Boðskapur til safnaðarins, vol. 1
Kafli 1—Sýn um laun hinna trúuðu
(Fyrsta sýn mín)
Þegar ég var að biðja við fjölskyldualtarið, kom Heilagur andi yfir mig og mér fannst ég rísa hærra og hærra, hátt yfir þennan dimma heim. Ég vék mér við til að líta eftir aðventfólkinu í heiminum, en ég gat ekki komið auga á það. Þá sagði raust við mig: „Líttu þangað aftur og líttu örlítið hærra.” Við þetta hóf ég augu mín og sá þá beinan og þröngan stíg, sem byggður var hátt fyrir ofan heiminn. Aðventfólkið var á leiðinni eftir þessum stig að borginni, sem var við fjarlægari enda stígsins. Að baki þess, við upphaf stígsins, var komið fyrir skæru ljósi, sem engillinn sagði mér að væri miðnæturópið. Ljós þetta skein eftir öllum stígnum og lýsti fólkinu, svo að það hrasaði ekki. Það var öruggt, meðan það horfði fast á Jesúm, sem var rétt á undan því og leiddi það til borgarinnar. Brátt fór að bera á þreytu hjá sumum, sem sögðu að borgin væri óravegu undan, og þeir hefðu búizt við að vera komnir þangað fyrir löngu. Én Jesús örvaði þá áfram með því að reisa upp dýrðlegan hægri armlegg sinn og frá armlegg hans kom ljós, sem bylgjaðist yfir aðventhópinn og fólkið hrópaði: „Hallelúja.” Aðrir afneituðu ljósinu að baki sér hvatvíslega og sögðu það eigi vera Guð, sem hefði leitt sig svona langan veg. Ljósið að baki þeim dó út, svo að niðdimma skall á. Þá hrösuðu þeir og misstu sjónar af markinu og Jesú og féllu af stígnum niður í dimman og óguðlegan heiminn fyrir neðan. Bráðlega heyrðum við raust Guðs eins og nið margra vatna, sem sagði okkur daginn og stundina, er Jesús kæmi aftur. Hinir réttlátu, sem á lífi voru, 144.000 að tölu, þekktu og skildu raustina, en hinir óguðlegu héldu, að um þrumur og jarðskjálfta væri að ræða. Þegar Guð nefndi tímann, hellti hann yfir okkur Heilögum anda, svo að birti yfir ásjónu okkar og dýrð Guðs skein af henni, líkt og hjá Móse, er hann steig niður af Sínaífjalli. BS 34.1
Þessi 144.000 voru öll innsigluð og fullkomlega sameinuð. A enni þeirra var ritað: Guð, Nýja Jerúsalem og dýrðleg stjarna, sem í var nýja nafnið frá Jesú. Hinir óguðlegu voru hamslausir af reiði, er þeir sáu að við vorum hamingjusöm og heilög og þutu til með offorsi að leggja hendur á okkur til að varpa okkur í fangelsi. Þá teygðum við fram hendurnar í nafni Drottins og féllu þeir þá hjálparvana til jarðar. Þá var það, að samkunda Satans (þeir, sem völdu að fylgja Satan) vissi, að Guð hafði elskað okkur, sem gátum þvegið hver annars fætur og heilsað bræðrunum með heilögum kossi og þeir tilbáðu við fótskör okkar. BS 34.2
Bráðlega beindust augu okkar í austur, því að lítið, svart ský hafði birzt þar, um hálf mannshönd að stærð og vissum við öll, að þetta var tákn manns-sonarins. Öll störðum við í grafarþögn á skýið, er það barst nær, lýstist og varð æ dýrðlegra og dýrðlegra, þar til það var orðið að stóru, hvítu skýi. Að neðan virtist það sem eldur. Regnbogi var yfir skýinu, en umhverfis það voru tíu þúsund englar, er sungu hinn dásamlegasta söng, og mannssonurinn sat á því. Hár hans var hvítt og hrokkið og lá á herðum hans. Á höfði hans voru margar kórónur. Fætur hans líktust eldi. Í hægri hendi hans var hvöss sigð, en silfurlúður í þeirri vinstri. Augu hans voru sem eldslogi, er rannsökuðu börn hans yzt sem innst. Þá urðu allir fölir í framan, en þeir, sem höfðu hafnað Guði, urðu svartir. Þá hrópuðum við öll: „Hver mun standast? Er skikkja mín án bletts?” Þá hættu englarnir söng sínum og það var hræðileg þögn um stund, en eftir það sagði Jesús: „Þeir, sem hafa óflekkaðar hendur og hrein hjörtu, munu standast. Náð mín nægir þér.” Við þetta birti yfir okkur og fögnuður fyllti hvert hjarta. Og englarnir hækkuðu sig um nótu í tónstiganum og tóku til að syngja aftur, en skýið leið nær og nær jörðinni. BS 35.1
Þá hljómaði silfurlúður Jesú, er hann steig á skýið umluktur eldslogum. Hann starði á grafir helgra manna, sem í duftinu sváfu, hóf síðan augu sín og hendur til himins og hrópaði: „Vaknið! Vaknið! Vaknið! Þið, sem í duftinu sofið, rísið upp.” Siðan varð sterkur jarðskjálfti. Grafirnar opnuðust og hinir dauðu risu upp íklæddir ódauðleika. En þessi 144.000 hrópuðu: „Hallelúja”, er þeir þekktu aftur vini sína, sem dauðinn hafði rifið frá þeim og á sömu stundu umbreyttumst við og vorum hrifin ásamt þeim til fundar við Drottin í loftinu. BS 35.2
Við stigum öll á skýið saman og vorum sjö daga á leiðinni að glerhafinu, en þar kom Jesús með kórónurnar og setti þær á höfuð okkar með hægri hendi sinni. Hann gaf okkur gullhörpur og sigurpálma. Á glerhafinu stóðu þessi 144.000 í ferning. Sumir voru með mjög skærar kórónur, aðrir ekki eins skærar. Sumar kórónurnar virtust þungar af stjörnum, en á öðrum voru aðeins fáeinar. Allir voru fullkomlega ánægðir með kórónur sínar. Allir voru klæddir í skínandi hvítar skikkjur, sem hvíldu á öxlum þeirra og náðu niður á fætur. Englar voru allt umhverfis okkur, er við gengum yfir glerhafið að borgarhliðinu. Jesús lyfti upp sínum volduga, dýrðlega armlegg, tók í perluhliðið, sveiflaði því til baka á glitrandi lömunum og sagði við okkur: „Þið hafið þvegið skikkjur ykkar í blóði mínu, hafið verið óbifanleg í sannleika mínum. Gangið inn.” Við gengum öll inn og okkur fannst, að við hefðum fullkominn rétt í borginni. BS 35.3
Þar sáum við lífsins tré og hásæti Guðs. Út úr hásætinu kom hrein móða og beggja vegna móðunnar var lífsins tré. Öðrum megin móðunnar var trjástofn og trjástofn hinum megin móðunnar, báðir úr hreinu, gagnsæju gulli. Í fyrstu hélt ég, að ég sæi tvö tré. Ég leit aftur og sá, að þau voru samvaxin efst í eitt tré. Þannig var lífsins tré beggja vegna móðu lífsvatnsins. Greinarnar svignuðu niður að staðnum, sem við stóðum á og ávöxturinn var dýrðlegur. Hann leit út eins og silfur og gull blandað saman. BS 36.1
Við fórum öll undir tréð og settumst niður til að líta á dýrð staðarins, en þá komu þeir til okkar, bræðurnir Fitch og Stockman, sem höfðu prédikað fagnaðarboðskapinn um ríkið, en Guð hafði lagt til hvíldar til að bjarga þeim, og spurðu okkur, hvað við hefðum orðið að reyna, meðan þeir sváfu. Við reyndum að rifja upp mestu reynslu okkar, en hún virtist svo lítilfjörleg borin saman við hinn yfirgnæfanlega, eilífa dýrðarþunga, sem umlukti okkur, að við gátum ekki nefnt hana og við hrópuðum öll: „Hallelúja. Himinninn kostaði okkur ekki mikið.” Svo snertum við dýrðlegar hörpurnar, svo að undir tók í himninum. BS 36.2
Með Jesúm í fararbroddi stigum við öll niður frá borginni til jarðarinnar, á mikið og voldugt fjall, sem gat ekki borið Jesúm, svo að það klofnaði og þar kom fram mikil slétta. Þá litum við upp og sáum borgina miklu með tólf undirstöðum og tólf hliðum, þrem á hverri hlið og engil við hvert hlið. Við hrópuðum öll: „Borgin, borgin mikla, hún er að koma, hún er að koma niður frá Guði úr himninum”, og hún kom og settist, þar sem við stóðum. Eftir það fórum við að líta á fögru hlutina utan borgarinnar. Þar sá ég hin dýrðlegustu hús, sem litu út sem úr silfri væru. Þau stóðu á fjórum súlum alsettum perlum, sem dýrðlegt var að líta. Hinir heilögu áttu að búa í þeim. Í hverju húsi var gullhilla. Ég sá marga hinna heilögu fara inn í húsin, taka ofan glitrandi kórónurnar og leggja þær á hilluna, fara síðan út á akurinn við húsin til að gera eitthvað við moldina. Samt var það ekki eins og við gerum við moldina hér, alls ekki. Dýrðlegt ljós var um höfuð þeirra og voru þeir sífellt að kalla og flytja Guði lof. BS 36.3
Ég sá annan akur fullan af alls konar blómum og þegar ég sleit þau upp hrópaði ég: „Þau munu aldrei fölna.” Næst sá ég akur með hávöxnu grasi, sem dýrðlegt var að líta. Það var iðjagrænt og skein á það sem silfur og gull, þar sem það bylgjaðist stolt til dýrðar Jesú, konunginum. Þá fórum við inn á svæði, sem fullt var af alls konar villidýrum; ljónið, lambið, pardusdýrið og úlfurinn voru þar öll saman og í algerri sátt og samlyndi. Við gengum mitt á meðal þeirra og þau fylgdu friðsamlega á eftir. Síðan fórum við inn í skóg, ekki líkan dimmu skógunum, sem hér eru, alls ekki, heldur bjartan og allan dýrðlegan. Greinar trjánna hreyfðust til og frá og við hrópuðum öll: „Við munum fá að búa óhult í eyðimörkinni og sofa í skógunum.” Við fórum í gegnum skógana, því við vorum á leiðinni til Síonfjalls. BS 36.4
Á leiðinni mættum við hóp einum, sem var að virða fyrir sér dýrð staðarins. Ég tók eftir rauðum bryddingum á klæðum þeirra. Kórónur þeirra voru skínandi og skikkjur þeirra fannhvítar. Er við heilsuðum þeim, spurði ég Jesúm, hver þau væru. Hann sagði, að þetta væru píslarvottar, sem deyddir hefðu verið sakir hans. Með þeim var einnig óteljandi skari smábarna, sem höfðu líka rauðan fald á klæðum sínum. Síonfjall var rétt framundan og á fjallinu var dýrðlegt musteri. Umhverfis það voru sjö önnur fjöll og þar uxu rósir og liljur. Ég sá litlu börnin klífa eða nota vængi sína, ef þau óskuðu þess, og fljúga upp á fjallatindana og tína ófölnandi blóm. Það var alls kyns trjágróður umhverfis musterið til að fegra staðinn: sortulyng, fura, greni, olíuviður, myrtusviður, granateplatré og fíkjutréð svignaði undan fíkjum, sem höfðu þroskazt á réttum tíma. Þessi trjágróður gerði staðinn ákaflega dýrðlegan. Og í þann mund er við vorum að ganga inn í musterið helga, hóf Jesús upp sína yndislegu raust og sagði: „Aðeins þau 144.000 fari inn í þennan stað.” Og við hrópuðum: „Hallelúja.” BS 37.1
Þetta musteri stóð á sjö súlum, sem allar voru úr gagnsæju gulli og alsettar hinum dýrðlegustu perlum. Ég megna ekki að lýsa þeim dásamlegu hlutum, sem ég sá þarna. Ó, að ég gæti talað tungu Kanaans, þá gæti ég sagt örlítið frá dýrð hins betra heims. Ég sá steintöflur, sem á voru letruð gullletri nöfn þessara 144.000. Eftir að hafa virt fyrir okkur dýrð musterisins, fórum við út og Jesús skildi við okkur og fór til borgarinnar. Fljótlega heyrðum við yndislegu röddina hans aftur. Hann sagði: „Komið, mitt fólk. Þið eruð komin út úr mikilli þrengingu, hafið gert vilja minn og liðið mín vegna. Komið til kvöldmáltíðar minnar, því ég ætla að gyrða mig og ganga ykkur um beina.” Við hrópuðum: „Hallelúja! Dýrð!” og gengum inn í borgina. Og ég sá borð úr hreinu silfri, marga kílómetra á lengd. Samt gátum við náð að sjá yfir það allt. Ég sá ávöxtinn af lífsins tré, manna, möndlur, fikjur, granatepli, vínber og margar aðrar ávaxtategundir. Ég bað Jesúm að fá að eta af ávöxtunum. Hann sagði: „Ekki núna. Þeir, sem eta af ávöxtum þessa lands fara eigi aftur til jarðar. Ef þú verður trú, munt þú innan skamms tíma bæði eta af ávexti lífstrésins og drekka af vatni lindarinnar.” Síðan sagði hann: „Þú verður að fara aftur til jarðarinnar og segja öðrum frá því, sem ég hef opinberð þér.” Engill bar mig síðan varfærnislega niður í þennan dimma heim. Stundum finnst mér ég geti eigi verið hér lengur, því allt hér á jörðinni finnst mér svo ömurlegt. Mér finnst ég vera mjög einmana hérna, því ég hef séð betri ættjörð. Ó, að ég hefði vængi sem dúfa. Þá flygi ég í burtu til að finna ró.1 BS 37.2