Ζωή και Υγεία

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 5—Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Πολλοί από αυτούς που έρχονταν στο Χριστό για βοήθεια ήταν οι ίδιοι υπαίτιοι για τις αρρώστιες τους και όμως ο Χριστός δεν αρνούνταν να τους θεραπεύσει. Και όταν η αρετή που πήγαζε από Αυτόν εισχωρούσε στις ψυχές, ελέγχονταν τότε για την αμαρτία και πολλοί θεραπεύονταν από την πνευματική τους ασθένεια όπως και από τις σωματικές τους αρρώστιες. ZY 46.1

Ανάμεσα σ’ αυτούς συγκαταλέγεται ο παραλυτικός της Καπερναούμ. Όπως ο λεπρός, έτσι και ο παραλυτικός είχε χάσει κάθε ελπίδα ότι θα γίνονταν καλά. Η αρρώστια του ήταν το αποτέλεσμα μιας αμαρτωλής ζωής και τα βάσανά του γίνονταν ακόμη βαρύτερα με τις τύψεις. Άδικα είχε αποτανθεί στους Φαρισαίους και στους γιατρούς για ανακούφιση. Αποφάνθηκαν ότι ήταν ανίατος, τον κατέκριναν για την αμαρτωλή ζωή του, και δήλωσαν ότι θα πέθαινε από την οργή του Θεού. ZY 46.2

Ο παράλυτος είχε βυθιστεί στην απελπισία. Τότε άκουσε για τα έργα του Ιησού. Άλλοι, το ίδιο αμαρτωλοί και απεγνωσμένοι σαν αυτόν, είχαν θεραπευθεί. Αυτό του έδωσε θάρρος να πιστεύει ότι και εκείνος μπορούσε να θεραπευτεί αν ήταν δυνατό να επισκέπτονταντον Σωτήρα. Παρόλο που η ελπίδα του χάνονταν όταν θυμόταν την αιτία της αρρώστιας του, δεν μπορούσε να εγκαταλείψει την πιθανότητα της θεραπείας. ZY 46.3

Η μεγάλη του επιθυμία ήταν να ανακουφισθεί από το βάρος της αρρώστιας. Λαχταρούσε να ιδεί τον Ιησού και να δεχθεί τη διαβεβαίωση της συγχώρησης και της ειρήνης με τον Ουρανό. Τότε θα ήταν ικανοποιημένος να ζήσει ή να πεθάνει, όπως θα το ήθελε ο Θεός. ZY 46.4

Δεν είχε καιρό για χάσιμο. Η ταλαίπωρη σάρκα του ήδη παρουσίαζε τα σημεία του θανάτου. Παρακάλεσε τους φίλους του να τον φέρουν με το φορείο στον Ιησού και εκείνοι με χαρά ανέλαβαν να το κάνουν. Τόσο πυκνό ήταν όμως το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί μέσα και έξω από το σπίτι όπου βρίσκονταν ο Σωτήρας, ώστε ήταν αδύνατο για τον άρρωστο και για τους φίλους του να Τον πλησιάσουν ή ακόμη και να φθάσουν σε απόσταση που να μπορούν να ακούσουν τη φωνή Του. Σύμφωνα με τη συνήθειά τους, οι μαθητές κάθονταν ολόγυρά Του αλλά επί πλέον «εκάθηντο Φαρισαίοι και νομοδιδάσκαλοι, οίτινες είχον ελθεί εκ πάσης κώμης της Γαλιλαίας και Ιουδαίας και Ιερουσαλήμ.» (Λουκ. 5:17.) Πολλοί από αυτούς είχαν έρθει σαν κατάσκοποι, ζητώντας να βρουν κάποια κατηγορία εναντίον του Ιησού. Και μετά από αυτούς συνωστίζονταν το ανακατωμένο πλήθος των προθύμων, των ευλαβών, των περιέργων και των απίστων. Διάφορες εθνικότητες και όλων των ειδών οι κοινωνικές τάξεις αντιπροσωπεύονταν. «Και δύναμις Κυρίου ήτο εις το να ιατρεύη αυτούς. » (Εδ. 17.) Το Πνεύμα της ζωής αιωρείτο επάνω από τη σύναξη, αλλά οι Φαρισαίοι και οι νομοδιδάσκαλοι δεν διέκριναν την παρουσία Του. Δεν αισθάνονταν καμία ανάγκη και η θεραπεία δεν ήταν γι’ αυτούς. «Πεινώντας ενέπλησεν από αγαθά και πλουτούντας εξαπέστειλε κενούς. » (Λουκ. 1:53.) ZY 47.1

Πολλές φορές αυτοί που είχαν φέρει τον παράλυτο προσπάθησαν να στριμωχτούν ανάμεσα στο πλήθος, αλλά άδικα. Ο άρρωστος κοίταζε γύρω του με απερίγραπτη αγωνία. Πως μπορούσε να εγκαταλείψει την ελπίδα όταν η πολυπόθητη βοήθεια ήταν τόσο κοντά του; Ακολουθώντας την υπόδειξή του, οι φίλοι του τον έφεραν στη στέγη του σπιτιού και αφού χάλασαν τη σκεπή, τον κατέβασαν στα πόδια του Ιησού. ZY 47.2

Το κήρυγμα διακόπηκε. Ο Σωτήρας κοίταξε το αξιοθρήνητο εκείνο πρόσωπο και διέκρινε το ικετευτικό βλέμμα να στυλώνεται επάνω Του. Γνώριζε καλά τη λαχτάρα της βαρυμένης από την αμαρτία ψυχής. Ο Χριστός ήταν Εκείνος που είχε μιλήσει στη συνείδησή του ενώ ήταν ακόμη στο σπίτι. Και όταν μετανόησε για τις αμαρτίες του και πίστεψε στη δύναμη του Ιησού να τον γιατρέψει, πάλι η ευσπλαχνία του Λυτρωτή είχε ευλογήσει την καρδιά του. Ο Ιησούς είχε παρακολουθήσει το πρώτο αμυδρό φως της πίστης να καταλήγει στην πεποίθηση ότι Αυτός ήταν ο μόνος βοηθός του αμαρτωλού και το είδε να ζωηρεύει με την κάθε προσπάθεια που κατέβαλλε για να έρθει στην παρουσία Του. Ο Χριστός είχε προσελκύσει τον πάσχοντα κοντά Του. Και τώρα, με λόγια που αντηχούσαν σαν μουσική στα αυτιά του ακροατή, ο Σωτήρας είπε: «Θάρρει, τέκνον συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου.» (Ματθ. 9:2.) ZY 47.3

Το βάρος της ενοχής εγκαταλείπει την ψυχή του αρρώστου. Δεν μπορεί να αμφιβάλει. Τα λόγια του Χριστού φανερώνουν τη δύναμή Του να διαβάζει την καρδιά. Ποιός μπορεί να αρνηθεί τη δύναμή Του στο να συγχωρεί αμαρτίες; Η ελπίδα παίρνει τη θέση της απόγνωσης και η χαρά της συντριπτικής κατήφειας. Ο φυσικός πόνος του ανθρώπου εξαφανίζεται και ολόκληρη η ύπαρξή του μεταβάλλεται. Χωρίς να ζητήσει τίποτε περισσότερο, παρέμεινε γαλήνιος και άφωνος. Χαρούμενος σε τέτοιο σημείο που να μη μπορεί να αρθρώσει λέξη. ZY 48.1

Πολλοί παρακολουθούσαν με κομμένη αναπνοή κάθε λεπτομέρεια της περίεργης αυτής σκηνής. Πολλοί αισθάνονταν ότι τα λόγια του Χριστού απευθύνονταν σ’ αυτούς. Δεν ήταν μήπως οι ίδιοι άρρωστοι ψυχικά εξ αιτίας της αμαρτίας; Δεν αδημονούσαν να απαλλαγούν από αυτό το βάρος; ZY 48.2

Οι Φαρισαίοι όμως, από φόβο μη χάσουν την επιρροή που ασκούσαν στα πλήθη, έλεγαν μέσα τους: «Διατί ούτος λαλεί τοιαύτας βλασφημίας; τις δύναται να συγχωρή αμαρτίας ειμή εις, ο Θεός; » (Μαρκ. 2:7.) ZY 48.3

Στυλώνοντας επάνω τους το βλέμμα που τους έκανε να φοβούνται και να οπισθοχωρούν, ο Ιησούς είπε: «Διατί σεις διαλογίζεσθε πονηρά εν ταις καρδίαις σας; Διότι τι είναι ευκολώτερον, να είπω, Συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι σου, ή να είπω, Εγέρθητι και περιπάτει; Αλλά δια να γνωρίσητε ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας, τότε λέγει πρός τον παραλυτικόν Εγερθείς σήκωσον την κλίνην σου και ύπαγε εις τον οίκον σου.» (Ματθ. 9:4-6.) ZY 48.4

Τότε εκείνος που είχαν φέρει επάνω στην ψάθα στο Χριστό σηκώθηκε στα πόδια του με την ελαστικότητα και το σφρίγος της νιότης. Και αμέσως «σηκώσας τον κράββατον, εξήλθεν ενώπιον πάντων, ώστε εξεπλήττοντο πάντες και εδόξαζον τον Θεόν, λέγοντες ότι ουδέποτε είδομεν τοιαύτα.» (Μάρκ. 2:12.) ZY 49.1

Τίποτε άλλο εκτός από τη δημιουργική δύναμη δεν μπορούσε να αποκαταστήσει την υγεία σ’ εκείνο το φθαρμένο κορμί. Η ίδια φωνή που πρόσταξε τη ζωή στον πλασμένο από το χώμα της γης άνθρωπο, πρόσταξε τη ζωή και στον ετοιμοθάνατο παραλυτικό. Και η ίδια δύναμη που χάρισε ζωή στο σώμα, είχε ανανεώσει και την ψυχή. Εκείνος που κατά τη δημιουργία «είπε και έγινεν, » και που «προσέταξε και εστερεώθη» (Ψαλμ. 33:9,) είχε προτάξει τη ζωή στη νεκρωμένη πια κατά τις παραβάσεις και τις αμαρτίες ψυχή. Η θεραπεία του σώματος ήταν η απόδειξη της δύναμης που είχε ανανεώσει την καρδιά. Ο Χριστός πρόσταξε τον παραλυτικό να σηκωθεί και να περπατήσει, «δια να γνωρίσητε,» είπε, «ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας. » ZY 49.2

Ο παραλυτικός βρήκε στο Χριστό τη θεραπεία ψυχής και σώματος. Του χρειάζονταν η ψυχική υγεία πριν να είναι σε θέση να εκτιμήσει τη σωματική υγεία. Πριν να γιατρευθεί η φυσική αρρώστια, ο Χριστός πρέπει να επαναπαύσει το πνεύμα και να καθαρίσει την ψυχή από την αμαρτία. Το μάθημα αυτό δεν έπρεπε να παραβλεφθεί. Χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν σήμερα από φυσικές αρρώστιες οι οποίοι λαχταρούν σαν τον παραλυτικό να ακούσουν τα λόγια, «Συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι σου.» Το βάρος της αμαρτίας, με όλη την αδημονία και τους ανικανοποίητους πόθους που προκαλεί, είναι η αιτία των ασθενειών τους. Δεν βρίσκουν ανακούφιση παρά μόνο όταν έρθουν στο μεγάλο Γιατρό της ψυχής. Η ειρήνη που μόνο Εκείνος μπορεί να μεταδώσει αποκαθιστά τη ζωτικότητα του πνεύματος και την υγεία του σώματος. ZY 49.3

Η επίδραση που η θεραπεία του παραλύτου προξένησε στο λαό ήταν σαν να είχαν ανοίξει τα Ουράνια και να είχαν αποκαλύψει τη δόξα ενός καλύτερου κόσμου. Καθώς ο θεραπευμένος τώρα άνθρωπος διέσχιζε το πλήθος, δοξολογώντας το Θεό σε κάθε βήμα και σηκώνοντας το φορτίο του σαν να ήταν πούπουλο, οι άνθρωποι έκαναν πίσω για να του ανοίξουν δρόμο και τον κοίταζαν κατάπληκτοι, ψιθυρίζοντας αναμεταξύ τους, «Είδομεν παράδοξα σήμερον.» (Λουκ. 5:26.) ZY 50.1

Μεγάλη ήταν η χαρά στο σπίτι του παράλυτου όταν αυτός επέστρεψε στην οικογένειά του σηκώνοντας με άνεση το στρώμα του επάνω στο οποίο με τόση προσοχή είχε φύγει μόλις πριν από λίγο. Μαζεύτηκαν γύρω του με δάκρυα χαράς, μη τολμώντας να πιστέψουν στα μάτια τους. Στέκονταν μπροστά τους με όλο το σφρίγος της ανδρικής ηλικίας. Τα χέρια εκείνα που τα ήξεραν άψυχα, ήταν πρόθυμα τώρα να εκτελούν το θέλημά του. Η ρυτιδωμένη και γκριζωπή σάρκα του έγινε ολοκαίνουργη και ροδαλή. Βάδιζε με σταθερό, ελεύθερο βήμα. Η χαρά και η ελπίδα καθρεφτίζονταν στα χαρακτηριστικά του προσώπου του και μία έκφραση αγνότητας και γαλήνης αντικαθιστούσε τα ίχνη της αμαρτίας και του πόνου. Χαρούμενες ευχαριστίες ανέβαιναν από το σπιτικό εκείνο και ο Θεός δοξάζονταν μέσω του Υιού Του ο οποίος είχε αποκαταστήσει την ελπίδα και τη δύναμη στον αποκαμωμένο. Ο άνθρωπος αυτός και η οικογένειά του ήταν έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους για τον Ιησού. Καμία αμφιβολία δεν σκίαζε την πίστη τους, κανένα ίχνος απιστίας δεν μείωνε την αφοσίωσή τους σ’ Αυτόν που είχε φέρει φως μέσα στο σκοτεινό τους σπίτι. ZY 50.2

«Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον
Και πάντα τα εντός μου το όνομα το άγιον Αυτού.
Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον
Και μη λησμονής πάσας τας ευεργεσίας Αυτού
Τον συγχωρούντα πάσας τας ανομίας σου
Τον ιατρεύοντα πάσας τας αρρώστειας σου
Τον λυτρώνοντα εκ της φθοράς την ζωήν σου. . . .
Η νεότης σου ανανεούται ως του αετού.
Ο Κύριος κάμνει δικαιοσύνην
Και κρίσιν εις πάντας τους αδικουμένους. . . .
Δεν έκαμεν εις ημάς κατά τας αμαρτίας
ημών,
Ουδέ ανταπέδωκεν εις ημάς κατά τας ανομίας ημών. . .
Καθώς σπλαχνίζεται ο πατήρ τα τέκνα,
Ούτως ο Κύριος σπλαχνίζεται τους φοβουμένους
Αυτόν.
Διότι Αυτός γνωρίζει την πλάσιν ημών,
Ενθυμείται ότι είμεθα χώμα.» (Ψαλμ. 103:1-14.) ZY 51.1