto Ja jestem Pan, Bóg wszelkiego ciała: Czy jest dla mnie coś niemożliwego?” Jeremiasza 32,26-27. PK 302.2
Miasto miało wkrótce wpaść w ręce Chaldejczyków, jego bramy i pałace miały zostać spalone, ale mimo że zniszczenie było nieuniknione, a mieszkańcy Jerozolimy mieli być uprowadzeni do niewoli, wieczne zamiary Jahwe wobec Izraela miały się spełnić. W odpowiedzi na modlitwę swego sługi Pan powiedział o tych, których karcił: PK 302.3
“Oto Ja zbiorę ich ze wszystkich krajów, do których ich rozproszyłem w moim gniewie i oburzeniu, i wielkim uniesieniu; sprowadzę ich znowu na to miejsce i sprawię, że będą mieszkać bezpiecznie. I będą moim ludem, a Ja będę ich Bogiem. I dam im jedno serce, i wskażę jedną drogę, aby się mnie bali po wszystkie dni dla dobra ich samych i ich dzieci po nich. I zawrę z nimi wieczne przymierze, że się od nich nie odwrócę i nie przestanę im dobrze czynić; a w ich serce włożę bojaźń przede mną, aby ode mnie nie odstąpili. I będę się radował z nich, i dobrze im czynił; na stałe osadzę ich w tej ziemi, z całego serca i z całej duszy. Gdyż tak mówi Pan: Jak sprowadziłem na ten lud całe to wielkie nieszczęście, tak sprowadzę na nich wszelkie dobro, które im zapowiadam. I nabywać się będzie pole w tej ziemi, o której mówicie: To pustkowie bez ludzi i zwierząt, wydane w ręce Chaldejczyków. Będą nabywać pola za pieniądze, będą spisywać akta, pieczętować i potwierdzać przez świadków w ziemi Beniamina i w okolicach Jeruzalemu, i w miastach judzkich, i w miastach pogórza, i w miastach Szefeli, i w miastach Negebu, gdyż odmienię ich los — mówi Pan”. Jeremiasza 32,37-44. PK 302.4
To zapewnienie wyzwolenia i odnowy zostało potwierdzone: PK 303.1
“I doszło po wtóre Jeremiasza, gdy był jeszcze trzymany na dziedzińcu wartowni, słowo Pana tej treści: Tak mówi Pan, który uczynił ziemię, Pan, który ją stworzył i umocnił, Pan jego imię. Wołaj do mnie, a odpowiem ci i oznajmię ci rzeczy wielkie i niedostępne, o których nie wiesz! PK 303.2
Bo tak mówi Pan, Bóg Izraela, o domach tego miasta i o pałacach królów judzkich, które zburzono, by ich użyć jako wały (...). Oto Ja sprawię, że zabliźnią się ich rany i uleczę je; uleczę ich i obdarzę ich trwałym pokojem i bezpieczeństwem. I odmienię los Judy i los Izraela, i odbuduję ich jak niegdyś, i oczyszczę ich z wszelkiej ich winy, którą zgrzeszyli przeciwko mnie i odstąpili ode mnie. A Jeruzalem będzie mi radością, chwałą i ozdobą u wszystkich narodów ziemi. A gdy one usłyszą o wszelkim dobru, które im wyświadczam, ulękną się i zadrżą z powodu wszelkiego dobra i wszelkiego dobrobytu, które Ja im przygotowuję. PK 303.3
Tak mówi Pan: Na tym miejscu, o którym wy mówicie: To pustkowie bez ludzi i bez bydła, w miastach judzkich i na ulicach Jeruzalemu (...) słychać będzie jeszcze głos wesela i głos radości, głos oblubieńca i głos oblubienicy, głos tych, którzy przy składaniu dziękczynnej ofiary w domu Pana mówią: Dziękujcie Panu Zastępów, gdyż Pan jest dobry, gdyż jego łaska trwa na wieki! Odwrócę bowiem los kraju jak niegdyś — mówi Pan. PK 303.4
Tak mówi Pan Zastępów: Na tym spustoszonym miejscu, bez ludzi i bydła, i we wszystkich jego miastach będzie jeszcze niwa dla pasterzy, którzy dają wypoczynek trzodzie. W miastach pogórza, w miastach Szefeli i w miastach Negebu, i w ziemi Beniamina, i w okolicach Jeruzalemu, i w miastach Judy będą jeszcze przechodziły trzody pod rękami tego, który je liczy — mówi Pan. PK 303.5
Oto idą dni, mówi Pan, gdy spełnię dobrą obietnicę, którą wypowiedziałem o domu Izraela i o domu Judy”. Jeremiasza 33,1-4.6-14. PK 303.6
Taką pociechę otrzymał Kościół Boży w jednej z najczarniejszych godzin długiego boju z siłami zła. Szatan pozornie triumfował w swoich dążeniach do zniszczenia Izraela, ale Pan patrzył ponad aktualną sytuacją ku przyszłym czasom, gdy Jego lud otrzyma szansę odkupienia błędów przeszłości. Jego przesłanie dla Kościoła brzmiało: “Nie bój się ty, mój sługo, Jakubie (...) i nie trwóż się, Izraelu, gdyż oto wybawię cię z daleka, a twoje potomstwo z ziemi ich wygnania. I wróci Jakub, i będzie żył w spokoju i beztrosko, i nikt go nie będzie straszył. Gdyż Ja jestem z tobą — mówi Pan — aby cię wybawić. (...). Bo spowoduję, że zabliźnią się twoje rany i uleczę cię z twoich ciosów”. Jeremiasza 30,10-11.17. PK 303.7
W radosnym dniu odnowy plemiona podzielonego Izraela miały zostać zjednoczone. Pan miał zostać uznany władcą wszystkich plemion izraelskich. On powiedział: “Będą moim ludem. (...) Wydajcie radosne okrzyki nad Jakubem, wykrzykujcie nad przewodnikiem narodów! Zwiastujcie, wysławiajcie i mówcie: Pan wybawił swój lud, resztkę Izraela! Oto sprowadzę ich z ziemi północnej i zgromadzę ich z krańców ziemi. Są wśród nich ślepi i chromi (...). Oto przyjdą z płaczem, a Ja wśród pocieszenia poprowadzę ich i zawiodę do strumieni wód drogą prostą, na której się nie potkną, gdyż jestem ojcem dla Izraela, a Efraim jest moim pierworodnym”. Jeremiasza 31,1.7-9. PK 303.8
Upokorzeni w oczach narodów, ci, którzy niegdyś byli uważani za wybrańców nieba wśród ludów ziemi, na wygnaniu musieli nauczyć się lekcji posłuszeństwa, tak ważnej dla ich przyszłego szczęścia. Póki nie nauczyli się tej lekcji, Bóg nie mógł uczynić dla nich tego, co pragnął uczynić. Wyjaśniając swój zamiar karcenia ich dla ich duchowego dobra, oświadczył: “Będę cię karał według prawa, lecz cię nie zostawię całkiem bez kary”. Jeremiasza 30,11. Ci, którzy byli przedmiotem Jego czułej miłości, nie zostali odrzuceni na wieki. Przed wszystkimi narodami ziemi Pan zamierzał objawić swój plan odniesienia zwycięstwa pomimo pozornej klęski — plan ratowania, a nie niszczenia. Prorokowi dane zostało przesłanie: PK 304.1
“Słuchajcie słowa Pana, narody, i zwiastujcie na wyspach dalekich, i mówcie: Ten, który rozproszył Izraela, zgromadzi go i strzec go będzie jak pasterz swojej trzody. Gdyż Pan wyzwolił Jakuba i odkupił go z ręki mocniejszego odeń. I przyjdą, i wykrzykiwać będą na wzgórzu Syjonu, i zbiegną się do łaskawych darów Pana, do zboża i moszczu, i oliwy, do owieczek i bydła; i będzie ich dusza jak ogród nawodniony, i już nie będzie pragnąć. (...) ich żałobę obrócę w wesele, pocieszę ich i rozweselę po ich smutku. I pokrzepię duszę kapłanów tłuszczem, a mój lud nasyci się moim dobrem — mówi Pan. (...). PK 304.2
Tak mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Jeszcze będą mówić to słowo w ziemi judzkiej i w jej miastach, gdy odmienię ich los: Niech ci błogosławi Pan, niwo sprawiedliwości, góro święta! I zamieszka w niej Juda i wszystkie jego miasta razem, rolnicy i ci, którzy ciągną ze stadem, gdyż pokrzepię duszę umęczoną i nasycę każdą duszę zgłodniałą. (...). PK 304.3
Oto idą dni — mówi Pan — że zawrę z domem izraelskim i z domem judzkim nowe przymierze. Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, gdy ich ująłem za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej, które to przymierze oni zerwali, chociaż Ja byłem ich Panem — mówi Pan — lecz takie przymierze zawrę z domem izraelskim po tych dniach, mówi Pan: Złożę mój zakon w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu. Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. I już nie będą siebie nawzajem pouczać, mówiąc: Poznajcie Pana! Gdyż wszyscy oni znać mnie będą, od najmłodszego do najstarszego z nich — mówi Pan — odpuszczę bowiem ich winę, a ich grzechu nigdy nie wspomnę”. Jeremiasza 31,10-14.23-25.31-34. PK 304.4