ເສັ້ນທາງແຫ່ງຄວາມຫວັງ

ບົດຮຽນທີ່ໄດ້ມາຈາກທ່ານດານີເອລ

ເມື່ອເວລາທີ່ທ່ານດານີເອລ(Daniel) ຜູ້ເຊິ່ງເປັນນັກພະ ຍາກອນຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນໄດ້ເຫັນແສງຣັສມີທີ່ຮຸ່ງລ້ອມເທວະ ທູຕຄົນໜຶ່ງຂອງພຣະເຈົ້າເຊິ່ງໄດ້ຖືກສົ່ງລົງມາຫາທ່ານນັ້ນເພິ່ນ ກໍໄດ້ເກີດມີຄວາມສະທ້ານໃຈຍ້ອນຄວາມຮູ້ສຶກສຳນຶກຕົວໃນຄວາມ ອ່ອນແຮງແລະຄວາມບໍ່ສົມບູນແບບຂອງຕົນ. ທ່ານໄດ້ເຫັນການພັນ ລະນາເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງ ຕົນຍ້ອນໄດ້ເຫັນພາບພົດອັນມີຄວາມ ຕື່ນເຕັ້ນອັສຈັນນັ້ນວ່າດັ່ງນີ້: “ຢູ່ໃນຕົວຂອງຂ້າພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ ມີເຮື່ອແຮງເຫລືອຄ້າງເລີຍ: ເພາະວ່າ ສີໜ້າຂອງຂ້າ ກໍປຽບໄປຢ່າງໜັກ ແລະງົງຄ້າງຢູ່ໂດຍບໍ່ມີເຮື່ອແຮງ ເລີຍ” (ດານີເອລ10:8). ຄົນຜູ້ໃດທີ່ໄດ້ພົບພໍ້ກັບເຫດການລັກສະ ນະແບບນີ້ ເຂົາກໍຈະເກີດມີຄວາມກຽດຊັງໜ່າຍແໜງຕໍ່ຄວາມເປັນ ເອກະເທດເຫັນແກ່ຕົວ ແລ້ວເຂົາກໍຈະຊອກສະແຫວງຫາຄວາມບໍ ຣິສຸດຜຸດຜ່ອງທາງໃຈທີ່ ມີຄວາມສອງຄ່ອງກົມກຽວກັບກົດໝາຍ ຂອງ ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄຸນລັກສະນະທາດແທ້ຂອງພຣະຄີຣິສຕ໌ ໂດຍ ອີງອາໃສໃສ່ຄວາມຊອບທັມຂອງພຣະອົງນັ້ນເອງ. SCL 46.2

ອາຈານໂປນ (Paul) ຜູ້ເປັນອັຄສາວົກທ່ານໜຶ່ງໄດ້ເວົ້າ ກ່ຽວກັບຕົວຊອງທ່ານເອງນັ້ນວ່າ: “ເມື່ອເວົ້າເຖິງການປະຕິ ບັດທາງພາຍນອກ ທີ່ກ່ຽວກັບຄວາມຊອບທັມຕາມທາງ ກົດພຣະບັນຍັດນັ້ນແລ້ວກໍຫາບ່ອນຈະຕຳນິເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຈັກ ຢ່າງເລີຍ” (ຟີລິບປຽນ 3:6), ແຕ່ ພໍເມື່ອໄດ້ເກີດມີຄວາມເຂົ້າ ໃຈເຖິງລັກສະນະທາງດ້ານສາສນາຂອງກົດພຣະບັນຍັຕນັ້ນແລ້ວ ທ່ານກໍຈິ່ງມອງເຫັນຕົວເອງໄດ້ວ່າເພິ່ນກໍເປັນຄົນບາບຜູ້ໜຶ່ງ. ຖ້າ ຈະມາສຶກສາກັນຕາມພາສາຂອງທາງກົດພຣະບັນຍັຕທີ່ ຄົນເຮົາ ມັກເບິ່ງກັບໂດຍທາງຮູບນອກຂອງ ຊີວິດນັ້ນແລ້ວກໍສະແດງວ່າ ອາຈານໂປນບໍ່ມີຄວາມບາບໃນຕົວເລີຍ, ແຕ່ເມື່ອເວລາທີ່ເພິ່ນໄດ້ ສຶກສາເຂົ້າໄປເຖິງສ່ວນເລິກຂອງ ພຣະຄຳສອນອັນສັກສິດບໍຣິສຸດ ນັ້ນແລ້ວ ເພິ່ນກໍຈິ່ງເລີ່ມມອງເຫັນຕົວຂອງທ່ານເອງເໝືອນດັ່ງທີ່ ພຣະເຈົ້າຫລິງເຫັນຕົວຂອງທ່ານຜູ້ທີ່ກ່າວມານີ້, ສະນັ້ນທ່ານ ຈິ່ງຍອມຖ່ອມຕົວກົ້ມຂາບລົງແລ້ວ ຍອມຮັບສາລະພາບຄວາມຜິດ ຄວາມບາບຂອງຕົນ, ທ່ານກ່າວວ່າ: “ຂ້າເຄີຍຢູ່ໂດຍບໍ່ມີກົດ ພຣະບັນຍັຕ, ແຕ່ພໍເມື່ອໄດ້ເກີດມີກົດພຣະບັນຍັຕຂຶ້ນມາ ຄວາມບາບກໍພື້ນຂຶ້ນມາ ແລະ ຕົວຂ້າກໍຕາຍໄປ” (ໂຣ ມັນ:7:9). ເມື່ອເວລາທີ່ທ່ານອາຈານໂປນໄດ້ມີຄວາມເຂົ້າໃຈ ແຈ້ງເຖິງຄວາມໝາຍທາງດ້ານຈິດວິນຍານຂອງກົດໝາຍພຣະ ບັນຍັຕນັ້ນແລ້ວ ທ່ານຈິ່ງໄດ້ມອງເຫັນທາດແທ້ຄວາມຈິງອັນໜ້າ ລັງກຽດຂອງຄວາມບາບນັ້ນປາກົດອອກມາຢ່າງເຕັມຊັດສ່ວນ ຂອງມັນແລະຈາກນັ້ນ ຄວາມໝັ້ນໃຈໃນຕົນເອງຂອງເພິ່ນກໍຫາຍ ໄປທັງສິ້ນ. SCL 47.1