Kristur Frelsaei Vor

Kafli 18—í Getsemane

TIL þess að gera sér Ijóst, með hverju móti Jesús gat veitt syndinni mótstöðu, verðum vér að athuga framkomu hans. KF 97.1

Líf frelsarans hér á jörðunni var lif bænarinnar. Hann var oft margar stundir einn í samfélagi við guð, og sendi innilegar bænir upp til síns himneska föður. Það veitti honum vísdóm og þrek til að vinna hans ætlunarverk og verndaði hann frá því, að falla fyrir freistingum Satans. KF 97.2

Eftir að Jesus hafði etið páskalambið með lærisveinum sínum, fór hann með þeim til grasgarðsins Getsemane, þangað sem hann svo oft hafði farið með þeim til að biðja. KF 97.3

Á leiðinni talaði hann við þá og uppfræddi þá, en er þeir nálguðust grasgarðinn varð hann hljóður. KF 97.4

Jesús hafði lifað alt líf sitt fyrir augliti föður síns. Guðs andi hafði stöðugt verið leiðtogi hans. KF 97.5

Hann gaf guði ætíð dýrðina af öllum sínum verkum hér á jörðunni, og hann sagði: »Ekki megna eg að gjöra neitt af sjálfum mér«. (Jóh. 5, 30). Vér megnum ekki að gjöra neitt af sjálfum oss. KF 97.6

Það er einungis með því, að vér gefum oss á Jesú vald og öðlumst styrk frá honum, að vér getum sigrað og gjört vilja hans hér á jörðunni. KF 97.7

Vér verðum að bera sama einlæga, barnslega traustið til bans, og hann bar til föður sins. Kristur sagði: »Án mín gelið þér alls ekkert gjört«. (Jóh. 15, 5). KF 99.1

Salarangistin, sem frelsarinn leið, þessa óttalegu nótt iGetsemane, byrjaði, þá er hann nálgaðist grasgarðinn. KF 99.2

það var alveg eins og hann væri nú búinn að missa þann viðhaldskraft frá íöðurnum, sem hann ávalt hafði haft. KF 99.3

Hann byrjaði að skilja, hvað það var að vera útilokaður frá guði. Kristur varð að bera synd heimsins, og þegar hún nú var lögð á hann, leit það út fyrir að vera meira en hann gæti borið. KF 99.4

Syndasektin var svo óttaleg, að hann freistaðist til að hugsa, að guð væn hættur að elska hann. KF 99.5

Hann fann hina miklu misþóknun, sem guð hefir á syndinni og hann sagði: »Sál mín er sárhrygg alt til dauða«. KF 99.6

Jesús haíði látið alla lærisveinana verða eftir, nálægt grasgarðshliðinu, nema Pétur, Jakob og Johannes, þá þrjá tók hann með sér inn í garðinn. Þeir voru honum handgengnastir og hann gat borið mest traust til þeirra. En samt var honum ómögulegt, að láta jafnvel þá, vera vitni að þeirri sálarkvöl, sem hann varð nú að líða. Hann sagði við þá: KF 99.7

»Bíðið hér og vakið með mér«. (Matt. 26, 30). KF 99.8

Og hann gekk lítið lengra áfram, og féll fram á ásjónu sina. KF 99.9

Hann fann að syndin skildi hann frá föður hans, og þetta djúp, sem komið var á milli þeirra, fanst honum svo stórt og dimt, að hann titraði við að hugsa um það. KF 99.10

Kristur leið ekki fyrir sínar, heldur fyrir syndir heimsins. Hann fann til misþóknunar guðs á syndinni, alveg á sama hátt og syndarinn mun íinna á hinum mikla degi dómsins. KF 99.11

í angist dauðans, kraup Jesús niður að kaldri jörðunni og frá hinum fölu vörum bans hljómuðu þessi sáru orð: »Faðir minn, ef mögulegt er, þá fari þessi bikar fram hjá mér; þó ekki sem eg vil, heldur sem þú vilt«. (Matt. 26, 39). KF 99.12

I nokkurn tima, bar Jesú einn þjáningar sínar, en svo gekk hann til lærisveina sinna til þess að fá hluttekningu bjá þeim. KF 100.1

En þar var enga meðaumkvun að fá; því þeir sváfu. Þeir vöknuðu við hljóminn af röddu hans, en þeir ætluðu naumast að þekkja hann, svo var andlit hans orðið breytt af hinni óttalegu sálarkvöl. Hann sagði þá við Pétur: KF 100.2

»Símon, sefur þú? Gastu ekki vakað eina stund?« (Mark. 14, 37). KF 100.3

Rétt áður en þeir gengu inn í grasgarðinn hafði Jesús sagt við lærisveina sína: »Í nótt munuð þér allir hneykslast á mér«. KF 100.4

Enþeirfullvissuðu hann um, að þeir vildu fylgja honum i fangelsiog í sjálfan dauðann. Og vesalings Pétur bætti við, fullur af sjálfstrausti: »Þótt jafnvel allir kunni að hneykslast, þá skal eg þó eigi«. (Mark. 14, 27. 29). KF 100.5

Lærisveinarnir treystu á sjálfa sig; þeir gleymdu að lypta huga sínum upp til hins máttuga hjálpara, eins og Jesús þó svo oft hafði ráðlagt þeim. KF 100.6

Og þegar frelsarinn fann mesta þörf fyrir hluttekn- ingu og fyrirbænir, fann hann þá sofandi. Jafnvel Pétur svaf. KF 100.7

Og Johannes, hinn ástkæri lærisveinn, sem svo oft hafði hallað sér að brjósti Jesú, svaf einnig. Elska sú, sem Johannes bar til meistara sins, hefði þó sannarlega átt ad geta haldid honum vakandi. KF 101.1

Á þessari þjáningarstundu, hefðu bænir hans átt að stiga upp til föðursins með bænum frelsarans. Oft hafði Jesús beðið heilar nætur fyrir lærisveinum sinum — beðið um að trú þeirra ekki bilaði á reynslustundunum; og þó gátu þeir ekki vakað með honum eina stund. KF 101.2

Hefði Jesús nú sagt við Jakob og Johannes: »Getið þið drukkið bikarinn, sem eg drekk, eða skirst þeirri skirn sem eg skirist?« Þá mundu þeir ekki hafa svarað eins fljótt og þeir gjörðu áður: »Vér getum«. KF 101.3

Þegar frelsarinn sá veikleika lærisveinanna, fyltist hjarta hans meðaumkvun, og hann óttaðist, að þeir mundu ekki geta staðist þá reynslu, sem þjáningar hans og dauði hefði í för með sér. KF 101.4

Ekki ávítaði hann þá þó fyrir vanmátt þeirra, en hann hugsaði til þeirra rauna, sem fyrir þeim lægju, og hann sagði við þá: KF 101.5

»Vakið og biðjið, til þess þér fallið ekki í freistni«. KF 101.6

Svo afsakaði hann kæruleysið, sem lærisveinarnir höfðu sýnt honum gagnvart skyldum þeirra við hann, og sagði: »Andinn er að sönnu reiðubúinn, en holdið er veikt«. (Matt. 26, 41). KF 101.7

Hvílíkt dæmi upp á umhyggju, meðaumkvun og elsku frelsarans! KF 101.8

Aftur var guðs sonur gripinn af óumræðilegri sálarangist. Þreyttur og máttvana reikaði hann burt og bað eins og áður: KF 101.9

»Faðir minn, ef þessi bikar getur ekki farið fram hjá mér,. án þess eg drekki hann, þá verði þinn vilji«. (Matt. 26, 42). KF 101.10

Og er hann bad þannig, draup svitinn af andliti hans og var sem blóðdropar. Hann gekk þá aftur til lærisvein- anna, því haun þráði svo mjög hluttekningu þeirra, en hann fann þá aftur sofandi. Þeir vöknuðu er hann kom, og horfðu á hann óttaslegnir, því á andliti hans voru blóðblettir. Þeir urðu undrandi, því þeir gátu ekki skilið þessa sálarangist, sem hann bar vott um. KF 101.11

í þriðja sinn, gekk hann burt til að biðja. Hræðilegt myrkur umkringdi hann. Faðirinn hafði yfirgefið hann, og án nærveru föðursins óttaðist hann, að vegna sins mannlega eðlis mundi hann ekki geta staðist þessa eldraun, KF 102.1

í þriðja sinn, biður hann hinnar sömu bænar. KF 102.2

Englarnir þráðu að mega létta byrði hans, en þeir máttu það ekki. Guðs sonur varð að drekka þenna bikar; því annars hefði heimurinn verið eilíflega glataður, Hann sér heiminn í allri eymd hans og vanmætti. Hann sér vald syndarinnar. Þessi fyrirdæmdi heimur, stendur honum lifandi fyrir hugskotssjónum. KF 102.3

Hanu tekur sína síðustu ákvörðum. Hann vill frelsa heiminn, hvað sem það kostar. Hann hefir yfirgefið sali himinsins, þar sem alt var dýrð, hreinleikur og hamingja til þess að frelsa einn týndan sauð, þennan eina heim, sem féll fyrir syndinni, og hann vill ekki víkja frá ákvörðun sinni. Nú biður hann með fullkominni undirgefni: KF 102.4

»Faðir minn; ef þessi bikar getur ekki farið fram hjá, án þess eg drekki hann, þá verði þinn vilji«. KF 102.5

Frelsarinn fellur nú dauðvona til jarðar. Enginn lærisveinn er viðstaddur, sem hann getur hallað sínu þreytta höfði upp að, hann er aleinn; enginn í heiminum veitir honum aðstoð. KF 102.6

En guð tekur þátt i þjáningu sonar sins. Englarnir virða fyrir sér ásjónu frelsarans. Það ei þögn á himnum. Engin harpa hljómar. Hefðu mennirnir getað séð hinn mikla englaskara, sem dapur og undrandi horfði á föðurinn, þá er hann burttók geisla dýrðar sinnar og kærleika, frá sinum elskaða syni, þá hefðu þ ', eir betur skilið, hversu andstyggileg syndin er i augum hans. KF 102.7

Voldugur engill kemur nú til Krists og lyftir hinu þjáða höfði hins guðdómlega, sorgmædda frelsara upp að brjósti sér og bendir til himins. Hann segir honum, að hann haíi unnið sigur yfir Satan, og þess vegna muni margar miljónir manna standa sem sigurvegarar í hinu dýrðlega riki hans. KF 102.8

Yfir hinu blóðuga andliti frelsarans hvílir nú himneskur friður. Hann hafði þolað það, sem enginn maður nokkurn tíma getur þolað, því hann hefir smakkað dauðann fyrir alla menn. KF 103.1

Enn gekk Jesús til lærisveinanna, og enn fann hann þá sofandi. Ef þeir hefðu vakað og beðið með frelsara sínum, þá hefðu þeir öðlast hjálp í þeirri reynslu, sem lá fyrir þeim. En af því að þeir gjörðu þetta ekki, höfðu þeir ekkert þrek, þegar á þurtti að halda. KF 103.2

Jesú leit hryggur á þá og sagði: »Sofið seinna og hvílist! Sjá, stundin nálgast, og mannsins sonur er framseldur í hendur syndara«. KF 103.3

Meðan hann mælti þetta, heyrði hann til flokksins, sem kom að leita hans. Og hann sagði: KF 103.4

»Standið upp, förum; sjá, sá er í nánd, er mig svíkur«. (Matt. 26, 45. 46). KF 103.5

* * * * *