Προφήτες και βασιλείς

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 18—Η ΙΑΣΗ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ

Στην εποχή των πατριαρχών η κοιλάδα του Ιορδάνη “εποτίζετο όλη ... ως παράδεισος του Κυρίου”. Στην όμορφη αυτή κοιλάδα διάλεξε ο Λωτ να κατοικήσει και “έστησε τας σκηνάς αυτού έως Σοδόμων”. (Γέν. 13:10,12). Στην καταστροφή των πόλεων της πεδιάδας (Σόδομα και Γόμορρα) η γύρω περιοχή έγινε άχρηστος ερημότοπος και από τότε αποτελεί μέρος της ιουδαϊκής ερήμου. PG 159.1

Ένα τμήμα της όμορφης κοιλάδας έμεινε με τις ζωογόνες πηγές και τα ρυάκια του για να χαροποιεί τον άνθρωπο. Στην κοιλάδα αυτή, πλουτισμένη με σπαρμένα χωράφια και δάση με χουρμαδιές και άλλα καρποφόρα δένδρα, είχαν κατασκηνώσει ο λαός Ισραήλ αφού πέρασαν τον Ιορδάνη και γεύθηκαν για πρώτη φορά τους καρπούς της γης της επαγγελίας. Μπροστά τους ορθώνονταν τα τείχη της Ιεριχούς, ένα ειδωλολατρικό προπύργιο, το κέντρο της λατρείας της Αστάρτης - της χειρότερης και πιο εξαχρειωμένης μορφής της ειδωλολατρίας στη Χαναάν. Σε λίγο τα τείχη της γκρεμίσθηκαν, οι κάτοικοί της φονεύθηκαν και τον καιρό της πτώσης της έγινε η επίσημη διακήρυξη στην παρουσία όλου του λαού Ισραήλ: “Κατηραμένος ενώπιον του Κυρίου ο άνθρωπος, όστις αναστήση και κτίση την πόλιν ταύτην την Ιεριχώ. Με τον θάνατον του πρωτοτόκου υιού αυτού θέλει βάλει τα θεμέλια αυτής, και με τον θάνατον του νεωτάτου υιού θέλει στήσει τας πύλας αυτής.” (Ιησ. 6:26). PG 159.2

Πέντε αιώνες είχαν περάσει. Το σημείο αυτό έμεινε έρημο, καταραμένο από το Θεό. Μέχρι και οι πηγές που είχαν κάνει την κατοίκηση στο μέρος αυτό της κοιλάδας τόσο επιθυμητή, είχαν υποστεί τα καταστρεπτικά αποτελέσματα της κατάρας. Την εποχή της αποστασίας του Αχαάβ, όταν με την επιρροή της Ιεζάβελ η λατρεία της Αστάρτης αναβίωσε, η Ιεριχώ, η παλιά έδρα της λατρείας αυτής, ξανακτίσθηκε, παρόλο το τρομακτικό κόστος του οικοδόμου. Ο Χιήλ ο Βαιθηλίτης “έβαλε τα θεμέλια αυτής επί Αβειρών του πρωτοτόκου αυτού, και έστησε τας πύλας αυτής επί Σεγούβ του νεωτέ- ρου υιού αυτού, κατά τον λόγον του Κυρίου.” (Α ', Βασ. 16:34). PG 159.3

Κοντά στην Ιεριχώ, ανάμεσα από καρπερούς οπωρώνες, βρισκόταν ένα από τα σχολεία των προφητών, και εκεί πήγε ο Ελισσαιέ μετά την ανάληψη του Ηλία. Στο διάστημα της παραμονής του κοντά τους, οι άνδρες της πόλης ήρθαν στον προφήτη και είπαν: “Ιδού τώρα, η θέσις της πόλεως ταύτης είναι καλή, καθώς ο κύριός μου βλέπει. Τα ύδατα όμως είναι κακά και η γη άγονος.” Η πηγή που στα περασμένα χρόνια ήταν καθαρή και έδινε ζωή, συνέβαλε σημαντικά στην υδροδότηση της πόλης και της γύρω περιοχής. Ωστόσο, τώραπλέον είχε γίνει ακατάλληλη για χρήση. Απαντώντας στο αίτημα των κατοίκων της Ιεριχούς, ο Ελισσαιέ είπε: “Φέρετέ μοι φιά-λην καινήν, και βάλετε άλας εις αυτήν.” Όταν την έφεραν, ο προφήτης “εξήλθεν εις την πηγήν των υδάτων, και έρριψε το άλας εκεί, και είπεν, Ούτω λέγει Κύριος, Υγίανα τα ύδατα ταύτα, δεν θέλει είσθαι πλέον εκ τούτων θάνατος ή ακαρπία.” (Β ', Βασ. 2:19-21). PG 160.1

Η εξυγίανση των υδάτων στην Ιεριχώ δεν επιτελέσθηκε με καμιά ανθρώπινη σοφία, αλλά με τη θαυματουργική μεσολάβηση του Θεού. Εκείνοι που είχαν ανοικοδομήσει την πόλη, δεν ήταν άξιοι της εύνοιας του Ουρανού. Εκείνος όμως που “ανατέλλει τον ήλιον Αυτού επί πονηρούς και αγαθούς” (Ματθ. 5:45), είδε στην περίπτωση αυτή ότι ήταν καλό να φανερώσει με το δείγμα αυτό της ευ-σπλαχνίας τη θέλησή Του να γιατρέψει τον λαό του Ισραήλ από τις πνευματικές του ασθένειες. Η αποκατάσταση ήταν μόνιμη. “Ιάθησαν τα ύδατα έως της ημέρας ταύτης, κατά τον λόγον του Ελισσαιέ, τον οποίον ελάλησε.” (Β ',Βασ. 2:22). Ενώ διαβαίνουν οι αιώνες, τανερά εξακολουθούν να κυλούν κάνοντας το μέρος αυτό της κοιλάδας μια όαση ομορφιάς. PG 160.2

Πολλά πνευματικά συμπεράσματα βγαίνουν από την ιστορία της θεραπείας των υδάτων. Το σταμνί, το αλάτι, η πηγή, όλα είναι συμβολικά. Ρίχνοντας αλάτι στα πικρά νερά της πηγής, ο Ελισσαιέ δίδαξε το ίδιο πνευματικό μάθημα που αιώνες αργότερα ο Σωτήρας έδωσε στους μαθητές Του όταν δήλωσε: “Σεις είσθε το άλας της γης ” (Ματθ. 5:13). Όταν το αλάτι ήρθε σε επαφή με τη μολυσμένη πηγή, καθάρισε τα νερά και ξανάδωσε ζωή και ευλογία εκεί όπου πρωτύτερα ήταν καταστροφή και θάνατος. Όταν ο Θεός παραβάλει τα παιδιά Του με το αλάτι, θέλει να τους διδάξει ότι καθιστώντας τους αντικείμενα της χάρης Του, σκοπό έχει να τους κάνει όργανα για τη σωτηρία των άλλων. Διαλέγοντας ένα λαό από όλο τον κόσμο, ο Θεός δεν είχε τη μοναδική πρόθεση να τους υιοθετήσει ως γιους και θυγατέρες Του, αλλά μέσω αυτών να μπορέσει ο κόσμος να δεχθεί τη χάρη που φέρνει τη σωτηρία. Όταν ο Θεός εξέλεξε τον Αβραάμ, δεν ήταν απλώς για να τον κάνει φίλο του Θεού, αλλά για να τον καταστήσει διάμεσο των εξαίρετων προνομίων τα οποία ο Θεός επιθυμούσε να επιδαψιλεύσει στα έθνη. PG 160.3

Ο κόσμος έχει ανάγκη από δείγματα πραγματικής χριστιανοσύνης. Το δηλητήριο της αμαρτίας επιδρά στην καρδιά της κοινωνίας. Πόλεις και χωριά βυθίζονται στην αμαρτία και στην ηθική διαφθορά. Ο κόσμος είναι γεμάτος από αρρώστιες, βάσανα, ανομία. Κοντά μας και μακριά μας υπάρχουν ψυχές μέσα στη φτώχια και στην απόγνωση. Βαρύνονται με το αίσθημα της ενοχής και χάνονται α-πό έλλειψη κάποιας σωτήριας επιρροής. Το Ευαγγέλιο της αλήθειας είναι πάντοτε μπροστά τους, αλλά οι ψυχέςαυτές αφανίζονται επειδή το παράδειγμα εκείνων που θα έπρεπε να είναι για αυτές οσμή ζωής για ζωή, είναι οσμή θανάτου. Οι ψυχές πίνουν την πικρία επειδή οι πηγές είναι δηλητηριασμένες, ενώ θα έπρεπε να είναι σαν τη νεροπηγή που αναβλύζει αιώνια ζωή. PG 161.1

Το αλάτι πρέπει να αναμειχθεί με την ουσία στην οποία προστίθεται. Πρέπει να τη διαπεράσει, να την εμποτίσει για να μπορέσει να τη συντηρήσει. Έτσι και με την προσωπική επαφή και σχέση οι άνθρωποι υπερβάλλονται από τη σώζουσα δύναμη του ευαγγελίου. Δε σώζονται κατά μάζες, αλλά κατά άτομα. Η προσωπική επιρροή είναι μια δύναμη για να συνεργάζεται με την επιρροή του Χριστού, να εξυψώνει εκεί όπου ο Χριστός εξυψώνει, να μεταδίδει ορθές αρχές και να αναχαιτίζει την επέκταση της διαφθοράς του κόσμου. Είναι για να διασκορπίζει τη χάρη εκείνη που μόνο ο Χριστός μπορεί να μεταδώσει. Είναι για να εξυψώνει, να γλυκαίνει τη ζωή και το χαρακτήρα των άλλων με τη δυναμικότητα του αγνού παραδείγματος ενωμένου με σταθερή πίστη και αγάπη. PG 161.2

Για τη μέχρι τότε μολυσμένη πηγή της Ιεριχούς ο Κύριος δήλωσε: “Υγίανα τα ύδατα ταύτα. Δεν θέλει είσθαι πλέον εκ τούτων θάνατος ή ακαρπία.” Η ρυπαρή πηγή συμβολίζει την ψυχή εκείνη που έχει χωρισθεί από το Θεό. Η αμαρτία όχι μόνο αποξενώνει, αλλά καταστρέφει στην ανθρώπινη ψυχή την επιθυμία και την ικανότητα της γνωριμίας με Αυτόν. Με την αμαρτία ολόκληρος ο ανθρώπινος οργανισμός αναστατώνεται, ο νους διαστρεβλώνεται, η φαντασία διαφθείρεται, οι ψυχικές ιδιότητες εξαχρειώνονται. Παρατηρείται η απουσία της αγνής θρησκείας, της αγιότητας της καρδιάς. Η μεταβάλλουσα δύναμη του Θεού δεν έχει επιφέρει τη μεταλλαγή του χαρακτήρα. Η ψυχή είναι εξασθενημένη, και εξαιτίας της έλλειψης ηθικής δύναμης για να υπερνικήσει, μολύνεται και εξαχρειώνεται. PG 161.3

Για την ψυχή που εξαγνίσθηκε, τα πάντα αλλάζουν. Η μεταλλαγή του χαρακτήρα αποτελεί για τον κόσμο τη μαρτυρία του ενοι- κούντος Χριστού. Το Πνεύμα του Θεού παράγει καινούρια ζωή στην ψυχή, φέρνοντας τις σκέψεις και τις επιθυμίες στην υπακοή του θελήματος του Χριστού και έτσιο εσωτερικός άνθρωπος ανανεώνεται κατά την εικόνα του Θεού. Αμαρτωλοί και ανίσχυροι άνδρες και γυναίκες δείχνουν στον κόσμο ότι η απολυτρωτική δύναμη της χάρης είναι ικανή τον άσχημο χαρακτήρα να το διαμορφώσει σε χαρακτήρα συμμετρικό και καρποφόρο. PG 161.4

Η καρδιά που δέχεται το λόγο του Θεού δεν είναι σαν το νερόλακκο που εξατμίζεται, σαν τη δεξαμενή που χάνει το θησαυρό της. Είναι σαν τη βουνίσια νεροπηγή που τροφοδοτείται από άλλες αστείρευτες πηγές, των οποίων τα δροσερά, ολοκάθαρα νερά πηδούν από βράχο σε βράχο, δροσίζοντας τους κουρασμένους, τους διψασμένους, τους βαρυφορτωμένους. Είναι σαν τον ποταμό που τρέχει διαρκώς και ενώ προχωρεί, γίνεται βαθύτερος και ευρύτερος μέχρι που τα νερά του γεμάτα ζωή σκορπίζονται σε όλη τη Γη. Το ποτάμι που κυλάει τραγουδώντας, αφήνει πίσω του το δώρο της βλάστησης και της παραγωγικότητας. Η χλόη στα πλάγια του είναι το ζωηρότερο πράσινο, τα δένδρα παρουσιάζουν πλουσιότερη φυλλωσιά, τα λουλούδια είναι αφθονότερα. Όταν η γη απλώνεται γυμνή και σκουρωπή κάτω από την κάψα του καλοκαιρινού ήλιου, μια πράσινη γραμμή διαγράφει την πορεία του ποταμού. PG 162.1

Το ίδιο συμβαίνει με το αληθινό παιδί του Θεού. Η θρησκεία του Χριστού φανερώνεται σαν μια τονωτική, εμποτιστική αρχή, μια ζωντανή, δρώσα πνευματική ενέργεια. Όταν η καρδιά είναι ανοιχτή στην ουράνια επιρροή της αλήθειας και της αγάπης, οι αρχές αυτές θα ξεχυθούν σαν τα ποτάμια στην έρημο κάνοντας να παρουσιασθεί καρποφορία εκεί όπου τώρα είναι μόνο ακαρπία και θάνατος. Καθώς αυτοί που έχουν εξαγνισθεί και καθαγιασθεί με την επίγνωση της βιβλικής αλήθειας επιδίδονται ολόψυχα στο έργο της σωτηρίας των ψυχών, θα γίνουν πράγματι οσμή ζωής για ζωή. Και ενώ καθημερινά πίνουν από την αστείρευτη πηγή της χάρης και της γνώσης, θα ανακαλύψουν ότι οι δικές τους καρδιές ξεχειλίζουν από το Πνεύμα του Κυρίου τους και ότι με την ανιδιοτελή υπηρεσία τους πολλοί ωφελούνται διανοητικά και πνευματικά. Οι αποκαμωμένοι ανανεώνονται, οι άρρωστοι αναρρώνουν, οι επιφορτισμένοι από την αμαρτία ανακουφίζονται. Από μακρινές χώρες ευχαριστίες ακούγονται από τα χείλη εκείνων των οποίων οι καρδιές στρέφονται από την υπηρεσία της αμαρτίας στη δικαιοσύνη. “Δίδετε και θέλει δοθή εις εσάς”, επειδή ο λόγος του Θεού είναι “πηγή κήπων, φρέαρ ύδατος ζώντος, και ρύακες από του Λιβάνου”. (Λουκά 6:38, Άσμα 4:15). PG 162.2