Patriarchowie i prorocy

Wstęp

W tej książce znajdziemy wyjaśnienie zdarzeń biblijnych, działalności wielkich ludzi owych czasów i uwypuklenie w silnym świetle spraw, które tylko pobieżnie zostały wspomniane w Biblii. Wszystko to nabiera świeżych i żywych barw i wywiera głębokie wrażenie na czytelniku. Dzieło to objaśnia dzieje opisane w Piśmie Świętym i umożliwia ludziom zrozumienie charakteru Boga i Jego planów. Odkrywa nikczemną i przebiegłą działalność szatana pragnącego osiągnąć władzę nad światem i jego ostateczną klęskę. PP 11.1

Autorka w sposób przejmujący wskazuje na słabości serca ludzkiego i nieskończoną dobroć Boga, który prowadzi człowieka do zwycięstwa w walce ze złem. Każdy wiersz tego dzieła trzyma się ściśle prawd objawionych przez Boga człowiekowi. Sposób, którym Bóg posługiwał się, aby przemówić do rozumu ludzkiego, jest i dzisiaj aktualny. Pismo Święte jest jednym ze środków, dzięki któremu Bóg udziela ludziom nauk i wskazówek. PP 11.2

W naszych czasach sposób komunikowania się Boga z ludźmi przybrał inny charakter niż w okresie, kiedy człowiek, będąc świętym, osobiście obcował ze swym Stwórcą. Jednak człowiek nie został pozbawiony kontaktu z boskim Nauczycielem. Dzisiaj Pan nie zwraca się do niego bezpośrednio, lecz przez Ducha Świętego. Apostoł Paweł mówi, że przywilejem wyznawców Chrystusa jest posiadanie światła, które otrzymali, gdy “stali się uczestnikami Ducha Świętego”. Hebrajczyków 6,4. Jan powiada: “Wy macie namaszczenie od Świętego”. 1 Jana 2,20. Chrystus, opuszczając uczniów, obiecywał, że ześle im Ducha Świętego jako pocieszyciela i przewodnika, który wskaże im drogę prawdy. Patrz Jana 14,16.26. PP 11.3

Aby wyjaśnić, w jaki sposób obietnica ta miała się spełnić w Kościele, apostoł Paweł w swoich dwóch listach oświadczył, że niektóre dary Ducha Świętego Bóg przeznaczył dla zbudowania Kościoła w dniach ostatnich. Patrz 1 Koryntian 12; Efezjan 4,8-13; Mateusza 28,20. Wiele zrozumiałych i jasnych przepowiedni stwierdza, że w dniach ostatecznych działanie Ducha Świętego będzie szczególnie silne i że Kościół w okresie poprzedzającym przyjście Chrystusa otrzyma świadectwo Jezusa, jakim jest duch proroctwa. Patrz Dzieje Apostolskie 2,17-20.39; 1 Koryntian 1,7; Objawienie 12,17; 19,10. PP 11.4

Fakty te wskazują na troskę i miłość Boga do wybranego ludu. Duch Święty jako pocieszyciel, nauczyciel i przewodnik objawia się nie tylko w zwykłym, ale i w nadprzyrodzonym sposobie działania. Obecność Ducha Bożego będzie Kościołowi bardziej potrzebna podczas starć wszystkich przeciwstawnych sobie mocy ostatnich dni niż w jakimkolwiek innym okresie istnienia. PP 12.1

Pismo Święte ukazuje najróżniejsze drogi, którymi Duch Święty dociera do serca i umysłu człowieka, aby go oświecać i pokierować nim. Duch Święty działa także przez widzenia i sny. Bóg nadal porozumiewa się z ludźmi tą drogą. Oto obietnica Pańska: “Słuchajcie moich słów: Jeżeli jest u was prorok Pana, to objawiam mu się w widzeniu, przemawiam do niego we śnie”. 4 Mojżeszowa 12,6. W ten sposób u Bileama objawiło się natchnienie: “I wygłosił swoje proroctwa, mówiąc: Słowo Bileama, syna Beora, słowo męża o otwartym oku, słowo tego, który słyszy słowa Boga, który zna myśli Najwyższego, który ogląda widzenie Wszechmocnego, który pada, lecz z otwartymi oczyma”. 4 Mojżeszowa 24,15-16. PP 12.2

Pismo Święte jest niewyczerpaną skarbnicą wiedzy. Każdy jego wiersz jest świadectwem wielkich prawd, którym trzeba poświęcić wiele uwagi. Słowa tam zapisane pochodzą bezpośrednio od Boga. Pan chciał, aby Duch Święty objawił się w Kościele Bożym w czasie końca, kiedy człowiek zostanie poddany ostatniej próbie. PP 12.3

Gdy ludzie odrzucili Boży plan zbawienia, Bóg nadal obcował z nimi za pośrednictwem swego Syna i świętych aniołów, mimo przepaści, jaką wytworzył grzech. Czasem Bóg rozmawiał z ludźmi twarzą w twarz, tak jak z Mojżeszem. Częściej jednak obcował z nimi w widzeniach i we śnie, a o przypadkach takiego obcowania z Bogiem wiele razy wspomina Pismo Święte. Henoch — z siódmego pokolenia po Adamie — natchniony duchem proroctwa widział drugie przyjście Chrystusa w Jego potędze i w chwale: “Oto przyszedł Pan z tysiącami swoich świętych”. Judy 1,14. “Wypowiadali je [proroctwo] ludzie Boży, natchnieni Duchem Świętym”. 2 Piotra 1,21. PP 12.4

Przez pewien czas zdawało się, że prorokowanie zanikło, a uduchowienie ludu osłabło, lecz w okresach przesilenia w życiu Kościoła lub w obliczu wielkich epokowych wydarzeń powyższe cechy objawiały się nadal wśród wiernych. Na przykład, kiedy nadszedł czas ucieleśnienia Chrystusa, ojciec Jana Chrzciciela, napełniony Duchem Świętym, prorokował. Patrz Łukasza 1,64-67. Symeonowi objawiono, że nie umrze, zanim nie ujrzy Pana. Gdy rodzice przynieśli Jezusa do świątyni, aby był obrzezany, Symeon, pełen Ducha Świętego, wziął dziecko na ręce i błogosławił mu, prorokując. W tym momencie przyszła Anna, prorokini, i mówiła o Nim do wszystkich w Jerozolimie, którzy oczekiwali Odkupiciela. Patrz Łukasza 2,26.36. PP 12.5

Zstąpienie Ducha Świętego na wyznawców Chrystusa, którzy głosili później ewangelię światu, zostało przepowiedziane przez proroka następującymi słowami: “A potem wyleję mojego Ducha na wszelkie ciało, i wasi synowie, i wasze córki prorokować będą, wasi starcy będą śnili, a wasi młodzieńcy będą mieli widzenia. Także na sługi i służebnice wyleję w owych dniach mojego Ducha. I ukażę znaki na niebie i na ziemi, krew, ogień i słupy dymu. Słońce przemieni się w ciemność, a księżyc w krew, zanim przyjdzie ów wielki, straszny dzień Pana”. Joela 3,1-4. PP 13.1

Piotr w dniu Pięćdziesiątnicy cytował to proroctwo, aby wyjaśnić cudowne zjawisko pojawienia się ognistych języków, które później spoczęły na uczniach, napełniając ich Duchem Świętym. A gdy śmiano się z nich i szydzono, że to pod wpływem wina mówią różnymi językami, Piotr odpowiedział: “Ludzie ci nie są pijani, jak mniemacie, gdyż jest dopiero trzecia godzina dnia, ale tutaj jest to, co było zapowiedziane przez proroka Joela”. Dzieje Apostolskie 2,15-16. Zacytował wtedy słowa proroctwa Joela podane wyżej, zmieniając słowo “potem” na wyrażenie “w ostateczne dni”. Brzmiało więc ono następująco: “I stanie się w ostateczne dni, mówi Pan, że wyleję Ducha mego na wszelkie ciało”. Dzieje Apostolskie 2,17. PP 13.2

Da się zauważyć, że tylko część proroctwa, i to ta, która odnosiła się do zstąpienia Ducha, spełniła się tego dnia, gdyż nie było tam starców, którzy miewali sny ani dziewcząt i młodzieńców, którzy mieliby widzenia i prorokowali. Żadne cuda z krwią, ogniem lub słupem dymu nie pojawiały się na niebie, słońce nie przemieniło się w ciemność, a księżyc w krew. Mimo to spełniło się proroctwo Joela. Oczywistą rzeczą jest to, że część proroctwa, odnosząca się do zstąpienia Ducha Świętego, nie urzeczywistniła się tylko w jednym objawieniu. Proroctwo obejmuje wszystkie dni, aż do nadejścia wielkiego dnia Pańskiego. PP 13.3

Dzień Zielonych Świąt był spełnieniem innych jeszcze proroctw oprócz Joelowego. Spełniły się wówczas słowa samego Chrystusa. Tuż przed ukrzyżowaniem Chrystus powiedział w obecności uczniów: “Ja prosić będę Ojca i da wam innego Pocieszyciela, (...) Ducha prawdy”. Jana 14,16-17. “Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w imieniu moim, nauczy was wszystkiego”. Jana 14,26. “Gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę”. Jana 16,13. Po swoim zmartwychwstaniu Chrystus rzekł do uczniów: “Oto Ja zsyłam na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostaniecie w mieście, aż zostaniecie przyobleczeni mocą z wysokości”. Łukasza 24,49. PP 13.4

W dniu Zielonych Świąt uczniowie zostali wyposażeni w taką właśnie moc z wysokości. Jednak obietnica Chrystusa, podobnie jak proroctwo Joela, nie ograniczyła się tylko do tego zdarzenia. Jezus dał im to samo przyrzeczenie tylko w innej formie, a mianowicie obietnicę pozostania z nimi aż do końca świata. Patrz Mateusza 28,20. Marek wyjaśnił, w jaki sposób Pan miał przebywać z nimi. “Oni zaś poszli i wszędzie kazali, a Pan im pomagał i potwierdzał ich słowo znakami, które mu towarzyszyły”. Marka 16,20. Piotr w dniu Zielonych Świąt dał świadectwo temu, że Duch Święty działa nieustannie. Kiedy przekonani słowami Piotra Żydzi zapytali apostołów: “Co mamy czynić?”, Piotr odparł: “Upamiętajcie się i niechaj się każdy z was da ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a otrzymacie dar Ducha Świętego. Obietnica ta bowiem odnosi się do was i do dzieci waszych oraz do wszystkich, którzy są z dala, ilu ich Pan, Bóg nasz, powoła”. Dzieje Apostolskie 2,37-38. Według wszelkiego prawdopodobieństwa chodzi tu o działanie Ducha Świętego w Kościele we wszystkich nadchodzących erach aż do całkowitego przyjęcia miłości Chrystusowej. PP 13.5

Dwadzieścia lat później Paweł napisał w 1 Koryntian 12,1 o tej sprawie: “A co do darów duchowych, bracia, nie chcę, abyście byli nieświadomi rzeczy”. Uznał je więc za sprawy bardzo ważne, które powinny znaleźć zrozumienie w Kościele chrześcijańskim. Po stwierdzenia, że Duch jest jeden, ale działa w sposób różnorodny, i po wytłumaczeniu, na czym ta odmienność polega, apostoł wprowadził pojęcie ciała człowieka składającego się z wielu członków, chcąc w ten sposób wykazać, że Kościół jest organizmem złożonym, którego funkcje i działalność są różnorodne. Tak jak ciało posiada różne członki, z których każdy ma jakieś zadanie do wykonania, ale wszystkie tworzą jedną harmonijną całość i dążą do wspólnego celu, tak samo Duch Święty działa przez różnych członków Kościoła, którzy w sumie tworzą jeden doskonały organizm Boży. Paweł stwierdził: “Bóg ustanowił w kościele najpierw apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli, następnie moc czynienia cudów, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, kierowania, różne języki”. 1 Koryntian 12,28. PP 14.1

Powyższe stwierdzenie nie jest obietnicą obdarzania darami w sprzyjających okolicznościach. Oznacza raczej, że tworzą one nienaruszalną jedność duchową Kościoła. Wszyscy członkowie muszą zgodnie współpracować, gdyż w przeciwnym razie Kościół będzie przypominał człowieka, którego jeden z członków ustaje w pracy lub został okaleczony. Obiecane dary muszą pozostać w Kościele tak długo, aż zostaną w sposób formalny odebrane, lecz nie istnieje żaden zapis o tym, aby kiedykolwiek miały być cofnięte. PP 14.2

W pięć lat później apostoł Paweł pisze do Efezjan o tych samych darach w sposób następujący: “Dlatego powiedziano: Wstąpiwszy na wysokość, powiódł za sobą jeńców i ludzi darami obdarzył. (...). I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami, aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej”. Efezjan 4,8.11-13. PP 14.3

Kościół nie osiągnął jedności, o jakiej się mówiło w erze apostolskiej. W niedługim czasie duchowe odstępstwo rzuciło mroczny cień na wspólnotę chrześcijańską. Zapowiedziana pełnia Chrystusowa i jedność w wierze nie zostały i nie zostaną osiągnięte dopóty, dopóki poselstwo miłosierdzia nie dotrze do każdego człowieka, każdej klasy społecznej, do każdej wypaczonej organizacji religijnej, do wszystkich ludzi zajmujących się reformą nauk ewangelicznych, wreszcie do tych, którzy oczekują przyjścia Syna Człowieczego. Zaprawdę, jeśli kiedykolwiek Kościół będzie potrzebował wsparcia wszystkich czynników, działających w uświęconym duchu jedności, to właśnie w okresie niebezpieczeństw ostatnich dni, kiedy rozpętane złe moce wszelkimi sposobami będą starały się zwieść nawet i wybranych. Dlatego też proroctwa o zstąpieniu Ducha Świętego są szczególnie ważne dla Kościoła ostatnich dni. PP 14.4

Współczesna literatura chrześcijańska poucza, że działanie Ducha dotyczy tylko wieku apostolskiego, gdy było ono potrzebne do zaszczepienia ewangelii, i że w chwilą, gdy się to stało, dary Ducha Świętego zostały Kościołowi odebrane. Apostoł Paweł ostrzegał ówczesnych chrześcijan, że tajemnica nieprawości już działa i że po odejściu Ducha Bożego drapieżne wilki przedostaną się do trzody Bożej nie oszczędzając stada, a wśród przywódców pojawią się ludzie, którzy będą głosić przewrotne nauki i pociągną za sobą uczniów. Patrz Dzieje Apostolskie 20,29-30. Wydaje się więc, że odjęcie Kościołowi darów Ducha Świętego wtedy, kiedy są mu one bardziej potrzebne niż wówczas, gdy apostołowie przystępowali do działania, jest niemożliwością. PP 15.1

W liście apostoła Pawła do zboru korynckiego znajdujemy jeszcze jedno oświadczenie, które wykazuje, że rozpowszechniona koncepcja ograniczonego czasu trwania darów nie może być słuszna. Istnieje silny kontrast między obecnym stanem niedoskonałości a pełną chwały nieśmiertelnością, do której dążą chrześcijanie. Paweł powiada: “Cząstkowa jest nasza wiedza i cząstkowe nasze prorokowanie; lecz gdy nastanie doskonałość, to, co cząstkowe, przeminie”. 1 Koryntian 13,9-10. Dalej przyrównuje on obecny stan do okresu dzieciństwa, które charakteiyzuje się słabością, niedojrzałością myśli i działania, a stan, doskonałości do wieku męskiego, charakteryzującego się pełnią siły, mądrością sądów i widzenia świata. Apostoł stwierdza, że dary Ducha Świętego tego teraźniejszego okresu ułomności nie będą nam potrzebne w późniejszym okresie pewnej doskonałości. “Teraz bowiem widzimy jakby przez zwierciadło i niby w zagadce, ale wówczas twarzą w twarz. Teraz poznanie moje jest cząstkowe, ale wówczas poznam tak, jak jestem poznany”. 1 Koryntian 13,12. Paweł wspomina również o darach będących atrybutem życia niebieskiego, którymi są “wiara, nadzieja i miłość, te trzy; lecz z nich największa jest miłość”. 1 Koryntian 13,13. PP 15.2

Wypowiedź tę wyjaśnia 1 Koryntian 13,8: “Miłość nigdy nie ustaje”. Oznacza to, że miłość, dar łaski niebieskiej, trwać będzie na wieki jako chwalebne ukoronowanie przyszłego nieśmiertelnego życia człowieka. Jednak proroctwa przeminą w momencie, kiedy nie będą one już potrzebne jak dar prorokowania, którym, jako jednym z środków pomocniczych, posługiwał się Kościół w pierwszej fazie swego rozwoju; w następnej — tej doskonałej — dar ten nie będzie miał już swego zastosowania. Języki ustaną, wiedza wniwecz się obróci, a więc dar poznania, nie w sensie ogólnym, ale jako szczególny dar Ducha Świętego, zostanie, jako niekonieczny, zastąpiony przez wiedzę doskonalszą. PP 15.3

Jeśli przyjmujemy, że dary przeminęły wraz z wiekiem apostolskim, gdyż nie są już na czasie, dojdziemy do wniosku, że wiek apostolski był dla Kościoła okresem słabości i niemowlęctwa, kiedy widziało się przyszłość przez zamglone okulary, i dlatego następne stulecia obfitowały w drapieżne wilki, które nie szczędziły trzód, a ludzie zdradzali sprawę Kościoła głosząc przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów. Mimo pozorów wiek ten był erą oświecenia i wiedzy w najwyższym swoim rozwoju, a niemowlęca era apostolska dawno już minęła. Dary są odejmowane wtedy, kiedy przestają być potrzebne, kiedy oświecenie osiąga doskonałą formę. Pozostaje więc otwarte pytanie, czy rzeczywiście dary Ducha Świętego przestały być potrzebne ludziom oświeconym? Nikt trzeźwo myślący nie może upierać się przy twierdzeniu, że wiek apostolski stał duchowo niżej od następujących po nim stuleci. Jeżeli więc dary te były tak bardzo potrzebne wówczas, nie mniej są potrzebne i teraz. PP 16.1

Apostoł Paweł w swoich listach do Koryntian i Efezjan mówi o duchowych darach, które otrzymał Kościół. Ma on na myśli dar bycia duszpasterzem, nauczycielem, pomocnikiem i zarządcą. Wszyscy oni nadal działają w Kościele. Dlatego więc nie zalicza się do nich i proroków? Któż jest na tyle kompetentny, żeby nakreślić linię podziału i zdecydować, jakie dary zostały Kościołowi odjęte, skoro wszystkie one na początku były na równi ustanowione? PP 16.2

Tekst z Objawienia 12,17 nawiązuje do proroctwa, które mówi, że dary zostaną w dniach ostatecznych przywrócone. Głębsze zbadanie tego świadectwa utwierdza w tym poglądzie. Tekst mówi o ostatniej cząstce potomstwa niewiasty. Niewiasta jest symbolem Kościoła, a potomstwo jej to wierni składający się na Kościół wszystkich czasów. “Reszta” jej potomstwa to ostatnie pokolenie chrześcijan żyjących na ziemi przed drugim przyjściem Chrystusa. Dalej tekst stwierdza, że to oni właśnie przestrzegają przykazań Bożych i trwają przy świadectwie o Jezusie. W Objawieniu 19,10 wytłumaczono, że “świadectwem Jezusa jest duch proroctwa”, które nazwano także darem proroctwa. Patrz 1 Koryntian 12,10. PP 16.3

Ustanowienie darów w Kościele nie oznacza, że każdy indywidualnie mógł z nich czerpać. O tej sprawie tak mówi apostoł w 1 Koryntian 12,29: “Czy wszyscy są apostołami? Czy wszyscy prorokami? Czy wszyscy nauczycielami?” Odpowiedź narzuca się sama. Nie wszyscy, ponieważ dary te zostały rozdzielone między członków Kościoła według woli Bożej. Patrz 1 Koryntian 12,7.11. Dary zostały ustanowione w Kościele. Jeżeli więc tylko jeden członek Kościoła otrzymał jakiś dar, to można już stwierdzić, że dar ten istnieje w Kościele albo że Kościół posiada ten dar. Tak więc ostatnie pokolenie będzie posiadało — i posiada — dar proroctwa. PP 16.4

Inny wyjątek z Pisma Świętego, wyraźnie nawiązujący do ostatnich dni, porusza tę samą sprawę. Paweł napisał: “A o czasach i porach, bracia, nie ma potrzeby do was pisać. Sami bowiem dokładnie wiecie, iż dzień Pański przyjdzie jak złodziej w nocy. (...). Wy zaś, bracia, nie jesteście w ciemności, aby was dzień ten jak złodziej zaskoczył”. 1 Tesaloniczan 5,2.4. Następnie apostoł ostrzega: “Ducha nie gaście. Proroctw nie lekceważcie. Wszystkiego doświadczajcie, co dobre, tego się trzymajcie” (1 Tesaloniczan 5,19-21), a dalej modli się za prorokujących, aby Bóg uchronił ich przed duchową skazą aż do przyjścia Pana. PP 16.5

Na podstawie tych słów, pisanych z ufnością i mocą, mamy pełne prawo wierzyć, że dar proroctwa objawi się w Kościele dni ostatecznych, gdy przez usta proroków otrzymamy wiele wyjaśnień, które na sprawy dotąd niezrozumiałe rzucą snop jasnego światła. Wszyscy powinni żyć według zasady: “Wszystkiego doświadczajcie, co dobre, tego się trzymajcie”. Sprawdzenia jej słuszności należy dokonać według słów Zbawiciela: Po ich owocach poznacie ich. PP 17.1

Polecamy tę książkę tym, którzy wierzą, że Bóg przemawia przez Biblię, i że Kościół jest ciałem, którego głową jest Chrystus. PP 17.2

Uriah Smith